คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter #8 First Kiss
เช้าวันต่อมาฉันจัดข้าวกล่องแบบเดิมสองกล่องแล้วรีบขึ้นไปปลุกครูซให้ตื่นเขางอแงอยากนอนต่อเลยโดนไอรีสจิกเข้าให้ หลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบยัดข้าวใส่ปากตัวเองและยัดใส่ปากครูซด้วย เดี๋ยวจะสายเอาวันนี้ดูเหมือนมีเรื่องต้องทำอีกเยอะเลย วันนี้พิเศษกว่าทุกวันที่ไม่ต้องเดินไปโรงเรียนเองแต่มีการ์เดี้ยนมารอรับทำให้การไปโรงเรียนรวดเร็วขึ้น ไม่ถึงห้านาทีฉันก็มาถึงโรงเรียนฉันอุ้มครูซไว้โดยเอาผ้าคลุมไหล่สีดำคลุมทับตัวเขาไว้
‘เธอเห็นข่าวรึยัง?’
‘ข่าวไรเหรอ’ ฉันเดินผ่านแก๊งเม้าเรื่องชาวบ้านในทุกเช้าจึงได้อัพเดตข่าวใหม่ตลอดเวลา วันนี้จะข่าวอะไรอีกนะ (หูผึ่ง)
‘ไปอ่านบอร์ดสิ เด็ดเลยล่ะ!’ ฉันแกล้งทำเดินเนียนๆมาที่บอร์ดข่าวโรงเรียน =[]= สิ่งที่ฉันเห็นคือพาดหัวข่าวตัวใหญ่เท่าบ้านว่า ‘สั่นสะเทือนวงการปีศาจเมื่อครูซควงแฟนสาวลงประกวดเจ้าชายเจ้าหญิงงานปีนี้!’ อะไรเนี่ยแถมติดรูปฉันกับครูซไว้ใหญ่มากกกก ฉันกระซิบเบาๆกับครูซ ‘เป็นข่าวใหญ่แล้วนะ’ ‘อะไร?’ครูซขยุกขยิกอยู่ในผ้าคลุม
‘เดี๋ยวฉันเอาวารสารโรงเรียนไปให้ดูตอนพักนะ’ ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องสมุดเก่าแล้วเอาครูซวางไว้บนโซฟา ก่อนจะเอาข้าวกล่องไปเก็บที่ประจำ
‘อยู่ได้ใช่มั้ย?’
‘ฉันไม่ใช่เด็กๆนะ’
‘แต่ตัวนายมันก็’
‘ชิ! ไปเรียนเถอะ’
‘นายจะเอายังไงกับงานพรุ่งนี้ดีล่ะจะไปสภาพนี้เหรอ’
‘เฮ้อ ขอคิดก่อน’
‘ฉันไปเรียนนะ เดี๋ยวจะมาหาบ่อยๆ’
‘เธอกำลังหลงฉันรึป่าว’
‘พูดอะไร? - -‘
‘ป่าว ฉันแค่พูดไปงั้น’
‘จะเอาอะไรโทรมาก็ได้นะมีเบอร์ฉันแล้วนี่’
‘ไปได้แล้ว!’ ฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่เขากลับเรียกฉันไว้อีกครั้ง ‘เดี๋ยว’
‘หืม?’ ฉันหันไปหาเขา
‘รู้จักเพลง Turtle รึป่าว?’
‘รู้สิดังจะตาย’
‘เธอเตรียมร้องเพลงนี้ไว้ด้วย’
‘ทำไม?’
‘ไปเรียนได้แล้ว’ ชิ!
