คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter #3 แกคือศัตรู!
และเมื่อใดที่ลืมตาตื่นก็จะพบกับ...
‘มาแล้วเหรอเวนิส’ พี่การ์เร็ตเอ่ยปากถาม ‘ค่ะ รุ่นพี่ก็มาถึงก่อนใครเลยนี่ค่ะ?’ ตอนนี้ฉันรู้จักกับทุกคนในกลุ่มแล้วแต่ก็ยังไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่คนที่ฉันคุยด้วยมากที่สุดก็คงเป็นนายซิปปี้ล่ะมั้ง -_-+ ส่วนคนที่ฉันเรียกว่าพี่ก็มีแค่รุ่นพี่การ์เร็ตคนเดียวส่วนคนอื่นๆไม่อยากจะเรียกเท่าไหร่เพราะดูไม่น่านับถือกันซะเลย และวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันต้องมาทำงานพิเศษที่นี่งานพิเศษก็คือเบ๊กระเป๋าของราชาปีศาจครูเซเดอร์ ครูซ คนนั้นแหละ ไม่รู้ว่าวันนี้ฉันจะต้องเจออะไรบ้างแต่เมื่อคืนฉันกลับไปนอนเครียดที่บ้านจนนอนไม่หลับทั้งคืน พอมาถึงตอนนี้ก็ง่วงชะมัด
เมื่อวันก่อนที่เขาจะปล่อยฉันกลับบ้านเขาส่งแผ่นกระดาษมาให้พร้อมบอกว่าถ้าทำหายเธอตายแน่! ฉันเลยไม่กล้าเปิดดูเพราะกลัวจะปลิวหรือหล่นหายกว่าจะได้เปิดก็ที่บ้านบนห้องนอนที่เป็นส่วนตัวสุดๆของฉัน พอเปิดออกมันมีลายมือยุกยิกเขียนเอาไว้รกไปหมด ฉันพอจับใจความได้ว่ามันเป็นตารางเวลาและที่สำคัญมันเป็นตารางเวลาของฉันที่จะต้องไปที่ห้องสมุดเก่านั้น! ให้ตายสิวางอำนาจชะมัดเลย อะไรเนี่ย ฉันต้องไปที่ห้องสมุดเก่าทุกๆพักเที่ยงและคาบว่างหลังเลิกเรียนก็ต้องไปด้วยเหรอเนี่ย TT
‘กินมั้ย?’ พี่การ์เร็ตเอาของว่างมาวางไว้ตรงหน้าฉันแล้วยิ้มให้บางๆ
‘ขอบคุณค่ะ’ จับตักกินทันทีไม่รอช้า ก็แหม! ในตารางเวลาของฉันตาบ้าครูซเขียนเอาไว้ว่าเวลาทำงานของฉันคือเที่ยงยี่สิบฉันเลยรีบแจ้นมาโดยที่ยังไม่ทันได้กินอะไรเลย แต่โชคดีที่กลุ่มนี้มีอาหารมากมายให้กินไม่ขัดสนถือว่าเป็นไก่ได้พลอยเลยนะเนี่ย! ^^
‘เจ้านั้นมันเป็นคนแปลกแบบนี้ล่ะ คนนอกอาจจะไม่รู้แต่ความจริงแล้วเจ้านั้นน่ะก็เป็นคนที่บ้าสุดกู่คนหนึ่งเลยล่ะนะ ^^’
‘เห? บ้าเหรอค่ะ’
‘ฮ่ะๆ เอาไว้ซักวันเธอจะเข้าใจถ้าอยู่กับมันไปเรื่อยๆอ่ะนะ’ พี่การ์เร็ตยิ้มให้แล้วเดินกลับไปนั่งที่มุมประจำของเขา ทำไมหมอนั้นยังไม่มาอีกนะนัดคนเขาไว้ก่อนเวลาแบบนี้แย่ชะมัด
