คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 _ หมายความว่ายังไง..ชอบฉัน ??
โรงอาหาร
“นี่! พวกเรา วันนี้อยากกินไรฉันเลี้ยงเองนะ”
นายกีฮยอนพูดขึ้น ไอ้พวกบ้าจี้ทั้งหลายก็ลาบปาก -_-^^รีบวิ่งไปซื้อกันใหญ่เลย ฉันก็เลยเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ สักพักนายกีฮยอนก็เดินเข้ามาหา
กีฮยอน“อ่ะนี่! ทอปกกิของโปรดเธอ”
เห้ย! รู้ได้ไงอ่ะว่าฉันชอบทอกปกกิ ฉันไม่เคยจะบอกสักหน่อย
ซองอา“ขอบใจนะ แล้วนายรู้ได้ไงอ่ะ ว่าฉันชอบกินทอกปกกิ”
“ฉันเก่งไงล่ะ”
แหวะ! หลงตัวเองชะมัด
“อืม ขอบใจนะ เลี้ยงฉันบ่อยๆก็จะดีมาก”
ฮิฮิ^^ ลาบปากข้าล่ะเน้อ นายนั่นจะรู้ได้ไงก็ชั่งเหอะ ทอกปกกิจ๋า......
ฮายัง โซอิน ลีโอ รยู“มาแล้ว^-^”
ฮายัง“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรกันอยู่ได้”
ซองอา กีฮยอน“บ้าหรอ - -”
โซอิน“แล้วเดี๋ยวจะกลับบ้านกันเลยป่ะ”
อ๋อ! ลืมบอกไป ร.ร.นี้เรียนแค่ครึ่งวันเท่านั้น กินข้าวเสร็จแล้วถึงจะขึ้นไปเก็บกระเป๋าได้(ร.ร.งกจัดให้นักเรียนกอนข้าวของร.ร.)
ทุกคน“อืม”
รยู“เดี๋ยวพวกเราต้องไปซ้อมกันอีกเนี่ย”
ซองอา“อิ่มแล้ว! พวกนายยังกินกันไม่เสร็จอีกหรอ มัวแต่พูดมากล่ะสิ”
“โธ่! ยัยหนอนใครเขาจะไปสวาปามอย่างเธอล่ะ”
“นี่นาย”
ไม่เห่าขึ้นมาแล้วมันขาดใจตายหรอไงกันหน้าตาก็ออกจะหล๊อ...หล่อแต่เสียที่ปาก ไว้วันหลังฉันจะซื้อตะกร้อมาครอบปากให้^^
โซอิน“งั้นฉันไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ ฮายัง ซองอาไปกับฉันนะ”
แล้วพวกเรา 3 สาวก็เดินขึ้นไปเก็บกระเป๋า เก็บเผื่อพวกBattle ที่เหลือด้วย
แล้วเราก็เดินลงมาพวกนั้นก็กินข้าวเสร็จพอดี
ฮายัง “งั้นแยกกันตรงนี้นะ บาย^^”
แล้วฮายังกับโซอินก็กลับบ้านไป พอดีวันนี้ฉันต้องอยู่ถึงเย็นรออาจารย์เฮเคียว
เพราะว่าวันนี้เจ๊แกจะไปค้างบ้านฉัน
“ซองอา! พอดีกีฮยอนมีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ” รยูพูดขึ้น
ซองอา“ได้ว่ามาสิ”
กีฮยอน“เอ่อ...คือ...คือว่า...”
“จะคืออีกนานมั๊ย จะรีบไปบริษัทนะคร้าบบบ”
ส ใส่เกือกจริงนะนายจีวู เหม็นขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว
“คือ.....ว่า..เอ่อ...”