ในห้องที่กลายเป็นสถานที่ที่เงียบไปแล้วตอนนี้มีเพียงเขาที่นั่งบนโซฟาคนเดียว
‘ออกมาได้แล้ว เท็งงู’
‘นายน้อย’
‘ว่าไง’
‘ข้ามารายงานข่าวครับ’
และเมื่อถึงพักเที่ยงฉันก็รีบมายังห้องสมุดเก่าทันทีและไม่ได้มาเพียงเพื่อกินข้าวเท่านั้นฉันยังไปแอบสืบกิจกรรมของห้องต่างๆในงานวันพรุ่งนี้มาด้วย หุหุ สวยรอบครอบจริงๆเลยตัวฉัน
ไม่นานก็มาถึงห้องสมุดฉันเปิดเข้าไปได้เลยเพราะมันไม่ได้ล็อคไว้ -.- ฉันเห็นครูซกำลังนั่งทำอะไรอยู่ที่เปียโนฉันเลยเดินไปหยิบกล่องข้าวแล้วเอาไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวพร้อมเปิดกล่องและจัดเตรียมให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปหาเขาที่เปียโน เขากำลังบรรเลงเพลงที่บอกฉันไว้เมื่อเช้าให้ตายสิเขามีพรสวรรค์นะเก่งมากเลยล่ะ มันเพราะจนฉันอึ้งไม่อาจหยุดฟังได้ ฉันฮัมเพลงไปตามจังหวะที่เขาดีดเปียโน มาอูมึล ทึก กอทโต ออทโก
‘อ้าว มาแล้วเหรอเธอลองร้องเพลงนี้สิ’ ครูซหันมาพูดกับฉันและเริ่มบรรเลงตั้งแต่ต้นใหม่
‘ให้ฉันร้องเหรอ’ เขาไม่ตอบแต่ตั้งหน้าตั้งตาดีดเปียโนต่อไป ฮึบ เอาว่ะ!
‘มาอูมึล ทึก กอทโต ออทโก ดอกัลป์ กอทโต อบบนึน....’ ฉันเริ่มร้องเพลงที่ดังติดท็อปเท็นและมีความหมายที่ดีมากด้วยฉันชอบ ครูซเองก็คงจะชอบเพลงนี้สินะเลยอยากจะร้องเขาเป็นคนที่อ่อนโยนใช้ได้เลยล่ะ ถึงแม้จะอยู่ลึกๆลึกมากๆก็เถอะ
‘ไปกินข้าวดีกว่า หิวล่ะ’ เมื่อร้องจบหนึ่งรอบครูซก็บอกให้ไปกินข้าวได้ฉันเล่าเรื่องที่ไปสืบมาได้ให้เขาฟังทั้งหมดและไม่ลืมที่จะหยิบวารสารที่มีข่าวของพวกเราให้เขาดู
‘แล้วนายจะทำยังไงกับข่าวนี้?’
‘ชั่งเถอะ’
‘จะปล่อยไปแบบนี้เหรอ ยังไงซักวันก็ต้องบอกความจริงจะปิดไปทำไมล่ะ?’
‘...’
‘แล้วนายคิดกิจกรรมของตัวเองได้รึยัง!’
‘คิดไว้แล้ว ชื่อว่า ‘คำพิพากษา’ เก๋มะ’
‘แล้วกิจกรรมเป็นยังไง’
‘ฉันจะให้คนที่เล่นมาเป็นคู่ๆ จะเป็นคู่รัก คู่เพื่อน คู่กัดก็ได้’
‘แล้ว?’
