Ragnarok Fan Fiction :The power of zodiac gems

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15: เอมิลี่ สาวน้อยผู้สดใส

Ragnarok: the power of zodiac gems

   Chapter 15: เอมิลี่ สาวน้อยผู้สดใส

   เช้ารุ่งขึ้นที่โรงแรมในMorroc จอมเวทย์หนุ่มนอนซมด้วยพิษไข้หลังจากที่ไปแข่งว่ายน้ำกับออว่าที่Comodo โดยมีโจเซฟินคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง “ฮ...ฮัดชิ้ว” อาร์คจามเสียงดังใบหน้าซีดเซียว “นี่ล่ะน้า! ผลของการดื้อดึง” ปราชญ์สาวบ่นกระปอดกระแปด เธอบิดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กให้หมาดน้ำก่อนที่จะเช็ดไปตามใบหน้าของชายหนุ่ม “มัวแต่ห่วงจะทำตามคำสั่งที่คุณทวดให้มา! แล้วเป็นไงล่ะ!” “โธ่! นิดหน่อยน่าโจซี่” นักรบเงาที่ยืนพิงที่กำแหงห้องออกตัวให้แต่น้องสาวฝาแฝดนั้นกลับตวาดอกมาอย่างหัวเสีย “ไม่นิดแล้วนะคะพี่! ลงไปว่ายน้ำตั้งแต่เช้า พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย! ผลเลยต้องมานอนซมอยู่อย่างนี้เนี่ย...” เสียงต่อว่าดังเร็วและรัวจน Doppelgangerหน้าเสีย ส่วนอาร์คก็ยังคงจามไม่หยุด

   “ปังๆๆๆ” เสียงเคาะประตูดังสนั่นทำให้ปราชญ์สาวชะงักคำพูด แต่เมื่อทันทีที่ประตูถูกเปิดเข้ามา ดาบZweihanderเล่มโตก็จ่อลำคอผู้มาเยือนทันที “ผมเองไฟโร” แขกผู้มาเยือนแนะนำตัวเองด้วยความตกใจที่ถูกจู่โจมอย่างไม่รู้ตัว Doppelgangerละดาบลงช้าๆจนไฟโรนายช่างใหญ่ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ขาก็ยังคงสั่นไม่หาย “ว่าไงพ่อมดจิ๋ว! สีหน้าไม่ค่อยดีนะ” นายช่างหนุ่มทักทายน้ำเสียงยังคงสั่นด้วยความตกใจ “ขอให้ห้องน้ำแปป เดี๋ยวออกมาคุยด้วย” ไฟโรเดินเลี่ยงไปยังห้องน้ำหลังห้องแต่ไม่วายสัพยอกปราชญ์สาว “…พี่ชายเธอเล่นฉันซะแทบแย่”

   “กันริว (Gunryun) “ อาร์ดลืมหวัดทันที ความรู้สึกถึงงานที่ได้รับมอบหมายจะลุล่วงเริ่มปรากฏขึ้นในใจ ความตื่นเต้นทำให้ใบหน้าที่ซีกเซียวของเขาเริ่มมีเลือดฝาด นายช่างพยักหน้ารับ ยืนยันว่า จอมเวทย์หนุ่มไม่ได้หูฝาดไป “ยัยเอมิลี่ตามจิดให้ข้าไปหาอยู่ได้ เลยลองมาถามเผื่อจะสนใจ” “แล้วจริงหรือเปล่าล่ะที่ว่าเธอก็มีอยู่ในครอบครอง” จอมเวทย์หนุ่มถามอีกครั้งความตื่นเต้นเพิ่มทวีคูณจนเต็มล้นในหัวใจ “แล้วคิดว่าข้าจะโกหกรึไง! แต่อย่าให้ข้าพูดถึงยัยนั้นให้มากนัก! ข้าสยอง” ไฟโรถูท่อนแขนเบาๆด้วยความรู้สึกที่ชวนขนลุกเมื่อพูดถึงบุคคลนี้ “แล้วจะรออะไรอีกล่ะ!” อาร์คกระโดดลงจากเตียง อาการหวัดหายไปเหมือนปลิดทิ้ง แต่ปราชญ์สาวก็ยืนบึ้งบอกบุญไม่รับแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงจ้องเขม็งมาที่ชายหนุ่มทั้งสอง “ถ้าครบ 12 คนเมื่อไหร่ งานผมก็จบ จะได้พักผ่อนให้เต็มที่ไง” อาร์คตอบยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นสายตาของปราชญ์สาว แต่แววตาของเขาเคลือบด้วยความเจ็บปวดในใจบางๆที่พูดถึงน้องสาวของเขา แต่มันก็มากพอที่ปราชญ์อย่างโจเซฟินจะสังเกตเห็น

