คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter #4 ฉันจะเป็นเจ้าชายให้ได้!
‘ฮึ่มมมม’
‘-0-‘
‘ฮึ่มมมม’
‘นี่มานั่งเถอะ’
‘ฮึ่มมม’
‘เวียนหัวน่า!’ หลังจากที่เขาประกาศสงครามกับซิปปี้เขาก็เดินวนไปวนมาอยู่เป็นชั่วโมงแล้วมั้ง ฉันชักจะเริ่มเวียนหัวแล้วด้วย ‘เธอว่าฉันจะชนะป่ะ?’
‘อ่า...ไม่รู้สิ’
‘ต้องชนะสิว่ะ! ไม่รู้ได้ไง!’
‘เอ้า! ถ้านายถามเองตอบเองแล้วจะมาถามฉันทำไมประสาทเสียหรอ?’
‘- -‘ หวา ไม่น่าไปกระตุกหนวดเสือเลย ตอนนี้ไม่มีใครช่วยฉันได้แล้วด้วยเพราะฉันอยู่กับเขาแค่สองคนในห้องตอนนี้! ทุกๆคนน่ะแยกย้ายไปเรียนกันหมดแล้วล่ะ แต่ฉันไม่ได้เป็นเด็กไม่ดีนะที่โดดเรียนแต่เพราะเจ้าบ้านี่ต่างหากล่ะที่บังคับให้ฉันต้องโดดเรียนโดยมีคำพูดว่า ถ้าเธอไปเธอกระจุยแน่! TOT โฮกกก
‘จะทำอะไรก็รีบๆเถอะเวลาเหลืออีกไม่มากแล้วนะ การที่นายจะเปลี่ยนตัวเองได้น่ะมันไม่ใช่ง่ายๆนะ!’
‘แล้วจะทำไงล่ะ’ โอ๊ยเจ้าบ้านี้เป็นคนที่น่าเกรงขามได้ยังไงเนี่ย ฉันชักจะงงๆล่ะตอนนี้
‘อืมมมม...อ๊ะ! นึกออกแล้ว’
‘หือ?’ ครูซหันมามองฉันแบบเฉื่อยๆ ไม่ได้สนใจความคิดของฉันเลยสิเนี่ย! - -+
‘ต้องเริ่มจากสิ่งที่ทำได้ง่ายๆรอบตัวก่อนไง นายน่ะมีคนชอบก็เยอะอยู่นะ...’
‘อือ ฉันรู้ตัว’
‘- -! นายก็ต้องใช้ประโยชน์จากจุดนี้แหละ เพื่อนๆฉันน่ะอยากได้ภาพถ่ายพร้อมลายเซ็นของนายมากๆเลยนะ’
‘เหอะ!’ เขานั่งไขว่ห้างแล้วเอามือกอดอกพร้อมเชิดหน้าไปทางอื่น
‘ลองดูเถอะนะ! ไม่เสียหายอะไรนี่ ^^’
‘ฉันไม่อยากทำ’ เอาใจยากชะมัด
‘งั้น ก็เรื่องของนาย’ ฉันทำท่าจะลุกหนีแต่เขาดึงแขนฉันเอาไว้ เรียกว่ากระชากก็ได้ล่ะมั้ง
‘เดี๋ยว! แน่ใจเรอะว่าถ้าฉันทำแบบนั้นจะได้คะแนนไม่อับอายขายขี้หน้า!’
‘- - ไม่ลองไม่รู้’
‘เธอไม่มีความน่าเชื่อถือเลยนี่หว่า! ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะจากผู้ชายที่น่ากลัวที่สุดกลายเป็นตัวตลกน่ะ!’
‘มันตลกตรงไหน? ก็แค่ทำตัวให้เป็นคนน่าคบหาก็แค่นั้น อย่ามาทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากได้มั้ยเนี่ย’
‘เหอะ! เออๆ ก็ได้ต้องทำไรบ้าง แจงมาเด๊ะ’
‘- - ถ่ายรูป’ ฉันเตรียมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่กลับโดนเจ้านั้นยึดไปอย่างรวดเร็ว ‘คืนมานะ!’