‘มาแล้ว มีใครแอบนินทาฉันอยู่แหงจามมาตลอดทางเลย!’ ฉันสะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ได้ยิน
‘มาแล้วเหรอว่ะไอครูซ’
‘เออ ไปคุยธุระมานิดหน่อย เอ้า! ยัยซื่อบื้อมานั่งรออยู่แล้วเรอะนึกว่าจะมาช้าเสียอีก’
‘ไม่รู้หมาที่ไหนบอกให้ฉันมาตรงเวลาเป๊ะๆ ถ้ามาช้าหรือไม่มาตาย! เนี่ยคำพูดหมาตัวนั้น’
‘เหมือนจะเป็นฉันนะ! แต่คงไม่ใช่เพราะฉันไม่ใช่หมา ^^’
‘=_= จ่ะ’
‘มาเริ่มกันเลยดีกว่านะ’
‘เดี๋ยว! เริ่มอะไร? O.O’
‘ก็เริ่มทำการแปลงโฉมฉันไง มาช่วยคิดหน่อยเด๊ะว่าข้อบกพร่องฉันอยู่ตรงไหน’ โหอยากบอกว่าเยอะ เยอะมาก! ตายเกิดใหม่ง่ายกว่า แต่ไม่กล้าพูดกลัวจะโดนฆ่าตายเสียก่อนเลยต้องนั่งเงียบไว้
‘อ่า กะ...ก็เริ่มจากนิสัย’
‘นิสัย?’
‘อื้อ!’
‘นิสัยฉันไม่ดีตรงไหน?’ ยังจะกล้านะตานี่ใครๆเขาก็รู้ทั้งโลกแล้วมั้งว่านายน่ะนิสัยเสียเกินจะซ่อมแซมได้แล้ว! อันนี้ฉันก็ไม่ได้พูดออกไปนะแค่คิดคนเดียวในใจ
‘กะ...ก็นายลองไม่ทำลายข้าวของ ไม่ชกต่อยหรือเสกอะไรน่ากลัวๆใส่คนอื่นดูสิ ฉันว่าถ้าทำข้อนี้ได้นายก็เป็นเจ้าชายได้แล้วล่ะ!’
‘ก็ยากอยู่นะ ทำทีเดียวคงไม่ไหวหรอก’
‘ก็ต้องค่อยๆทำสิเพื่อน ^^’ ซิปปี้เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จู่ๆก็โผล่มากอดคอครูซหน้าตาเฉย ขนลุกชะมัด! ><
‘ยังไงล่ะ? แกบอกมาตรงๆเลยดีกว่าอย่ามายึกยัก’
‘ก็เริ่มจากนายห้ามทำลายข้าวของเด็ดขาด! ตั้งแต่วินาทีนี้ไป’
‘จะพยายาม!’
‘ห้ามพูดว่าจะ ต้องทำให้ได้!’
‘เป็นเจ้าชายมันทรมานชิบ!’
‘ห้ามพูดคำหยาบนะ’ ฉันเสริม
‘ชิ! นู้นก็ไม่ได้นี่ก็ห้ามทำ’
‘ก็นายบอกเองว่าอยากจะเป็นคนดี! รักษาคำพูดสิแล้วก็ทำให้ได้!’
‘รู้ๆ จะพยายาม!’
‘จ่ะ ^^’
‘ฉันรู้ล่ะว่าแกขาดอะไรไป ฉันมองหาสิ่งที่ขาดหายไปของแกจากสมาชิกคนอื่นๆในกลุ่ม’
‘อะไรล่ะ?’
‘หนึ่งรอยยิ้มแบบวิ้งค์ สองวางมาดพอน่าดูแบบเมอรี่เวทเทอร์ สามเข้าถึงง่ายแบบฉัน สี่สุขุมเยือกเย็นแบบการ์เร็ต’
‘ฉันก็เป็นว่ะไอ้เยือกเย็นเนี่ย!’
