คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter #6 ผู้หญิงของฉัน!
ตอนนี้ฉันกลับมาที่ห้องเรียนพร้อมกับความเครียดกองโต ไอหมอนั้นคิดได้ยังไงที่เขียนอะไรแบบนี้ลงไป ถ้าฉันเอาไปแจกคนก็จะหาว่าฉันดี๊ด๊าและพากันเข้าใจผิดมั้ยนะ... ฉันค่อยๆมองหากลุ่มเป้าหมายขั้นแรกมองหาแฟนคลับของครูซเสียก่อน อ๊ะ! จริงด้วยยัยแอนนี่ไง ^o^
‘แอนนี่จ๋า ฉันมีอะไรจะให้ด้วยนะรับรองเธอชอบแน่ๆ’
‘เอ๋? อะไรนะ’ แอนนี่ทำหน้างง ฉันหยิบรูปมาสองใบ ใบหนึ่งเป็นรูปที่ครูซเซ็นและเขียน อีกใบเป็นรูปที่เขาเผลอที่ฉันแอบถ่ายมาได้พอดี
‘นี่ไง ^^’
‘ระ...รูปครูซ!! ><’
‘เอ๋ อะไรนะรูปคุณครูซเหรอ?’ เพื่อนๆเริ่มแห่เข้ามาดูอย่างสนใจ ฉันเลยแจกให้กับพวกที่สนใจและฝากไปบอกต่อๆว่าถ้าใครสนใจมาเอาได้ที่ฉัน ><
‘ขอบใจนะเวนีส’
‘จ้า มีลายเซ็นด้วยนะ เขาเซ็นเองเลย ^^’ ฉันบอกไป
‘อ่า... เวนีส’ แอนนี่เรียกฉันขึ้นมา
‘เอ๋ ทำไมข้างหลังมีเขียนข้อความแบบนี้ด้วย’ เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
‘อ่า มันเป็นความผิดพลาดน่ะฉันบอกให้เขาเขียนข้อความน่ารักๆแต่เขาคงไม่รู้ว่าคือยังไงเลยเขียนแบบนั้น’
‘แปลกจัง ครูซเนี่ยนะมาแจกลายเซ็นแถมยังเขียนข้อความแบบนี้อีก’
‘นั่นสิ ^^’
‘แอนนี่...’
‘เธอกับครูซ เป็นยังไงกันเหรอ’
‘พูดเรื่องอะไรของเธอน่ะ’
‘เวนีส เธอก็รู้ว่าฉันชอบเขาแล้วทำไม...’
‘ฉันพูดเรื่องจริงนะแอนนี่ แต่ถ้าเธอไม่เชื่อ...’
‘เวนีสยอดไปเลยนะ มีแฟนเป็นถึงคิงของอินเตอร์เซกชั่นน่ะ’
‘มันไม่ใช่... แอนนี่!’ ยัยแอนนี่คงโกรธฉันมากๆถึงกับเดินหนีออกไปเลย ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย TT
พักเที่ยง ณ ห้องสมุดเก่า
‘=_=’
‘- - เป็นไรไป’
‘=_=’
‘ถามไม่ตอบอย่างตายเรอะ!’
‘=_=’
‘-*- กินซะสิข้าวน่ะข้าว’
‘กินไม่ลง’
‘เป็นอะไร’
‘คนเข้าใจผิดว่าฉันกับนายคบกันเอาไปนินทาไม่เท่าไหร่แต่เพื่อนรักของฉันที่ชอบนายโกรธมากเลยล่ะ ไม่ยอมพูดกับฉันเลย’
‘เพื่อนแบบนี้ก็มีแฮะ เห็นเพื่อนมีความสุขก็ไม่ยินดีด้วย’
‘ใครจะไปยินดีลงล่ะถ้าเพื่อนคบกับคนที่ตัวเองชอบมากๆๆน่ะ แอนนี่น่ะชอบนายมากเลยนะช่วยทำอะไรเพื่อเขาหน่อยได้มั้ย ^^’ ฉันขอร้องครูซทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากถูกเพื่อนเกลียดไม่อยากให้แอนนี่เสียใจ อยากให้เธอมีแต่ความสุข
‘ทำไมฉันต้องทำ’
‘ฉันขอร้องนะ ฉันอยากให้แอนนี่มีความสุข’
‘ถึงจะให้ฉันเข้าไปยุ่งแต่ยัยนั้นก็ไม่มีทางมีความสุขหรอก เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้รัก เธอว่าอยู่กับคนที่เขาไม่รักมันมีความสุขเรอะ!’