“กีฮยอนจะขอเบอร์เธออ่ะ”
ขอบคุณซองแจที่พูดให้ ไม่งั้นฉันคงต้องยืนเหน็บกินอยู่อีกนาย แค่ขอเบอร์แค่นี้เองทำอ้ำอึ้งอยู่ตั้งนานสองนาน ห้ะ! เบอร์หรอ - -
กีฮยอน“นะ ขอเบอร์โทรศัพท์เธอหน่อย”
ในเมื่ออยากได้ฉันก็จะให้ ฉันรีบถอดรองเท้าข้างขวาหยิบชูขึ้นแล้วยื่นให้ นายนั่นหยิบไปดูพลิกไปพลิกมาอย่าง งงๆ
รยู“อย่าเล่นมุกเดิมได้ป่ะ ไม่ฮาเลยนะ เราต้องรีบไปบริษัทแล้วล่ะ”
นายซองแจที่เคยมาขอเบอร์ฉันพูดขึ้น ฉันก็ไม่ได้เล่นสักหน่อย แค่แป่ะเบอร์ไว้ที่รองเท้าหนุกๆ อุตส่าห์ยื่นให้ดูแล้ว หาไม่เจอก็ไม่ต้องเอาถ้าอยากได้ก็ต้องหาดีๆ
ซองอา“แล้วใครว่าฉันเล่นล่ะยะ...ตาไม่ดีเอง”
“อ้ะ! ขอบใจมากนะ ไปก่อนล่ะเด๋วโทรหา”
เอิ้กๆ บอกแล้วตาดีก็ได้ไป แหม! พอได้เบอร์ก็วิ่งไปเลยนะ ปล่อยให้บายจีวูกับนายซองแจยืนบื้ออยู่ได้ แต่แล้วก็ได้สติวิ่งตามไป - -
“อย่าห้ายอ้ายบื้อสองตัวเน่น้า ข้าวจายม้าย!”
555++ ฉันตะโกนไล่หลังไป ต่อจากนั้นฉันก็ไปรออาจารย์เฮเคียวที่ห้อง หลังจากที่ยืนจนเหน็บกิน แต่ฉันก็ยังไม่ละหน้าที่ ทำการบ้าน อ่านหนังสือ
(สร้างภาพจริงๆนะแก:นู๋พลอย)จนเวลาผ่านไปแล้วไปเล่า....
“ซองอาจ๊า กลับบ้านได้แล้วจ้า”
“......(คอฟฟี่ๆ).....”
“เยซองมา”
“OoO”
พรึ่บ! ฉันรีบสะดุ้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ไหนอ่ะไม่เห็นเฮียเลย น้าโกหกหนูหรอ
“น้าหลอกหนูหรอคะ”
“ก็ไม่ยอมตื่นอ่ะ วิธีนี้ดีสุดแล้ว ไปเหอะ กลับบ้านได้แล้ว”
“คร่า - -”
โห่! ไรอ่ะ ยิ่งคิดถึงเฮียอยู่ด้วย แต่ไม่เป็นไร กลับไปหาเฮียซองอุคก็ได้ เอิ้กๆ
ลืมบอกไปไงก็เฮียเยมีน้องชายอ่ะ ส่วนฉันอ่ะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง แต่ว่าพ่อแม่เสียแต่เด็กก็เลยมาอยู่กลับอาเฮียๆ พวกเฮียเลยร๊ากกก...ฉันมากเลย(จริงหรอ)
ที่บ้าน
“คุณแม่บ้านคะ เฮียอุคไม่อยู่หรอ”
“ค่ะ”
ไม่อยู่บ้านซะงั้น เหอๆ ไม่เป็นไรพอกลับมาถึงบ้านฉันก็เลยกินข้าว อาบน้ำ(แต่ยังไม่นอน)แล้วขึ้นมาบนห้อง
เวลา 20.30 น.
~Ro Ggu Goe Ro Ggu Goe Ro Ggu Goe มัล เร มัล….~
ในขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่นั้น ก็มีโทรศัพท์เข้ามา เบอร์ไม่คุ้นเลย
“ฮัลโหล! หวัดดีค่ะ”
(หวัดดีซองอา! นี่ผมกีฮยอนเองนะ)
“อ่อ! นายเองหรอมีไร?”
(ป่าวๆ ซองอาทำไรอยู่อ่ะ)
“อ่านหนังสือ”
(หรอ งั้นแค่นี้ละกัน)
“บาย...คืนนี้ฝันดีอย่าโดนผีหลอกล่ะ”
(อืม ไว้เจอกันในฝันละกัน ตู๊ดๆ....)
แหวะ! จะอ้วกถ้าฉันเจอนายในฝัน ฉันคงฝันร้ายน่าดู เหอๆชั่งเหอะกินนมนอนดีก่า....