‘ก็ให้สารภาพความในใจทั้งหมดโดยให้กินยาปรุงพิเศษก่อน ยานี้จะมีผลให้พูดสิ่งที่อยากจะพูด’
‘=[]=’
ในเย็นวันนี้ฉันก็อยู่ช่วยทุกๆคนจัดซุ้มกิจกรรมโดยแบ่งหน้าที่กันดังนี้ พี่การ์เร็ตกับเมอรี่เวทเทอร์ช่วยกันจัดสถานที่ให้เหมือนกับเป็นศาลตัดสินคดีที่ใครหลงเข้ามาจะต้องสารภาพความในใจออกมา ซิปปี้ที่เป็นศัตรูชั่วคราวของครูซก็มาช่วยเขาบอกฉันว่าเวลามีการแข่งขันกันจะสร้างบรรยากาศให้เหมือนกับเป็นศัตรูกันจริงๆจะได้ตั้งใจเต็มที่แต่ในอีกมุมก็ยังเป็นเพื่อนรักกันไม่เปลี่ยน วิ้งค์ได้รับหมอบหมายให้ไปปรุงยาที่ครูซบอกเอาไว้ ส่วนครูซก็ทำหน้าที่คิงได้สมตำแหน่งนั่งชี้ติติงทุกสิ่งอย่างให้ทุกคนหัวหมุนเล่น และตัวฉันเองก็ยังคงทำหน้าที่เดิมปัดกวาดเช็ดถูทิ้งขยะซื้อน้ำซื้อขนม -_- เป็นหน้าที่ที่สำคัญมากและขาดไม่ได้ด้วย
‘ยามาแล้วค่ะ ^^’ วิ้งค์เดินมากับใครนะ?ไรๆ อะไรนี่ล่ะ ไรเดน ไรเด็น อะไรซักอย่างแล้วยิ้มทักทายฉันก่อนจะยื่นยาให้ครูซ วิ้งค์ก็แอบร้ายเบาๆนะเนี่ยเห็นติ๋มๆมีแฟนไปก่อนคนแรกเลย คิคิ งานแข่งกีฬาที่จัดเมื่อครั้งที่แล้วเห็นสองคนนี้วิ่งคู่กันแถมยังได้เป็นเจ้าหญิงเจ้าชายแห่งการกีฬาซะด้วยแจ่มไม่เบา -..-
‘ขอบใจมากวิ้งค์’ ครูซบอก
‘แค่นี้เล็กน้อยค่ะ ทุกๆคนมีบุญคุณกับฉันถ้าไม่ได้ทุกคนฉันคงไม่มีวันนี้’ พูดจบชีก็น้ำตาไหลพรากๆจนแฟนหนุ่มต้องเข้ามาปลอบ >< แอบอิจชี่เบาๆ!
‘ฉันไปซ้อมเปียโนก่อนนะทุกคน ฝากด้วย!’
‘จะซ้อมไปทำไม?’ พี่การ์เร็ตถาม
‘ไอตัวเล็กแกเล่นเปียโนได้เรอะแขนก็สั้น’
‘- -+’ เป๊าะ! ครูซดีดนิ้ว
‘อ๊าก!’ ไม่น่าเชื่อเพียงดีดนิ้วดังเป๊าะวงกลมสีดำๆอันเล็กก็วิ่งเข้าไปหาซิปปี้ ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายแต่ก็ทำผมเสียทรงได้ไม่น้อย มันคือคลื่นแม่เหล็กเรอะที่ดูดเส้นผมได้ -.-
ฉันโดนครูซลากไปที่ห้องสมุดเพื่อซ้อมบทเพลงแสนไพเราะเพราะพิ้ง! Turtle หรือก็คือเต่านั้นเอง เป็นเนื้อเพลงเกี่ยวกับความรักที่คลืบคลานไปช้าแบบเต่า ฉันร้องเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบส่วนครูซก็ดีดเปียโนไปอย่างเป็นธรรมชาติฉันรู้สึกว่าตัวตนออกเขาจริงๆแล้วก็คือตอนนี้แหละตอนที่ได้เล่นเปียโน ฉันเห็นความอ่อนโยนในตัวเขา
‘ถ้าเธอมีความรัก เธอจะเลือกผู้ชายแบบไหน?’
‘ถามทำไมเหรอ’
‘แค่ตอบก็พอ...’