‘แต่ถ้าอยู่ด้วยกันอาจจะรักกันก็ได้นี่ขอร้องเถอะนะพยายามดูก่อน ถ้านายเป็นแฟนกับแอนนี่ภาพลักษณ์จะต้องดีขึ้นแน่ๆ ^^’ ทำไมนะฉันถึงรู้สึกกำลังฝืนยิ้มให้เขา ยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเขาที่ฉันกำลังขอร้องให้คบกับเพื่อนตัวเอง ไม่รู้ทำไมมันชาไปหมดเลยตอนนี้ร่างกายฉัน
‘เธอแน่ใจเหรอ?’
‘หือ?’
‘ที่จะให้ฉันทำแบบนั้น คิดดีแล้วใช่มั้ย!’
‘อะ...อืม’
‘ร้องไห้ทำไม!’ เขาจับไหล่ฉันแน่นแล้วเขย่าเค้นเอาคำตอบจากฉัน
‘ฉันเจ็บปล่อยนะ!’ ฉันพยายามสะบัดมือเขาออกแต่มันแน่นจนฉันสู้ไม่ไหว
‘ถ้าเธอบอกว่าอยู่ด้วยกันไปก็รักกันเอง งั้นฉันกับเธอก็เป็นแบบนั้นได้ใช่มั้ย? ^^’
‘เห! จะเป็นไปได้ยังไงฮ่าๆๆ’ ฉันแกล้งหัวเราะทั้งๆที่ในหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ มือไม้สั่นไปหมดแล้ว ฉันรีบกลบเกลื่อนด้วยการตักข้าวเข้าปากอย่างเร็วแบบต่อเนื่อง
‘เธอกับฉันน่ะ...’
‘ไม่น้า!! อย่าพูดอะไรทั้งนั้น!!’ ด้วยความตื่นเต้นตกใจฉันเอาข้าวคำโตยัดปากเขาไว้
‘- -+ ฮึ่ม’
‘(_ _)’
‘ฟังนะยัยบื่อฉันจะไม่มีวันทำอะไรขัดกับใจตัวเองเด็ดขาดเรื่องที่จะให้ไปคบเพื่อนเธอก็ตัดไปได้เลยไม่เอาแน่นอน!’
‘...’
ในห้องเรียน
ฉันรู้สึกมีไข้ขึ้นเล็กน้อยเพราะหน้ามันร้อนไปหมดแถมยังปวดหัวด้วย เฮ้อเครียดจะมัดเลยฉันจะเอาไงต่อดีล่ะเนี่ยหาทางออกไม่เจอ
‘เวนีส เธอเป็นแฟนกับครูซจริงเหรอ’
‘เฮ้อ...’
‘สุดยอดเลยนะ ^^’
‘....’
‘ทำไงถึงไปเป็นแฟนกันได้ล่ะ’
‘ขอตัวนะฉันจะไปนอนห้องพยาบาล’ ว่าแล้วฉันก็ลุกหนีจากความวุ่นวาย
‘แก!’
‘โอ๊ย!’ ฉันโดนกระชากผมอย่างรุนแรงแล้วถูกพาลากไปที่ห้องน้ำโดยกลุ่มแฟนคลับของครูซ เพี๊ยะ! ยัยผู้หญิงที่ดูจะเป็นหัวหน้าแก๊งตบเข้าที่แก้มฉันอย่างแรงจนหน้าสะบัด
‘ตบฉันทำไม!’
