ลุ้นรักสลับขั้ว นางมารร้ายกับเจ้าชายปีศาจ

ลำดับตอนที่ #5 : เธอต้องช่วยฉัน -[]-!!!

 มันคือเสียง...

เสียงซุบซิบยังไงล่ะ -__-''

ซุบซิบ...ซุบซิบ...แล้วก็ซุบซิบ ๆ อ๊ายยยย พวกเธอ ๆ เคยเป็นนกกระจอกกลับชาติมาเกิดหรือไงกันห๊าาา!!!

--*-- ฉันพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังเดือนปุด ๆ ก่อนที่จะพยายามที่จะทำตัวไม่ได้เป็นจุดเด่นเท่าที่คนบอบบาง(จริงๆ นะ)อย่างฉันจะเอื้ออำนวย พร้อมกับท่องยุบหนอพองหนอไปด้วยในใจ ที่สำคัญในเวลานี้มันก็ใกล้ที่จะเข้าแถวเคารพธงชาติในตอนเช้าเต็มที่แล้ว มันไม่ใช่เวลาที่จะมายืนวีนแตกไล่ตะเพิดใครซักกะหน่อย

ฉันสาวเท้าพรวด ๆ อย่างไม่สนใจใคร แต่อีตาเจ้าชายสุดหล่อของฉันดันร้องเรียกไว้ซะนี่

"อัยย์ เดี๋ยวก่อน"

ฉันเอี่ยวตัวกลับไปมอง จะมองคนเรียกด้วยสายตาขุ่นเคืองก็คงไม่ได้ แต่ยังไม่ทันที่จะอ้าปากถามว่ามีอะไร ฝูงคน เอ้ย! ไม่ใช่ ฝูงนรกต่างหากล่ะ กำลังวิ่งผ่านตัวฉันไปอย่างกับสายน้ำหลาก เพื่อตรงไปยังเจ้าชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน

ปึ๊ก!!!

อ๊ากกกก นี่ฉันกำลังถูกมือปริศนาในฝูงผีนรกนี่ทำร้ายร่างกาย แล้วตามมาด้วย

ผั๊วะ!

เพี๊ยะ!

"อั๊ก" ฉันถูกใครก็ไม่รู้ซัดเข้ามาที่ปลายคางจนหน้างาย เลือดกำเดาเกือบจะกระฉูดออกมาเนื่องจากโดนมือ อาจจะมีตีนด้วยก็ได้นะใครจะไปรู้ รุมทำร้ายในขณะที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

จากนั้นฝูงนรกเดนตายพันปีก็หลุดออกทิ้งให้ฉันยืนอึ้งเอามือกุมคางร้องโอย ๆ อย่างหมั่นใส้อีพวกแฟนคลับอีตาวอนท์ซะเหลือเกิน และที่สำคัญที่สุด

ไม่มีใครสนใจฉันที่ยืนโด่เด่เป็นหมาหัวเน่าเลยซักคน

อีตาวอนท์ทำท่าจะพูดอะไรกับฉัน แต่ถูกคนบางคนในบรรดาแฟนคลับที่รุมล้อมกระตุกให้หันมาพูดคุยกับเธอ แถมอีตานี่มันเป็นโรคปฏิเสธคนไม่เป็นซะด้วย

ฉันมองเห็นสายตาของบรรดาแฟนคลับที่เหลือบมองฉันด้วยแววตาว่างเปล่าผสมขยะแขยง ราวกับฉันเป็นสิ่งมีชีวิตจำพวกพยาธิตามทวารหนัก แล้วส่งเสียงขึ้นจมูกเบาๆ

ฉันได้ยินนะเฟร้ยยยย!! *0*

ฉันได้แต่ยืนกำหมัดนิ่งอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ชอบใช้กำลังกับผู้หญิงด้วยกัน (ถ้าไม่จำเป็น) จากนั้นก็หันมาจับศีรษะตัวเองไว้เพราะโดนมืออีพวกนี้เข้าไปจนเริ่มมึนหัว ฉันหมุนตัวกลับอยากจะเอาของไปเก็บที่ห้องเรียน จากนั้นก็คิดจะชิ่งไปนอนพักที่ห้องพยาบาลซะเลยจะได้หนีปัญหาบ้าบอพวกนี้ซะที

