คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::1:: หุ้นส่วนคู่ขา เพื่อนรัก
Cheesecake’s Part
ณ ร้าน CHA-CHA AHH
งุ้งงิ้งมุ้งมิ้ง เมื่อไหร่เบทจี้จะมาซะที นี่ฉันนั่งซัดเค้ก ตุ้ยๆ ไปสามก้อนจนตูดจะติดเก้าอี้แล้วนะ เฮ้ออ พูดถึงเชอร์เบทแล้วก็คิดถึงสมัยที่เรายังเรียนด้วยกัน ยัยนี่ก็มาสายเป็นประจำอยู่แล้วแถมบางทีก็หยุดเรียนแบบไม่บอก ทำเอาฉันต้องนั่งเหงาเป็นหมาหงอยไม่พูดไม่จากับใครเลย จริงๆ ก็คือฉันสนิทกับเชอร์เบทมาก ม้ากมากก (สนิทแค่คนเดียวด้วยนะ) ถือได้ว่าตอนนั้นฉันขาดยัยนั้นไม่ได้เลย พอกลับนึกถึงแล้วก็อดขำไม่ได้เราสองคนรักกันมากยิ่งกว่าอะไรดี (จริงเหรอย่ะ) ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดเหมือนขี้ติดตูด ฮ่าๆ ไม่ใช่ ฉันกับเชอร์เบทสนิทกันมากถึงขั้นมองตาก็รู้ใจกันเลยแหละ
เพลี้ย!
มีใครบ้างคนเดินมาตีหลังฉันอย่างแรงแถมไม่เอามือออกจากหลังฉันอีก ฉันเลยหันไปมองหน้าอย่างรวดเร็วO.o เมื่อฉันมองน่าชัดๆ ก็เห็นว่าเป็นเชอร์เบทเพื่อนรักของฉันยืนทำหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า ด้วยความดีใจฉันเลยลุกขึ้นกระโดดกอดเชอร์เบทอย่างคิดถึงสุดๆ เพราะเราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปี แต่ทว่าอีกฝ่ายยังคงทำน่าตาเฉยเมยเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่จริงๆ ฉันรู้ว่ายัยนั้นเองก็คิดถึงฉันเหมือนกัน (เป็นพวกรักนะแต่ไม่แสดงออก) “- - เลิกกอดซะทีนะ ทำเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีก” เชอร์เบทหรือก็คือเบทจี้ที่ฉันติดปากพูด
“คิดถึงเบทจี้สุดๆ อะ” ฉันพูดด้วยน่าตายิ้มแย้มพร้อมกับกอดคอเบทจี้ (กลับมาเรียกแบบสมัยเด็กๆ จนได้) เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา “มานั่งๆ จะได้คุยเรื่องธุระของเรา อุคริๆ ><”
“อะนะ”
“หลังจากฉันเรียนจบก็ไม่ค่อยอยากไปทำมาหากินเป็นลูกจ้างใคร พ่อก็เลยให้เงินมาสร้างเนื้อสร้างตัว ฉันก็เลยอยากชวนเธอมาทำตามความฝันด้วยกัน ><”
“ความฝัน! ว่าแต่ฝันถึงอะไรล่ะ?”
“ฉันอยากเปิดคาเฟ่ของพวกเราอะ เราจะเป็นเจ้าของร่วมกัน น่าสนุกมากเลยนะแค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว”
“แล้วมันจะไปได้สวยเหรอ…อาจล้มละลายได้นะ”
“ไม่หรอกมันไม่ใช่การเล่นหุ้น ฉันมีเธอทั้งคนจะกลัวอะไร ฉันว่ามันต้องไปได้สวย แน่ๆ ^^”
“’งั้นก็ได้ฉันตกลง ไหนๆ ฉันก็จบด้านนี้มาแล้ว เดี๋ยวจะแสดงฝีมือให้ดูเอง”
“>< เย้ๆ ในที่สุดความฝันของฉันก็จะเป็นจริงแล้ว รักเบทจี้ที่สุดเลย”
ณ บ้านชีสเค้ก
หลังจากที่ฉันกับเบทจี้ตกลงปลงใจกันเสร็จ (ตกลงเรื่องงาน) เราก็ไปเดินดูอุปกรณ์ต่างๆ ที่ใช้ในการทำร้าน แต่ยังไม่ได้ซื้อมาหรอกแค่ไปสอดส่องเพราะร้านยังไม่ได้สร้างเลย แล้วตอนนี้ฉันกับเบทจี้ก็มานั่งคุยและกำลังช่วยกันหาทำเลทองจากอินเตอร์เน็ตที่บ้านของฉัน
“แกคิดว่าจะเอาที่ตรงไหนดีอะ?” เชอร์เบทถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังนั่งแอบกินขนมอย่างมีความสุข (ช่วยเพื่อนมาก)
“ฉันอยากได้ร้านที่เป็นบ้านขนมทั้งหลังเลยอะ ^^”
“- -; ตายไปซะ อย่ามานอกเรื่อง”
“- 3- ก็ต้องเอาที่ ที่มีคนเยอะๆ อ่า จะได้มีลูกค้าเยอะๆ”
“งั้นก็ต้องจ้างคนเยอะสิ แค่เราสองคนคงไม่ไหวหรอก”
“ถ้าพูดแบบนี้ ก็เอาแค่คนทำกาแฟ ทำครัวกับล้างจานก็พอ”
“ดีๆๆ อย่าจ้างเยอะเดี๋ยวขาดทุนค่าจ้างหมด $_$” (เด็กบริหารนี่ขี้งกทุกคนหรือเปล่า?)