‘ยังมีหน้ามาถาม อย่ามายั่วครูซอีกนะแกน่ะไม่มีค่าอะไรซักนิดอย่าฝันสูงคิดว่าเขาจะจริงจังกับแกเหรอ เดี๋ยวพอเขาเบื่อแกก็โดนทิ้ง!’
‘ยัยหน้าโง่’
‘อิจฉาสินะ ^^’ ฉันพูดกับยัยพวกนั้นแล้วยิ้มออกมา
‘พูดอะไรของแก!’
‘ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอิจฉาสินะ’
‘แก๊!!’ เพี๊ยะ!
‘ถ้ามันเกิดเป็นรอยชัดแล้วช้าแล้วครูซรู้ขึ้นมาช่วยไม่ได้นะ ^^’
‘เออฝากไว้ก่อนเหอะ!’
‘เฮ้อ!’ ฉํนกลับบ้านเลยดีกว่ามั้ยนะ จริงสิกล่องข้าวยังอยู่ที่ห้องสมุดนี่ต้องรีบไปเอาก่อนที่ครูซจะเห็นหน้าฉัน
แอดด ฉันเปิดเข้ามาห้องสมุดเรียบร้อย ไม่ต้องแปลกใจครูซเอารหัสเข้าห้องให้ฉันไว้เมื่อวานเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องแบบนั้นเขาก็บอกว่าให้ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ตลอด
‘อ้าวโดดเรียนหรอ’ ฉันสะดุ้งกับเสียงที่ทักขึ้น
‘ครูซ!’
‘เป็นอะไรไป ตกใจทำไม?’
‘ปะ...ปล่าว’ ฉันเดินก้มหน้าไปหยิบกล่องข้าวที่วางอยู่แล้วรีบเดินออกมาแต่ก็ถูกคนตัวสูงมาขวางทาง
‘ทำอะไรผิดมาล่ะถึงมาทำก้มหน้าก้มตา’
‘ปะ...ปล่าว ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้ว’
‘เดี๋ยว!’ ครูซใช้จังหวะเผลอจับหน้าฉันให้เงยขึ้น พอเห็นหน้าฉันเข้าก็เบิ่งตากว้าง O.O
‘ฮึก...’
‘ร้องไห้เรอะ! ฉันทำอะไรผิด?’
‘ไม่เกี่ยวกับนายหรอก หลบไปสิ’
‘บอกมา! เอ๊ะหน้าเธอ...’ เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าฉันจนเกือบจะติดกัน
‘ไม่มีอะ...’
‘ใครทำ’
‘ฉันทาแก้มอ่ะ แล้วมันล้างไม่ออกเลยจะกลับบ้าน’
‘ตอบมา!’
‘ฉันไปนะ หลบหน่อยสิ TT’
‘ใครตบเธอ? ตอบ!’
‘ไม่มีจริงๆนะ ฉันแค่ปวดหัวอยากจะกลับบ้าน’
‘เอางั้นก็ได้ฉันจะไปส่งเอง!’
‘อย่าเสียเวลาเลยฉันกลับเอง’
‘นั่งการ์เดี้ยนไปเสียเวลาอะไร’ ในที่สุดฉันก็ขัดเขาไม่ได้ที่ยืนยันว่าจะมาส่ง ระหว่างทางเราทั้งสองต่างนั่งเงียบกันทั้งคู่
‘ขอบคุณนะที่มาส่ง’ ฉันกล่าวขอบคุณครูซแล้วลูบหัวของการ์เดี้ยน
‘ข้าวกล่องนั้น ฉันอยากกินที่เธอทำเองบ้าง’
‘เอ๋?’
‘หูตึงเรอะ!’
