คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter #7 ก่อนวันงาน
นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วนับตั้งแต่วันที่ครูซเข้าไปประกาศต่อหน้าเพื่อนๆฉันว่าเราเป็นแฟนกัน(แบบหลอกๆ)นับจากวันนั้นเราก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กันเลยกระแสซุบซิบนินทาก็ยังพอมีอยู่บ้าง ส่วนแอนนี่ดูเหมือนจะทำให้รับได้แล้วและกลับมาเป็นปกติ ตอนนี้ฉันมานั่งอยู่ที่ห้องสมุดเก่าตามเคยอีกไม่นานวันงานโรงเรียนก็จะมาถึงแล้วแต่ดูเหมือนว่าครูซจะยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
‘จะเอายังไงดีล่ะอีกสองวันจะมีงานแล้วยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย’
‘กิจกรรมห้องนายมีอะไรล่ะ?’
‘ไม่รู้สิฉันไม่ได้สนใจ ดูเหมือนไอซิปปี้จะเล่นบทเด่น’
‘อืม ก็เขาเป็นคนดังนี่เนอะ’
‘ฉันก็ดังนะ!’
‘ดังข่าวเสียหายไม่นับย่ะ’
‘แต่ฉันไม่ได้ก่อเรื่องมานานแล้วนะ แปลกใจอยู่ว่าเพราะอะไรไม่อยากที่จะมีเรื่องเลย’
‘ดีแล้วนี่ ^^’
‘นี่เธอ! ฉันคิดอะไรดีๆออกละฉันจะไปชิงเต้นท์กิจกรรมมาเต้นท์นึงแล้วจัดกิจกรรมของอินเตอร์เซกชั่นเธอก็ต้องมาอยู่ที่ซุ้มฉันตลอดนะ’
‘ได้ไงล่ะห้องฉันก็จัดกิจกรรมนะ ทำแบบนั้นโดนเพื่อนๆว่าแน่’
‘ฉันจัดการเองอยู่เฉยๆ’ จัดการเอง o.o เขาคงจะไปพูดจาข่มขู่เพื่อนๆฉันแน่ไม่ได้นะ
‘อย่านะ’
‘ยุ่ง’
‘TT’
และแล้วฉันก็ไม่สามารถขัดใจเขาได้เพราะหลังจากที่เขาพูดว่าจะจัดการให้เขาก็ลุกไปเลย เป้าหมายก็คือห้องของฉันเขาเข้าไปทำให้บรรยากาศมาคุยิ่งนัก และเมื่อเขาเริ่มพูดทุกคนก็เหมือนถูกสะกดไว้และยอมตกลงโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ
‘นายจะจัดกิจกรรมอะไร?’
‘ขอคิดก่อน’
‘แล้วสมาชิกคนอื่นๆละจัดกับนายรึป่าว เขายินยอมเหรอ’
‘ก็ต้องยอมสิ!’
‘เป็นกิจกรรมน่ารักๆสิ ^^’
‘คิดไม่ออก!’
‘แล้วนายไปสมัครลงประกวดเจ้าชายแห่งค่ำคืนยังล่ะ?’
‘ต้องสมัครด้วย?’
‘เอ้า ก็ต้องสิ’
‘ฉันนึกอะไรดีๆออกแล้ว’
‘หืมม?’
‘เธอต้องไปสมัครเป็นเจ้าหญิงบุบผาด้วย ถ้าเราได้ตำแหน่งทั้งคู่คงจะเป็นคู่ที่เหมาะสมไม่น้อย!’
‘เราไม่ได้เป็นแฟนกันซะหน่อย’
‘แต่คนอื่นไม่มีใครรู้นี้!’
‘เพราะนายนั้นแหละ’
‘ฉันรู้ล่ะ! ฉันจะทำกิจกรรมสารภาพบาป!’
‘เห?’