‘อืม ตอบยากนะแต่ถ้าให้เลือกจริงๆฉันจะเลือกคนที่ยอมลูบหัวฉันเวลาฉันเจอปัญหาที่เลวร้าย’
‘เหรอ ^^’
ในที่สุดก็มาถึงวันงานตอนนี้เวลาหกโมงเย็นฉันกับครูซยังอยู่ในชุดปกติเพราะว่ากว่าจะประกวดก็สองทุ่มเลยมาช่วยที่ซุ้มจัดเตรียมของให้พร้อม ตรงทางออกซุ้มมีรูปถ่ายพร้อมลายเซ็นของทุกคนที่ช่วยกันจัดงานในครั้งนี้อยู่ด้วยมีทั้งอินเตอร์เซกชั่นไรเด็นและฉัน ‘มาสร้างความทรงจำที่ดีกันเถอะ’ ครูซพูดแล้วส่งยิ้มให้ฉัน ตอนนี้เขาก็ยังไม่หายตัวเล็กเลยขอสิทธิ์พิเศษประกวดทั้งที่อยู่ในร่างเด็กแบบนี้ตอนแรกมีคนที่เข้าประกวดไม่เห็นด้วยแต่ด้วยสายตาดั่งคมมีดของครูซบวกกับกงเล็บน้อยๆของเขาทำให้ไม่มีใครขัดขืนอะไร
ฉันกับครูซเดินมาประจำการอยู่ที่ซุ้มกันเรียบร้อยแล้วตอนนี้ทางคนอื่นๆก็ช่วยกันเรียกคนให้เข้ามาเล่นเยอะๆ ตอนนี้ยังไม่มีใครซักคนที่เข้ามาทำกิจกรรมของพวกเรา หรือจะล่มกลางคันรึป่าวนะดูท่าทีไม่มีใครกล้าเข้ามาเล่นเลยซักคนจะเป็นเพราะว่าครูซมานั่งเสนอหน้าโหดๆของเขาหน้าซุ้มรึป่าว?
ผ่านไปสิบนาทีดูเหมือนว่าจะมีผู้กล้าเดินเข้ามาแล้วล่ะ เขาเดินมากับผู้หญิงที่ดูไม่เหมาะสมกับเขาเลยซักนิดสงสัยจะมาสารภาพรักแน่ๆเลย จะรอดหรือจะร่วงนะ!
‘เอ่อ...คือผมจะขอมาสารภาพ’
‘เข้าไป’ ครูซไม่พูดอะไรมากแค่ใช้ประโยคคำสั่งที่สมควรจะใช้กับแขกเหรอนั้น!
‘มาทางนี้เลย’ เมอรี่เวทเทอร์พาสองคนนั้นไปนั่งที่มุมสารภาพบาป โดยมีวิ้งค์กับพี่การ์เร็ตคอยอธิบายกติกาและเอายาให้ฝ่ายที่จะสารภาพดื่ม
‘เข้าใจแล้วก็เชิญดื่มค่ะ’ ผู้ชายคนนั้นดื่มยานั้นเข้าไปแล้วเขาก้มหน้าลงนิดหน่อยก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา
‘ผมน่ะแอบชอบคุณมานานแล้วล่ะครับ แต่ผมไม่มีความกล้าที่จะสารภาพผมรู้ว่าผมไม่คู่คสรกับคนสวยอย่างคุณแต่ผมก็จริงใจจริงๆได้โปรดให้โอกาส...’
‘พอเถอะฉันรู้นะว่านายคิดยังไงกับฉันแต่ฉันไม่ได้ชอบนาย!’ ว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามองผู้ชายคนนี้อีกเลย รายแรกก็ล่วงซะแล้ว
‘ทำไม... ผมถึงได้มีความกล้าที่จะพูดออกไปล่ะ’
‘เพราะยาไง ^^’
‘ไม่ว่าเรื่องที่พูดยากแค่ไหนก็สามารถพูดได้’
รู้สึกว่าจะได้ผลคนเริ่มสนใจกิจกรรมของพวกเรามากขึ้นจากหนึ่งคู่ก็เพิ่มเรื่อยๆ และคู่ที่น่าสนใจก็คงจะเป็นคู่ผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ เหมือนจะเป็นคู่ของพี่กับน้องนะ
‘เข้าใจแล้วก็เชิญดื่มยาค่ะ’ ผู้หญิงที่ดูเด็กกว่าเป็นคนดื่มยาเข้าไป เธอตัวสั่นเทาขณะที่ก้มหน้าฉันแอบเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาของเธอคนนั้น
‘พี่ค่ะ... ฉัน’
‘...’
‘ฮึก ฉันขอโทษ ที่พี่ชายต้องตายก็เพราะ...’
