คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ★....ยาเม็ดที่เเปด - เค้าลางอสรพิษ....★
REMEMBER ME
กาลครั้งหนึ่ง ผมสะดุด รัก จนความจำเสื่อม
โถ่ถัง….
นั่นคือความคิดขงผมในตอนนี้ -__-
ผมยืนกอดคนบางคนที่หน้าบ้าน แทบจะแทรกเข้าไปหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันถ้าไม่ติดว่าสามหน่อหน้ามึนกำลังทำตาแป๋วจ้องมองฉาก 18 บวกกันอยู่ ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย =__=
“ชานยอล ไปเถอะ เดี๋ยวสายนะ”
เสียงเล็กว่า ผมทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ
โฮรรรรรรรรรรรร T____________T
วันนี้ผมต้องไปโรงเรียน มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อที่สุดเท่าที่โลกเคยมีมา TT เพราะอาจารแทยอนให้ผมไปติวกับแก ปาร์คชานยอลสุดหล่อก็เลยต้องใส่ยูนิฟร์อมโรงเรียนสีเหลืองอ๋อย ยืนเป็นลูกเป็ดอยู่หน้าบ้าน ผมพูดจริงๆ มีใครเคยบอกมั้ยว่าชุดนักเรียนโรงเรียนนี้น่าเกลียดมาก ถึงตัวเล็กจะมองว่าน่ารักแต่ผมก็เกลียดมานนนนนนนนนน T__________T
“ไปได้แล้วมั้งคุณชายปาร์ค -___-++++”
ไอ้ซึงโฮพูด ผมตวัดตามองขวับมันก็แทบจะมุดหัวอยู่ใต้รักแร้กีล เหอะ ถึงตอนนี้ใช้กำลังไม่ได้เพราะตัวเล็กไม่ชอบแต่ใช้สายตาฆ่าคนได้นะเว้ยย -*-
“ไม่ไป -.-” << ผม
“ต้องไป-.-”<< ตัวเล็ก
“T__________T แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ -___-;;;”
จบครับ คำพูดตัวเล็กเป็นอันจบ
ผมทำหน้าหงอย มองเห็นความเกลียมัวของตนเองที่เริ่มชัดเจนขึ้นทุกวันๆ ก้าวเท้าช้าๆพาร่างกายที่หนักอึ้งไปที่รถของตัวเองก่อนจะค่อยเร่งออกไป ตัวเล็กโบกมือบ๊ายๆอย่างน่ารักแต่มันทำให้ผมเกิดความคิดอกุศลขึ้น J
เดี๋ยวคืนนี้ปาร์คจะให้กินขนมทั้งคืนเลยเป็นไง J
แต่…..ก่อนจะถึงเวลานั้น คงต้องขอเอาตัวให้รอดจากวิชาฟิสิกส์ของอาจารแทยอนก่อนนะ T_______T
ร่างเล็กกดเลื่อนช่องทีวีอย่างเบื่อหน่าย ไม่มีรายการใหนน่าดูถ้าไม่มีชานยอลคอยอยู่ข้างๆ แบคฮยอนที่ยังความจำเสื่อมปารีโมตลงโซฟาเบาๆเพราะความหงุดหงิด รู้ว่าเหงาขนาดนี้ ขอตามชานยอลไปด้วยซะยังดีกว่า -^-
“เฮ้อออออออ”
สิง่มีชีวิตอีกสามคนในห้องมองหน้ากันเมื่อร่างเล็กถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่แปดร้อย ร่างเล็กเอนตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว กอดหมอนนิ่มใว้แน่นก่อนจะบ่นออกมา
“เบื่อจัง…”
ซูโฮมองร่างเล็กอย่างใช้ความคิด ตั้งแต่ชานยอลออกจากบ้านไปแบคฮยอนก็แทบจะไม่พูดอะไรเลย รอยยิ้มที่เคยยิ้มส่งคนตัวสูงออกจากบ้านหายวับเมื่อรถของชานยอลเคลื่อนตัวไปสุดสายตา
ตัวเล็กกำลังเหงา….เขารู้ดี
และแววตาที่ทั้งคู่มองกันและกันก็บอกได้ไม่ยากว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรถึงแม้จะไม่ได้บอกออกมาเป็นคำพูด
ซึงโฮยิ่มอยู่ในใจ รู้สึกภาคภูมิในอกเมื่อวันหนึ่งเจ้านายที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนและครอบครัวไกล้จะเป็นฝั่งเป็นฝา ไม่บ่อยครั้งที่ชานยอลเจอเคมีที่ถูกใจและซึงโฮรู้ว่าปาร์คชานยอลไม่มีทางปล่อยเคมีตัวนั้นไปอย่างแน่นอน เว้นเสียแต่เคมีนั้นจะขอถอนห่างไปเสียเองอย่างเช่นแฟนคนที่แล้วของชานยอล
แต่ดูจากท่าทางคนที่หงอยเหงาทั้งๆที่ร่างสูงออกจากบ้านไปไม่ถึงชั่วโมงคงไม่มีทางเดินหนีไปเองแน่ ซึงโฮเลยออกจะมั่นใจว่า นี่แหละ นายหญิงของคุณชายคนเล็กของบ้าน
คิดแล้วโฮน้ำตาจะไหล ฮรึก T______T
อา….อยากรู้มั้ย? ว่าพวกเราสามหน่อและปาร์คชานยอลมีที่มาอย่างไร?