‘เดี๋ยวก็รู้ ต้องไปสมัครที่ไหนเนี่ย’
‘ห้องกิจกรรมไง’
‘ป่ะ’ ครูซคว้าแขนฉันให้ลุกขึ้นตามเขา ‘เดี๋ยว! จะเอาฉันไปไหน’
‘ไปสมัครไง’
‘ไม่เอาไม่ไหวหรอก TT’ ฉันทำหน้าอ้อนวอนเรียกคะแนนน่าสงสารจากเขาแต่เขาไม่เพียงไม่สนใจกลับโชว์กงเล็บที่ยาวออกมาให้ฉัน งะ น่ากลัว TT
‘ถ้าไม่มีเธอก็ไม่สนุกน่ะสิ เรามาสร้างความทรงจำดีๆด้วยกันเถอะนะเวนีส...’
‘อะ...อืม’ ในที่สุดฉันก็ใจอ่อนยอมไปลงสมัครกับเขาแต่โดยดี -3- พอเข้าไปในห้องกิจกรรมทุกคนในห้องฉันก็ทำหน้าตื่นตกใจนึกว่าครูซจะมาหาเรื่องอะไรอีกแต่พอเขาบอกว่ามาขอสมัครแข่งขันประกวดเจ้าชายค่ำคืนทุกคนก็ยิ่งหวาดกลัวหนักกว่าเดิม
‘ได้ข่าวว่าคุณครูซจะลงประกวดเจ้าชายค่ำคืนจริงหรือไม่ครับ?’ เพียงแค่ก้าวเท้าออกมาจากห้องกิจกรรมก็มีกล้องถ่ายรูปและไมค์จำนวนมากมาจ่อถึงปากของครูซ -0-
‘- -+ ข่าวไปเร็วนะ’
‘แฮะๆ’
‘จริงฉันจะลงประกวดและจะคว้าตำแหน่งมาให้ได้! ฝากถึงไอซิปปี้เพื่อนรักด้วยว่าฉันชนะแกแน่นอน!’
‘แฮะๆเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่กับราชาปีศาจครูซนะครับ’
‘-*-‘
‘และก็ได้ข่าวมาว่าจะลงประกวดคู่กับแฟนสาวด้วยใช่รึป่าวครับ!’
‘มะ...’
‘ใช่! ปล่อยพวกฉันไปได้ยังไอแว่น ==’ ฉันกำลังจะปฏิเสธว่าฉันไม่ได้เป็นแฟนของเขาแต่ก็โดนเขาพูดตัดหน้าก่อน
‘คะ...ครับๆ’ นายแว่นผู้สัมภาษณ์เหงื่อแตกเต็มหน้าสงสัยจะกลัวจริงๆนะนั้นขนาดฉันยังกลัวเลย ครูซจับแขนฉันแล้วลากมาใต้ต้นไม้ระหว่างตึก c กับ d
‘สองวันนี้เธอคงต้องอยู่ช่วยกันจนดึกเลยนะ’ ยะ...อยู่ช่วย จนดึก ช่วยอาร้ายยยย! >o<
‘o.O’
‘ลามก!’
‘หา?’
‘เธอคิดอะไรฉันรู้นะ! ยัยบ้าหน้าไม่อาย’
‘ฉันก็คิดว่าอยู่ช่วยงานไงนายคิดอะไร? ใครกันแน่ที่ลามก!’
‘เหอะ!’
เย็นวันนี้ฉันต้องอยู่ช่วยครูซและพวกอินเตอร์เซกชั่นจัดซุ้มพี่การ์เร็ตที่ดูน่าเชื่อถือที่สุดเป็นคนคุมงานนี้เองเพราะไม่ไว้ใจสมาชิกคนอื่น(กลัวงานไม่เสร็จเพราะมัวแต่กินและเล่น) พี่การ์เร็ตนัดแนะพวกเราหลังโรงเรียนเลิกสามสิบนาทีเพราะพี่การ์เร็ตต้องไปเอาของมาทำ ส่วนฉันได้รับมอบหมายงานสำคัญคือเด็กเช็ดถูโต๊ะ -_-
ระหว่างฉันกำลังเก็บของลงกระเป๋าตรียมไปหาอะไรลงท้องก่อนที่จะไปช่วยงาน แอนนี่ก็เดินมาคุยกับฉันเธอบอกว่าจะชวนฉันไปกินไอติมร้านซอยข้างๆโรงเรียนฉันเห็นว่าเป็นการไปเพื่อขอโทษเธอด้วยและไม่เสียเวลามากเลยตกลงไป ระหว่างที่กำลังจะข้ามถนนจู่ๆฉันก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงผู้ชายที่ดูน่ากลัวสองคนมาปิดปากฉันและล็อคแขนเอาไว้ อะไรกันเนี่ย!