‘เพราะเธอเหรอ!?’ คนเป็นพี่ตกใจ
‘คะ...ค่ะ เพราะความดื้อของฉันทำให้พี่ชาย’
‘(_ _) แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกล่ะ’
‘จะให้ฉันบอกได้ยังไงล่ะ ก็พี่ชายน่ะเป็นพี่ชายที่พี่รักที่สุด แล้วฉันจะกล้าบอกได้ยังไง’
‘เด็กบ้า...’ คนเป็นพี่ลุกขึ้นมากอดน้องสาวตัวเองไว้แล้วร้องไห้ไปด้วยกัน
‘ทำไมต้องเก็บไว้คนเดียวเป็นสิบปีล่ะ ทำไมต้องเผชิญหน้าคนเดียว’
‘จะให้ฉันบอกยังไง... ฉันน่ะกลัว’
‘ฉันฉันจะเกลียดเธอเหรอ เด็กบ้า!’ และแล้วทั้งสองก็กอดกันแน่น ทำเอาฉันน้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว
‘ยัยบื่อน้ำตาไหลแล้วนะ!’ ครูซยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน
‘ขอบคุณ TT’
‘นี่ๆซุ้มนั้นเหมือนจะมีกิจกรรมดีๆนะไปดูกันเถอะ!’ และแล้วกิจกรรมของซุ้มเราก็ดังไปไกลถึงขนาดคนมายืนต่อแถวยาวเหยียด ฉันมองดูเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้วฉันควรที่จะไปเตรียมตัว ก่อนไปครูซไม่ลืมที่จะเตือนฉันเรื่องบทเพลงนั้นตอนชนะ แต่เห็นว่าฉันคงไม่ต้องร้องเพลงแล้วล่ะเพราะฉันไม่ชนะแน่นอน ฮ่าๆๆ ดูแต่ละคนสิแต่งมาซะเต็มยศฉันอยากจะเดินเข้าไปถามว่าหลุดมาจากการ์ตูนเรื่องไหนมากๆ แต่เงียบไว้จะดีกว่า –x-
‘น้องเวนีสใช่มั้ยค่ะ’
‘ค่ะ’ พี่กระเทยคนหนึ่งเดินมาหาฉันแล้วแนะนำตัวเองเสร็จ เขาคือช่างแต่งหน้าส่วนตัวของฉันที่จะมาเป็นผู้ช่วยวันนี้
ฉันสวมชุดราตรีสั้นเกาะอกสีขาวลายทองเป็นประกายวิ้งวิบวับ ผมก็ดัลอนเล็กๆตรงปลาย ติดหมวกสีชมพูใบเล็กๆพอน่ารักไว้บนหัว แล้วก็แต่งหน้าอ่อนๆทาปากสีชมพูมุขพอให้ได้รู้ว่าแต่งหน้าแล้วนะย่ะ ส่วนรองเท้าก็สวมรองเท้าส้นสูงไข่มุกจากทะเลลึกที่ทอง ฉันหมุนตัวให้พี่กระเทยคนนั้นดูนางออกปากชมฉันไม่ขาด
‘งดงามมากค่ะ ต้องชนะแน่ๆ’
‘ไม่หรอกค่ะ คนอื่นแต่งตัวหรูหราทั้งนั้น’
‘แต่น้องสวยมากเลยนะค่ะ พี่ว่ายังไงๆก็ต้องชนะ’
‘แฮะๆ ขอบคุณค่ะ’
ตอนนี้ผู้เข้าประกวดทุกคนก็มารวมตัวกันหลังเวทีเป็นที่เรียบร้อย ฉันแอบมองไปเจอครูซที่ยังเป็นร่างจิ๋วเขาแต่งตัวเต็มยศมากใส่ชุดเจ้าชายที่ดูดีมาชาติตระกูลสีขาวกางเกงสีดำที่เสื้อมีเครื่องหมายอะไรประดับเต็มไปหมดนี่หรือป่าวที่เขาเรียกกันว่ายศ? (เคยดูรายการโทรทัศน์ของมนุษย์)ข้างๆก็มีซิปปี้ที่แต่งตัวไม่แพ้กันโบกมือให้ฉันอย่างร่าเริง
‘มาเป็นเจ้าหญิงคู่กับฉันสินะ ^^’เขาเดินเข้ามาแซว
‘ไม่หรอกค่ะฉันไม่ได้หรอก ^^’
‘โอ๊ย!’ อยู่ดีๆซิปปี้ก็ร้องขึ้นมาพอก้มลงไปมองคนจัวเล็กกำลังหยิกขาของเขาแน่น ฉันก้าวถอยหลังออกมานิดหน่อยตอนที่เขาทะเลาะกันและบังเอิญไปชนใครเข้า
