คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 แอบรัก
Confession of a Friend รักหมดใจนายเพื่อนสนิท
Kang x Teuk
Singkling_fern^^
2ปีต่อมา
“นักเรียนเคารพ” “สวัสดีครับ”
“อื้ม การบ้านที่ให้ไป ทำเสร็จรึยัง”
..................
............
.........
.......
.....
....
..
.
“ลีทึก รอฉันด้วยดิ”
“มีไรหรอคังอิน”
“วันนี้นายไปกินข้าวคนเดียวรึไง”
“ก้อช่าย ทำไม นายจะไปเป็นเพื่อนฉันหรอ”
“อื้ม ^^”
โครม !!!
“โอ๊ย!!! เดินภาษาไรว่ะ มองไม่เห็นคนรึไง” อึนฮยอกตะโกนลั่น
“ลีทึก เป็นไรป่ะ” คังอินประคองลีทึกขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก แต่คนนั้นดิ เค้าเป็นไรรึเปล่า”
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นไรรึเปล่าครับ”ลีทึกรีบก้มขอโทษ
“ถามมาได้ก้อ...จะ.......เจ็บอะดิ”
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ”
“มะ....ไม่เป็นไรหรอกครับคุณ…”
“ลีทึกครับ”
“อื้ม...ผมฮยอกแจครับหรือจาเรียกว่าอึนฮยอกก็ได้นะครับ^^”
“งั้น...คุณจะให้ผมไถ่โทษที่ผมชนคุณยังไงดีครับ ดูสิงานคุณเปื้อนโคลนหมดเลยอ่ะ”
“อื้ม...ถ้าอย่างงั้นคุณต้องยอมรับผมเป็นแฟนคุณนะ ลีทึก^^”
“………เอ่อ………คือว่า………”
“เพราะผมต้องส่งงานวันนี้เสียด้วย จะทำไงดีหล่ะ ต้องส่งไม่ทันแน่ๆเลยอ่ะ”
“..........แต่ว่า................”
“เป็นแค่1อาทิตย์ ก้อยังดีครับ นะครับ”
“.............เอ่อคือว่า............”
“สงสัยผมคงต้องโดนอา............”
“ตกลงก้อได้ครับ แต่แค่1อาทิตย์ เท่านั้นนะครับ”
“คุณน่ารักจังเลยลีทึก^^”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับที่รัก เอ่อคุณเรียนห้อง6ช่ายป่ะ”
“ครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปหานะครับที่รัก ^^”
“.............(0///0).........”
“คังอินนายเป็นไรรึป่าว ดูซึมๆมาตั้งแต่เมื่อกี้หล่ะ”
“ป่าวนิ”
“หรอ ไม่หิวแล้วรึไง เมื่อกี้ยังบ่นว่าหิวไส้จาขาดแล้วอยู่เลย”
“มันอิ่มแล้วอ่ะ”
“หรอ งั้นเราไปกันเหอะนะ ฉันไม่หิวแล้วอ่ะ”
‘นี่นายไม่สังเกตเห็นเลยหรอลีทึก ว่าฉันรู้สึกยังไง แต่ช่างเหอะก็ฉันมันเป็นได้แค่เพื่อนสนิทนายหนิ ทำไมนายจะต้องมาสนใจฉันด้วย ’
………………………………………………………………
ณ ห้อง 306
“นี่ลีทึก นายคบกันฮยอกแจหรอ”อุคกี้ถามด้วยความอยากรู้สุดขีด
“ปะ.................ป่าวนี่”
“อย่ามาปิดบังกันเลยน่า ทึกกี้ พวกเรารู้หมดแล้วหล่ะ” ฮีชอลแย้ง
“ก้อ...............ไม่ได้ปิดนี่......แต่.....เป็นก้อแค่อาทิตย์เดียวเอง”
“นั่นแน่ เสียดายอ่ะดิ........อิจฉาจังว่าป่ะคยู”
“ตรงไหน มันน่าอิจฉาตรงไหน รึว่าซองมินของผมยังไม่เลิกชอบมันอีกหรอ”
“เลิกแล้ว ฉันรักหมาป่าของฉันแค่คนเดียวเท่านั้นและ”
“นึกว่าแต่ยังไม่เลิกรักซะอีก” (น้ำเสียงงอนอย่าเห็นได้ชัด)
แล้วซองมินก็ยื่นหน้าไปใกล้หูของคยูแล้วพูดอะไรซักอย่างแต่คำพูดนั่นมันก้อสามารถทำให้รอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ของหมาป่าเผยออกมาได้(คิดเอาเองหล่ะกันนะคะว่า ซองมินพูดว่าไร)