‘ไม่ใช่เย็นชา ไม่ใช่โฉดชั่ว แต่ต้องเป็นความเมตตาและใจเย็น!’
‘เหอะ! L’
‘ข้อสุดท้ายนายต้องรู้จักคำว่าอ่อนโยน อ่อนโยนในแบบที่ผู้ชายควรจะเป็นไม่ใช่แข็งทื่อเป็นตอไม้แบบนี้!’
‘ยากๆ ไม่เอาแล้วล้มเลิก!’
‘ฉันจะไปบอกทุกคนว่านายเป็นราชาขี้ป๊อด’ ฉันขู่
‘เหอะ! ฉันไม่ได้กลัวหรอกนะจะบอกให้ เอาว่ะ ทำก็ทำ! มีอะไรอีกมั้ยไอปี้ที่ฉันต้องเรียนรู้’
‘เรียกซิปก็ได้ ฉันว่าปี้มันดูไม่เหมาะ!’
‘ฉันว่าแกเหมาะกับชื่อว่าปี้นะ’ ฉันแอบเห็นด้วยกับหมอนี้ก็คราวนี้แหละ! -..-
‘นี่ยัยซื่อบื่อทำไมต้องทำหน้าหื่นด้วย!’
‘=[]=’ แย้ก เจ้าบ้านี่หนิมาหาว่าฉันหน้าหื่นได้ไง ไม่ได้ดูหน้าตัวเองเลย!
‘งั้นที่บ้านนายคงไม่มีกระจกสินะ?’
‘ทำไม?’
‘นายถึงไม่เคยส่องไงว่าหน้านายมันก็หื่นแค่ไหน’
‘*-*’
‘เออนี่วันนี้ยัยวิ้งค์ไม่เข้ามานะเห็นว่าไปทำธุระ’ พี่การ์เร็ตพูดขึ้น หลังจากนั่งเงียบมานาน(มาก)
‘อ่าๆ ไม่เป็นไรแค่มีไอปี้กับยัยบื่อแล้วก็เจ้าแม่บงการชีวิตก็คงพอแล้วล่ะ ส่วนแก...ไอการ์เร็ต นั่งมึนต่อไปก็พอ’
‘=_=’ หน้าพี่การ์เร็ต
‘-3-‘ หน้าซิปปี้
‘*0*’ และหน้าฉัน
‘มาเริ่มกันเถอะ ^^ บทที่หนึ่ง การมาของปริ้นครูซ’
‘=_= คิดบทเองเลยเหรอ?’
‘เธออย่ามาทำพูดมาก! รีบๆมาแปลงโฉมฉันได้แล้ว!’
‘มันทำได้ง่ายๆแบบเสกเวทมนต์ที่ไหน!’
‘แล้วจะให้ทำไงล่ะ!’
‘เอ้า! นั่นมันอยู่ที่ตัวนายนะว่าจะจัดการตัวเองยังไงน่ะ คิดเองได้ก็ต้องทำเองได้สิย่ะ!’
‘ฉันว่าต้องเริ่มจากการซื้อใจคนนะ’ พี่การ์เร็ตพูดขึ้นมา
‘ซื้อใจคน? ยังไง?’
‘ก็ต้องทำให้คนมองนายใหม่ไงลบภาพของคิงแห่งอินเตอร์เซกชั่นไปให้หมด แล้วเปลี่ยนมาเป็นหนุ่มสุดฮอตแทน’
‘โอ้! เยี่ยมเอาตามนั้นล่ะ’
‘แล้ว...จะเริ่มยังไง?’ ฉันเอ่ยปากถามบ้างหลังจากฟังความเอาแต่ใจของตานี่มานาน จะเอาทุกแบบแต่ทำไม่ได้ซักอย่าง - -
‘นั่นสินะ... แกต้องคิดเอาเอง!’
‘งานโรงเรียนต้นเดือนหน้าไหม? เอาให้ดังพลุแตกไปเลย’ ซิปปี้เสนอพร้อมกับทำหน้าตาเบิกบาน
‘น่าสนดีแฮะ ฉันจะเป็นเจ้าชายของงานนั้นให้ได้คอยดู!’