‘ขอโทษค่ะ’ ฉันหันไปมองคนนั้นที่ฉันชน
‘ไม่เป็นไร ^^’
‘แอนนี่! ลงประกวดด้วยเหรอ’
‘อื้อ เธอก็ลงนี่นะ ^^’
‘อ่า ฉันโดนบังคับจิตใจ’
‘สู้ๆนะ’
‘จ้าเธอด้วย’ ตั้งแต่วันที่ฉันโดนปีศาจจับไปครั้งที่แล้วแอนนี่ก็เอาแต่โทษตัวเองว่าเพราะเธอแท้ๆฉันเลยเกิดเรื่องเธอจึงพยายามหลบหน้าฉันมาตลอดบวกกับกิจกรรมที่แน่นเอี้ยดเลยทำให้เราไม่ค่อยเจอกัน
ตอนนี้ถึงคิวที่ผู้เข้าประกวดแต่ละคนจะต้องเดินอวดโฉมบนเวทีตื่นเต้นจัง ฉันได้หมายเลขสิบสองต่อจากครูซที่ได้สิบเอ็ดจะดำเนินไปด้วยดีมั้ยนะ หวาแย่แล้วตอนนี้ครูซกำลังเดินออกไปแล้วล่ะ เขาดูเหมือนมืออาชีพสลัดคราบความน่ากลัวที่ทุกคนเคยรู้จัก ฉันได้ยินเสียฮือฮาเยอะจนน่าตกใจนี่เขาป็อปปูล่าขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย เมื่อครูซลงมาก็เป็นตาฉันที่ต้องขึ้นไปฉันได้ยินเจ้าตัวเล็กบอกเบาๆระหว่างเดินสวนกันบนเวทีว่า ‘เธอสวยมาก สู้ๆ’ ฉันแทบก้าวเท้าไม่ออกเพราะคนที่เนอะบวกกับแสงไฟที่สาดส่องลงมาราวกับดาราดัง ตอนที่เดินไปถึงหน้าเวทีฉันได้ยินเสียงคนคุยกันเกี่ยวกับตัวฉัน
‘นี่ไงๆ คนนี้แหละ’
‘แฟนครูซน่ะเหรอ มาสมัครทั้งคู่เลยสินะ’
‘แต่เขาก็น่ารักดีนะ ^^’ นั้นแหละสิ่งที่พวกเขาพูดไป ผิดคาดมากฉันคิดว่าจะเรื่องติฉินนินทาเสียอีก คิคิ
ตอนนี้ทุกคนขึ้นมารวมตัวกันบนเวทีเรียบร้อยกิจกรรมต่างๆดำเนินไปอย่างต่อเนื่องมาจนถึงรายการสุดท้าย ประกาศรางวัล ฉันรู้สึกตื่นเต้นจนตัวสั่นด้วยความประมาท และในทันใดมือเล็กๆที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยก็มาจับมือฉันเอาไว้แล้วบีบเบาๆเป็นเชิงว่าให้ตั้งสติ ฉันหันไปมองเขาแต่เขาไม่ได้มองฉันอยู่สายตาเขาทอดยาวออกไปแม้ว่าเขาจะอยู่ในร่างเล็กแต่ความสง่างามก็ยังคงอยู่ในตัว
‘ประกาศรางวัลฝ่ายชายก่อนนะครับ คะแนนโหวตมาจากท่านผู้ชมติดขอบเวทีทั้งสามพันท่านและคะแนนจากกรรมการทั้งสามท่านอีกคนละหนึ่งร้อยคะแนน ตอนนี้ผลอยู่ในมือผมแล้ว’ ยิ่งพิธีกรพูดให้ลุ้นมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้นจนบีบมือคนตัวเล็กไว้แน่น
‘รางวัลเจ้าชายค่ำคืนได้แก่...’ เสียงดนตรีบรรเลงทำเอาหัวใจแทบวาย
‘ขอแสดงความยินดีกับ ครูเซเดอร์ ครูซ คร้าบบบบ เหมาะสมกับตำแหน่งมากนะครับถึงจะตัวเล็กแต่ก็เล็กพริกขี้หนูนะเออ!’ ครูซเดินออกไปกลางเวทีทิ้งให้ฉันเคว้งคว้างคนเดียว TT
‘เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาประกาศฝ่ายหญิงกันเลย’ ตึกตักๆๆ
‘คะแนนโหวตมาจากการลงคะแนนแบบเดิมทั้งหมดนะครับ รางวัลเจ้าหญิงบุบผาได้แก...’
