ทุ่มรักเทหมดใจรักยัยจอมจุ้น

ลำดับตอนที่ #3 : Who is he ( อีตาบ้านี่คือใคร - - ? )

“ เอาล่ะ  นักเรียนทุกคนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาอยู่ร่วมห้อง 5/2 ของเราอีก 1 คนนะ หล่อใช้ได้เลยล่ะ ^ ^ ” นี่คือเสียงอาจารย์ที่ปรึกษาของฉันเองแหละ - - ^
“ เข้ามาได้จ๊ะ ”

พอปรากฎกายชายหนุ่นคนนั้นเท่านั้นเองแหละฉันแทบหาอะไรมาอุดหูไม่ทันเลยอ่ะ  ก็บรรดาผู้หญิงในห้องของฉันนะสิ  กรี๊ดกันซะสนั่นปฐพีเชียว  - _ -
            “ หวัดดีคร้าบ ผมชื่อ ไรน์  ฝากตัวด้วยนะครับ  ^ _ ^  ”  ผู้ชายคนนี้ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาน่ารักมากๆเลยอ่ะ  หน้าขาวใส ใบหน้าหวานมาก ตาโต ริมฝีปากแดงน่าจับจูบ

“น่ารักจังเลยอ่ะ คลื่น ” ยัยปริมพูดอย่างตื่นเต้น  เมื่อกี้หล่อนยังเสียใจเรื่องยีนส์อยู่เลยไม่ใช่เหรอย่ะ  - _ -

            “ หาที่นั่งได้เลยจ๊ะ ” อาจารย์พูดและตามมาด้วยเสียงเรียกโหยหวนของบรรดาผู้หญิงในห้องส่งเสียงเรียกเขาให้ไปนั่งด้วย

            ฟังแล้วสยองพิลึก  ยังกับแม่นาคเรียกพ่อมาก บรื๋อออออ    - O –

 เขากวาดสายตาไปรอบๆจนมาเจอฉัน  * _ *
            “ ยัยซาลาเปา ”  เขาตะโกนลั่นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดขีดพร้อมชี้มาที่ฉัน  คนทั้งห้องหันมาโฟกัสที่ฉันเป็นจุดเดียว พร้อมกับเสียงซุบซิบของผู้หญิงในห้อง
            “  OoO ??  ”
            “ ใช่เธอจริงๆด้วย  ^ _ ^  ”  เขาพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาฉัน
            “ O_O ”
            “  เธอรู้จักกับ นารินทร์ ด้วยเหรอ ”
            “  ครับ อาจารย์ ^ ^ ”
            “   งั้นนารินทร์ ดูแล เมธากรด้วยนะ ”  ว่าแล้วอาจารย์ก็เดินจากไป
            “  คิดถึงจังเลย ”  เขาพูดแล้วเข้ามากอดฉันแน่น
            “  ปล่อยฉันนะ นายคือใครเนี่ย ”  ฉันถามพร้อมผลักเขาออก
            “ นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ ”
            “ ฉันไม่เคยรู้จักนาย ”
            “  ดูหน้าฉันดีๆสิ ” เขาพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาแทบจะติดกับหน้าของฉัน

            อีตาบ้านี่มันคือใครกันล่ะ O_O ?
            “  นี่เอาหน้านายออกไปไกลๆหน้าฉันเลยไป๊ ”  ฉันพูดแล้วผลักหน้าเขาออกแล้วตั้งท่าจะสวนหมัดแต่ผิดคาด  เขารับหมัดพิฆาตของฉันได้อย่างสบายๆ  O_O
            “  ยังเบาไปนะ ยัยซาลาเปา ” เขาพูดด้วยใบหน้าอมยิ้มนิดๆ

            คนที่สามารถจะรับหมัดพิฆาตของฉันได้ก็มีไอ้จอมบ้าพลังที่บ้านกับคนที่สอนการต่อสู้ให้กับฉัน หรือว่าหมอนี่  OoO

            “ ไงจำอาจารย์ตัวเองได้หรือยัง ”
            “  ไรน์ อ๊าย > o <  นี่นายคือไรน์จริงๆเหรอเนี่ย ” ฉันพูดแล้วโผเข้ากอดเขา

