[END] 3KINGS ตอน ประมุข

ตอนที่ 1 : PRAMUK-0- [GRAY]

คู่ที่ 2 ของสามพี่น้อง

[เกรย์ x ประมุข]

-0-

เราพันผูกกัน...ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณ

“รู้ไหมว่าคุณกำลังทำให้ผมเสียเวลา มิสเตอร์ทอม”

ใบหน้าคมคายของชายผู้ได้รับการโหวตให้เป็นหนึ่งใบบุคคลที่มีอิทธิพลที่สุดในฝรั่งเศสสามปีซ้อนประดับประดาไปด้วยรอยยิ้ม เส้นผมสีเทาซึ่งถูกเซตอย่างเป็นระเบียบเริ่มลู่ลงละใบหน้าเพราะเจ้าของรำคาญจนต้องยกมือสางอยู่หลายครั้ง และนั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกให้ทุกคนในห้องรู้ว่าการประชุมครั้งนี้ควรจบลงได้แล้ว

“เอ่อ...หมายความว่ายังไงหรือครับท่าน” ชายร่างท้วมซึ่งกำลังนำเสนอผลงานอยู่หน้าห้องสะดุ้งจนเกือบหงายหลังเมื่อได้มองสบกับดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบคู่นั้นเข้าอย่างจัง หากเพียงวินาทีเดียว ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในห้องกลับเปลี่ยนสีหน้ากลับไปยิ้มแย้มเหมือนเดิมได้อย่างรวดเร็ว...แม้รอยยิ้มนั้นจะส่งไปไม่ถึงดวงตาก็ตาม

“ไม่ผ่าน กลับไปคิดมาใหม่”

ร่างสูงสง่าผุดลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ใบหน้ายิ้มแย้มกวาดมองไปโดยรอบราวกับจะถามว่ามีใครจะขัดอะไรอีกไหม เมื่อพบว่าทุกคนต่างก้มหน้าลงต่ำ ไม่มีใครพูดอะไร เขาจึงหมุนกายเดินไปที่ประตูโดยมีเลขาคนสนิทตามออกไปพร้อมกัน

“นายครับ” จิมส่งเสียงเรียกเจ้านายของตนขณะที่กำลังเดินตามอีกฝ่ายไปที่รถ “เรื่องที่บริษัท...”

“ฉันรับปากว่าจะช่วยแม่ดูแลแค่สองอาทิตย์” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มหลอกลวงปรากฏเมื่อได้อยู่กับคนสนิทที่รู้จักกันดีมาตั้งแต่เด็ก

“ทราบแล้วครับ”

“ฉันจะบินคืนนี้ เตรียมตัวให้เรียบร้อย”

“แต่คืนนี้นายมีนัดทานข้าวกับคุณผู้หญิงนะครับ”

“เลื่อนไป” ผู้เป็นนายพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดราวกับไม่ต้องการให้ถามต่อ ได้ยินดังนั้นจิมจึงค้อมหัวลงต่ำ ก่อนจะเดินไปประจำตำแหน่งข้างกายของอีกฝ่ายเมื่อกำลังจะพ้นออกจากประตูบริษัท

บอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำท่าทางทะมัดทะแมงเกินห้าคนเดินเข้าประกบรอบกายเจ้าของร่างสูงสง่าไว้อย่างพร้อมเพรียง มองดูคล้ายกับบุคคลสำคัญที่ต้องได้รับการคุ้มกันตลอดเวลา ซึ่งด้วยสถานะของ ‘เกรย์’ คำว่าบุคคลสำคัญคงไม่อาจเรียกได้ว่าเกินจริงนัก

บรรดาพนักงานที่แอบเหลือบมองความยิ่งใหญ่ของลูกชายเจ้าของบริษัทอัญมณีระดับประเทศต่างซุบซิบพูดคุยกันอย่างออกรส ส่วนใหญ่หนีไม่พ้นเรื่องอำนาจและความหล่อเหลาของเจ้านาย ที่แม้จะไม่ได้เข้ามารับตำแหน่งเต็มตัว แต่กลับได้ความเคารพนับถือจากทุกผู้ทุกฝ่าย

