คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
Cheesecake
ติ้วๆ ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีล้อและหมุนไปมาอย่างเคร่งเครียด เฮ้อ หลังจากที่เพิ่งเรียนจบ ฉันก็ใช้ชีวิตอย่างสิ้นเปล่าเนื่องจากจบมาแล้วก็ไม่รู้จะทำงานอะไรดี เพราะตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่ถึงกับต้องไปทำงานเป็นลูกจ้างใครแล้วไอ้สิ่งที่เรียนจบมามันก็คือภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร ซึ่งฉันก็ไม่ได้ชอบมันเลยแม้แต่น้อย (พ่อบังคับ) แต่ฉันก็อุตส่าห์ทนเรียนจนจบมาได้ - -; และอะไรที่ฉันใฝ่ฝันก็ไม่เคยได้ทำตามฝันสุดท้ายก็มานั่งหมุนติ้วๆ อยู่แบบนี้แหละ
ก๊อกๆๆ !!
“เข้ามาเลยคะ ประตูไม่ได้ล็อค”
“- - ทำอะไรอยู่น่ะ ชีส”
พ่อเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับมองฉันที่กำลังนั่งหมุนเก้าอี้เล่นอย่างกับเด็กๆ
“ก็นั่งอยู่ไงค่ะ ^^”
“นี่ลูกยังนั่งสบายใจอยู่อีกเหรอ เรียนก็จบแล้วนะไม่คิดจะไปหางานทำเหรอไง เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะต้องไปดูงานที่ปารีสลูกต้องหัดอยู่ด้วยตัวเองได้แล้วนะ ”
“เรื่องนั้นหนูรู้คะ แต่หนูแค่ไม่อยากไปทำงานเป็นลูกจ้างใคร หนูขอเวลาคิดก่อนพ่อไม่ต้องห่วงคะ หนูไม่นอนว่างเป็นง่อยตายอยู่บ้านหรอก ^^”
“ก็เพราะคิดแบบนี้ไงถึงได้ไม่มีงานมีการสักที อะ…เอานี้ไปแล้วอยากจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าเอาไปใช้แบบสูญเปล่าล่ะ”
ฉันมองสิ่งที่พ่อยื่นให้แล้วรับมาก่อนที่พ่อจะเดินออกจากห้องไป ฉันค่อยๆ เปิดดูอย่างเซ็งจัด ก่อนจะพบว่ามันก็คือบัตรเครดิตนั่นเอง >{}< ว๊าก นี้ฉันจะมีเงินไปซื้อของเล่นกับของที่อยากได้แล้วเหรอเนี่ย ฉันดีใจกระดี๊กระด๊ากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ก่อนจะมองไปทางประตูแล้วเห็นพ่อยืนมองอยู่ ซึ่งไม่รู้ว่ามายืนมองตั้งแต่ตอนไหน O///O เมื่อกี๊ออกไปแล้วนี่!!
“พะ…พ่อมาแอบดูหนูทำไม่ ><”
“- -; แอบดูอะไร จะมาบอกว่าบัตรนั้นน่ะไม่ได้ให้ไปใช้เล่นแต่เอาไปทำธุรกิจ ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้ไม่รู้จักโตสักที ถ้าเกิดไม่มาบอกนี่คงเอาไปซื้อของเล่นแล้วล่ะสิ”
พอพ่อพูดจบก็ปิดประตูทันที ฉันเลยรีบวิ่งไปล็อคเพราะกลัวว่าพ่อจะโผล่เข้ามาอีก เฮ้อ อุตส่าห์ดีใจคิดว่าจะให้ไปใช้เล่นเสียอีก แต่ก็เอาเถอะในเมื่อฉันมีเงินแล้ว ฉันก็จะได้ทำตามความฝันของฉันซะที ว่าแล้วฉันก็นึกไอเดียเก๋ๆ ที่มีแต่คนฉลาดล้ำโลกอย่างฉันเท่านั้นที่สามารถคิดได้ (กล้านะ)
ฉันกดโทรศัพท์ไล่หารายชื่อบุคคลที่จะจุดประกายความฝันที่แสนบรรเจิดของฉันให้เป็นจริงได้ และแล้วสายตาอันเฉียบคมก็ไปหยุดอยู่ที่ชื่อๆ หนึ่ง ตื่นเต้นจนรอไม่ไหวแล้วว ><
ติ๊ด! ฉันกดโทรทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไป
“มาเจอฉันที่ เอ๋ ที่ไหนดีล่ะ”
[จะที่ไหนก็เชิญจะนอนว้อยยย!]
