ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลบหนี
“ุเยเอับวามสิ้นหวัแบบนี้ไหม”
นี่ือำพูที่ผมอยาพูออไปให้นอื่นไ้ฟั
ำพูสั้นๆที่แสนะเ็มไป้วยวามรู้สึอผม
อนนี้ผมสิ้นหวัะนแทบไม่สามารถลุึ้นมาอีรั้
เรื่อทั้หมเริ่มึ้นาวันนั้น ….
18 พฤษภาม ปี 2132
4.00 a.m.
ผมื่นมาในอพาทเม้น์ ทันในั้น
ผมเห็นที่นอนสีาวสะอาาอผมเ็มไป้วยน้ำสีแ้น มีลิ่มาวละลุ้ไปทั่วห้อ
ผมำไ้ว่าเมื่อืนผมนอนอยู่ับน้อสาว
ผมมอสำรวสภาพร่าาย้วยอาารสั่นเท
วามรู้สึหวาลัวับุนปนเปันนวนให้สับสน
ผมรีบใ้มือวาบหน้าเพื่อเรียสิ
ผมพยายามหันมอ้ายวาหาอะไรที่พอะเป็นอาวุธไ้ ทันในั้นผม็เห็นมีัทเอร์
ผมรีบว้าัทเอร์ แล้วึลุาที่นอน
ทันในั้นเท้าผม็เหยียบอเลือเ้าให้
ผมลื่นล้มหัวฟาไปับที่นอน
มือผม็ไปสัมผัสับอะไรบาอย่าที่เหมือนับผิวหนั
มันือ !!“มือวา”
มือวาเล็ๆที่แสนอ่อนนุ่มอเ็นหนึ่
แ่มันลับอยู่ในสภาพยับเยิน
ผมในใ้เท้าันัวเอยืนแ่ผม็ล้มล
ผมพยายามลุึ้นอีรั้
ผมเห็นรอยเลือไหลเป็นทาไปที่ประู
ผมไ้แ่หวัว่าเ้าอรอยเลือยัหายใอยู่
ผมเินามไปามทาเินในบ้าน
เินามรอยเลือนมาเอภาพเ็ผู้หิัวน้อย น้อสาวอผม น้อสาวเพียนเียวอผม
ภายใ้แสสลัว ในวามมืผมเห็นน้ออผม
ำลัถูสิ่มีีวิรูปร่าประหลาัินร่าายเธออยู่
ผมหยิบัทเอร์ในระเป๋าเปิใบมีออมา
แล้วี้ไปทาไอัวประหลานั่น
น้ำาที่หลั่ไหลออมาโยไม่้อเรียร้อใๆ
สำหรับผมแล้วไม่มีอะไรที่สำัไปว่าน้อสาว
ึ่ารที่ผม้อเห็นเธออยู่ในสภาพนี้มันราวับโลทั้ใบำลัพัทลาย
“ปล่อยเธอน่ะ!!!”
“ปล่อยแอลี่นะเว้ยยย”
ูท่าทามันไม่รู้สึลัวหรือหวารัแวผมเลย
ผมึวิ่รไปหาสัว์ประหลาที่ำลัั
ินน้ออผม
น้อสาวนเียวอผม
รอบรัวเพียนเียวอผม
ผมเอามีแทไปที่หน้าผามัน
แ่มีลับหัระเ็นไปปัที่พื้น
พร้อมับที่สัว์ประหลาัวนั้นมันยาหน้าึ้นฟาใส่ผม รเล็บอมันเือนเนื้อหนัีานเลือสาระเ็น แรผลัทำผมระเ็นไป้านหลั
สิ่ที่ผมเห็นอยู่มันไม่ใ่อะไรที่น่าะมีใรเยพบเห็น รูปร่ามันราวับเป็นสัว์ในเทพนิยาย
มันเป็นสัว์ประหลาที่มีนสีแาที่แผอ
ผัวหนัเป็นเร็หนาราวับัวนิ่ม
ฟันแหลมมราวับฟันอสัว์นัล่า
มัน้อมอมาที่ผม
แววามันราวับแมวที่มอเหยื่อิ้นโ
ทันในั้นมันระโนเ้าหาผมใ้รเล็บะปบมา
ผมลิ้หลบไปทา้าย ว้าใบมีที่หับนพื้นมา
ผมพุ่ัวไปเอามีแทเ้าไปที่เบ้าา้าวาอมัน
ว้า! โฮ!