สามหน่อที่ว่าก็คือผม ซึงโฮ กีล และไทเกอร์ ความจริงแล้วมันเป็นชื่อปลอมและความจริงอีกอย่างคือเราเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกบ้านตระกูลปาร์คเก็บมาเลี้ยง ปาร์คชานยอลจึงเป็นมากกว่าเจ้านาย เขาเป็นดั่งแสงตะวันที่ทำให้พืชเล็กๆทั้งสามสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้….
ปาร์คชานยอลเป็นลูกชายคนที่สามของตระกูลปาร์ค โดยมีพี่ชายคนกลางเป็นลู่หาน นายตำรวจหน้าใหม่เพิ่งได้ตำแหน่งหมาดๆ และคริสที่เป็นตำรวจสากล แต่ชานยอลเลือกจะเอาดีทางวิชาการดีกว่าการสาดกระสุนถึงแม้ความสามารถในด้านนี้ของตนจะไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่ชายทั้งสอง แต่ที่ไม่อยากเลือกเดินสายนั้นเพราะชานยอลเป็นคนรักครอบครัว และเขาอยากใช้เวลาอยู่กับครอบครัวให้มากๆ มากกว่าการบินไปบินมาระหว่างประเทศแบบคริส หรือทำงานในวันที่ควรพักผ่อนอย่างลู่หาน แต่ถึงกระนั้น สายเลือดร้อนก็ไม่ได้หายไปจากตัวชานยอล เขาก็ยังเป็นคนใจร้อนและชอบสาดกระสุนไม่ต่างจากพี่ชายเท่าไหร่ เรียกได้ว่า บ้ากระสุนกันทั้งตระกูล….-__-
และวันหนึ่ง ชานยอลก็เจอพวกผม เด็กผอมโซที่กำลังจะปล้นเขาเพื่อหวังเงินต่อชีวิตตน และแน่นอนว่าชานยอลสาดกระสุนใส่พวกพวกเขาไม่ยั้ง ตอนนั้นตัวผมและเพื่อนๆคิดไว้แล้วว่าต้องไปนอนในคุกแน่ๆ แต่ไม่….ชานยอลเลือกที่จะไม่ทำ เขาเก็บพวกเราเอาไว้และเลี้ยงดูมาตลอด ถึงแม้ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นผู้ที่คิดร้ายกับเขา
ชานยอลให้เหตุผลสั้นๆว่า เขาเข้าใจที่เราต้องทำแบบนั้น
เราติดหนี้ชานยอลมากเหลือเกิน…
ทุกวันนี้ ผมใช้หนี้นั้นด้วยการดูแลชานยอลเหมือนที่เขาดูแลผม จัดการทุกอย่างที่เป็นอันตรายต่อเขา ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้คุณชายคนเล็กมาตลอด..
อา พูดแล้วน้ำตาจะไหล T____T
ปาร์คชานยอลดูแลยากซะยิ่งกว่าการเสกหินให้เป็นทอง หลายต่อหลายครั้งที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอันตรายจนแทบเอาชีวิตกันมาไม่รอด เพราะหนึ่ง ชานยอลขี้หงุดหงิด และสองชานยอลโกรธง่าย เจอหน้าใครก็พาลจะตีไปซะหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กช่างเป็นขโยงอาวุธครบมือ ชานยอลก็เคยท้ามาแล้ว ผลเป็นไงน่ะเหรอ ก็วิ่งสิครับ
ชานยอลนะที่วิ่งไม่ใช่พวกเด็กช่าง -__-
แต่ตอนนี้ ชานยอลใจเย็นขึ้นมากจนผมเปลกใจ นับตั้งแต่วันที่คนตัวเล็กๆพลัดหลงเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ชานยอลก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด ผมอึ้งไปเลยนะที่เมื่อเช้าชานยอลยอมไปโรงเยนเพียงแค่ตัวเล็กสั่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนขู่จะระเบิดบ้านเขาก็ไม่ยอมไป
อา….อีกไม่นานคุณชายตัวดีก็คงจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว
ไม่มีอะไรที่ผมต้องเป็นห่วง เพราะเซ้นต์บางอย่างมันบอกผมว่าคนตัวเล็กๆที่ไม่รู้จักชื่อตัวเองนี่
เอาชานยอลได้อยู่หมัด…
แบคฮยอนดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟา สองเท้าเรียวตรงดิ่งไปห้องน้ำในห้องรับแขก ด้วยความที่ปวดจนไม่ทันมอง เขาจึงไม่รู้ว่ามีใครบางคนแอบตามหลังมา….ไทเกอร์….