"อัยย์เธอเป็นไงบ้าง"

ฉันปัดมือของใครบางคนที่เอามือมาจับหัวฉันออก พอเงยหน้าขึ้นไปถึงได้รู้

"วายุ นายมาโรงเรียนเช้าได้ไงน่ะ"

"เช้า?" อีตานี่เดินตามฉันมา แต่หน้าเข้มๆ กลายเป็นเครื่องหมายคำถามไปเรียบร้อยแล้ว "เธอท่าจะบ้า รู้ตัวหรือเปล่าว่ามาเข้าเข้าแถวไม่ทันตอนเช้าน่ะ"

-_-'' จริงดิ... ไม่เห็นรู้สึกเลย สงสัยวันนี้คงเคารพธงชาติเร็วเป็นประวัติการณ์แหงแซะ ระหว่างที่ฉันกำลังบ่นพึมพำ อีตานี่ก็ยังเดินตามฉันมา

"วายุ นายจะเดินตามฉันมาทำไม"

"อ้าว ฉันเป็นห่วงเธอน่ะสิ"

-_-+ "โกหกหน้าด้าน ๆ " ฉันตอกกลับในขณะไม่ยอมหยุดฝีเท้า อีตานี่ก็เลยทำท่าฉุนขึ้นจมูก

"โกหกตรงไหน ...เอ๊ะ ฟ้าคร้าบบบ"

โกหกตรงนี้ไงล่ะ = =' แค่มองเห็นฟ้าที่กำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนในห้องของฉันอีกสองสามคน อีตานี่จากที่เดินตามหลังฉันมาก็วิ่งผ่านหน้าฉันเพื่อตรงไปยังนางฟ้าที่ชื่อว่าฟ้าในทันที เฮ้อ ...อีตานี่มันเชื่อได้ที่ไหนกันล่ะ...

ฟ้าส่งเสียงทักทายวายุก่อนจะมองเห็นฉันซะอีก จากนั้นเธอก็หันมาส่งยิ้มให้ฉันบ้าง >__< ฉันได้แต่ยิ้มตอบ ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นว่า เพื่อนร่วมห้องที่ยืนอยู่กับฟ้าทำท่าทางรังเกียจฉัน เฮ้อ...จะว่าไงดีล่ะคะ ฉันมันเป็นคนที่ป๊อบในทางที่ไม่ถูกไม่ควรซะด้วยสิ -_____-'' แบบว่า ชื่อเสียงมันดังกระฉ่อนในทางที่ไม่ดีอ่ะค่ะ ขนาดเพื่อนในห้องยังไม่มีใครคบฉันเลยนอกจากฟ้า

แต่ทำไมกับอีตาวายุที่ได้ฉายาซาตานแห่งแคร์เรียกลับมีคนชื่นชอบกันน้า (โดยเฉพาะผู้หญิง) แหม จิ๊จ๊ะดิ๊ด๊ากันจริงๆ ให้ตายเหอะ --*--

ฉันได้แต่หันหน้าหนีไม่สบตาใครทั้งสิ้นนอกจากฟ้า จากนั้นก็เดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของตัวเอง ก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ใต้โต๊ะ

มันคือกระดาษ...ที่ยับยู่ยี่ ความสงสัยว่าฉันไม่ได้เป็นคนซกมกขึ้นขนาดเก็บขยะเอาไว้ใต้โต๊ะหรอกนะ มันต้องมีใครซักคนที่เอามาใส่นั่นแหละ แล้วฉันก็ตัดสินใจคลี่กระดาษแผ่นนี้ออก แล้วไล่สายตาอ่านทีละบรรทัด

ในกระดาษมีใจความถึงฉันที่ตกเป็นจำเลย เรื่องของเมื่อวาน เรื่องที่อีตาวายุกับฉันจูบกันที่ห้องพยาบาล -[]-'' แถมในกระดาษยังมีข้อความแต่งเติมเสริมแต่งอีกเต็มไปหมด นั่นทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงหน้าด้านในสายตาของใครหลาย ๆ คนไปแล้วในปริยาย แต่ฉันว่ามันไม่น่าจะหยุดอยู่แค่นี้น่ะสิ มันอาจจะเผยแพร่ไปทั้งโรงเรียนเลยก็ได้ !!!!