‘กรี๊ด! เวนีสฉันจะไปตามคนมาช่วยนะรอก่อน’ แอนนี่รีบวิ่งอย่างสติแตกฉันตกใจกลัวถึงขั้นทำอะไรไม่ถูกเจ้าทึ่มพวกนี้แรงเยอะมากๆมันพยายามพาฉันเหาะไปที่ไหนซักแห่งฉันจะทำยังไงดีฉันควรจะทำอะไรดี ถ้าฉันมีพลังวิเศษก็คงพอช่วยเหลือตัวเองได้ ฉันหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาและในนาทีแบบนี้ฉันกลับอยากตะโกนเรียนชื่อเขาดังๆ
‘ครูซซซซซซซ!!!!’ ฉันตะโกนไปสุดเสียงเจ้าพวกนี้มันเลยตกใจตบฉันจนหน้าชาไปหมด TT ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมล่ะ
‘เอามันไปขังไว้ก่อน’ หนึ่งในนั้นจับฉันโยนเข้าไปในกรงใหญ่กลางห้องโถง เจ็บเป็นบ้าเลย!
‘จัดการเลยไม่ได้เหรอ’
‘อย่าใจร้อนเดี๋ยวจะซวยเอา ท่านผู้นั้นยังไม่ได้สั่งมาเลยแกจะยังทำอะไรไม่ได้’ พวกมันพูดถึงอะไรกันท่านผู้นั้น?
‘จับฉันมาทำไม!’ ฉันตะโกนถาม ‘เดี๋ยวแกก็รู้นังหนู’ ฉันต้องจบชีวิตง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ นี่หรือจุดจบของฉัน อย่างน้อยสิ่งที่ฉันควรจะรู้ก็...
‘ใครสั่งให้จับฉันมา ใครเป็นคนสั่งพวกแก!’ ฉันลุกขึ้นไปวีนเหวี่ยงตรงซี่เหล็กของกรง
‘ไม่จำเป็นต้องบอก’
ที่โรงเรียน
ห้าโมงสิบห้า
‘ทำไมเวนีสยังไม่มา?’ การ์เร็ต
‘คงหนีกลับบ้านไปแล้วมั้ง’ เมอรี่เวทเทอร์
‘ฮึ่ย! อย่าให้เจอนะฉันจะฆ่าทิ้งซะเลย!’ ครูซ
‘นายน้อย!’
‘เท็งงู?’
‘มีข่าวจากอีการายงานว่าพบเห็นกลุ่มปีศาจของตระกูลมัจฉามืดพาท่านเวนีสไปยังบ้านใหญ่ของพวกมัน’
‘อะไรนะ! นำทางฉันไป’ ครูซเรียกการ์เดี้ยนมังกรคู่ใจของเอาให้มารับแล้วรีบขึ้นไปอย่างเร็วที่สุด
‘ทางนี้ครับ’
‘ฉันขอไปสะสางธุระแปปนะเดี๋ยวจะกลับมา! ไปการ์เดี้ยนยัยนั่นกำลังตกอยู่ในอันตรายเร่งความเร็วของแกให้เร็วที่สุด!’ มังกรแสนรู้รับคำสั่งทันทีมันเร่งความเร็วมากกว่าเดิมหลายสิบเท่าเพื่อไปยังเป้าหมาย
‘เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ จะร้องไห้อยู่รึป่าว จะโดนมันทำอะไรมั้ย ไอพวกสวะฉันจะเชือดทิ้งให้หมด!!!’