ร่างสูงสมส่วนด้วยความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ผมสีน้ำตาลอ่อนจัดเป็นทรงเข้ากับรูปหน้าเรียวยาว บุคลิคภายนอกดูงดงามจนแทบเอื้อมไม่ถึง แต่ใครจะรู้ ว่าด้านหลังผมหน้าม้าที่ยาวจนเกินควร มันปิดใบหน้าไว้เกือบครึ่งซีกมีบางอย่างซ่อนอยู่…
แผลเป็น..
รอยแผลขนาดใหญ่ที่ถ้าเปิดเผยแล้ว คงจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ไทเกอร์อีกแน่นอน..
ร่างสูงเคาะนิ้วอย่างใจเย็น รอคอยจนกระทั่งได้ยินเสียงกดชักโครกแล้วก็ไปยืนดักที่หน้าห้องน้ำทันที
“อ๊ะ!”
แบคอยอนเปิดประตูพรวดออกมาจากห้องน้ำร้องด้วยความตกใจ เมื่อร่างของตนกระแทกเข้ากับแผงอกอีกคนจนล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นห้องน้ำ
ร่างเล็กซี๊ดปาก ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ไทเกอร์!”
ร่างสูงยิ้ม
นอยยิ้มท่ดูอ่อนโยน แต่แบคฮยอนกลัวรอยยิ้มนี้จับใจ..
“ครับ ผมเอง ผมมาตามคำตอบที่เคยถามไว้เมื่อวาน..”
“ฉันตอบแล้วว่าไม่”
แบคฮยอนตอบทันควัน ท่าทีดูขึงขังแม้เสียงจะสั่นเครือ
ใช่…..บยอนแบคฮยอนกำลังกลัว
กลัวผู้ชายที่สร้างรอยตีตราให้เขาแม้เขาจะไม่เต็มใจ…
ชานยอลยังไม่กล้าทำขนาดนี้เลย แล้วตานี่เป็นใครถึงกล้าทำกับเขาได้?
เอ๊ะ? ว่าแต่เกี่ยวอะไรกับชานยอลล่ะ?
“แต่ผมรักคุณ”
“……”
“คุณเองก็ไม่มีแฟน บางทีเราน่าจะลองคบกันดูซักครั้งนะ”
“ไม่มีทาง!”
แบคฮยอนตะคอก ไม่รู้สิ ตอนที่ไทเกอร์พูดถึงเรื่องแฟน ใบหน้าชานยอลก็ลอยมาจากที่ไหนไม่รู้
“ตัวเล็กอ่า...จะไม่ชอบผมจริงๆเหรอ”
ร่างเล็กถอยกรูดเมื่อเสือร้ายค่อยๆย่างสามขุมเข้ามา นึกเจ็บใจที่ตัวเองเกิดมาตัวเล็กอ่อนแอผิดมนุษย์มนา ถ้าเขาตัวพอๆกับชานยอลก็คงพอจะฝ่าไทเกอร์ออกไปได้ แต่แบคฮยอนในตอนนี้ที่สูงแค่ไหล่จะทำอะไรได้?
แบคฮยอนพาร่างของตนถอยไปกับพื้นห้องน้ำ จนกระทั่งชนกับกำแพง……..ไม่มีทางหนี
“อย่าเข้ามานะ”
เหมือนคำพูดของแบคฮยอนเป็นธาตุอากาศ ไทเกอร์ไม่ได้สนใจมันเลย..
“ผมรักคุณจริงๆนะ”
“แต่ฉันไม่”
“ทำไมถึงไม่ล่ะ!!!”
เสียงตะคอกจนร่างเล็กหลับตาปี๋ ปัดบางอย่างี่ใหญ่ไกล้ตัวลงบนพื้นหมดเพราะความตกใจ จนสองคนที่เหลืออยู่ในห้องมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
“ไม่รัก ไม่ได้รัก ออกไปนะ!”
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุเสือจอมโมโห แพคฮยอนถูกกระชากขึ้นจากพื้น ริมฝีปากนิ่มถูกอวัยวะเดียวกันครอบครองอย่างเอาแต่ใจ ฟันคมกัดฉับเมื่อร่างบางไม่ยอมรับอาคันตุกะ ลิ้นร้อนกวาดต้อนไปมาอย่างย่ามใจแม่ว่ามือทั้งสองข้างของแบคอยอนกำลังข่วนใบหน้าเขาอยู่ก็ตาม รสคาวเลือดทำเอาน้ำตาเม็ดเล็กกลิ้งจากหน่วย ป่าเถื่อนที่สุด!