           ไรน์คือเพื่อนของฉันและแวนตั้งแต่สมัยประถม แต่พอจบ ป. 6 เขาก็ต้องตามพ่อไปอยู่ที่ ญี่ปุ่น แต่เราทั้งสองคนก็ติดต่อกันตลอด ^ ^
            “  แวนๆ ไรน์กลับมาแล้ว ” ฉันหันไปตะโกนใส่หูแวนทันทีขณะที่มันกำลังนอนหลับอยู่
            “  จะบ้าเหรอไงไอ้ไรน์มันต้องอยู่ที่ญี่ปุ่นสิจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ”  แวนพูดทั้งๆยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
            “  ทำไมล่ะก็ฉันกลับมาแล้ว ” ไรน์เข้าไปพูดข้างๆหูแวน  ทำให้แวนลืมตาขึ้นมา
            “ ไอ้ไรน์ !! ”
            “ เออฉันเอง ”
            “ โอ๊ย ! คิดถึงแกเป็นบ้า ”  และแล้วไรน์และแวนก็โผเข้ากอดกัน เอ่อ… รู้สึกขนลุกเป็นบ้า - _ - และแล้วไรน์ก็มานั่งข้างฉัน พร้อมกับสายตาจิกกัดของผู้หญิงภายในห้อง

            “ ใครอ่ะแก รู้จักด้วยเหรอ ” ปริมพูดหลังจากเกิดอาการอึ้งจากเหตุการณ์เมื่อครู่

            “ ไรน์นะเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่ประถม ”

            “ น่ารักอ่ะแกจีบๆ  > _ <  ”

            “ ไอ้ปริม !!”

            “ ก็ได้ T-T ”

            พักเที่ยง

            “ ไปกินข้าวกันเถอะ ” ฉันพูดขึ้น
            “ ไปสิ ^ ^ ”  พวกเราทั้ง 4 คนเดินไปกินข้าวกันพร้อมเสียงซุบซิบ และมองมาที่เราเป็นจุดเดียวพร้อมสายตาริษยา เมื่อก่อนแค่ไอ้แวนคนเดียวก็จะแย่อยู่แล้วนี่ยังมีไรน์เพิ่มอีกไม่ตายงานนี้จะไปตายงานไหนว่ะไอ้ลูกคลื่น  มีเพื่อนเป็นหนุ่มฮอตนี่ลำบากชะมัด

            “ เฮ้ ! ยัยอืด ” เสียงพญามารดังขึ้นข้างหลังฉัน  - - ^
            “  เรียกให้มันดีกว่านี้ได้ไหมเนี่ย ” ฉันหันไปแหววไอ้เจ้าของเสียง
            “  นี่ใครอ่ะ ” คนที่เรียกฉันเนี่ยไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก มันคือบีชน้องชายในไส้ที่คลานตามกันออกมาของฉันเองแหละ แต่มีแค่ไม่กี่คนที่รู้หรอก เพราะเรา 2 คนโดนจับแยกไปอยู่กับพ่อและแม่ตั้งแต่ฉันอายุได้ 13 มั้ง แถมนามสกุลก็ใช้กันคนละนามสกุล แต่หมอนี่เพิ่งกลับมาอยู่กับฉันเมื่อประมาณปีก่อน เพราะพ่อฉันตายมันเลยต้องบินกลับมาจากอังกฤษเพื่อมาอยู่กับแม่
            “ ไรน์ไงจำไม่ได้เหรอ ”
            “  พี่ไรน์นะเหรอ ” บีชพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ดูมันทีเรียกคนอื่นละว่าพี่แต่พอพี่ตัวเองกลับเรียกยัยอืด มันโคตะระยุติธรรมเลยอ่ะ T _ T
            “ ใช่พี่เอง ^ ^ ”  หลังจากนั้นบีชก็คุยกับไรน์อย่างเมามันส์จนลืมไปเลยว่ามีฉันอีกคน  - -^
            “ ทำใจนะเว้ย ไอ้คลื่นอะไรดีกว่ามันก็มีคุณค่ามากนะเว้ย ” แวนพูดแล้วตบบ่าฉัน

            “  TT O TT  ”

และหลังจากที่พวกเรากินข้าวกันเสร็จก็เตรียมตัวขึ้นมาเรียนต่อในห้องเรียนสุดที่รัก T _ T
            “ พวกแกนี่เค้ามุงไรกันว่ะ ”
            “ นี่ไอ้คลื่นก็อยู่ด้วยกันเนี่ยแกไม่รู้แล้วฉันจะไปตรัสรู้ไหมว่ะ ” ดูไอ้บ้าแวนมันกวนฉ๊าน
            “ เข้าไปดูกันเถอะ ”
            “  ไอ้ปริมนี่มันโต๊ะแกนี่หว่า ”
            “ ทำไมเหรอคลื่น ”
            “ ทำ… ไมเป็นแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ” ปริมตะโกนลั่น