และไม่ถึงห้านาทีเขาก็มาถึงที่หมาย
‘เท็งงู สืบหาข้อมูลเจ้าของบ้านหรือที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ฉันว่ามันต้องเป็นคนในโรงเรียน’
‘รับคำสั่งครับ’
กลับมาด้านใน
‘นี่ถ้าท่านผู้นั้นไม่สั่งทำอะไรยัยเด็กนี่ซักทีฉันขอลองชิมก่อนนะ’
‘หยุดนะไอเวรเดี๋ยวก็ซวยหมดนี่หรอก’
เพล้ง!! อะไรน่ะฉันว่าฉันได้ยินเสียงเหมือนกระจกแตกนะ
‘อะไรน่ะแกไปดูสิ’ พวกสมุนมันวิ่งออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเหมือนมีแขกมาเยือนนะใครกัน ด้วยความกลัวฉันจึงนั่งหลบมุมไม่กล้ามองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา TT
‘โย่ว! ไม่ได้ใช้พลังจริงจังมานานวันนี้ได้พวกแกเป็นคู่ซ้อมก็ไม่เลว’ นั่นมัน! ฉันจำเสียงนี่ได้เสียงแบบนี้
‘ครูซ!!’ ฉันรีบลุกขึ้นไปเกาะกรงเหล็กอย่างมีความหวัง
‘ใครกันที่มันกล้าเอาคนของฉันมาขังแบบนี้ หึ’ ครูซแสยะยิ้มให้พวกข้างหน้า
‘ใครก่อนดีล่ะเลือกไม่ถูกเลย!’ ครูซมองไปทั่วๆฉันเห็นว่าเจ้าพวกนั้นเริ่มหวั่นๆ แต่ว่าพวกมันมีเยอะจะไหวเหรอ... แต่ถ้าเป็นเขาฉันเชื่อมั่นว่าต้องทำได้แน่ๆ
‘เวนีส’
‘หะ...เห?’
‘ช่วยไปหลบตรงมุมกรงหน่อยนะ’ ฉันพยักหน้าหงึกหงักแล้วรีบเดินไปตรงมุมกรงอย่างว่าง่าย
‘ไอเด็กซ่านี่เพิ่งอย่านมมาแท้ๆทำมาวางมาด พวกเราจัดการมัน!’ โอ๊ะ! ฉันรีบปิดตาเขาต้องทำได้สิฉันเชื่อแบบนั้น
‘แกคงไม่รู้จักฉันสินะ! ฉันทายาทราชาปีศาจ ครูเซเดอร์ ครูซ!!’
‘นะ...นั่นมัน’
‘ชื่อของตระกูลที่โค่นล้างเวทย์มนต์แห่งคาราฮานได้เมื่อพันปีที่แล้วไม่ใช้เรอะ!’
‘แต่เจ้านี่มันเพิ่งเกิด! ไม่ใช่มันแน่ๆ’ พวกนั้นเริ่มหวาดหวั่นมากขึ้นขณะที่ครูซยังยืนนิ่ง
‘อย่างนี้นี่เอง เป็นหลานเจ้านั่นสินะ หึ’
‘เมื่อรู้แล้วก็อย่ามาขวางฉันจะพาคนของฉันกลับ’
‘คงจะไม่ได้’
‘หึ งั้นก็แย่หน่อยนะก็แค่ฆ่าพวกเจ้าทิ้งซะ! LightDeath’ ครูซหันไปหาพวกมันที่กำลังจะวิ่งเข้ามารุมเขา เขาใช้ฝ่ามือปล่อยลำแสงอะไรบางอย่างใส่พวกนั้นจนละลายกลายเป็นผงไปทั้งแถว =[]= นั่นมัน!
