คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : EP.17
ุบ!
"รี๊! เ็บนะ!"
ยัยนั่นอวรว เมื่อผมทุ่มร่าเธอลับโฟาลาห้อรับแ หลัาที่แบเธอึ้นมาาโรอรถ ผมถาโถมัวลไปทาบทับร่าบาไว้ไม่ให้เธอิ้นหนีเอาัวรอไ้
"อยู่นิ่ๆ "
"็ปล่อย่อนสิ มาทับัวพี่ไว้ทำไม"
"สิ่ที่ผมพูมันเ้าหูพี่บ้าไหม หรือวามอยามันทำให้หูหนวาบอ"
"แล้วมันเี่ยวอะไรับุ ุไม่ใ่เ้า้าวเ้าอพี่สัหน่อย ทำไม้อมาเือร้อนเรื่ออพี่"
"้อเป็น่อนใ่ไหมถึะเือร้อนไ้...ห๊า!"
ยัยนั่น้อหน้าผม้วยใบหน้าหิอ แนเรียวพยายามัืนและหาทารอาารพันธาราผมอยู่ ้อมือทั้สอ้าถูผมรึเอาไว้้วยมือที่ำแน่นและลับเนื้อโฟา นแทบะมหายไปับวามนุ่มอโฟา
"ปล่อย!"
เสียแวๆ แสบหูในอนแร เริ่มอ่อนลนับใวามอำพูแทบไม่ไ้ ผมพึ่รับรู้ไ้ว่าอนนี้ร่าายอเราสอนแนบิันนาไหน แทบะหลอมรวมเป็นเนื้อเียวันไ้เลย
้อมือเล็ๆ ที่แ็ืนในอนแร เริ่มอ่อนำลัล นัยาสวยเริ่มหลบสายาผมนสัเุไ้ อนนี้ผมเอ็เริ่มร้อนผ่าวไปทั้ร่าแล้ว
ผม้อหน้าเธอนิ่อย่าั่ใ ่อนะ้มลไปประทับูบลวบนริมฝีปาบาแนบแน่น นวาลมโเบิโพลอย่าั้สิไม่ทัน
"อื้อ! ุ...ุโ"
"ทำไม...ไม่ไ้เหรอ?"
เธอไม่อบแ่้อหน้าผมนิ่ ้ำยัเผลอเม้มริมฝีปาให้ผมเห็นอี แบบนี้ะอใไหวไ้ยัไัน ผม้มลไปประทับูบอีรั้ รอบนีู้ื่มและหนัหน่วราวพายุโหมระหน่ำ วามเียบเ้าปุมทั่วทั้พื้นที่ มีเพียเสียอลมหายใหอบเหนื่อยอเราสอนที่ัประสานัน ามมา้วยเสียื่ม่ำอเรียวลิ้นที่อวัฟัันอย่านัวเนีย ผมูปลายลิ้นเล็อเธอย้ำๆ นเธอ้อผลัออ เพราะเริ่มหายใไม่ทัน เพียผละออห่าไม่ถึวินาที ผม็้มลไปใหม่เหมือนลัวว่าะาอน
"ุโ...อย่า่ะ"
เสียอแประท้วึ้น เมื่อผมเริ่มแะระุมเสื้อนัศึษาอเธออย่าถือวิสาสะ พลาแหวออาร่าบาไม่ให้บบัสิ่ที่ผมำลัปรารถนาะเห็น และ็ไ้เห็นสมใ วามนุ่มเ้เนียนใส ที่ั้ระห่านอยู่รหน้า ทำให้น้ำลายในอหนืเหนียวนลืนลำบา
"สวย..."
"อ๊ะ! ุโะทำอะไร"
"ผมอยาิม"
"ไม่เอา"
"เหอะน่า! อยู่เยๆ"
ปลายลิ้นเรียวแะลบนยอออวบแผ่วเบา ทำเอาร่าบาสะุ้นแอ่นายึ้นรับสัมผัสเสียว่านอย่า้านทานไม่ไหว ยิ่เมื่อสเ็ปที่สอือารลาไถปลายลิ้นวนไปามถานถันเป็นวลมๆ นใ้ร่า็สะท้านไหวไปทั้ัว
"ุ...ุโ อื้อ!"