‘ไว้จะทำให้นะ ^^’
‘เข้าบ้านไปซะ กินยาด้วยล่ะตัวเธอร้อนมากฉันเกือบไหม้แหน่ะ’
‘ขอบคุณนะฉันเข้าบ้านล่ะ’ ฉันโบกมือลาเขาแล้วส่งยิ้มให้ เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้า
หลังจากนั้นบนหลังมังกรสีดำ
ชายที่กำลังทอดสายตามองท้องฟ้าสีส้มก็ถอนหายใจออกมา
‘เท็งงู!’
‘ครับนายน้อย’
‘ได้เรื่องมั้ยที่สั่ง’
‘เราพบสาเหตุแล้วครับ’
‘ดีรายงานมาให้หมด’
‘ครับ’
‘ถึงเธอไม่ยอมบอก ฉันก็ต้องหาเอาจนได้ ฮึ’ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขาและหายลับไปในกลีบเมฆ
ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นเมื่อแสงแดดสาดส่องเอามาภายในห้องนอน อ่าดีจังหายปวดหัวแล้วตัวก็ไม่ร้อนแล้วด้วยแบบนี้ก็ไปโรงเรียนได้สินะ ^^ ฉันมองดูนาฬิกาที่ตอนนี้บอกว่าเป็นเวลาหกโมงครึ่งตื่นเช้าแบบนี้ค่อยยังชั่วจะได้มีเวลาเตรียมอาหารกลางวันด้วยตัวเอง
ฉันลงมือจัดเตรียมอาหารที่จะนำไปให้ครูซวันนี้อย่างอารมณ์ดี ฉันตัดสินใจที่จะทำอะไรง่ายๆอย่างเช่นของทอดต่างๆ ฉันทำไข่ออกมาจากตู้เย็นแล้วเอามาตอกใส่ถ้วยไว้พอกระทะเริ่มร้อนฉันก็เอาพิมพ์รูปหัวใจวางแล้วค่อยๆเทไข่ลงไปทอด >< น่ารักจังเลย หลังจากนั้นก็ทำอย่างอื่นเพิ่มนิดหน่อยอย่างเช่นกุ้งทอดและผักทอด ดีนะที่แม่ฉันจะมาหุงข้าวไว้ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างทำให้ประหยัดเวลาเตรียมอาหารได้เยอะ ฉันตักข้าวสวยใส่กล่องไม่มากไม่น้อยจนเกินไปลงกล่องหลังจากนั้นก็นำไข่กุ้งทอดและผัดทอดวางลงไป เสร็จแล้วข้าวหน้าของทอดของฉัน ><!
‘ไปแล้วนะค่ะ’ ฉันโบกไม้โบกมือลาแม่แล้วรีบวิ่งออกมา
ผ่านไปสิบนาทีฉันก็เดินมาถึงโรงเรียนในที่สุด ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนตามปกติแต่ก็แอบกังวลนิดๆเลยรีบเดินอย่างเร็วเพื่อหนีผู้คน ในขณะที่ฉันเดินผ่านกลุ่มชุมนุมเพื่อแลกข่าวสารประจำวันก็ไปได้ยินอะไรเข้าให้ฉันเลยไปยืนแอบฟังตรงซอกหลืบ
‘เธอฉันได้ข่าวมาว่าเมื่อคืนนี้คนแก๊งธอราพีน์โดนส่งจดหมายแปลกๆให้ด้วยนะ’
‘จดหมายอะไรล่ะ?’