“แงๆๆ ใจร้ายๆๆ T0T”
[ถ้าไม่เลิกงอแงแล้วรีบๆ พูดมาฉันจะวางนะเฮ้ย!] ยัยนี่ยังป่าเถื่อนไม่เปลี่ยน >< รู้สึกชอบจัง ฮ้า
“งั้นเจอกันที่ xxx xxxx โมงน้า”
[เออ! สวัสดีราตรีสวัสดิ์]
ติ๊ด!
ในที่สุดความฝันของฉันก็จะได้กลายเป็นเรื่องจริง รอฉันก่อนน้าคาเฟ่ที่ร้ากกกก >o<
----The End----
Sherbet
11.13 น.
‘U_U ZzZzz’
ไอ่แอลโอวีอีว๊ายโอ่ยู ♫♫♫ เสียงเพลงที่ดังขึ้นเรื่อยๆ จากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ตรงหัวเตียงทำให้ร่างกายที่นอนตายซากอยู่บนเตียงต้องลืมตาขึ้นมาจากฝันแสนหอมหวานที่วาดเอาไว้ในเมื่อครู่
“ใครโทรมารบกวนฉันแต่เช้าเนี่ยยย! ถ้าไม่มีใครตายฉันจะกรี๊ด” ฉันสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิดงัวเงียขี้ตาพลางทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเพื่อแสดงความไม่พอใจออกมา (โอเวอร์แอ็คติ้งในห้องตัวเองตามลำพัง - -) เมื่อหยิบโทรศัพท์มาดูฉันก็ต้องตกใจเอามือทาบอกแล้วอุทานว่า ‘คุณพระสงฆ์!’ ชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอมือถือทำให้ความรู้สึกต่างๆ ของฉันกลับมา ฉันชั่งใจอยู่สักพักว่าควรจะรับดีหรือไม่และในวินาทีต่อมาฉันก็ตัดสินใจกดรับ
ติ๊ด!
“ฮัลโหล”
[ไอมิสยูวววววว] เพียงแค่ฉันทักทายว่าฮัลโหลปลายสายก็ตะโกนด้วยภาษาอังกฤษสวนมาอย่างกับดีใจตอนถูกรางวัลที่หนึ่ง ฉันจำได้ดีเสียงแบบนี้...
“สำเนียงยังแย่ไม่เสื่อมคลาย น่ากลัวนัก”
[แงๆๆ มาถึงก็จิกกัดกันเลยนะเชอร์เบทที่รัก]
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่?”
[ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!] ปลายสายโวยวายอย่างเอาเรื่อง ฉันล่ะเกลี๊ยดเกลียดเสียงแบบนี้นัก
“หายหน้าไปสามปียังจะมีหน้ามาพูดอีกนะ งอน!”
[ใครกันแน่ที่ทิ้ง! ที่จริงใครทิ้งใครก่อนช่วยเก็บเอาไปคิดที่แท้ใครเป็นคนผิดลองถามจายยย ♫]
“พอ! ฉันไม่เคลิ้มกับเสียงที่ไพเราะนั้นหรอกนะโทรมามีธุระอะไรกับฉัน?” ฉันตัดบททันทีเมื่อปลายสายเริ่มร้องเพลงเขย่าขวัญ
[ยังนิสัยเหมือนเดิมนะ อุคริๆ] เสียงหัวเราะอุบาทว์มาก - -
“ว่าธุระมาสั้นๆ ที่พูดนี่เข้าใจใช่ไหม”
[แงๆๆ T0T เบทจี้ใจร้ายยย ร้ายกาจที่ซู๊ดดด]
“-_- ไอ้ชีสขอร้องนะฉันอยากนอนต่อว้อยยย รีบพูดมาไว้มีอารมณ์เสวนาด้วยฉันจะโทรไปหา”
[ก็ได้ๆ ฟังฉันนะ!]
“เออ!”