   “ทางนี้จ้า!!!” เสียงใสๆดังมาจากท่าเรือที่เทียบท่าเกาะGunryun เมืองเล็กๆนอกอาณาจักร Rune midgard เจ้าของเสียงคือนักเล่นแร่ (Alchemist)หญิงคนหนึ่งที่มีท่าทางร่าเริงสดใส หญิงสาวรอเรือที่เดินทางมาจากเมืองอิสลูด Izludeลำนี้ซึ่งมีเพื่อนของเธอผู้ถูกเธอทึกทักมาตลอดว่าเป็นแฟนโดยสารมานานพอดู “ เหนื่อยไหมจ๊ะ!ที่รัก!“หญิงสาวปราดเข้าไปซับเหงื่อนายช่างหนุ่มที่มีสีหน้าเบื่อหน่ายบนใบหน้าที่ซีดเซียวจากอาการเมาเรือ เขาจับมือของเธอเบาๆ “เอมิลี่จ๊ะ! พอเถอะ!” “ไม่ชอบเหรอ! งั้นฉันนวดให้นะ!”  นักเล่นแร่พยายามเอาใจชายหนุ่มแต่เขากลับจับมือของเธอแน่นขึ้น “ ฉันพาเพื่อนมาด้วยนะ! อย่าทำให้ขายหน้าซิ” ไฟโรปรามหญิงสาว เอมิลี่มีสีหน้าที่สลดลง “ก็ได้จ๊ะไฟโร” หญิงสาวถอยออกมาอย่างซึมๆ มือซ้ายของเธอปาดน้ำตา แต่สิ่งที่สะดุดนั้น คือแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ นายช่างหนุ่มเห็นกิริยาเช่นนั้นจึงคลายทิฐิ โอบร่างของนักเล่นแร่สาวไว้เบาๆ หญิงสาวแอบยิ้มในใจ

   “ฉันชื่อ เอมิลี่ เซเรนัส! ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ” นักเล่นแร่สาวกุมมือโจเซฟินและอาร์คอย่างตีสนิท แหวนเพชรส่องประกายท้าแสงอาทิตย์ ปราชญ์สาวจ้องมองอย่างพิจารณา “แหวนนี่...””แหวนหมั้นจ๊ะ! “ เอมิลี่ตอบทันทีแต่คำตอบนั้นทำให้ไฟโรทำหน้าบอกบุญไม่รับ “...ไฟโรเขาหมั้นชั้นไว้” อาร์คลอบมองไฟโรที่ส่ายหัวแทบหลุด จอมเวทย์หนุ่มหัวเราะน้อยๆอย่างนึกขัน “ฉันหมายถึงเพชรเม็ดนี้น่ะจ๊ะ” ปราชญ์สาวบอกจุดประสงค์ของคำถาม นักเล่นแร่สาวถูแหวนไปพลางอย่างแสนหวง “อัญมณีในตำนาน เพชร(Diamond) แห่งราศีเมษจ๊ะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว เพชรเม็ดโตที่นิ้วก็ทอแสงรับกับแสงสีขาวนวลของของมุกที่โจเซฟินครอบครอง อาร์คเลิกคิ้วมองอย่างสนใจในขณะที่เอมิลี่ขยับแว่นของเธอเล็กน้อยอย่างพอใจ

   “ไหนว่าไม่ใช่แฟนไง”ปราชญ์สาวแอบกระซิบล้อเลียนนายช่างหนุ่มที่ใบหน้ายังคงมึนตึง “พูดเองเออเองทั้งนั้น” ชายหนุ่มบ่นกระปอดกระแปดพลางมองด้วยหางตาไปยังหญิงสาวต้นเหตุแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “แค่เพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่เด็กเท่านั้นเอง” โจเซฟินฟังอย่างพิจารณา “พอดีเราก็มีเรื่องจะขอร้อง” อาร์ดเริ่มสนทนากับเอมิลี่อย่างเป็นทางการแต่หญิงสาวยกมือเป็นเชิงห้าม “ฉันไม่ชอบอะไรที่เป็นทางการนักหรอกนะ” เธอพูดยิ้มๆพลางมองไฟโรเล็กน้อย “เขาก็แค่จะให้เธอช่วย” นายช่างหนุ่มพูดตรงๆ แต่หญิงสาวยิ้มอย่างมีเลสนัยนายนายช่างหนุ่มต้องสะดุ้ง “แล้วเธอล่ะจ๊ะ” “เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ...ตัดสินใจเองซิ” ไฟโรผวาตอบอย่างแกนๆ เพราะถ้าหญิงสาวอย่างเอมิลี่ทำเสียงอ้อน ทีไรจะต้องได้เรื่องทุกที “ก็ฉันแค่อยากรู้นี่” หญิงสาวทำหน้าสลด ไฟโรถอนหายใจอีกครั้ง เขาต้องใจอ่อนทุกที “ก็ตามใจเธอ! แต่สำหรับฉัน! ตกลงไปแล้ว” ไฟโรบอกเบาๆ น้ำเสียงอ่อนลง เอมิลี่ผวากอดอย่างดีใจ “ถ้ามีเธออยู่นะไฟโร! ฉันจะตามเธอไปทุกที่” เป็นคำตอบที่ออกจากปากนักเล่นแร่สาว โจเซฟินผวากอดอาร์คบ้างอย่างลืมตัว แต่เมื่อรู้สึกตัว หญิงสาวจึงผงะออกห่างพร้อมแก้มที่แดงเรื่อๆ “แต่มีข้อแม้นะคะ” นักเล่นแร่สาวยิ้มอย่างมีเลสนัย