‘ครูซ!! ข้างหลัง’ ฉันตะโกนบอกเขาเมื่อเห็นตัวหนึ่งกำลังเข้าจู่โจมแบบไม่ให้เขารู้ตัว
‘ตัวเล็กไปซะแก’ ปุ๊ง! >< ฉันค่อยๆลืมตา ครูซหายไปไหนแล้ว TT
‘บ้าซิบ! ประมาทไปหน่อย’ เอ๋? ฉันก้มลงต่ำไปมอง =[]= หงายเงิบครูซแปรสภาพกลายเป็นเด็กไปแล้วแต่เป็นเด็กที่น่ารักอ้ะ! >,.<
‘หมดปัญญาแล้วสินะแกน่ะ!’ ครูซกัดฟันกรอดอย่างคับแค้นใจ ‘ถ้าจะทำก็ทำฉัน ปล่อยยัยนี่ไป!’ ครูซมายืนขวางกรงที่ฉันถูกขังอยู่ตัวเขาสูงไม่ถึงครึ่งของกรงด้วยซ้ำ TT นั้นคงเป็นสภาพตอนเขาสามขวบแน่ๆ
โครม!!
‘เสียงอะไรน่ะ’
‘ว๊ากก มังกร’
‘การ์เดี้ยน!’ ฉันเรียกชื่อมังกรที่คุ้นเคยตัวนี้เสียงดังใช่แล้วยังมีการ์เดี้ยนอยู่ทั้งตัวนี่นา
‘ฮ่ะๆ ทำได้ดีมากลูกพ่อไปพายัยนั้นออกมาก่อน!’ ครูซสั่งให้การ์เดี้ยนพาฉันออกไปมันรับคำสั่งทันทีทันใดใช้หางใหญ่ฟาดกรงจนกระเด็นออกไปแล้วโยนฉันให้ขึ้นไปนั่งบนหลังมันอย่างพอดิบพอดี
‘ขอบใจนะการ์เดี้ยน ^^ โฉบไปตรงนั้นเลยฉันจะเอาครูซขึ้นมาเอง’ การ์เดี้ยนไม่รอช้าบินไปตรงที่ครูซจูเนียร์ยืนอยู่ฉันเอื้อมมือไปรับเขาขึ้นมาได้พอดีเช่นกัน
‘เอาล่ะไอหนูเผาพวกมันให้หมด’ ครูซสั่งการ์เดี้ยนให้ใช้ไฟมังกรแผดเผาที่นี้ไม่ให้เหลือซากแล้วทยานขึ้นฟ้าอย่างไม่รู้ช้า ตอนนี้ครูซตัวเล็กมากฉันเลยต้องงเป็นฝ่ายกอดเขาไว้แทน ถึงแม้ว่าเขาจะตัวหดเล็กลงแต่ยังไงก็ยังคือเขาการกอดเอาไว้แบบนี้ทำเอาฉันใจสั่นไม่น้อย
‘นี่เธอนมเธอทิ่มหัวฉัน’ ไอเด็กปากเสียเดี๋ยวก็โยนทิ้งซะนี่! แต่...ไม่เอาดีกว่าจากการคาดเดาของฉันถ้าฉันโยนเขาลงไปแน่นอนว่าการ์เดี้ยนต้องโยนฉันลงตามไปแน่ๆ TT
‘ก็นายมีปีก ปีกนายมันเกะกะนะ!’