หลังจากสนทนาภาษาไก่กันอยู่นานฉันก็พอจับใจความได้ว่า ‘มาเจอกันที่ xxx หน่อย’ เพียงแค่นี้เท่านั้นที่ฉันรับรู้จากการสื่อสารกันเมื่อครู่ของเพื่อนเก่าสุดแสนรักและพิศวาสนามว่าชีสเค้ก =_= (ชีสเค้กเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่องเท่าไหร่นักฉันจึงจับใจความได้มาเพียงเท่านี้ อาเมน)
พอได้ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่สามารถข่มตานอนต่อได้อีกต่อไปฉันพลิกซ้ายพลิกขวาดิ้นไปดิ้นมาอย่างหงุดหงิด นอนไม่หลับแล้วยัยบ้าโทรมาปลุกอะไรแต่เช้า TT ฉันจึงจำยอมเด้งตัวลุกขึ้นไปหวีผมแล้วลากสังขารของตัวเองออกไปนอกห้องเพื่อพบปะสมาชิกในครอบครัว
“ตื่นแล้วเหรอ?” แม่ที่เห็นฉันเดินออกไปเอ่ยถามขึ้น
“(- -)(_ _)” ฉันพยักหน้าหงึกหงักๆ เพื่อบอกว่า ช่ายย
“ไม่มีอะไรกินหรอกนะ ไปหุงข้าวไป” แม่ไล่ฉันให้ไปหุงหาอาหารกินเอง ชีวิตแสนรันทดต้องหุงหาอาหารกินเอง T0T โฮกกก
“ไม่กินดีกว่าชีสโทรมาหาบอกว่าอยากเจอเบท”
‘เอ๋? ชีสเค้กน่ะเหรอกลับมาติดต่อกันอีกแล้วรึไง’
“ค่ะ (- -)(_ _)”
“แล้วจะไปที่ไหนล่ะ?”
‘ร้านแถวๆ กลางเมืองอะแม่ พ่ออยู่ไหนเหรอ?’ ฉันตอบแม่พลางมองหาพ่อไปทั่วบริเวณบ้าน (‘ ‘ )( ‘ ‘)?
“ล้างรถ” แม่ตอบฉันพร้อมกับก้มลงไปเล่นไอแพดมินิทูทูเอสต่อ (ให้ตายเหอะคนเกือบแก่สมัยนี้) ฉัน
ค่อยๆ เดินไปหาพ่อที่กำลังล้างรถอย่างขะมักเขม้นแล้วเรียกเบาๆ
“พ่อ!!!!”
“อะไร! แหกปากซะดัง”
“ขอเงินหน่อย ชีสนัดเบทให้ออกไปหาข้างนอก” ฉันแบมือขอเงินพ่อแบบสมัยเด็กๆ พ่อส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบแบงค์สีแดงมาให้ฉันสองสามใบ T0T
“พอไหม?”
“อ่า...” ฉันไม่กล้าตอบว่ามันไม่พอยาไส้ก็เลยรับมาด้วยสีหน้าโอเวอร์แอ็คติ้งสุดชีวิตก่อนจะไหว้สวยๆ แล้วรับเงินมา “อ้อ! ยืมรถด้วยนะ ^^” ฉันแบมือขอกุญแจรถจากพ่อ
“จะเอาคันไหนไปล่ะ?” บ้านฉันรวยต้องเข้าใจอะนะมีรถไว้หลายคันจนเลือกไม่ถูกว่าจะเอาคันไหนไปดี”
”เอาคันที่สตาร์ทติด”
“-0- งั้นก็เอาคันนั้นไป เพราะมันติดอยู่คันเดียว” พ่อเดินไปหยิบกุญแจรถเก๋งคันงามที่เพิ่งถอยออกมาวันที่ฉันเรียนจบแล้วยื่นให้ฉัน (แต่หลังจากนั้นก็หางานทำไม่ได้เลยจอดทิ้งไว้เฉยๆ น่าดีใจเนอะ)
“ขอบคุณค่ะ ^^” ฉันรับกุญแจมาอย่างว่องไวและหมุนตัวเตรียมตั้งท่าวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวออกไปพบยัยชีสเพื่อนรักสมัยละอ่อนของฉัน >< แต่ทว่า
หมับ!
“อ๊ากกกกกก T0T” พ่อคว้าผมฉันไว้แล้วดึงอย่างแรงเหมือนว่ารีบเรียกฉันเอาไว้ก่อนจะวิ่งเข้าบ้าน
“ขอโทษๆ จะถามว่า...”
“ว่า??? *0*”
“เมื่อไหร่แกจะหางานทำได้!!”
“ว๊ากกกกกกกก T[]T” หลังจากถามคำถามนั้นจบพ่อก็หยิบสายยางขึ้นมาแล้วฉีดมันมาที่ฉันจนฉันต้องวิ่งหนีเอาชีวิตรอดเข้ามาในบ้านอย่างว่องไว ชิชะ พ่อนะพ่อ! ฉันจะหางานที่ดีทำให้ได้เลยคอยดู ฮึ่ม - -+
----The E nd----
ความคิดเห็น