ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ขี้เหล่...
พอหมอเินออาห้อรว ผม็รีบวิ่เ้าไปถามหมอทันที
“หมอรับเพื่อนผมเป็นอะไรบ้ารับ”
“หมอรับเพื่อนผมเป็นอะไรบ้ารับ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรร้ายแร แ่อ่อนเพลีย ิน้าวไม่เป็นเวลา พัผ่อนน้อย เี๋ยวนอนให้น้ำเลือที่โรพยาบาลัสอ-สามั่วโม็ลับบ้านไ้แล้ว”
“รับผม แล้วอนนี้ผมเ้าไปหาเพื่อนไ้เปล่ารับ”
“เิรับ”
ผมเินเ้าไปในห้อรว ผมเห็นมีนนอนให้น้ำเลืออยู่บนเีย
“เป็นไ ยัยัวยุ่” ผมพู
“ใรยุ่”
“ไม่สบายแล้วยัเ่อี”
“ันไม่สบายแ่นิหน่อยเอ ว่าันอยู่ไ้”
“ว่าแ่ทำไมถึไม่สบายล่ะ ไม่่อยไ้พัผ่อนเหรอ”
“็านที่ะมันเยอะ แล้ว่วนี้มีแ่บาส้วย ็เลย........” มีนพูยัไม่ทันบผม็แย่พูึ้น่อน
“แล้วมันุ้มมั้ย”
“.........” มีนเียบ
“หมอบอว่าเธอไม่่อยิน้าว้วย อ่อนเพลีย ให้พัผ่อนเยอะ ๆ”
“อืม” มีนพยัหน้า
“อืม” มีนพยัหน้า
“แล้ว็ไม่้อหัโหมให้มา เหนื่อย็พัเ้าใมั้ย” ผมุมีน แล้วทำไมผม้อใส่อารม์ับมีน้วยว่ะเนี่ย
“รู้แล้ว ทำไม้อโวยวาย้วยละ” มีนอบ
“...........” ผมเียบ นั่นสิทำไมผม้อโวยวาย้วย
“แล้วเมื่อไหร่ลับบ้านไ้ล่ะ”
“...........” ผมเียบ นั่นสิทำไมผม้อโวยวาย้วย
“แล้วเมื่อไหร่ลับบ้านไ้ล่ะ”
“อีสามั่วโม้อรอให้น้ำเลือหม่อน”
“เ็บแนัเลย ที่ริไม่เห็น้อให้น้ำเลือเลย” มีนบ่น
“็ไม่อยารัษาัวเอนี่ ่วยไม่ไ้ อย่าบ่น นอนไปเลย”
ผมนั่รอนมีนให้น้ำเลือหมว ผมพามีนไปรับยา แล้ว็พามีนลับไปที่หอพั มีนยัูไม่่อยีเลย ผมึอยาึ้นไปส่้าบน
“เี๋ยวึ้นไปส่ที่ห้อ” ผมพู
“ไม่้อ ันึ้นไปเอไ้”
“ทำไม เี๋ยวนี้ึ้นไปบนห้อไม่ไ้รึไ”
“เปล่า แ่ว่าอนนี้มีรูมเมทมาอยู่้วย เี๋ยวะไปรบวนเาเปล่า ๆ นายลับไปเหอะันไม่เป็นอะไรแล้ว”
“แน่ในะ” ผมมอหน้ามีน
“เออน่า ันแ็แระายไป” มีนยิ้ม
“แล้ววันนี้ใรล่ะที่เป็นลมล้มพับที่สนามบาสฮะ” ผมพู
“เออ เออ นายลับไปไ้แล้วไป”
“เออ ็ไ้แล้ว็พัผ่อนเยอะ ๆ ล่ะ”
“อืม บาย”
ผมแยลับมาหอ วันนี้รู้สึเหนื่อยมา ๆ แ่็ไม่ลืมที่ะหยิบหมายอหวานึ้นมาอ่าน
“อหมายน่ารััเลย” ผมพูแล้วผมเปิอหมายออแล้วเริ่มอ่านหมาย “สวัสีอีรั้ อบุนะที่อบระาษที่เราทำเอและลอนที่แ่เอ เราะรอฟัเพลที่แมนร้อให้ฟันะ ส่วนเรื่อนิสัยอเรา แปลนะที่นิสัยอเราล้าย ๆ ัน เรา็เป็นนรัวามสบ อบารท่อเที่ยว อบอ่านหนัสือ อบปลู้นไม้ อบฟัเพล้วยนะ ที่แมนเียนมาว่าอบท่อเที่ยว แมนอบไปเที่ยวที่ไหนเหรอ ส่วนเราอบไปภูเามา ๆ เลย เราเยไปับเพื่อนสนิทอันนหนึ่สนุมา ๆ แ่อนนี้็ไม่่อยไ้ไปแล้ว อืม แมนอย่าลืมเียนมาเล่าให้เราฟับ้านะว่าอบไปเที่ยวที่ไหน เพื่อเราะอบไปเหมือนันอี ั้นวันนี้แ่นี้่อนนะ เราเริ่ม่วแล้ว หวาน”