‘ชิ!’ ใช่แล้วร่างกายของเขากลายเป็นเด็กน้อยน่ารักแต่ยังมีแววตาเหมือนเดิมแค่แบ๋ว (มากๆ) ขึ้นมือเท้าเล็กๆของเขาน่ารักจนฉันอดใจไม่ไหวเลยล่ะ >< ดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยจะหลับไปแล้วฉันเลยลูบผมเขาเบาๆน่ารักจัง ^^ ไม่รู้ว่าตอนเป็นร่างที่โตแล้วจะหลับน่ารักแบบนี้ไหมนะ
ไม่นานพวกเราก็กลับมาถึงโรงเรียนโดยเวลาประมาณหกโมงห้าสิบ การ์เดี้ยนส่งให้ฉันลงที่กลางสนามใหญ่แล้วก็ทยานขึ้นฟ้าไปตามเดิมฉันอุ้มครูซที่กำลังหลับปุ๋ยลงมาอย่างระวัง
‘มาแล้วเหรอ แล้วเจ้านั้นล่ะ?’ พี่การ์เร็ตเอ่ยถามเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามา
‘อะ...เอ่อ’
‘=[]= ทำไมมันตัวหด’
‘ว๊าย! ตาบ้าครูซ’ เมอรี่เวทเทอร์วิ่งมาทำหน้าตกใจ
‘ทำไมมัน...’ ซิปปี้ผงะไป
‘เหมือนลูกหมาป่าเลยนะ ^^’ วิ้งค์มองดูด้วยความเอ็นดู
‘เจ้าบ้าตื่นมาเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยแกคิดจะเรียกคะแนนด้วยแปลงร่างจิ๋วใช่มั้ย!’ ซิปปี้จับหัวครูซที่กำลังนอนหลับบีบจนเขาตื่น
‘อื้อ... o.o’
‘ไม่ใช่แผนการหรอกค่ะ มันเป็นคำสาป TT’
‘อธิบายมาสิ’ ซิปปี้เค้นเอาคำตอบ ฉันเล่าลายละเอียดทั้งหมดให้เขาฟังทุกคนทำหน้าตื่นตกใจเมอรี่เวทเทอร์เอามือทาบอกด้วยความใจหาย ‘จะมีทางแก้มั้ยค่ะ TT’ ฉันพูด
‘ฉันเก่งเรื่องปรุงยานะค่ะแต่ไม่เคยเห็นยาแก้คำสาปนี้เลย’ วิ้งค์พูด
‘ยังไงฉันก็ต้องหาทางให้นายกลับเหมือนเดิมให้ได้ไม่ต้องห่วงนะ’ ฉันมองหน้าเขาแล้วพูดออกไป
‘แต่จะว่าไป... เจ้านี่น่ารักขึ้นเยอะเลยน้า โฮ๊ะๆๆ’ เมอรี่เวทเทอร์หยิกแก้มครูซไปมาอย่างเอ็นดู
‘วันนี้เธอคงต้องพาเจ้านี่กลับไปด้วยล่ะนะอยู่คนเดียวไม่ได้แน่สภาพนี้’
‘เอ๋!! ห้องพี่การ์เร็ตก็มีนี่นา ไหนจะซิปปี้อีกทำไมเป็นฉันล่ะ’
‘เธอเป็นแฟนมันนี่?’
‘ไม่ใช่นะค่ะ มันเป็นเรื่องแต่งขึ้น’
‘ฮ่ะๆช่วยหน่อยละกันตอนนี้พวกเราทุกคนยุ่งมากๆเพราะเป็นพี่โตจะให้ไปดูแลเจ้านี่คงไม่ได้หรอก’ พี่การ์เร็ตบอกฉันมาแบบนั้นงั้นก็ช่วยไม่ได้นะ! ฉันคงต้องพาเขากลับไปบ้านส่วนถ้าแม่ถามก็บอกว่าน้องเพื่อนก็คงจบเพราะเขากลายเป็นเด็กไปแล้ว
ทุกๆคนเห็นว่าฉันไปเจอเรื่องแย่ๆมาเลยอนุญาติให้กลับก่อนได้โดยที่ฉันต้องอุ้มครูซไว้ตลอดการนั่งบนหลังการ์เดี้ยนสายลมหนาวกระทบเข้ากับพวกเราทั้งสองฉันกระชักอ้อมกอดตัวครูซมากขึ้นเพื่อทำให้เขาไม่โดนลมมากนัก พอกลับมาถึงบ้านแม่ก็ซักถามทุกๆรายละเอียดจนฉันตอบไม่ทัน ก็แหมเล่นยิงคำถามรัวเกี่ยวกับฉันที่กลับดึกและการพาครูซมาบ้าน ฉันอธิบายให้แม่เข้าใจได้ในที่สุดแม่เลยยอมปล่อยฉันขึ้นห้อง โครก! หิวชะมัดเลยยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เย็น TT
‘ครูซ...’ ฉันเขย่าตัวเขาที่นอนหลับอยู่ในห่อผ้าบนเตียงฉัน
‘อื้อ...’