แต่ที่ฉันอยากรู้มากกว่านี้ว่าใครมันเป็นคนปล่อยข่าว!!!!!

ฉันได้แต่กำกระดาษแผ่นนั้นด้วยมือที่สั่นระริก แต่ก็ได้แต่ทำท่าไม่ใจ เมื่ออาจารย์ประจำวิชาได้เดินเข้ามาให้ห้อง จากนั้นเพื่อนร่วมชั้นของฉันทั้งหลายก็กระโจนกลับมานั่งที่เดิม
 

 ฉันรู้สึกว่าเวลาเรียนในวันนี้มันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน หัวสมองของฉันกำลังรับไม่ไหว เกิดอาการคลื่นใส้อยากจะอาเจียน ฟ้าที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ฉันคงสังเกตเห็นเพราะเธอขออนุญาตอาจารย์แล้วเดินไปส่งฉันที่ห้องพยาบาล
 
 "อัยย์ อย่าผืนนะ มันไม่ดีรู้มั้ย"

 ฟ้าบอกด้วยเสียงเรียบ ๆ ในขณะที่เราสองคนเดินผ่านห้องเรียนเยอะแยะเพื่อไปยังห้องพยาบาล

 "ก็..." ฉันยักไหล่ "ทำไงได้ล่ะฟ้า ฉันมันไม่ใช่คนอ่อนแอซักหน่อย"

 "แต่ว่า..." ฉันโบกมือเมื่อฟ้ากำลังอ้าปากท้วง

 "เธอเองก็อย่ามามัวเสียเวลาเรียนเลย กลับไปเถอะ ฉันเดินไปห้องพยาบาลเองได้ นะฟ้านะ"

 ฉันส่งเสียงขอร้อง ฟ้าก็เลยขมวดคิ้วอย่างลังเลว่าจะเอาไงดี ฉันไม่รู้เหมือนกันนะว่าฟ้าจะรู้เรื่องในใบปลิวหรือเปล่า แต่ถึงยังไงฟ้าก็คงไม่เชื่อเรื่องบ้า ๆ แบบนั้นหรอก ฉันคุยกับฟ้าอยู่สองสามคำบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฟ้าเองก็อิดออดกว่าจะยอมกลับเข้าไปห้องเรียน

 ฉันก้าวขาไปตามทางเดินที่มีแต่ฉันเพียงคนเดียวซึ่งทุกทีจะมีคนเดินผ่านไปมาเต็มไปหมด และแล้วก็มาถึงห้องพยาบาล

" 'จารย์ขา" ฉันลากเสียงเปิดประตูพรวดเข้าไป อาจารย์ที่กำลังง่วนทำอะไรบางอย่างอยู่ท่าทางแปลกใจเมื่อเห็นฉัน

"ว่าไงล่ะเรา"

"ปวดหัว...ค่ะ" ฉันตอบ เกือบจะไม่มีหางเสียงกับอาจารย์แล้วมั้ยล่ะ

"อืม...งั้นก็กินยาแล้วไปโรงพยาบาลซะนะ" อาจารย์บอกพลางเดินไปหายาที่อยู่ในตู้ จากนั้นร่างสูง ๆ ก็เดินไปรินน้ำใส่แก้วแล้วส่งมาให้ฉันอย่างเบามือ ฉันรับแก้วน้ำมาแล้วมองหน้าอาจารย์

อาจารย์ก็เลยมองหน้าฉันกลับแล้วฉีกยิ้ม

"ว่าไงล่ะเรา"

"อาจารย์ใจดีจังนะคะ มิน่าล่ะ ใคร ๆ ถึงได้ชอบ"

อาจารย์ทำท่าจะสะดุดขาตัวเอง "มันเป็นหน้าที่"