"นุ่มว่ะ...ุ๊บ!"
"อ๊า! พะ...พอแล้ว อื้อ!"
ผมใเปลายลิ้นสะิยอถันสีมพูรัวๆ นใ้ร่า็ทำท่าเหมือนะาใาย น้อร้อห้ามให้พอ่อน
"ไหนว่าอยาไ้ผัวนัวสั่น โนแ่นี้็ใเสาะแล้ว"
"็พี่อยาไ้ผัว ไม่ใ่พวั่วราวแบบุ ุมุ่หมายไม่รัน็ไม่วรมายุ่เี่ยว"
"ไม่ิะให้ผมทลอทำหน้าที่่อนเลยเหรอ เผื่อผมลอแล้วห่วยแ ะให้ไปเลมไ้ที่ไหน อีริรึเปล่า็ไม่รู้...เฮือ!"
ร่าบาถึับถาโถมายลมาบนัวผม พลาผลัผมให้นอนราบไปับโฟาแทนเธอทันที ่อนะู่โมผม้วยูบอย่าเร่าร้อนและรุนแร นิที่ว่าไม่ให้ผมไ้ั้ัวเลย
"แฮ่! แฮ่!...นี่...ะรุเอเลยเหรอ"
"บอไว้่อนนะ ถ้าพี่ไุ้แล้ว พี่ะไม่ปล่อยุไปเ็า พี่ะามับุนิ้นไม่หลุเลย ถ้าไม่อายที่มีเมียเป็นนใ้ละ็...มาลอูันสัั้"
ำพูท้าทายบวสายาที่เย้ายวน ทำให้ผมใสั่นนลอบลืนน้ำลายลอ แ่พอเธอ้มลมาบยี้ริมฝีปาอผม้วยริมฝีปานุ่มอเธออีรั้เท่านั้นแหละ ทุสิ่ทุอย่าที่หวาหวั่น็อันรธานหายไป
มือเรียวเล็บรรถอเสื้อผ้าอผมออาัวผม และผม็ัารถออเธอ เรา่า่วยันนสลัสิ่รีวาออาร่านหมสิ้น ่อนเธอะแนบูบลมาอีรั้แบบไม่ให้าอน ปาเล็ๆ พรมูบลไปามลำอและไหล่อผม พลาไล่ลเรื่อยๆ นไปถึแผอแร่ นาทีที่เธอแะปลายลิ้นสะิยอออผม เื่อไหมว่าผมแทบะลั่าย แน้าหนึ่อผมเาะพนัโฟาเอาไว้แน่น้วยวามเสียว่าน
"ี้! โรเสียวอ่ะ อาส์!"
แม้ผมะส่เสียี้้าแ่ไหน ปานุ่ม็ไม่ยอมหยุโลมเลีย แถมฝ่ามือเล็ยัลูบไล้เล่นลอนล้ามบนแผ่นท้ออผมไม่ยอมหยุ นผมไม่รู้ะเสียวุไหน่อนี ไ้แ่ลุ้นว่าเมื่อไหร่เธอะไหลลไปถึุยุทธศาสร์อผมสัที แล้ว็เหมือนสวรร์เห็นใ เมื่อริมฝีปาบาสไล์ลไปเวียนวนอยู่หน้าท้อแ็เร็อผม ผม้มลไปู้วยวามหวาเสียว เมื่อมือเรียว่อยๆ ถอาเอผมออ นหนอนน้อยที่ลายร่าเป็นมัรร้ายอผม ั้ผาึ้น่อหน้า่อาเธอ
วาลมโสั่นระริ ับ้อมอมันไม่วาา ริมฝีปาบาเม้มเ้าหาันอย่าลืมัว นนาทีที่เธอว้ามัน้วยมือเรียว่อนะ้มลไปูบที่ปลายหยัราวับรัใร่หนัหนา แ่นเป็นเ้าออย่าผมถึับแหนหายใบหน้าึ้นฟ้า และเร็นแ้าสั่น ารระทำเพียเท่านั้น ลับทำให้ผมเสียว่านไ้นานี้เลย
"อา! ี้! พี่นุ่มนิ่ม! "
ความคิดเห็น