‘เตรียมไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวกัน’ ฉันยืนเช็ดผมพร้อมกับพูดกับเขาไปด้วย สายตาของเขาเหมือนเด็กน้อยไม่ผิดแถมยังมีแก้มป่องๆนั้นด้วย >< เขากระโดดลงจากเตียงแล้วไปหยิบผ้าเช็ดตัวในกระเป๋าที่ฉันไปช่วยยัดของใช้ของเขาเองกับมือ
‘ปีกนั้นเก็บไม่ได้ดหรอ?’
‘จริงด้วย ลืมอ่ะ!’ หลังจากนั้นห้านาทีเขาก็ออกมาจากห้องน้ำสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวครึ่งท่อน
‘O.O’
‘-_- อะไรของเธอ’
‘ทะ...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย! ถึงนายจะเป็นร่างเด็กแต่ที่จริงนายก็โตแล้วนะ ><’
‘เออว่ะลืม มันชินอ่ะที่ห้องฉันก็ทำแบบนี้บ่อยๆ!’
‘รีบไปแต่งตัวเลยฉันหิวแล้ว TT’ ครูซเดินกลับเข้าไปแต่งตัวใจห้องน้ำ แต่แค่แง้มๆประตูเอาไว้ - -! อะไรของหมอนี่เนี่ยไม่มีความอายกันบ้างเลยรึ
‘นี่!’
‘อะไร’ คนตัวเล็กตะโกนออกมาจากห้องน้ำ’
‘เราเหมือนคู่สามีภรรยาเลยเนอะ’ แล้วเขาก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ พระเจ้า! เขาอยู่ในชุดนอนตัวเล็กสีชมพูหวานแหววแบบนี้ต้องถ่ายเก็บไว้ประจาน ว่ะฮ่ะฮ่า >[]< แต่รอรอบดึกฉันจะจัดการเขา! ถ่ายรูปนะ -_-
ตอนนี้พวกเราห้าคนไม่ใช่สิสี่คนกับอีกหนึ่งตัวมานั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว ข้างหน้าฉันเป็นของโปรดของฉันทั้งนั้นวันนี้แม่คงทำอาหารสุดฝีมือเพื่อต้อนรับแขนตัวจิ๋ว
‘พ่อหนูชื่ออะไรจ้ะ ^^’ แม่ตักข้าวให้เขาพร้อมถามชื่อ
‘ครูซค่ะ’ ฉันตอบแทนให้
‘แล้วครูซเป็นปีศาจหรือเทพละจ้ะ?’
‘เอ่อ...ปีศาจสิค่ะแม่!’
‘ผมมีหลายสายเลือดครับ’
‘คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินเรื่องสายเลือดนี้มา’ ไก่เกาคางอย่างครุ่นคิด
‘ว้าวเป็นเชื้อสายที่ยุ่งยากจัง ^^’ แม่พูดแล้วยิ้มให้เขา เอ๊ะ! ฉันไม่เคยรู้ว่าก่อนเลยนะเนี่ยว่าเขาไม่ใช่ปีศาจทั้งตัว มีตั้งสามสายเลือดแต่ก็ใช้พลังเก่งมาก ผิดกับฉันที่เป็นปีศาจเต็มตัวกลับใช้ไม่ได้เรื่อง
‘เธออยู่ตระกูลไหนล่ะเพื่อฉันจะพอรู้จัก’ พ่อพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก ตายล่ะจู่ๆไปละลาบละล้วงเรื่องของเขา
‘ครูซอันนี้อร่อยนะ’ ฉันรีบตักอาหารโปรดของฉันใส่ปากเขาเพื่อตัดบทสนทนาที่มาคุ
‘ผมเป็นทายาทของตระกูลครูเซเดอร์ครับ’ เขาตักอาหารเข้าปากหลังตอบเสร็จแบบไม่มีอะไร
‘แค่กๆ’ ไก่ถึงกับสำลักข้าว
‘เอ๋? ตระกูลนี้ยังมีเด็กอยู่อีกเรอะ’
‘อาจจะเป็นลูกหลานของคัทก็ได้นะค่ะคุณ’
‘อืม ก็คงงั้นเพราะที่รู้ๆมาลูกชายของเจ้าคูลโตเป็นหนุ่มแล้วนี่’ เฮือก พ่อแม่พูดอะไรกันน่ะคัทคูลพวกเขาเป็นใคร! ฉันรีบเปลี่ยนบทสนทนาเพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะรู้สึกอึดอัด
‘พ่อแม่! พรุ่งนี้หนูจะอยู่จัดงานโรงเรียนนะค่ะ’
‘จ้า’
‘-_-+’ น้องไก่จ้องมองคนตัวเล็กตาไม่กระพริบ
‘พวกคุณรู้จักพวกเขาด้วยเหรอ?’ จู่ๆครูซก็เอ่ยถาม
‘รู้สิฉันน่ะเป็นเพื่อนของคูลเองแหละ เธอรู้จักใช่มั้ยล่ะเจ้าคูลน่ะ’
‘ครับรู้จัก’
‘แต่น่าเสียดาย...’