ฉันก้มหน้าลุ้นเต็มที่ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ฉันก็ตื่นเต้นทั้งนั้น โอ๊ยจะเป็นลมแล้ว TT
‘เจ้าหญิงของปีนี้ เวนีส วาเนสซ่าคร้าบบ ยินดีด้วย เหมาะสมกันทั้งคู่เลยนะครับ! อิอิ’
อะไรนะ! ฉันเนี่ยนะ ฉันชนะเรอะ?
‘เดินไปสิยัยบื่อ’ ซิปปี้ก้มลงมากระซิบฉัน ฉันก้าวขาไม่ออกงะ TT ฉันพยายามลากสังขารตัวเองไปจนถึงกลางเวทีจนได้จะร้องไห้ เมื่อฉันมายืนกลางเวทีก็มีรุ่นพี่สิทธิ์เก่าที่เคยได้ตำแหน่งนี้มามอบมงกุฎให้ฉันและครูซมันเป็นมงกุฎของแท้เลยล่ะสวยงามมากๆด้วย
‘เรามาสัมภาษณ์ทั้งคู่กันดีกว่าครับ ขอถามฝ่ายหญิงก่อนเลย!’ พิธีกรยื่นไมค์ให้ฉัน
‘รู้สึกยังไงบ้างครับกับตำแหน่ง’
‘ตื่นเต้นค่ะ บอกไม่ถูกว่าดีใจหรือป่าว ^^’
‘แล้วฝ่ายชายละครับ’ ฉันย่อตัวลงเพื่อจะถือไมค์ให้เขาตอบ
‘ก็ดีเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้น หึหึ’
‘คิดยังไงถึงคิดทำตัวเล็กครับ เพื่อเรียกคะแนนรึป่าวเอ่ย?’
‘มันคือมนต์สะกด’
‘งั้นให้ทั้งสองกล่าวอะไรซักหน่อย’
‘เอ่อ...ก็ขอบคุรนะค่ะที่โหวตให้ฉัน แฮะๆ’ ฉันย่อตัวลงไปเพื่อเอาไมค์ให้ครูซได้ตอบบ้าง
‘ผมไม่ขอตอบเป็นคำพูดนะ แต่ขอตอบเป็น...’ ครูซดึงฉันเข้าไปหาเขาแล้วประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับริมฝีปากฉัน ฉันรีบหลับตาปี๋ด้วยความเขิน มันเป็นรสจูบที่น่าตกใจแต่ก็อ่อนโยนฉันรู้สึกได้ว่าขณะที่เราจูบกันมีแสงไฟสาดส่องมาทั่วทุกด้านร่วมทั้งไฟจากแฟลชกล้อง งานนี้เป็นข่าวใหญ่อีกแน่ ขณะที่ฉันกำลังลืมตาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนข้างหน้ากลับมาอยู่ในสภาพเดิมจากร่างเด็กนั้นกลายมาเป็นร่างเดิมของเขามันยิ่งทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้น เราผละออกจากกันช้าๆฉันได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาทุกคนแต่ครูซกลับยิ้มให้กับกล้องทุกตัวที่กำลังจับภาพ!
ความคิดเห็น