‘ไม่รู้สิแต่เห็นบอกว่าใครที่ได้อ่านมันจะอยู่ในสภาวะช็อคไปเลยล่ะ’
‘แล้ววันนี้แก๊งนั้นมาโรงเรียนรึป่าว’
‘ยังไม่เห็นซักคน’
‘หรือจะจริงนะ เกี่ยวกับยัยเด็กปีสองห้องซีรึป่าวนะ’
‘ฉันเห็นว่าพวกนั้นบอกว่าจะเล่นงานยัยนั่นนะ โดนไปรึยังไม่รู้’
‘ถ้างั้นก็เป็นฝีมือของครูซงั้นเหรอ เขาคบกันจริงเรอะ อิจช่าอิจฉา’
ไม่จริงน่าครูซไม่รู้เรื่องซะหน่อยแล้วจะเป็นฝีมือใครกันนะ ไม่แน่ยัยพวกนั้นอาจจะมีศัตรูที่อื่นอยู่เยอะก็ได้ แล้วไอกล่องข้าวนี่ฉันควรจะเอาไปให้เขาไว้เลยดีกว่าเดี๋ยวคนเห็นจะเข้าใจกันผิดอีก ฉันรีบเดินไปยังห้องสมุดเก่าแต่ตลอดทางก็มีแต่คนพูดถึงการโดนทำร้ายของแก๊งนั้นเห็นว่าเป็นเอามากอยู่ถึงไม่ได้รับบาดเจ็บทางร่างกายแต่มีผลกระทบกับทางสมองอยู่ไม่น้อยได้ยินว่ามันเป็นจิตเวทย์ เวทย์มนต์ที่จะทำให้ผู้ที่ต้องสาบสูญเสียสติไปอาจจะชั่วขณะหือถาวรก็ได้...
‘โอ้ย!’
‘เดินไม่ดูคนเลยนะเธอ คิดว่าทางเดินนี่ของเธอคนเดียวเรอะ!’ หมอนี่มาถึงก็หาเรื่องฉันเลยนะ
‘ขอโทษฉันกำลังคิดอะไรนิดหน่อย’
‘คิดอะไร?’
‘ทำไมต้องบอกด้วย! อะนี่ข้าวกล่องของนายฉันทำเองนะ’
‘o.o ไม่คิดว่าจะทำมาจริง ขำเป็นบ้าเธออดหลับอดนอนมาทำข้าวกล่องให้ฉันเชียวเหรอ ฮ่าๆๆ’
‘ขำอะไรย่ะ ไม่ได้อดหลับอดนอนซํกหน่อย’
‘อ่าวเหรอเห็นขอบตาดำเชียวนึกว่าฉันอยู่สวนสัตว์เปิด’
‘นาย! ว่าแต่มันดำจริงเหรอ TT’
‘มาโรงเรียนทำไม หายดีแล้วเหรอกลับไปพักเถอะเดี๋ยวจะตายเอา’
‘ปากเรอะ!’
‘ฮ่าๆๆ’
‘ครูซ...’
‘=[]= เรียกชื่อฉันทำไมขนลุก’
‘เรื่องของธอราพีน์นายรู้รึป่าว’
‘ไม่รู้! เรื่องอะไร’
‘ว่าแล้วว่าไม่ใช่นาย’
‘ฉันทำเองแหละ - - ‘
‘หา!’
‘ตกใจอะไร?’
‘นายทำทำไม?’
‘ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจยังจะมาถามฉันทำไม’
‘นายรู้ ได้ไง’
‘ฉันหล่อ’
‘ไม่เกี่ยวกันเลยนะ’
‘ฉันหล่อเลยทำได้จบนะฉันจะไปเรียน เธอเองก็ไปเรียนหนังสือซะบ้างเดี๋ยวก็โง่ตายหรอก’ เอิ่ม คือว่านะจู่ๆหมอนี่ก็อยากจะเข้าเรียนขึ้นมาแถมไล่ฉันให้ไปเรียนหนังสือ มีพิรุธนะเนี่ย ==
หลังจากเอาข้าวกล่องไปเก็บที่ห้องสมุดแล้วฉันก็รีบเดินออกมาเพื่อที่จะกลับไปห้องเรียนตัวเอง นี่ฉันเสียเวลาคุยกับหมอนี่ไปนานสองนานเสียเวลาชะมัดถ้าฉันเข้าห้องเรียนไม่ทันมีหวังโดนดุแน่ๆ TT
อีกด้านหนึ่งของดาดฟ้าตึก c ที่เป็นที่สิงสถิตของครูซแห่งอินเตอร์เซกชั่น