“งั้นฉันขอเป็นเด็กเสิร์ฟนะ >///< ฉันอยากใส่สุดเมดมานานแล้ว” ฉันใฝ่ฝันอยากใส่ชุดเมดมากเลยแหละขอบอก ><
พวกแม่บ้านของฉันก็ใส่ชุดเมดกันทุกคน เพราะฉันเป็นคนออกแบบเอง ฉันชอบออกแบบเสื้อผ้าแล้วก็ประดิษฐ์สิ่งของต่างๆ แต่ตัวเองกับไม่มีโอกาสได้ใส่เลยสักครั้ง T^T
“ก็ตามใจแก แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ ฉันไม่ชอบเดินไปเดินมาเหนื่อยจะตาย”
“งั้นก็เป็นคนดูแลพระคลังไปก็แล้วกัน (คอยเก็บเงิน) วะฮ่าๆ”
“ไม่ปฏิเสธ ถ้าเป็นเรื่องเงินๆ ทองๆ อะนะ ^^” (งกจริงไรจริง)
“แล้วแกก็ต้องใส่ชุดเมดกับฉันด้วยนะ นะๆๆๆๆ ><”
“- -; ก็ได้ ถ้ามันไม่สั้นเสมอหูอะนะ” (ใครจะไปเทียบพี่ใบเตย)
“เย้ๆ งั้นเรื่องตกแต่งร้าน ให้เป็นหน้าที่นักศิลป์อย่างฉันเองนะ”
“ตามสบาย แต่อย่าทำให้ถึงกับไม่มีคนกล้าเข้าร้านล่ะ”
“ฮ่าๆ โอเคหมดหน้าที่แกแล้ว เชิญไสหัวไปซะ” นี่คือการบอกให้เพื่อนกับบ้าน สำหรับคนอื่นมันคงจะเป็นคำพูดที่แรงเกินไป แต่สำหรับเชอร์เบทมันคือคำพูดที่ไม่ได้กระทบจิตใจอะไรเลย เพราะเรารู้กันดี
“เออ”
เชอร์เบทพูดสั้นๆ จนบางครั้งฉันคิดว่ามันสั้นมากไปหน่อย แล้วลุกขึ้นโบกมือให้ฉันก่อนจะเดินไปขึ้นรถของตัวเองแล้วค่อยๆ ขับออกไป ฉันยืนโบกไม้โบกมือให้เบทจี้จนรู้สึกว่ารถค่อยๆ ลับสายตาไป จากนั้นฉันก็วิ่งขึ้นบันไดอย่างชำนาญถึงแม้จะตกหลายรอบ ทุกครั้งที่ฉันวิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดแม่ก็มักจะบอกว่า ‘อย่าวิ่งนะเดี๋ยวตก’ แต่ฉันก็ไม่เคยฟังจนครั้งหนึ่งที่ฉันเชื่อฟังแม่ว่าไม่ให้วิ่ง ฉันเลยขึ้นไปนั่งค่อมบนราวบันไดแล้วเอาตูดไถลลงไปถึงพื้น (หลายคนคงเคยทำ) แล้วก็ไปได้ดี ตูดฉันตกลงกระแทกกับพื้นมิหนำซ้ำยังหงายหลังหัวฟาดพื้นจนแตกเลือดอาบ เลยทำให้แม่ต้องร้องไห้เพราะฉันโดนเย็บไปหกเข็ม จากครั้งนั้นถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข็ดอยู่ดี ฮ่าๆๆ
“คุณชีสคะ อย่าวิ่งค่ะมันอันตราย” เสียงแม่บ้านร้องบอกเมื่อเห็นฉันกำลังวิ่งขึ้นบันได ทำให้ฉันหยุดชะงักแล้วหันไปตอบทันที
“คะๆ ไม่เป็นไรหรอก ชีสชำนาญแล้ว ^^”
“แต่แม่คุณชีสสั่งไว้ว่า อย่าให้คุณชีสวิ่งขึ้นบันไดเด็ดขาด ถ้าไม่ฟังจะห้ามคุณชีสกินของหวานค่ะ”
“O{}O!!” คำพูดนั้นทำให้ฉันถึงกับเดินคอตกเป็นซากอ้อย ค่อยๆ ลอยขึ้นห้องเลยทีเดียว
พอเข้ามาในห้อง ฉันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วมองเพดานที่เต็มไปด้วย รูปภาพนักร้องเกาหลีที่ฉันชื่นชอบ >///< มันทำให้ฉันเคลิ้มจนแทบจะหลับ… (แล้วฉันก็หลับจริง... ZzZzz)
[Sherbet Calling ♫♫ ครี ครี ครี อะครีโยมิ ♫♫ ] แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยเสียงโทรศัพท์ของฉันที่มันดังกวนใจเสียเหลือเกิน
ความคิดเห็น