‘ทำไมมีความลับรึไง!’ ครูซเปิดดูโทรศัพท์ของฉันอย่างเสียมารยาท - -*
‘กล้องแบบนี้มันจะไปได้เรื่องอะไร! ถ่ายไปก็ไม่คมชัดหรอก’ - - ฮึ่ยยไอพวกตังเหลือใช้
‘แล้วจะใช้อะไรถ่าย! ฉันไม่มีกล้องนะ’
‘ฉันมี!’ เขาเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ไม่นานนักก็เดินลงมาพร้อมกล้องถ่ายภาพของระดับมือโปรอยู่ในมือ ‘อ่ะ’
‘อะ...อืม’ ฉันรับมาแล้วสำรวจหาปุ่มกดใช้ -.- งงแฮะ ‘กดปุ่มนี้ นี่ก็ปุ่มถ่าย ส่วนปรับภาพก็ตรงนี้ บลาๆๆ’ เขาอธิบายการใช้กล้องให้อย่างละเอียด ตะ...แต่ว่ามันไม่ใกล้ไปหน่อยเหรอตอนนี้ใบหน้าของเขากับฉันอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบลมหายใจของเขารดลงมาที่ใบหูของฉัน ... >< อ๊ากกก เขิน ทำอะไรไม่ถูก!
‘นี่เข้าใจมั้ย!’ ฉันสะดุ้งหลุดออกจากโลกส่วนตัวทันทีที่เขาพูดขึ้นมาเสียงดัง ‘อะ...อืม’
‘ชิ! หูตึงรึไง’ เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมส่วนฉันก็ยังก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก
‘จะถ่ายมั้ยรูปน่ะ!’
‘อ่า ถ่ายสิ’
‘ต้องทำท่าไหน’
‘ทำยังไงก็ได้’ ครูซเริ่มเก๊กหน้าหล่อตั้งท่าโหดโฉดตามสไตล์ ‘รีบถ่ายสิ!’
‘ไม่ผ่าน ใช้ไม่ได้แบบนั้นมันนักเลงชัดๆ’
‘แล้วจะเอายังไง เธอบอกเองนะว่าอะไรก็ได้!’ ฉันใช้สมองที่มีน้อยนิดคิดกลั่นกลองว่าคนที่เข้าถึงง่ายน่าคบหาเป็นยังไง อืมๆ ‘รู้แล้ว!’ ฉันเดินไปหาเขาแล้วนั่งลงข้างๆจัดท่าทางให้เขานิดหน่อย ‘เย้ย อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ! เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วย’ เขาทำหน้าตาลนลานและหลบสายตา
‘เอ๋? อยู่กับนายฉันต้องกลัวอะไรเหรอ อย่างน้อยก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาทำร้ายหรอกเนอะ ^^’ ฉันส่งยิ้มน้อยๆให้เขาแล้วนั่งทบทวนว่าควรจะทำยังไงให้รูปออกมาดีที่สุด
‘ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นซะหน่อยยัยบื่อ’ ฉันได้ยินเขาบ่นพึมพำนิดหน่อย ‘อ๊ะ! ลองยิ้มดูสิ’
‘ทำไมต้องทำด้วย! ฉันเสือยิ้มยากนะเฟ้ย’
‘เสือยิ้มยากแต่ก็ยังยิ้มเป็นนี่เนอะ ^^’ ฉันยิ้มให้เขาดูเป็นตัวอย่าง เขาเอาแต่ทำหน้าบูดตลอดเวลาแบบนี้ไม่เมื่อยรึไงแต่จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยนะจะมีก็แต่แสยะยิ้มซึ่งนั้นไม่นับว่าเป็นยิ้มแน่ๆ ‘อ๊ะ! O,o’ ครูซดึงฉันไปนั่งข้างๆเขาแล้วยึดกล้องถ่ายรูปไปอยู่ในมือเขาแทนแถมยังเอามืออีกข้างพาดไหล่ฉันไว้ด้วย
‘ถ่ายด้วยกัน!’
‘เหหหห!’ อะ...อะไรนะถ่ายด้วยกัน? อะไรเนี่ย!
‘เหยาวเชียว ==’
‘กะ..ก็ไม่เข้าใจอะไรถ่ายด้วยกัน นายต้องถ่ายคนเดียวสิก็...’
‘ไม่เอา! ฉันเปลี่ยนล่ะถ้าเธอมาถ่ายด้วยก็จะยิ่งดูน่าเข้าถึงมากกว่าไม่ใช่รึไง?’