   “ให้ตายซิ! อย่างนี้ทุกที” ไฟโรบ่นกระปอดกระแปด ขณะที่ทุกคนเดินตัดเมืองที่ลอยฟ้าอันเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับผู้มาเยือนครั้งแรก แต่ด้วยบัดนั้นอารมณ์ของนายช่างหนุ่มนั้นคงจะไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบตัวเสียแล้ว “ทำไมต้องถ่อมาเก็บต้นไม้ที่นี่ด้วย” “ก็พวกนี้มีอยู่แค่ที่นี่เท่านั้น” เอมิลี่ตอบอย่างแสนงอน พลางย่างก้าวนำเข้าทุกคนเข้าไปยังสถานที่ที่อันตรายก่อนคนอื่น

   ภายในถ้ำเต็มไปด้วยสีเขียวครึ้มของต้นหญ้าซึ่งโดยทั่วไปแล้วสถานที่อับชื้นเช่นนี้ไม่น่าที่จะมีต้นไม้เติบโตจนเขียวชอุ่มเช่นนี้ได้ กลิ่นเหม็นสาบของหมีประหลาดสีดำซึ่งมีซิปกลางหลังกำลังหาน้ำผึ้งจากต้นไม้ข้างหน้าโชยมาตามสายลมอ่อนๆ “เพี๊ยะ!” เสียงเหมือนแส้หวดพื้นเฉียดร่างของนักเล่นแร่สาวไปเพียงไม่กี่ฟุต เอมิลี่อุทานด้วยความตกใจ ก่อนจะมองไปยังต้นเสียง เธอได้เห็นผีเสื้อตัวใหญ่ที่มีร่างเป็นมนุษย์โบยบินเหนือเธอ พร้อมมองหญิงสาวด้วยสายตาเชิงขับไล่ “เพี๊ยะ!”  หนวดยาวของ Bloody Butterfly หวดใส่เอมิลี่อีกครั้ง เธอฉากหลบพัลวันเพื่อหลบการจู่โจมของผีเสื้อยักษ์ “ควับ!” หนวดเส้นหนึ่งเข้าพันกับกระบองที่ติดโซ่ (Chain) ในมือของไฟโรที่พุ่งตัวเข้ามาขวางไว้ นายช่างเหยียดยิ้ม “เสร็จข้าล่ะ! อัคคี!“ ไฟโรตะโกนก้อง กระบองในมือพลันติดไฟลุกโหมพร้อมกับมรกตที่เขามีทอแสงสีเขียวสด เป็นประกาย เปลวเพลิงเผาหนวดที่พันอยู่จนงอหงิก ผีเสื้อยักษ์ทนไม่ไหวจนต้องชักกลับ “พสุธา!” นายช่างคำราม เปลวไฟที่ลุกอยู่นั้นกลับกลายเป็นก้อนหินแข็ง “นี่แหละพลังของฉันล่ะ” ไฟโรพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ด้วยทักษะ’ Adrenaline Rush’ โซ่ในมือหวดนางผีเสื้อเต็มแรง กอ้นหินที่แข็งกระแทกเด็ดปีกของเธอ Bloody Butterfly กรีดร้องพยายามบินหนีพลางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ปีขนาดใหญ่ที่เคยสวยงาม กลับขาดกระรุ่งกระริ่ง หนวดยาวกลับหงิกงอ นายช่างไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป เขากะโดดเข้าใส่นางผีเสื้อทันที “จะหนีไปง่ายๆได้ยังไง” ชายหนุ่มคำรามพลางฟาดโซ่ในมืออย่างแรง Bloody Butterflyกรีดร้องอีกครั้ง ปีกของเธอขาดออกจากร่าง จนร่วงหล่นลงมาสิ้นชีพบนพื้นหิน “เก่งจังเลยที่รัก!” เอมิลี่กระโดดสวมกอดไฟโรอย่างไม่อายใคร