‘ทำไมค่ะพ่อ?’ ฉันถามด้วยความสงสัย ‘เจ้านั้นตายไปเสียแล้ว’
‘เห็นว่าเป็นเพื่อนสมัยหนุ่มๆของพ่อน่ะจ๊ะ ^^ พ่อเขาเลยเล่าให้แม่ฟังว่าคนที่ชื่อคูลเนี่ยเป็นคนที่เก่งที่สุดเลยล่ะเพราะว่าเป็นผู้สืบทอดตระกูลนั้น’
‘อ่า’
‘เวนีสอิ่มแล้วเก็บจานด้วยนะ ^^’
‘ค่ะแม่! -_- ‘
หลังจากเก็บจานชามเสร็จฉันก็พาครูซขึ้นมาบนห้องโดยมีน้องไก่เหลืองติดตามมาด้วย พวกเราทั้งสามนั่งจ้องกันบนเตียงตาไม่กระพริบ (- -) (- -) (- - )
‘มองทำไมไก่!’ ครูซเปิดก่อน
‘เจ้านี่เป็นใครกันแน่เวนีส’
‘อะ...เอ่อ’
‘ฉันเองไงจำไม่ได้เรอะ!’
‘อ่อ ไอ่ปีศาจเมื่อคราวก่อนที่มาส่งเวนีสสินะหมดสภาพขนาดนี้เชียว คิคิ >.<’ ไก่หัวเราะชอบใจ
‘ฮึ่ม!’
‘พอเถอะ! ไปนอนได้แล้ว’ ฉันจับสองคนนั้นแยกจากกัน ครูซทิ้งตัวลงนอนบนเตียงฉันอย่างสบายใจ
‘นายมานอนเตียงเดียวกับฉันได้ไง!’
‘อย่างกน่า’
‘ไปพื้นสิ’
‘ไอไก่นี่นอนไหน’ ฉันชี้ไปที่ชั้นข้างเตียง
‘แต่ฉันจะนอนบนนี้!’
‘ตามใจงั้นฉันไปนอนโซฟาข้างล่างเอง’
‘อย่ามาเรื่องมากนอนเตียงเดียวกันแล้วจะทำไม มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นซักหน่อย’
‘นายหื่นจะตาย!’
‘เธอหื่นกว่าอีก เราเจ๊ากันแล้วนะ’ พูดจบครูซก็ทิ้งตัวลงนอนในห่อผ้า หลับง่ายจัง
‘หลับแล้วเหรอ?’
‘UUzzZz’
‘คิคิ จัดการได้เล้ย! ><’ ฉันลุกไปหยิบกล้องมาถ่ายรูปเขาตอนหลับเอาไว้มากมายทุกซอกมุม จัดสังเกตุได้ว่าไอรีสนอนจ้องครูซไม่วางตาเลย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
ความคิดเห็น