วันต่อมา
“โอ๊ย!>o< น้ามาปลุกหนูทำไมแต่เช้าอ่ะ ไม่เอาหนูจะนอน”
ฉันโวยวายลั่น ก็เพราะคุณน้าอ่ะ จะมาปลุกอะไรแต่เช้ามืดก็ไม่รู้ ยังง่วงอยู่เลยอ่ะ นี่ก็เพิ่งตี 4 เองนะ ฉันยังไม่อยากแหกขี้ตาตืนมาตอนนี้หรอก
“นี่! ซองอาตื่นได้แล้ว น้าต้องรีบไปร.ร.นะ”
“น้าก็ไปก่อนสิคะ เดี๋ยวหนูตามไป”
“ไม่ได้ถ้าเธอไม่ไปกับฉัน ฉันจะหักจิตพิสัยเธอ”
“ห้ะ! O-O ไม่ได้นะคะ น้าลงไปรอหนูข้างล่างก่อนนะ เดี๋ยวหนูรีบตามไป”
ฉันสะดุ้งโหยงทันที แล้วรีบวิ่งแจ้นตรงดิ่งเข้าห้องน้ำทันที ไม่ได้ฉันไม่ยอมโดนหักคะแนนเด็ดขาด - -
ห้อง 2-A
โอ๊ย! -_- วันนี้ฉันมาถึงร.ร.ตั้งแต่ยังไม่ตี 5 เลยอ่ะ ยังไม่มีใครมาเลย นี่ฉันมาถึงเป็นคนแรกของร.ร.เลยป่ะเนี่ย กว่าเพื่อนๆจะโผล่หัวกันมาได้ก็ปาไปจะเข้าเรียน พอเลิกเรียนก็หายหัวกันไปหมด เหลือแต่ฉันคนเดียว วันนี้มันท้องเสียกันทั้งร.ร.หรือไง
“หวัดดีซองอา ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
ว๊ากกก!!! ตกกะใจหมด อยู่ๆนายกีฮยอนก็โผล่มา แล้วทำไมซองแจกะจีวูไม่มาด้วยนะ *-*
“อืม หวัดดี มีไรป่าว”
“ฉันชอบเธออ่ะ”
“O-O!”
หา! >o<อยู่ๆนายกีฮยอนก็เดินมากระซิบข้างหูฉัน บอกกันง่ายๆอย่างนี้เลย ไม่ๆชอบงั้นหรอ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครมาพูดคำนี้กับฉันเลยนะ
“เป็นแฟนกันนะ”
“O-O!!*”
โอ้ววว! แม่ก๊อด ไม่จิ๊ง...ไม่จิง นายถูกผีสิงหรือไง เกิดมาฉันยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบกีฮยอนด้วย อยากจะบ้าตาย - -
“ว่าไงล่ะ?”
“เอ่อ...โทดทีนะ แต่ฉันไม่ได้ชอบนายอ่ะ”
ไม่นะ...ฉันพูดออกไปตรงมาก แต่มันก็ดีแล้วล่ะ แต่ที่ไม่ดีก็คือคำพูดของฉันมันแรงขนาดนั้นเลยหรอ - -
“ขอโทดจิงๆ”
“..................”
“ฉันไม่อยากโกหกใจตัวเองอ่ะ ก็ฉันไม่ได้ชอบนายหนิ”
เวน! (อ๊าก! ซองอาจ๋าพูดไมเพราะเลย:นู๋พลอย) นี่ฉันพูดไรออกไปนี่
“ฉันเข้าใจ....เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่มั๊ย?”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันต้องไปแล้วนะ มีไรโทรหาละกัน”
แล้วฉันก็รีบหอบขาของฉันวิ่งออกไปนอกห้อง แต่ยังไม่ทันจะถึงหน้าประตูก็ โครม! ......ล้มจนได้กลายเป็นว่านายกีฮยอนต้องแบกฉันมาส่งที่รถที่มีคุณลุงหัวเทายืนรออยู่
“ขอบใจมากนะ ไปล่ะ”
“อืม ระวังตัวละขาของเธอด้วยล่ะ หวังว่าคงไม่ต้องเห็นเธอกลายเป็นมัมมี่ในเร็วๆนี้”
“ย่ะ -_-”
อะไรเนี่ยฉันยังงงๆกับเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่เลย บอกชอบก็บอกกันง่ายๆ ปฏิเสธก็ปฏิเสธกันง่ายๆ แถมยังมากวนประสาทกันอีก เมื่อกี๊ฉันแอบเห็นอีตาคุณลุงหัวเทาหัวเราะฉันด้วยตอนที่นายกีฮยอนพูดถึง มัมมี่อ่ะ ชั่งเหอะ! ยังไงเป็นเพื่อนกันก็ดีที่สุดแล้ว เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้ชอบนาย.......
ความคิดเห็น