ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    “รักวุ่นๆของยัยจอมจุ้นกับนายเพื่อนสนิท”

    ลำดับตอนที่ #2 : เป็นภาระชั้นนะนาย

    • อัปเดตล่าสุด 14 ส.ค. 49


     

    วันนี้ชั้นก้อมาโรงเรียนตามปกติ แต่มาสายกว่าเมื่อวาน  เพราะวันนี้นั่งสองแถวมาโรงเรียนเอง ท่านแม่ไม่ได้มาส่ง เลย ตื่นสายได้นิดนึง  มาโรงเรียนก็ยังคงปกติเหมือนเดิม เข้าแถวเสร็จ เดินแถวขึ้นห้อง แล้วก้อเริ่มเรียนคาบแรก ของวัน

     

    กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...............

     

    ''คาบต่อไปเรียนไรอ่ะ'' ชั้นหันไปถามนายนั่น

     

    ''เรียนเลข'' นายนั่นหันมามองมาหน้าชั้นแล้วก้อ ก้มหน้าทำงานที่ครูสั่งไว้ตอนคาบที่แล้วทันที

     

    พอชั้นเห็นอาจารย์เดินเข้ามาชั้นก็ สะกิดนายนั่น แล้วก้อ กระซิบนายนั่นว่า ''อาจารย์มาแล้ว''

    แต่มันยังคงทำเป็นเฉย  เออ ทำต่อไปเหอะ มีอารายเกิดขึ้นช้านไม่รับรู้ด้วยล่ะ

     

    ''โยธกานต์!! ''เสียงอาจารย์ที่เปล่งออกมาอย่างเต็มที่ทำชั้นสะดุ้งไปด้วย ส่วนนายนั่นน่ะหรอ หน้าซีด ยิ่งกว่าศพอีก ตายล่ะหว่าอารายจะเกิดขึ้นงานนี้

    ''เธอทำงานวิชาอะไร แล้วทำไมไมเอาหนังสือวิชาเลขขึ้นมา'' อาจารย์ยิงคำถามมาเป็นชุด

    ''แล้วเธอยัยรพีภัทร ทำไมไม่เตือนเพื่อนให้เอาหนังสือขึ้นมา'' อ้าวเวรแล้วมั้ย กรูผิดหรอเนี่ย

    ''ครูจะทำโทดพวกเธอ  โดยให้ทำการบ้านเยอะเป็นสองเท่า ของจำนวนข้อที่ครูให้แล้วส่งพรุ่งนี้''

    ''วันนี้ครูจะให้การบ้าน ในหนังสือกระทรวงหน้า 35,36,37,38''

    ''ส่วนพวกเธอสองคนก้อทำต่อไปจากหน้า 35 ถึง หน้า 42 ลอกโจทย์แล้วก็แสดงวิธีทำมานะ''  เวงแล้วม้าย อยากตายเจงๆ จาให้เยอะเอาโล่รึไงวะ คนยิ่งขี้เกียจๆอยู่

     

     

    ''นุกเกอร์ นุกเกอร์'' ชั้นเรียกนายนั่นพร้อมกับสะกิดที่แขน

     

    ''อาไร ''นายนั่นตอบกลับมาพร้อมกับมองหน้า ประมาณว่า รำคาญนะเว่ย

    เออ วันนี้การบ้านที่ครูให้แบ่งกันทำคนละครึ่งแล้วพรุ่งนี้รีบมานะ จาลอก

     

    ทำไมไม่ทำทั้งหมดเลยล่ะ  มันตอบกลับมา

     

    ''ขี้เกียจคิดอ่ะ '' ชั้นตอบกลับไปแบบตรงๆ

     

    ''ถ้าขี้เกียจเที่ยงนี้ก็เอางานไปทำด้วย แล้วเราจาช่วยคิด ''

     

    ''เออ เอางั้นก้อได้ ''ชั้นตอบกลับไป

     

    กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..........เสียงกระดิ่งดังจบคาบ 4 เย้ๆจาได้ไปกินข้าวซะที

     

    ''นุกเกอร์ อย่าลืมเอาหนังสือกับสมุดแบบฝึกหัดลงไปด้วยล่ะ'' ชั้นพูดเตือนไอ้
    นุกเกอร์