“ถ้าฉันได้คุณเกรย์เป็นแฟนคงเหมือนขึ้นสวรรค์เลยละแก” พนักงานคนหนึ่งของบริษัทกระซิบกระซาบกับเพื่อนสาวขณะมองตามหลังรถคันหรูที่เพิ่งออกตัวไปอย่างเพ้อฝัน

“ฝันไปเถอะ...แม่เป็นเจ้าของบริษัทอัญมณีระดับประเทศ พ่อเป็นนักการทูต แล้วแกเป็นใครคิดจะไปเป็นแฟนเขา”

“ขอฝันหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า”

ทุกคนต่างรู้ดีว่าชายคนนั้นไม่เคยเปิดตัวคนรักเลยสักครั้ง แม้แต่คู่ควงก็ไม่มีให้เห็น เธอเคยไปงานเลี้ยงที่ได้พบกับคุณเกรย์อยู่ครั้งหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาทั้งยังสุภาพอ่อนโยนของเขาทำให้ใครหลายคนตกหลุมรักได้ไม่ยาก สาวๆ ในงานต่างพยายามเข้าหา หากผ่านมานานหลายปีก็ยังไม่เห็นตัวจริงของเขาเสียที แล้วจะแปลกอะไรหากเธอจะคิดว่ายังมีหวัง

หากยังไม่ทันได้เพ้อไปมากกว่านั้น หญิงสาวอีกคนซึ่งมองเห็นท่าทีของเพื่อนกลับยกมือขึ้นฟาดไหล่บางเป็นการดับฝันแบบฉับพลัน

“ไม่ได้!” เธอขยับเข้าไปแนบชิด ก่อนกระซิบข้างหูเพื่อนสาวซึ่งกำลังลูบไหล่ตัวเองป้อยๆ “ฉันได้ยินมาว่าตัวตนที่แท้จริงของคุณเกรย์น่ากลัวมากเลยนะ แล้วที่สำคัญ...ดูเหมือนเขาจะมีคนรักอยู่แล้วด้วย”

คนรักของคุณเกรย์...ตำแหน่งที่ใครหลายคนฝันถึง ถ้าได้เป็นคนคนนั้นจะโชคดีขนาดไหนกันนะ

“จิม นายคอยเคลียร์งานอยู่ที่นี่ระหว่างที่ฉันไม่อยู่”

“ผมขออนุญาตถามได้ไหมครับว่านายจะไปไหน” ในฐานะเพื่อนและเลขาคนสนิท จิมได้รับสิทธิ์ที่ไม่มีใครเคยได้รับ โดยเขาสามารถถามคำถามเจ้านายของตัวเองได้โดยไม่โดนมองด้วยแววตาเย็นเยียบ ถึงเจ้าตัวจะไม่แน่ใจนักว่าไม่โดนมองหรือโดนจนชินแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยการที่เกรย์ยอมตอบคำถามก็นับเป็นเรื่องดี

“ไทย”

“ไทย?” เลขาคนเก่งถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“ลูกแกะจะแสดงละครเวทีทั้งที...ฉันจะพลาดได้ยังไง” ชั่วพริบตาใบหน้าเย็นชาพลันแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ดวงตาคู่สวยทอดมองรูปถ่ายเก่าๆ ในมือที่ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีนิ่งงัน “ฉันสัญญากับคิงว่าจะไม่ยุ่งกับเด็กคนนั้นก่อนเวลา แต่ตอนนี้มันนานเกินพอแล้ว”

ขืนเขายังเล่นตัวอยู่แบบนี้ เห็นทีลูกแกะคงงอนยาวแน่ๆ

“นาย โทรศัพท์สั่นครับ” จิมเอ่ยเตือนคนที่กำลังเหม่อ เมื่อสายตาเหลือบเห็นว่าใครที่ทักเข้ามาในโทรศัพท์ของผู้เป็นนาย