‘ข้ามศพฉันไปก่อนเหอะ! ตราบใดที่ฉันยังอยู่แกไม่มีวันแจ้งเกิดหร๊อก! ว๊ากกก ฮ่าๆๆ’ ^o^
‘-*- ค่อยดูละกันไอกระจอก’
‘จะจับตาดูเลยละ!’ ฉันว่าฉันเห็นสายฟ้าช็อตเปรี๊ยงๆที่สายตาของทั้งสองคนนะ ดุเดือนหน้าดู
‘อะ...เอ่อ ใจเย็นๆก่อนนะ ^^’ ฉันพยายามห้าม แต่ไม่ได้ผลรังสีอำมหิตของสองคนนี้รุนแรงมากคนฉันต้านไม่ไหว TT
‘อย่ายุ่ง/หุบปาก!’ ( - -+) >>boom<< (+- - ) ‘แงะ TT’
‘กัดกันเป็นหมา ดูไม่ได้เลยนะย่ะ!’ จู่ๆเสียงแว้ดๆที่ฉันคุ้นเคยก็ดังขึ้นทำให้สติทุกคนกลับคืนมา รุ่นพี่เมอรี่เวทเทอร์ยืนจังก้ากอดอกมองดูผู้ชายสองคนที่ส่งสายตาพิฆาตให้กัน โดยที่สายตาของชีนั้นร้อนแรงยิ่งกว่าสองคนนั้นเสียอีก
‘ชิ! คอยดูละกันไอกระจอก’
‘จะจับตาดู ไอคิงหัวลิง!’
‘กลับไปนั่งที่ได้แล้ว เดี๋ยวแม่ซัดไม่เลี้ยงเลย!! - -+’ เมอรี่เวทเทอร์พูด
‘ตั้งแต่วันนี้ไปจนงานจบ นายคือศัตรู! เป็นศัตรูของฉัน!!’ ครูซประกาศกร้าวราวกับโกรธเคืองกันมาหลายร้อยปี
‘ตามนั้น จนกว่าจะถึงวันจบงานนี้ ฉันจะเป็นคู่แข่งของแก!’ - -+ เปรี้ยงๆ ฉันได้ยินเสียงสายฟ้าฟาดอีกแล้ว TT
‘บอกแล้วไงเฮ้ยให้ไปนั่งที่ตัวเอง เดี๋ยวแม่จับตบตาปลิ้นเลย!!’ เมอรี่เวทเวอร์กระชากหัวสองทั้งสองออกแล้วจับโขกกันแรงๆทีหนึ่ง >< คงเจ็บน่าดู เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวเหลือเชื่อ
‘โอ๊ย/โอ๊ย’
‘ยัยนี่! เพราะเป็นคนแบบนี้สินะ...’
‘ถึงไม่มีใครมาจีบซะที’
‘ไอพวกบ้า!!! ไปเลยไป๊!’ หลังจากโดนทั้งสองยั่วโมโหเมอรี่เวทเทอร์ก็สติแตกเอาหมอนไล่ตบสองคนนั้นกระเจิงไปคนละทาง นี่เหรอคิงแห่งอินเตอร์เซกชั่นที่เขาล่ำลือว่าน่ากลัวที่สุดในโลก - - ไม่เห็นจะเป็นแบบนั้นเลยอ่ะ
‘วุ่นวายหน่อยนะ พวกนี้ก็เป็นแบบนี้ล่ะ ^^ พยายามเข้าล่ะ’ พี่การ์เร็ตเดินถือหนังสือผ่านฉันไปแล้วกระซิบพร้อมยิ้มให้เล็กน้อย เอาน่าอย่างน้อยๆอินเตอร์เซกชั่นก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เข้าใจกันนี่ เนอะ? ^^”
ความคิดเห็น