     

    ''เออๆ'' มันตอบรับแบบว่า กรูรู้แล้ว

     

    หลังจากพวกชั้นกินข้าวเสร็จ ก็รีบออกจากโรงอาหาร แล้วรีบตรงดิ่งไปยังม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งซึ่งอายุของมันก็นานพอสมควร แล้วชั้นก็รีบลงมือทำงานที่ครูสั่งไว้ทันที

     

    ''มะนาวเดี๋ยวเค้ากะไอ้ไอซ์จะไปห้องสมุดนะ'  ยัยน้ำหวานบอกชั้นท่าทางวันนี้ผีเด็กเรียนเค้าสิงไอ้น้ำหวานซะแล้วละ

    ''อือๆ แล้วแกจะไปทำไรอ่ะน้ำหวาน ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นแกไปเหยียบห้องสมุดซักครั้ง วันนี้ผีอารายเข้าสิงแกวะ''  ชั้นถามมันกลับไปด้วยความแปลกใจสุดๆ

     

     ''เออชั้นกะว่าจะไปหมกอ่านนิยาย มันจาได้จบซะที อ่านมาเป็นชาติแล้ว '' มันตอบชั้นแบบขวานผ่าซากไม่มีอะไรต้องปิดบัง

     

    'แล้วแกล่ะไอ้ไอซ์ หอบหนังสืออารายมา''

     

    ''จามีไรอีกเล่านอกจาหนังสือการ์ตูนมัน  ถ้ามึลองขยันอ่านหนังสือเรียนเหมือนอ่านหนังสือการ์ตูนชีวิตมึงรุ่งแน่ไอซ์ '' จ๊ะจ๋ารีบพูดตัดบทก่อนที่ไอ้ไอซ์มันจาตอบ

     

    ''เออ !! แล้วเป็นไรหนักส่วนไหนของมึงห๊า '' ไอ้ไอซ์มันตวาดใส่จ๊ะจ๋า มันจาเปิดศึกกานอีกแล้ว โอ้ยอยากตายก่าไอ้สองคนนี้จริงๆ

     

    ''ไม่หนักส่วนไหนของพวกมึงทั้งสองคนหรอกแต่มันหนักที่กู  จาคิดเลขเว่ย เถียงกันอยู่ได้  มึงไอ้ไอซ์จะไปห้องสมุดก็รีบไป ส่วนมึงจ๊ะจ๋าจะไปทำอะไรก็รีบไป เลิกเถียงกันได้แล้ว พวกมึงคงไม่รู้สินะว่าเวลาเถียงกันแต่ละครั้งมันเสียพลังงานเว่ย น่าพวกมึงจาคิดได้แล้วเอาพลังงานที่เสียไปกับการไปเถียงกันไปทำอย่างอื่นจะไม่ดีกว่าหรอวะ'' ชั้นใส่ไอ้สองคนนั้นเป็นชุดๆ

     

    ''ค่ะ/ครับ คุณนักวิชาการ''  ไอ้สองคนนั้นพูดพร้อมกันโดยมิได้มีการนัดหมาย

     
    ไอ้นุกเกอร์ที่เมื่อสองนาทีที่แล้วมันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการคิดเลข ตอนนี้มันได้เงยหน้าขึ้นมามองชั้นก้อเลยพานมันไปด้วยอีกคน

     

    ''มองอารายนุกเกอร์ เวลาที่มองเอาไปคิดเลขดีกว่ามั้ย  จาได้ไม่เสียเวลา หนึ่งนาทีมีแค่ 60 วิเท่านั้นใช้ให้มันคุ้ม ''

     

    มันก้อเลยรีบต่อสนองต่อสิ่งเร้าโดยการตอบรับว่า

    ''คับ ท่านนักปรัชญา'' แล้วก้อรีบก้มมองการบ้านต่อ

     

