ความทรงจำที่เรียกว่าครู

เนื้อเรื่อง

            คำว่าครูสำหรับผมเมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กมัธยมนั้น มันมีความหมายว่ายักษ์ใจร้าย ทั้งคอยบ่น คอยสอน คอยห้าม อะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ผมกับเพื่อนต้องคอยวิ่งหนี หลบๆซ่อนๆ  โดดเรียนก็บ่อย  พลางคิดไปว่า พ่อ แม่ หรือก็ไม่ใช่   ญาติสนิทก็ไม่ใช่  เปลี่ยนทุกปีอีกต่างหาก  บางครั้งก็เจอแค่เทอมเดียว  ชีวิตของผมช่วงนั้นมันก็เหลวๆหักๆเหมือนกับ  เยลลี่ผสมโอริโอ้ยังไงยังนั้น ...

            วันเวลาผ่านไป  ผมเข้าสู่ช่วง ม6. เป็นช่วงที่เพื่อนน้อยที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะต่างคนต่างเรียนพิเศษ หาครูคนนั้นคนนี้มาสอน  ทำโจทย์กันเป็นพันๆข้อบ้าง  บนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์บ้าง  ผมเองเป็นคนหนึ่งที่ก็พยายามบ้าง เรียนๆเล่นๆไปตามภาษาเด็กเกเร และเมื่อไม่มีเพื่อนคุย เราจะทำยังไงดีล่ะ ผมคิดไปคิดมา ก็คุยกับอาจารย์ไง  หลังจากนั้นผมก็ชอบไปนั่งคุย นั่งขัด นั่งแกล้งอาจารย์บ้างตามใจตัวเอง แต่ก็ไม่ให้เดือดร้อนเพื่อนๆที่ตั้งใจเรียน  และหลังจากนั้น  สิ่งที่ผมมองก็เปลี่ยนไป  และถ้าจะบรรยายสิ่งที่เปลี่ยนไปนั้นผมคงทำไม่ได้ เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาแล้วก็หายไป  เออ เคยคิดไหม อาจารย์ที่สอนเราอยู่ทุกวันนี้  สอนวิชานี้ สอนมานาน บ้างก็ 20 ปี บ้างก็ 30 ปี บ่นกับนึกเรียนทุกวันว่าอยากเกษียณอยู่บ้านเฉยๆ  ลองคิดดูว่าท่านสอนเด็กผ่านมาแล้วก็ผ่านไป สอนวิชาเดิมๆ เจอเด็กใหม่ๆ และก็ยังคงสอนวิชาเดิมๆ กับเด็กใหม่ๆ  มานานมากชนิดที่ว่าเป็นผมคงเบื่อไปแล้ว  ในตอนนั้นความคิดของผมก็มาสิ้นสุดที่ตรงๆนี้  มันทำให้ผมมองอาจารย์ในมุมมองใหม่  ไม่ว่าท่านจะร้ายกับเรามาเพียงไหน จะตัดคะแนนเยอะขนาดไหน จะให้เกรด 1 เกรด 2 เรากี่ตัว แต่สุดท้ายคนที่พยายามสอนและก็เจ็บปวดทุกครั้งที่ให้เกรดต่ำๆกับนักเรียน  และดีใจบ่นใจหายทุกครั้งที่เห็นเด็กๆที่ตัวเองสอนค่อยๆเติบโตและออกสู่โลกภายนอกไป ทั้งๆที่ท่านก็ยังคงอยู่ที่เดิม ทำงานด้วยใจรักต่อไป

            วันครูปีนี้ผมไม่ได้กลับไป แต่วันครูปีที่แล้วผมได้กลับไปที่โรงเรียนเก่า ไปดูสนามหญ้า ไปดูตึกเรียน และอะไรอีกมากมาย มันแสดงให้ผมรู้สึกได้ว่า แม้ผมจะไม่ว่างกลับไปจริงๆ แต่ความทรงจำ กลิ่นอายของโรงเรียน หน้าของอาจารย์ที่ผมเคารพ ยังคงอยู่ในความทรงจำ ไม่ว่าจะผ่านไป 1 ปี มันยังอยู่ชัดเจน  ยังจำความรู้สึกที่เขาคอยถามเรา “ติดที่ไหนบ้างหรือยังล่ะ” “เลิกกินข้าวไปเข้าแถวได้แล้ว” “เดือนนี้ผมเธอผิดระเบียบนะ” “เอาเลขประจำตัวมา” และมันก็ย้อนไปถึงประโยคแรกๆที่อยู่ในความทรงจำ

“ครูชื่อ... จะมาเป็นครูประจำชั้นของพวกเธอตลอด ม1.  ครูดีใจที่นักเรียนได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียน... นะ ”  และยังคงทำแบบนี้อยู่ทุกๆปี   อาจจะแปลก แต่ผมและเพื่อนๆจะเรียกคุณครูว่า ”อาจารย์” ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้าย ขอบคุณนะครับ อาจารย์ ผมได้ใช้ทุกอย่างที่อาจารย์สอนตลอดเวลาแลัวครับ