มันำราม้วยวามเ็บปว
แล้วมัน็ระโออไปทาหน้า่า
ผมรีบไปูน้อผม สภาพเธอแนวาา
เลือเิ่นอไปทั่ว ุนอนลายเป็นสีแ
ลมหายใเธอแผ่วเบา นแทบไร้เสีย
ผมพยายามห้ามเลือ้วยอุปร์ในล่อปมพยาบาลในบ้าน
านั้นผมึอุ้มพาเธอมาึ้นรถ
ับไปโรพยาบาล
ในระหว่าทามีฝูนวิ่หนีบานมาทุบระ
พูไ้เลยว่าสภาพเมือในอนนี้ราวับนร
ผู้นวิ่หนี้าละหวั่น
มีสัว์ประหลาแบบที่ในบ้านผมับแบบอื่น
วิ่ไล่่าัินาวเมือไปทั่ว
ผมรีบับรถรไปโรพยาบาลที่ใล้ที่สุ
พอถึโรพยาบาล มันมีสภาพราวโรพยาบาลร้า โรพยาบาลนี้เมื่อ่อนเยพลุ่พล่านเ็มไป้วย
ผู้นมามาย นไ้มาหน้าหลายา
ผมอุ้มแอลี่รไปที่แผนศัลรรมที่นั่นมีเรื่อ
ฟื้นสภาพ
ผมรีบนำแอลี่ไปวาในแบูลสวิ์เปิารทำานเรื่อ ัารใส่ยาลใน่อใส่ยา
ึ่มันะทำารีให้ในเวลาที่้อใ้
มันเป็นเรื่อัรสีเหลี่ยมผืนผ้าสีาว
นาเท่าๆรถยน์นาเล็
มี่อล้ายแปูลอยู่รลา
ใ้สำหรับนำผู้ป่วยเ้าไป้าในเพื่อรัษา
เรื่อฟื้นสภาพมีปุ่มมามายหลายสิบปุ่ม
ึ่ใ้รัษาอาารแ่าัน
แ่ะเป็นอันรายมาหาไม่มีวามรู้พอสมวร
หาไปใ้มันเ้า
ผมเยไ้ลอใ้มันในาบเทโนโลยีศัลยรรม
ึ่เป็นหลัสูรในารเป็นนัศึษาแพทย์อผม
แ่ผม็้อลาออ่อนบเพียปีเียว เนื่อาสูเสียพ่อแม่ไปในอุบัิเหุรถว่ำ
ผมึ้อลาออามหาวิทยาลัย
มาทำานเป็นบุรุษพยาบาลอยู่ที่โรพยาบาลแห่นี้
้วยวามรู้อผมะพอรัษาอาารแอลี่ไ้
้วยเรื่อฟื้นสภาพ
ผมเพิ่รู้สึัวว่าัวเอ็บาทเ็บเอาารอยู่
ผมึเินไปสวิ์เปิเรื่อฟื้นสภาพ
ใส่ยาล่อแล้วผม็เ้าไปในเรื่อ
9.00a.m.
หลัาผมเอาแอลี่เ้าเรื่อฟื้นสภาพ็ผ่านไปหลายั่วโมแล้ว
ผมออาเรื่อหลัใ้เวลาผ่านไปราว1ั่วโม
วามเ็บปวหายไปราวับไม่เยเิึ้น
ผมเินมาูสภาพารรัษาที่อวบุม
ารรัษายัำเนินารอย่า่อเนื่อ
เรื่อฟื้นสภาพมี้อีือสามารถรัษาอาาร่าๆไ้อย่าแม่นยำ
แ่มี้อเสียอยู่ที่ารให้ยาับผู้ป่วยที่ไม่สามารถ
ให้ยาในนิและปริมาที่ถู้อเหมาะสมับผู้ป่วยไ้
แพทย์ผู้ใ้ึ้อำหนปริมาัวยาเอาเอ
ึ่เทียบับารใ้านเรื่อฟื้นสภาพแล้วสำหรับผมมัน่ายเหมือนปอล้วย
หลัาผมรวูอาารแอลี่ผม็เินไปที่ห้อพัอพวหมอ เอาุที่ผมพอะใส่ไ้มา
แล้วผม็ไปอาบน้ำล้าราบเลือ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น