   “ผัวะ!” “โอ๊ย!” ไฟโรร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อบางอย่างที่แข็งเหมือนหินกระทบศรีษะอย่างแรง ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้น หัวแตกเลือดไหลเป็นทาง เสียงลิงร้องระงมก้องอย่างล้อเลียนอยู่บนต้นไม้ที่ขยับไปมาอย่างมีชีวิตอยู่ไม่ห่างนัก ฝูงลิงยังคงทำท่าล้อเลียนพลางขว้างปาผลท้อแข็.ๆเหมือนหินจู่โจมใส่ผู้บุกรุกอย่างต่อเนื่อง “บังอาจนักนะ!” เอมิลี่กัดฟัน พลางหยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมา แหวนเพชรที่นิ้วทอแสงประกาย

   “Maya, Pharaoh, Amon Ra และ Pheeoni ขอมร่วมมือกับเรา” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นในความมืดชั้นลึกสุดในโบราณสถานแห่งนี้ “ทางข้าก็ได้ Stormy Knight,Garm กับ Mistress” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น มีความทรงพลังไม่แพ้เสียงแรก ส่วนอีกบุคคลหนึ่งนั้น คือ พญางูขาวDark Snake Lord ซึ่งฟังอย่างเคร่งขรึม ดวงตาทั้งสองหรี่ลงเหมือนใช่ความคิดบางอย่าง “เหลือเพียงแต่ Orc Hero, Orc LordกับGolden Thief Bug สินะ” มันพูดออกมาเบาๆ “โลกได้ปั่นป่วนแน่คราวนี้” เสียงชายคนแรกดังขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงหัวเราะอย่างน่ากลัว “นังจิ้งจอก,เจ้าลูกแมว กับ Osirisล่ะ” “ไว้ข้าจะจัดการเอง” เสียงชายคนที่สองตอบพญางู “ส่วนDoppelganger ข้าจะสะกดมันอีกครั้ง” ชายคนแรกเอ่ยอย่างมาดมั่น แผนที่จะกลืนโลกใกล้สมบูรณ์แล้ว ทันใดนั้น พื้นแผ่นดินก็สั่นสะเทือนอย่างแรง “รู้สึกจะมีแขกมา” Dark Snake Lord กล่าวลอยๆ ลิ้นสองแฉกแลบเข้าออกรัวๆ “ ข้าว่าพวกท่าน รีบกลับไปก่อนเถอะ”

   ระเบิดสะเทือนเลื่อนลั่นทำลายแทบทุกสิ่งที่ปรากฏอยู่บนชั้นนี้ เหล่าต้นไม่มีชีวิต Live Peach Treeที่มีฝูงลิงอาศัยอยู่นั้น ถูกป่นเป็นจุลด้วยทักษะระเบิด ‘Sphere Mine’ ของเอมิลี่ ลิงน้อยทั้งหลาย นอนบนพื้นสิ้นฤทธิ์ “แค่ก! แค่ก! อะไรเนี่ย!” อาร์คสำลักควันบ่นออกมา ขณะที่โจเซฟินก็มีอาการไม่แพ้กัน “ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้เลย” ปราชญ์สาวบ่นอุบ แต่นักเล่นแร่ไม่สนใจ เธอเดินไปเก็บชิ้นส่วนของเศษไม้ ก่อนที่จะกลับมาเทน้ำยาสมานแผลสีขาวลงบนแผลของไฟโร “โอ๊ย!!!”นายช่างหนุ่มสะดุ้งสุดตัวในทันที “มันแสบนะยัยบ้า” เขาโวยวายใส่เอมิลี่ แต่เธอกลับยืนยิ้ม “แหม! แข็งแรงเร็วจังนะที่รัก” เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา อาร์ค,โจเซฟินและไฟโรถอนหายใจแรงๆพร้อมกันอย่างนึกเซ็ง “เอาล่ะ! อีกต้นอยู่ด้านในสุด! รีบไปกันต่อเถอะทุกคน” สาวน้อยกล่าวเสียงใส ก่อนจะเดินนำทุกคนต่อไป “รู้ซึ้งเลยไฟโร” จอมเวทย์หนุ่มหันมากระซิบนายช่างเบาๆ สีหน้าของชายทั้งสองคือซีกเซียวอย่างสยดสยอง แล้วทั้งสาวก็เดินตามเอมิลี่สาวน้อยผู้ดใสแต่น่ากลัวผู้นี้ไป