ถ้าไม่เตือนแล้วนายตอบช้าจนอีกฝ่ายหายไปก่อน ถึงตอนนั้นคิ้วเข้มคู่นั้นต้องขมวดมุ่นแล้วพาลไปลงกับเรื่องอื่นแน่

เกรย์ยกโทรศัพท์ขึ้นดูก่อนจะรีบกดเข้าไปในโปรแกรมแชทที่ใครบางคนทักมา ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มจริงใจอันหาได้ยาก ยามเห็นข้อความที่ปรากฎบนหน้าจอ

GP.MUK : คุณจะมาดูผมจริงๆ เหรอ

M.GRAY : ฉันสัญญาไปแล้วนี่

GP.MUK : ผมคิดว่าคุณลืมไปแล้ว...

M.GRAY : ฉันไม่เคยลืมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนาย

GP.MUK : ขอบคุณนะครับ *สติกเกอร์ยิ้มกว้าง*

M.GRAY : รออีกนิดนะ ลูกแกะของฉัน

GP.MUK : ครับ ผมจะรอคุณ

จิมลอบถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของเกรย์ เขาเป็นหนึ่งในคนสนิทที่รู้เรื่องเกี่ยวกับ ‘คนของนาย’ เป็นอย่างดี ทั้งยังเป็นคนที่ได้รับมอบหมายให้คอยส่งจดหมายให้คนคนนั้นบ่อยๆ ในช่วงแรกก่อนที่ทั้งคู่จะติดต่อกันผ่านทางโซเชียลมีเดีย บรรดาคนสนิทต่างรู้ดีว่าสถานะและความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในจุดที่เรียกว่าคนรู้จัก แต่มันเกินกว่านั้นไปไกล

เขาเคยคิดว่าที่เกรย์ยังไม่ปรากฎตัวให้คนคนนั้นเห็น เป็นเพราะห่วงว่าอันตรายจะย่างกรายไปถึงคนที่อยู่อีกประเทศ หากความจริงแล้ว เหตุผลที่นายยังไม่แตะต้อง เป็นเพราะสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนสนิทอย่างคุณคิงต่างหาก ในตอนแรกเขาไม่แน่ใจนักว่าสำหรับนาย...คนคนนั้นไม่สำคัญพอจะต้องเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย หรือสำคัญมากจนอยากให้มาอยู่ข้างกายกันแน่

มาถึงตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว...

“บอกให้ทีมเอไปกับฉันทุกคน ส่วนทีมบีคอยดูแลอยู่ฝั่งนี้ อำนาจการสั่งการทุกอย่าง ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญนายตัดสินใจแทนได้เลย” คำสั่งสบายๆ ไม่มีวี่แววของความเข้มงวดเหมือนทุกทีดังขึ้นจากปากของคนอารมณ์ดี จิมพยักหน้ารับคำ ก่อนกดโทรศัพท์โทรออกเพื่อสั่งงานตามที่ได้รับมอบหมาย

ถึงขนาดเอาทีมเอไปด้วย...

เห็นทีเขาคงได้ต้อนรับนายคนที่สองเร็วๆ นี้

สำหรับเกรย์...หากได้รักแล้วเขาจะไม่มีวันปล่อยมือ

สิ่งเดียวที่จะพรากเราออกจากกันได้...มีเพียงความตายเท่านั้น

————————————

TALK:  นิยายเรื่องนี้เป็นคู่ที่สองจากเซตสามคิง คู่แรกเขียนจบไปแล้วเป็นคู่ของพี่ใหญ่จักรพรรดิ 

(อ่านแยกได้ทุกเรื่องค่ะ)

มีความรู้สึกอยากเขียนอะไรเวอร์ๆ จนได้คุณเกรย์ออกมา นี่จะเป็นพระเอกที่มีอำนาจมากที่สุดของเราค่ะ เห็นพระเอกมีอำนาจแล้วมันกร๊าวใจเหลือเกิน 

ปล. CHAPTER 0 ยังมีพาร์ทของประมุขอีกนะคะ ขอแบ่งลงแล้วกันนน