ผมรู้ว่าผู้หินนี้ไม่ไ้มีนิสัยเหมือนันบุลิภายนอเลย ผมอ่านลอนที่เธอแ่ในหมายนี้
“วใหนึ่วมันยัเฝ้ารอใรอยู่นาน และ็ไม่รู้เป็นเธอใ่ไหม ที่เ้ามาเิมให้เ็มหัวใ โฮ เพราะมา ๆ”
พอไ้ผมอ่านหมายอหวานเสร็ ผม็รีบหยิบเอาระาษเียนหมายึ้นมาเียนอบทันที
‘สวัสีรับ ผมรู้สึีใที่เราสอนมีนิสัยล้าย ๆ ลอนุ็เพราะมา้วย ผมอบมา ส่วนทีุ่ถามว่าผมอบไปเที่ยวที่ไหน ผม็อบไปเที่ยวภูเาเหมือนัน แปลนะรับผม็เยไปับเพื่อนสนิทเหมือนัน ผมไม่รู้ว่าที่ผมเียนหมายส่ไปใหุ้ ุเ็มใที่ะอ่านรึเปล่า ถ้าุไม่เ็มใ็บอไ้นะรับ ผมไม่อยาทำใหุ้ลำบาใ อนผมเห็นหน้าุที่ไรผมไม่ล้าเ้าไปุยับุทุทีเลย ้ออโทษ้วยนะรับ แมน’
ผมเอาหมายอหวานเ็บไว้ในแฟ้ม ผมรอวันที่ลอนอหวานรบ แล้วผมะเอาลอนบทนี้มาแ่เป็นเพลให้ไ้ แล้วเพลนี้ะเป็นเพลอเราทั้สอน
พอผมเียนหมายเสร็ผม็หันไปเห็น้นไม้ที่มีนให้ผม ผมเลยนึเป็นห่วมีนึ้นมาเลยหยิบโทรศัพท์โทรไปหามีน
(ฮัลโหล) มีนรับสาย
“นอนรึยั”
(ถ้านอนแล้วะรับโทรศัพท์นายไ้มั้ยล่ะ)
“แสว่าหายีแล้วถึเถียไ้แบบนี้”
(ีึ้นแล้ว นายโทรมาทำไมึื่นป่านนี้)
“เปล่า ทำไมโทรมาไม่ไ้เหรอไ”
(เปล่า....เออ แล้ว้นไม้ที่ันให้ไปนายูแลีรึเปล่า ายรึยั)
“อืม ันูแลมันีมา...เลย”
(ีมา ถ้านายทำมันายนะ นายโนีแน่)
“รู้แล้วน่า”
(รู้็ีแล้ว)
“เออ...ว่าแ่ทำไมแ้อื้อ้นนี้ให้ัน้วยล่ะ ี้เหล่ะาย”
(..........) มีนเียบ
“เียบทำไม” ผมถาม
(ถึอนนี้้นไม้มันะูี้เหล่ แ่ถ้านายูมันี ๆ นาย็ะเห็นวามสวยามอมัน)
“ร้าบ ๆ”
(เออ ัน่วนอนแล้วแ่นี้นะ) แล้วมีน็วาสายไป
พอมีนว่าสายใส่ผม ผม็เินู้นไม้ที่มีนให้ “แนี่ี้เหล่เหมือนนให้ริเลย” ผมพูับ้นไม้แล้วหลัานั้นผม็เ้านอน
่วหลายวันมานี้ผมไม่่อยมีเวลาว่าเลยเพราะไหนะ้อไปเรียน พอเย็นผมับเพื่อน ๆ ็้อไป้อมนรี บาทีผม็ไม่ไ้ลับไปนอนที่หอเลย แ่็ยัีที่มีมีนอยเอา้าวเอาน้ำมาส่ที่ห้อ้อมนรีไม่ั้นพวผมสี่น็ายาห้อ้อมไปแล้ว
“มาแล้วอาหารเย็น” มีนวิ่เ้ามาพร้อมับอาหารในมือ
“มาไ้เวลาพอี พวเราำลัหิวอยู่เลย” เ้พู
“มีนนี่ใีัเลยนะ เอา้าวเอาน้ำมาส่ให้พวเราทุวันเลย” บอลมมีน
“็ลอไม่มาสิ โนีแน่” ผมพูพราหยิบถุ้าวที่มือมีนมาไว้ับัวเอ่อนที่ผมะอิน
“ทำไม...นายะทำอะไรัน” มีนพูหาเรื่อ
“ันทำอะไรแไม่ไ้หรอ”
“มัน็แน่นอน”
“พวแสอนนี่ ทะเลาะันอยู่ไ้นะเนี่ย” เ้พู
”เออ...แล้วนี่ะลับันี่โมเนี่ย” มีนถาม
“เี๋ยวสัพั็ะลับแล้ว ทำไมเหรอ” ผมถาม่อ
“ั้น ันรอลับ้วยนนะ”
“อืม” ผมอบ
“แล้วมีนรีบรึเปล่า ให้บอลไปส่่อนเอามั้ย” บอลถาม
“ไม่เป็นไร เี๋ยวลับพร้อมเ็ไ้” มีนปิเสธ
ผมสัเท่าทีอบอลเวลาอยู่่อมีน มันทำัวน่ารัเียว พู็เพราะ สสัยที่พวเพื่อนผมบอะเป็นวามริที่ไอ้บอลมันอบมีน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น