    โอ้ยช้านล่ะอยากตายก่าไอ้พวกเพื่อนจริงๆ มันชอบเอาเวลาอันมีค่าบนนาฬิกาไปทิ้งโดยใช่เหตุ แล้วชั้นก้อต้องเสียพลังงานหลายแคลอรีเพื่อมาด่ามันให้รู้จักคิด ดูท่าทางว่าการที่ชั้นได้บ่นกรอกหูมันบ่อยๆ คงจะได้เพิ่มรอยหยักในสมองมันเยอะเลยล่ะ<ทอรัก Say :นี่ล่ะคือนิสัยของยัยมะนาว เป็นที่มาของฉายา อีนีนักวิชาการ และท่านนักปรัชญา>

     

    ''มะนาว มะนาว''ไอ้นุกเกอร์มันเรียกช้านในขณะที่ชั้นกำลังคิดเลข

     

    ''อาราย '' ชั้นถามกลับไป

     

    ''ข้อนี้ทำไงอ่ะ ''

     

    ''ข้อไหนล่ะ''

     

    ''ข้อ 10''

     

    ''เออเดี๋ยวแปปนึงคิดข้อนี้เสร็จก่อน''

     

    วันนี้ชั้นได้ใช้เวลาอันมีค่าไปกับการทำการบ้าน และ การสอน การอธิบายให้ไอ้     นุกเกอร์ฟัง  ช่างเป็นเวลาที่ใช้ได้มีประโยชน์เจงๆ แต่ขนากใช้เวลาตั้งเกือบชั่ว ทำการบ้านยัทำไม่เสร็จเล้ยยยยยยย  เหลืออีกประมาณ 5-6 ข้อนี่ล่ะ กว่าจาเสร็จตายแน่กรู

     

    ''มะนาวมีเบอร์มั้ย''  ไอ้นุกเกอร์มันถาม

     

    ''เออ ถ้ามีมันก็มี ' แล้วทำไมล่ะ

     

    ''เอองั้นขอหน่อย ''

     

    ''เอาไปทำไม''

     

    ''ก้อจาได้โทรไปถามการบ้านข้อที่ไม่ได้ไง มันจาได้เข้าใจแล้วก้อจาได้ไม่ต้องมากวนมะนาวให้สอนอีกไงล่ะจ๊ะ''  มันบอกเหตุผลกลับมาแล้วก็ทำหน้าอ้อนๆ

     

    ''เออ ห้ามโชว์เบอร์มานะ เพราะเค้าคงจะไม่มีทางโทรกลับมันเสียเปรียบ''

     

    ''เออ เอามาดิ''

     

    ''09-XXXXXXX  ''

     

    ''อือ Thank'' (- -) (_ _)

     

     

     

    หลังจากชั้นกลับบ้านมา  ชั้นก้อกินข้าว แล้วนั่งดูทีวีแปปนึง แล้วก้อไปอาบน้ำ นั่งทำการบ้านซักพัก เสียงโทรศัพท์ก้อดังขึ้นทำเอาชั้นสมาธิแตก 

     

    ''หวัดดีค่ะ' ชั้นรับทีศัพท์ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กๆ

     

    ''เออ มะนาวรึป่าว เรานุกเกอร์นะ''

     

    ''เออว่าไง มีไรหรอ''

     

    ''อ๋อ  เราว่าจาโทรมาถามการบ้านอ่ะ''

     

    ''อือข้อไหนอ่ะ''

     ''ก้อข้อ 11 12 13 14 15 16''ตายล่ะมานไม่ได้ซัข้อ

     

    ''ไม่ได้ซักข้อเลยหรอ ''

     

    ''ถ้าคิดออกแล้วจามาถามมะนาวทำไมล่ะจ๊ะ''

     ''
    เออ'' ชั้นตอบแบบกระแทกเสียงนิดนึง

     

    แล้วชั้นก็อธิบายให้ไอ้นุกเกอร์ฟัง  จนมันเข้าใจ ก้อใช้เวลาไปประมาณ เกือบชั่วโมงอ่ะ แล้วการบ้านช้านก้อเสร็จพร้อมกับมัน  เฮ้อออออออ เหนื่อยเจงๆ  แล้วชั้นก้อล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยสุดๆ

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------
    ตอนที่ 2 ก้ออัพเสดแร้ว น๊า  มันอาจจาสั้นๆ อย่าลืมเม้นนะคะ ภ้าไม่สนุก น่าเบื่อยังไงติมาได้นะค๊า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×