“นั่นแน่ๆๆๆๆๆๆๆ สองคนนี้ ทามไรกัน อ่ะ”ฮีชอลที่หันไปเห็นถึงกับแซว
“นั่นดิ” ทุกคนในกลุ่มถึงกับแซวพร้อมกัน
“บ้า”( 0///0) ซองมินอายจนหน้าแดงก่ำ
“แล้วตกลงแกคบกับฮยอกแจป่ะ” อุคกี้ตะโกนถามมาจากอีกฝั่งหนึ่งของห้อง
“คบสิครับ ใช่ไหมที่รัก วันนี้กลับบ้านยังไงหรอครับ เดี๋ยวผมไปส่งนะ”ฮยอกแจที่โผล่มาตอนไหนก้อไม่รู้เอ่ยขึ้น
(0///0)(หน้าของลีทึก) “บ้ารึป่าว ใครไปเป็นที่รักนาย”
“ก้อ ปาร์ค จองซูไงหล่ะครับ ผมรักลีทึกที่สุดในโลกกกกกกกก” ฮยอกแจตะโกนออกไปทางหน้าต่าง
(0///0)(หน้าของลีทึก)
ในขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานมีใครบางคนไม่สนุกด้วย
“อ้าวคังอิน มานั่งทำไรตรงนี่ว่ะ” เยเย่ถามด้วยความสงสัยเพราะทุกครั้งเพื่อนคนนี้จะต้องไปเมาท์สนั่นทุกทีแต่วันนี้มันแปลกๆไป
“ง่วง”
“ง่วงอีกแหละ แกเพิ่งตื่นเองนะไอ้คังอิน จาง่วงไรขนาดนั้น”
“เมื่อคืนนอนไม่หลับ”
“อื้ม จริงอ่ะ งั้นไม่กวนแหละ นอนซะ”
“อื้ม” ‘นายไม่เป็นห่วงฉันเลยรึไงลีทึก’
………………………………………………………………………
"กลับบ้านกันเถอะคร้าบฮีชอลที่รักของผม”
ซีวอนที่รีบวิ่งมาให้ถึงก่อนฮันกยองเอ่ยชวนฮีชอล
แต่แล้วก็มีเสียงคนที่เค้าเกลียดมากดังขึ้น
“กลับบ้านกันเถอะครับฮีชอลของผมมมมมม”
“ไอ้ฮัน ฉันมาก่อนนะเฟ้ย”
“หรอ ฉันมาทีหลังแล้วไงหล่ะ”
“อ้าวไอ้นี่!!!! ปากวอน....นี่หว่า มึงอยากตายรึไงว่ะไอ้ฮัน”
“มาดิ ไม่กลัวหรอกโว้ย!!!!”
“นี่ หยุดเถียงกันซักทีสิ ฉันเบื่อ”
“งั้นฮีชอลคุณก้อบอกมาดิว่าคุณจะเลือกใคร ผมกับไอ้ฮันจะได้ไม่ต้องมาคอยทะเลาะกัน”
“ช่าย ฮันก็เห็นด้วย”
“..ฉัน...............ไม่เลือกซักคน........จบไหม”
“T-T”
“T-T”
“หลีก...........................ฉันจะกลับบ้าน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ”
“ผมไปด้วย ถ้าปล่อยฮีชอลไปกับไอ้วอนเดี๋ยวคุณจะไม่ปลอดภัยซะหล่ะ”
“........................เฮ้อ..........................”
“ฮีชอล......ลีทึกหล่ะ”
“แหม....ฮยอกแจนาย มาช้าไปหน่อยนะ วันนี้ลีทึกเค้ารีบอ่ะ เลยกลับไปแล้ว”
“ว้า....อื้ม...งั้นฉันกลับบ้านแล้วนะฮีชอล ไอ้วอน และก็ไอ้ฮัน โชคดีว่ะ”
“เดี๋ยว!!!!ฮยอกแจฉันกลับด้วยสิ^^”
“.....จะดีหรอ”
“ดีสิ ดีกว่าไปกับสองคนนั้นอีก”
“งั้นผมไปด้วย”
“กลับด้วยคนนะครับ...กลับบ้านพร้อมกันหลายๆคนสนุกดีออก”
‘กรรม (--“)ฉันหล่ะเบื่อนายสองคนจริงเลย’
…………………………………………………………………
“ลีทึก.....ทำไมนายไม่รอฮยอกแจก่อนหล่ะ”
“ก็ถ้าฉันรอฮยอกแจ นายก็ต้องเดินกลับบ้านคนเดียวอ่ะดิ ช่ายป่ะ ฉันกลัวนายจะเหงาเลยเดินมาเป็นเพื่อนไงหล่ะ ^^”
“อืม” ‘ลีทึก นายจะรู้รึป่าวนะว่าคำพูดเมื่อกี้มันทำให้ฉันมีความสุขขนาดไหน’
“งั้น แยกกันตรงนี้นะคังอิน”
“เอ๋...ทำไมหล่ะ ยังไม่ถึงบ้านนายเลยนะลีทึก”
“วันนี้ฉันมีธุระ แล้วก็.....”