ฉันได้แต่กลืนยาลงคอแล้วตามด้วยน้ำเปล่า เฮ้อ ความจริงแล้วมันก็ดีเหมือนกันนะ นาน ๆ ทีจะได้มาอยู่ในที่สงบสุขแบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน แบบนี้ต้องแอบแวบมาบ่อยๆ แล้วล่ะ

"จริงสิ อัยวรา"

"คะ?" ฉันหันกลับมาด้วยความสงสัย ฉันหันกลับไปยังอาจารย์ที่ไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งแล้วกอดอก แววตาใต้แว่นของอาจารย์ส่อแววซีเรียสขึ้นมาทันที

"รู้ข่าวในตอนเช้ามั้ย"

ฉันแกล้งทำหน้าฉงน ไม่รู้ก็บ้าแล้ว "เรื่องอะไรล่ะคะ"

"เฮ้อ เธอไม่รู้ก็ดีแล้วล่ะ ไปนอนได้แล้วไป เอ้อ...เอ๊ะ ไม่มีอะไร"

ฉันขมวดคิ้วกับคำพูดแปลก ๆ ของอาจารย์ แต่ก็พยักหน้าหงึกหงักแต่โดยดี จากนั้นก็หันหน้าไปอีกทางนึงที่มีผ้ากั้นไว้เป็นห้อง ๆ พอเห็นเตียงว่างก็ทิ้งตัวลงนอน แต่ตอนนี้มันกลับไม่อยากจะนอน ทำไมคนอื่น ๆ ถึงได้มาจองล้างจองผลาญกันนักนะ ฉันไม่เห็นอยากจะเป็นอย่างที่คนอื่นพูดกันซักหน่อย นางมงนางมารแคร์เรียอะไรเนี่ย พอคิดไปคิดมาก็ต้องคิดไปถึงอีตาวายุ ทำไมเรื่องของอีตานี่เวลาไปก่อวีรกรรมอะไรไว้ ถึงจะโหดร้ายโชกเลือดซักปานใดทำไมไม่เห็นมีใครเอามาพูดจาว่าร้ายอะไรเลย

ว่าแล้วน้ำตาก็พาลจะไหล

"เธอร้องไห้หรอไง"

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงของคนที่คุ้นหู ทำไมฉันกับอีตานี่ถึงได้แยกกันไม่ออกซักทีนะ

"วายุนายมาอยู่นี่ได้ไง"

ผู้ชายที่อยู่อีกฝากที่มีม่านกั้นอีกชั้นขยับตัว "เหนื่อยน่ะสิ"

"เหนื่อย" ฉันขยับตัวบ้าง โดยตะแคงข้างไปยังต้นเสียง

"อื้ม...ทำยังไงฟ้าก็ไม่เห็นสนใจฉันซักที"

คำตอบของอีตานี่ทำให้ฉันคิ้วกระตุกกึก ๆ "เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"

"มันไม่ใช่แค่นี้นะ" เขาตอบกลับมา "ไม่รู้สิ ดูเหมือนว่าฟ้าจะใจดีกับคนอื่นเขาไปทั่ว"

อ้าว ไม่งั้นจะได้ฉายานางฟ้าแห่งแคร์เรียเหรอไงกันล่ะ -________-''

"เฮ้อ ทำยังไงฟ้าถึงจะปันใจให้ฉันบ้างนะ"

นายก็เปลี่ยนนิสัยนายซะสิ ไอ้โรคทำร้ายผู้หญิงน่ะ ...แหม ฉันต้องการจะพูดงี้แหละ แต่ถ้าพูดไปมีหวังต้องมีเรื่องกันอีกแหง ๆ

เราเงียบกันไปนาน เฮ้อ ฉันเริ่มจะง่วงนอนแล้วล่ะ

แต่ก่อนที่ฉันจะหลับอีตานี่ก็ทะลึ่งลุกขึ้นมานั่งพรวดพราด ก่อนจะดึงผ้าม่านที่กั้นเตียงออก แล้วก็หันหน้ามาจ้องฉัน

"ฉันตัดสินใจแล้ว"

ฉันขมวดคิ้ว "อะไรล่ะ"

"เธอต้องช่วยฉัน"


-[]-!!!!!!!!!!!


"ห๊าาาา"




โปรดติดตามตอนต่อไป...