‘เท็งงู’
‘ครับนายน้อย’
‘ตามยัยนั้นไป ถ้าเกิดอะไรขึ้นรีบให้คนมารายงานฉัน’
‘ครับข้าจะส่งอีกาไปคอยสอดแนม’
กลับมาทางด้านนี้
ฉันนั่งฟังคุณครูที่สอนวิชาปรุงยามันก็สนุกดีนะแต่ฉันไม่ได้เสกอะไรก็ได้นู้นนี่แบบคนอื่นก็เลยไม่ค่อยสุนทรีย์เท่าไหร่นักวันนี้เป็นคาบของทฤษฎีจึงนั่งเรียนกันในห้อง และส่วนมาเกินครึ่งห้องไม่ได้ใส่ใจที่คุณครูพูดเลยแม้แต่น้อย(ฉันด้วย) เฮ้อเบื่อ เซ็ง เครียด ง่วงนอน! ฉันยอมรับว่าฉันยังนั่งเรียนได้อย่างปกติแต่ก็ยังมีพวกที่ชอบซุบซุบนินทาอยู่เพื่อนๆในห้องไม่ค่อยกล้ามายุ่งกับฉันเพราะข่าวที่ว่าฉันคบหาอยู่กับครูซ เอ๊ะ! ทำไมฉันไม่ทำอะไรบ้างนะฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันถ้าไปพูดกับทุกๆคนก็น่าจะพอมีคนเชื่อสิ
หลังหมดคาบฉันตั้งใจจะเดินไปหน้าชั้นเรียนและแจกแจงเรื่องข่าวลือบ้าๆนั้น ทุกอย่างจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเสียที เอาล่ะกล้าหน่อยเวนีสเพื่อตัวเธอเองนะ ฮึบ ฉันตัดสินใจลุกไปยืนหน้าชั้นเรียนแล้วส่งเสียงให้เพื่อนๆหันมาสนใจ
‘ทุกคนฟังนะ วันนี้ฉันจะมาชี้แจงเกี่ยวกับข่าวลือนั้น!’
‘ฮู้วๆ’
‘ฮิ้ว เปิดตัวเลยเรอะ!’ เพื่อนๆส่งเสียงกันดังลั่นห้อง
‘ฉันกับเขามะ...’
‘เราคบกันอยู่ ^^’ เสียงปริศนาดังขึ้นข้างหลังฉัน ฉันจำได้
‘ครูซ!’
‘^^ ฮ่ะๆก็อย่างที่พูดเราสองคนคบกันอยู่แล้วก็อย่างที่ทุกคนเห็นฉันไม่ได้ก่อความวุ่นวายแล้วก็เพราะยัยนี่และก็ขอเตือนไว้ตรงนี้เลยนะใครที่คิดจะทำอะไรยัยนี่ฉันจะไม่เอาไว้แน่ไม่ว่าหน้าไหน! คงเคยได้ยินผ่านหูมาบ้างเรื่องของกลุ่มอดีตแฟนคลับฉันใช่มะ?’ เพื่อนๆทุกคนในห้องนั่งตัวตรงแด่ว พร้อมกลืนน้ำลายกันคนละอึกสองอึก
‘ฝากยัยนี่ด้วยนะ ^^’
‘ครูซเธอมาทำอะไรห้องของเด็กปีสองน่ะ = =’
‘ดีครับครู ผมมาหาแฟนน่ะไปนะครับ’ ครูซยิ้มให้คุณครูที่เดินเข้ามาทำท่าตกใจที่เจอเขาให้ห้อง
‘เขาไม่ได้ทำร้ายพวกเธอใช่ไหม’
‘ไม่มีครับ/ไม่ค่ะ’
‘ดีงั้นเริ่มเรียนได้ คุณวาเนสซ่าเชิญนั่งที่ด้วย’
‘คะ...ค่ะๆ ^^’ ถึงแม้ว่าคดีจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแต่ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มร่าเริงอยู่ ทำไมนะ ทำไมฉันต้องดีใจด้วย? ทั้งๆที่มันเสี่ยงจะตายไปการที่เขามาประกาศตัวเองแบบนี้
ความคิดเห็น