[you are the one,오직 너만이 내 사랑
คุณคือหนึ่งเดียว คุณเท่านั้นที่เป็นความรักของผม ]
“โยโบเซโย....ครับ ผมจองซูพูดครับ....................ครับ..........ผมกำลังจะไปครับ ครับ แล้วเจอกันครับ”
“อืม...... คังอิน ฉันต้องไปแล้ว งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ” ‘ที่โรงเรียนงั้นหรอ’
“.....ไม่ให้ฉันไปรับมาด้วยกันหรอ”
“ไม่อ่ะ พรุ่งนี้ฮยอกแจจะมารับหน่ะ ^^”
“หรอ.....งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ”
“บาย แล้วอย่าไปโรงเรียนช้าหล่ะ คังอิน”
แล้วลีทึกก็เดินไปขึ้นรถแท็กซี่ คังอินได้แต่ยิ้มให้แม้ข้างในตอนนี้เค้าแทบอยากจะร้องให้ออกมาให้มันรู้แล้วรู้รอด คังอินเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่แทบจะแหลกสลาย“.....ไม่ให้ฉันไปรับมาด้วยกันหรอ”
“ไม่อ่ะ พรุ่งนี้ฮยอกแจจะมารับหน่ะ ^^” คำพูดที่ทำให้เค้าเกือบหัวใจจะสลาย
ตอนนี้อย่าว่าแต่แรงจะก้าวขาเลย แม้แต่แรงที่จะหายใจเค้ายังแทบจะไม่มีเลย มันเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องเห็นคนที่เค้าแอบรักมาตลอดเวลาไปกับคนอื่น เหนื่อยกับการต้องคอยหลอกตัวเองว่าไม่ได้รัก เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน
......................................................................................................................
ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“เอ่อ.....ขอโทษนะครับที่ผมมาช้า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณลีทึก^^”
“ทำไม...วันนี้คุณถึงนัดผมมาที่นี่หล่ะครับ คุณซึงรี”
“ก็ ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศให้คุณนะสิครับ”
“แล้วไง................................. เปลี่ยนไปก็เท่านั้น”
“เฮ้อ....งั้น...เข้าเรื่องดีกว่านะครับ”
“อืม”
“คือว่า...................”
...........
..........
..........
“’งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“คุณอย่าลืมหล่ะ ว่าถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก มันจะเป็นยังไง”
“ผมโตแล้วน่ะ ไม่ต้องมาสอนผมหรอกคุณซึงรี”
“ครับ ผมก็แค่เป็นห่วง ยังไงก็ช่วยทำตามที่ผมบอกคุณด้วยนะครับ เพื่อตัวคุณเอง”
“งั้นผมขอตัว สวัสดีครับ”
“ครับ โชคดีนะครับ” ‘เฮ้อ....เมื่อไหร่จะเลิกดื้อซักทีนะ ลีทึก ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจดีว่ามันจะเป็นยังไงถ้าหากนายยังดื้ออยู่อย่างนี้......เฮ้อ.....ผมหล่ะเหนื่อยใจกับคุณจริงๆเลยลีทึก’
“แท็กซี่”
‘คุณต้องรักษาตัวคุณด้วยนะครับ คุณลีทึก ต้องทานยาให้ครบด้วยไม่งั้นคุณก็จะไม่หาย คุณคงรู้ใช่ไหมว่าถึงตอนนี้อาการของคุณมันอาจจะยังไม่กำเริบก็จริงแต่อีกไม่นาน ถ้าเกิดมันกำเริบขึ้นมาคุณจะทำยังไง คุณเองก็เคยเห็นแล้วแล้วไม่ใช่หรอว่ามันร้ายแรงแค่ไหน คุณอาจจะ..........’