‘*O*’
‘ถ่ายละนะ ยิ้มด้วยละ’
‘สาม สี่’
‘^o^’ ‘^^’ แช๊ะ หลังจากถ่ายเสร็จครูซก็เอากล้องมาดูรูป
‘ฉันว่ามันโอเคแล้วล่ะ ไม่ต้องถ่ายใหม่หรอก’ เขาส่งมาให้ฉันดู เป็นธรรมชาติมากๆเลยทั้งฉันและเขามันดูเหมือนกับภาพที่ยิ้มออกมาในตอนมีความสุขยังไงยังงั้นเลย!
‘อ่า นั้นสิสมบูรณ์แบบแล้ว ^^’
‘ต้องทำไงต่อ?’
‘อืมมม ก็เอารูปไปล้างแล้วก็เอามาเซ็นลายเซ็นนายไง ฉันจะไปล้างรูปให้แล้วกันนะเย็นนี้แล้วก็รีบเอาไปให้พวกแฟนคลับนาย ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี’
‘งั้นฉันจะไปด้วย!’
‘ไปด้วย? ไปไหน’
‘โง่จริงโว้ย! ก็ไปล้างรูปกับเธอน่ะสิ’
‘ไม่ต้องหรอกๆ’ ฉันรีบปฎิเสธ ฉันว่าไปคนเดียวน่าจะเร็วกว่าและปลอดภัยกว่าเยอะเลยแหละ - -
‘มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันห๊ะ!’
‘-0- ปะ...ป่าว’
‘ดี! หลังเลิกเรียนเจอกันหน้าตึกเธอ ฉันจะไปรอเป๊ะๆ ถ้าเธอมาช้าฉันจะสับขาเธอให้แหลกเลย’
‘TT’ นี่แหละเหตุผลที่ฉันอยากไปคนเดียวมากกว่า
หลังเลิกเรียน (ปิ๊ง ป่อง)
เฮ้อ! ช่วงนี้วุ่นวายชะมัดตั้งแต่ฉันต้องเข้าไปอยู่กับพวกอินเตอร์เซกชั่นเนี่ยเพื่อนๆในห้องเรียนก็ต่างซุบซิบนินทากันไปต่างๆนานา
‘เวนิส’ ฉันหันไปตามต้นเสียงที่เรียกชื่อฉัน
‘อ้าว! แอนนี่ ^^’
‘เย็นนี้ไปไหนหรือป่าว?’
‘อ่อ! ฉันต้องไปร้านล้างรูปอ่ะมีอะไรเหรอ?’
‘ป่าวจ่ะ ^^ ตอนแรกกะจะชวนไปซื้อเสื้อผ้าแต่ไว้วันหลังแล้วกันฉันไปละ’ พูดเสร็จแอนนี่ก็โบกมือลาพร้อมวิ่งออกไปอย่างสดใส
‘เฮ้! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะยัยบื่อฉันยืนส่องประกายอยู่ทั้งคนเดินเมินกันได้ไง’
‘อ๊ะ! ขอโทษทีฉันลืมเลยว่านายจะไปด้วย’
‘พูดงี้ได้ไงฉันเป็นคนสำคัญนะรู้ไหม! ฉันกำลังจะส่องประกาย’
‘รังสีอำมหิตเหรอ?’
‘=_=’
‘แฮะๆ ^^’
‘รีบไปเหอะ หิว!’ อะไรหมอนี่เนี่ย รีบไปเถอะ หิว ==?
ระหว่างที่กำลังเดินไปร้านล้างรูปครูซก็เอาแต่งอแงบอกว่าหิวไปตลอดทาง ผู้ชายคนนี้นี่ยังไงแน่นะตกลงจะเป็นคนร้ายกาจหรือบ้าสุดกู่กันแน่เอาใจไม่ถูกสงสัยจะเป็นพวกอารมณ์แปรปวนง่ายแน่ๆ
‘เธอเข้าไปละกันนะฉันจะรออยู่แถวนี้’
‘ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ’
‘ไม่อ่ะขี้เกลียดถอดรองเท้า’
‘ข้างในของดีๆเพียบเลยนะ’
‘ไม่สน’
‘เข้ามาเถอะ ข้างนอกมันร้อนนะ’
‘เย็น!’