“ถึงแล้วครับคุณ”
“เท่าไหร่ครับ”
“กลับมาแล้วหรอค่ะ คุณหนูลีทึก” หญิงในวัยชราคนหนึ่งเดินออกมารับลีทึกที่หน้าบ้าน
“ครับ เอ่อ ป้าครับวันนี้ผมคงไม่ลงมาทานข้าวเย็นนะครับ”
“ทำไมหล่ะคะ คุณหนูของป้า ถ้าไม่ทานอาหารเย็นแล้วจะทานยาได้ไงหล่ะคะ เดี๋ยวถ้าหากคุณยูชอนรู้เข้า
ป้าคงโดนว่าแน่ๆเลยนะคะ คุณหนู”
“แต่ว่า..วันนี้ผมไม่หิว” แล้วลีทึกก็เดินเข้าห้องไป
“เฮ้อ...คุณหนูของป้า ทำไมไม่ห่วงตัวเองมั่งนะ”
ในห้อง
‘คุณต้องรักษาตัวคุณด้วยนะครับ คุณลีทึก ต้องทานยาให้ครบด้วยไม่งั้นคุณก็จะไม่หาย คุณคงรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้อาการของคุณมันอาจจะยังไม่กำเริบก็จริงแต่อีกไม่นาน ถ้าเกิดมันกำเริบขึ้นมาคุณจะทำยังไง คุณเองก็เคยเห็นแล้วไม่ใช่ว่ามันร้ายแรงแค่ไหน คุณอาจจะ..........’
“ฮึก...ฉันนะหรอจะหาย...ฮึก...กินยาแล้วไง...ฮึก...ยังไงฉันก็ต้องตายอยู่ดี...ฮืออ”
ติ๊ด ติ๊ด
‘เป็นไงบ้างน้องรัก นอนรึยัง กินยารึยัง อย่าลืมทานยาด้วยหล่ะ พี่เป็นห่วงเรานะ รักษาสุขภาพด้วย
เราต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะอีกไม่นานหรอกเราสองคนพี่น้องก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ พี่จะรีบทำงานที่นี่ให้เสร็จ อย่าลืมทานยาหล่ะ นอนหลับฝันดีนะน้องรัก’
“ฮึก...พี่ครับ...พี่จะรู้รึป่าวว่าตอนนี้ผมเหนื่อยขนาดไหน...ฮืออ”
......................................................................................................
ณ บ้านหมีคังอิน
“อ้าว…คังอินทำไมทำหน้าเศร้ายังงั้นหล่ะ”แจจุงที่เห็นคังอินทำหน้าเศร้าถามด้วยความสงสัย เพราะปกติเจ้าหมีคังไม่ค่อยจะทำหน้าเศร้าให้เค้าเห็นบ่อยนัก
“ป่าวครับ ไม่มีอะไร ผมขอตัวน่ะครับ”
“เฮ้ย!!!! คังอินไม่กินไก่ต้มโสมหรอ ของโปรดแกเลยนะ ^^”
“ไม่อ่ะครับ ผมขอตัว”
“ยุนโฮคังอินเค้าเป็นอะไรไปหน่ะ”
“ไม่รู้สิ ตอนเช้าเห็นยังดีๆอยู่เลย ช่างมันเหอะ งั้นก็เหลือแค่เราซินะ^^”(น้ำเสียงแบบเจ้าเล่ห์)
“อะไร นายหยุดคิดเลยนะยุนโฮ ไม่งั้นวันนี้นายได้ตายแน่!!!”
“แหม ไม่เห็นต้องเขินเลย ” ผมไม่ได้คอดอย่างนั้นซะหน่อย แจจุงของผมเนี่ยช่างคิดมากจริงๆเลย รึว่า แจจุงเค้าคิดนะ อิอิอิ
“ยุนโฮ!!!”
“ก็ได้ๆ งั้นกินข้าวเหอะนะ แจจุงจ๋า เค้าหิวแล้ว^^”
....................................................................................................
ห้องนอนคังอิน
‘ “.....ไม่ให้ฉันไปรับมาด้วยกันหรอ”
“ไม่อ่ะ พรุ่งนี้ฮยอกแจจะมารับหน่ะ ^^” พรุ่งนี้ฮยอกแจจะมารับงั้นหรอ อะไรกันอ่ะ ทึกกี้ นายไม่สงสารฉันรึไงกันนะ ไหนนายบอกว่า “ฉันกลัวว่านายจะเหงาเลยเดินมาเป็นเพื่อนไงหล่ะ ^^” แล้วนี่อะไรกัน!!! นายจะปล่อยให้ฉันเหงาหรอ นายก็รู้ไม่ใช่รึไงหล่ะทึกกี้ว่าฉันไม่ชอบการเดินคนเดียว แต่ตอนนี้อะไรกัน นายกำลังจะทิ้งฉันยังงั้นหรอ นายจะทิ้งฉันจริงๆหรอ แล้วฉันควรจะทำไงดี’
เพล้ง!!!!
“ยะ...ยุนโฮ..เสียงไรอ่ะ”
“นั่นดิ....มันดังมาจากข้างบนใช่ป่ะ”
“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”
“รึว่า......คังอินนนน”
………………………………………………………………………
To be Continue...
Confession of a Friend รักหมดใจนายเพื่อนสนิท
…………………………………………………………………
ความคิดเห็น