‘=_= งั้นรอแปป’ ฉันกำลังจะก้าวเข้าไปในร้านแต่กลับถูกดึงแขนเอาไว้ก่อน ‘เดี๋ยว’
‘อะตัง’ เขาโยนเงินมาให้ฉัน ดีมากนึกว่างานนี้จะเข้าเนื้อตัวเองซะแล้ว คิคิ ><
สิบนาทีหลังจากนั้นฉันเดินออกมาจากร้านพร้อมถุงกระดาษที่ใส่รูปไว้จำนวนมาก ฉันแอบล้างรูปตอนที่เขาเผลอที่อยู่ในโทรศัพท์มาด้วยละรับรองว่าใครได้เห็นมุมแบบนี้ต้องลบภาพไม่ดีของเขาออกไปได้บ้างแน่ๆ
‘ยิ้มอะไร? บ้ารึไงยิ้มกับรองเท้า’ ปากหรือนั้น
‘ป่าวนี้ ^^’
‘แหน่ะยังจะยิ้มเธอนี่มันน่าโมโหจริงๆเลย! ฉันหิวมาก! กินควายได้ทั้งตัว’ ครูซบ่น กินควายเหรอ O.O
‘ไม่มีควายให้กินหรอกนะ’
‘ฮิปโปละมีมั้ย! จะบ้าเรอะมันเป็นการกล่าวเกินจริงเว้ยยย’
‘=_=’
‘ฉันนึกอะไรดีๆออกแล้ว!’ ครูซพูดเสร็จก็เดินไปตรงถนนแล้วเหมือนจะผิวปาก บ้าไปแล้วแน่ๆ แต่หลังจากนั้นไม่นานนักก็มีพายุลูกใหญ่ซัดป้ายหน้าร้านระแวกนั้นกระเด็น
‘การ์เดี้ยนลูกพ่อ ฮ่ะๆๆ’
‘O.O มะ...มัง’ พระเจ้า! ข้างหน้าฉันคือมังกรตัวใหญ่สีดำมันน่ากลัวมากอ่ะบอกตรงๆ ครูซเป็นเจ้าของมันงั้นเหรอเนี่ยเขาไปเอามาได้ไงนะ ว่ากันว่าผู้ที่มีมังกรต้องมีความพิเศษทางสายเลือดอะไรบางอย่างไม่เช่นนั้นมั้งกรจะไม่เชื่อฟังเด็ดขาด เขาเป็นใครกันแน่
‘เอ้า! ไม่รีบขึ้นมาเดี๋ยวก็ทิ้งไวซะเลย’ ตอนนี้ครูซขึ้นไปนั่งบนมังกรเรียบร้อย จะให้ฉันขึ้นเจ้านี่น่ะเหรอฝันไปเถอะเดินไปเองดีกว่าบ้านก็อยู่ไม่ไกลมากเดินกลับได้สบาย
‘มะ...ไม่เอา!’
‘เฮ้ย! อย่าดื้อขึ้นมาซะ’
‘ฉันเดินกลับเองได้!’
‘ฉันจะพาไปดู ฮึบ’
‘ว๊าย!’ ครูซเอื้อมลงมาดึงตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งบนมังกร สูงอ่ะไม่กล้ามอง TT
‘เอาฉันลงไปเถอะนะ TT ฉันไม่ถูกกับความสูง!!’ เขาไม่สนใจคำขอร้องแม้แต่น้อยกลับเร่งความเร็วของเจ้ามังกรเข้าไปอีก
‘ว๊ากกก TOT ช้าๆหน่อย’ ฉันหลับตาปี๋ตัวแข็งทื่อเป็นตอไม้
‘ไม่มีทางตกลงไปหรอกน่า ยังมีฉันอยู่ทั้งคน’ เหมือนจะได้ยินเสียงของเขา มันทำให้โลกของฉันหยุดหมุนไปขั่วขณะ เขากระชับกอดมาที่ฉันทำให้ความกลัวทั้งหมดค่อยๆหายไป
‘เวลาเธอจะไปไหนไกลๆทำยังไงล่ะ มีพลังวิเศษแต่กลับไปเหาะไปงั้นเหรอ’
‘คนส่วนมากเขาไม่เหาะกันหรอก TT’
‘ถ้าเวลาต่อสู้หรือมีเหตุฉุกเฉินก็ต้องทำได้รู้ไหม’
‘ฉันทำไม่เป็นหรอกทั้งเรื่องเหาะหรือพลังอะไรนั้น...’ สายลมพัดผ่านตัวฉันไปเย็นสบายจัง ‘ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นตัวอะไร’
‘แล้วพ่อแม่เธอล่ะเป็นยังไงใช้พลังอะไร’
‘พ่อกับแม่ฉันใช้พิษทั้งคู่เลย’
‘แล้วเธอล่ะ ไม่มีพิษเหรอ?’
‘ไม่มี ^^ ฉันไม่มีพลังอะไรเลยจริงๆ’
ความคิดเห็น