แต่ก่อนที่แบคฮยอนจะสำลักน้ำตาตาย ใครบางคนก็กระชากเอาไทเกอร์ออกไป ก่อนจะตามด้วยเสียงเนื้อกระทบเนื้อไปพักใหญ่
“ไม่เป็นไรนะ”
ฮีโร่ของแบคฮยอน คือซึงโฮ
ชายหนุ่มร่างเล็กสูงไม่มากกว่าแบคฮยอนเท่าไหร่โอบกอดร่างที่เริ่มสะอื้นไว้ ผมสีน้ำตาลประกายแดงปกปิดใบหน้าที่โกรธจัดของซึงโฮ น้ำเสียงเย็นเยียบที่ทำให้ไทเกอร์สะดุ้งเฮือก
“เคยบอกแล้วใช่มั้ย….
ไอ้พวกเนรคุณ มันไม่ตายดีหรอกนะ!”
“ชานยอลลลลลลลลลลลลลลล!”
“อุ้ก! OxO”
โอ้ย
ตัวเล็กวิ่งตรงมาจากไหนไม่รู้กระโดดกอดผมอย่างจัง หัวกลมกระแทกกับหน้าท้องของผมจนจุกไปหมด แล้ววันนี้เป็นอะไรถึงวิ่งมากอดกันแบบนี้ล่ะหื้ม?
ผมกอดตอบเขา ก่อนจะกดล๊อครถของตัวเอง ใช่ครับ ผมพึ่งกลับถึงบ้าน ฟิสิกส์ทำผมหัวหมุนติ้วๆ มึนงงจนแทบอ้วกแต่พอร่างเล็กมากอดรับกันแบบนี้ อาการเหล่านั้นก็หายไปแทบจะในทันที กลายเป็นรอยยิ้มที่ผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะมีมันได้
“เหงามากเลย พรุ่งนี้ให้เค้าไปด้วยนะ”
เสียงอู้อี้ดังมาจกหน้าท้องของผม ผมยิ้มเหมือนคนบ้า พอจะรู้นะว่าอาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไร
คิดถึง…..
“ครับผม แต่ตอนนี้เข้าบ้านกันก่อนดีกว่านะ”
หลังจากเข้าบ้านอาบน้ำอะไรต่างๆแล้วผมก็เดินลงมาชั้นล่าง ตัวเล็กที่นั่งดูทีวีอยู่เรียกผมไปหาแล้วมานอนซบผมซะงั้น ผมมองไปรอบบ้านอย่างแปลกใจ พวกซึงโฮที่ผมบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนเด็กดื้อหายไปไหนหมดละ?
“ตัวเล็กอ่า ซึงโฮหายไปไกลล่ะ?”
ผมถาม
“ไม่รู้สิ”
ให้มันได้อย่างนี้สิพวกบ้า กล้าทิ้งเด็กน้อยให้อยู่บ้านคนเดียวได้ยังไงกันนะ?
ผมไม่ได้ซักไซ้อะไรเขาต่อ เพราะรู้สึกว่าวันนี้ตัวเล็กเงียบเป็นพิเศษ มีแต่สัมผัสเชิงอ้อนๆเช่นกอดหรอซบผมเท่านั้น จนในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยถึงเวลาเข้านอน
วันนี้ บรรยากาศในห้องนอนของผมแปลกไป เมื่อก่อนเราก็นอนกันตามปกติ ผมอยู่ฝั่งนั้น ตัวเล็กอยู่ฝั่งนี้ แต่วันนี้เด็กดื้อกลับอ้อนให้ผมนอนไกล้ๆกันท่าเดียว
“ไม่เอา ชานยอลเขยิบมาตรงนี้”
ผมมองเขาอย่างปลงๆ ขยับไปอีกผมก็แทบสิงเขาแล้วมั้งเนี่ย?
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ผมก็เขยิบไปหาเขาอยู่ดี -..-
ร่างเล็กวาดกอดช่วงเอวของผม ซุกหน้าลงกับอกก่อนจะหลับไป ผมลูบเรือนผมสีน้ำตาลอย่างเบามือ
ก่อนจะชะงักไปเมื่อสังเกตเห็นรอยบางอย่างที่คอเขา ถึงแม้มันจะเลือกรางแต่ก็ยังพอมองออก
และริมฝีปากสีชมพูสดที่วันนี้ช้ำเลือดผิดปกติไป
ว่าแล้ว…
การเลี้ยงเสือไว้ในบ้านนี่มันอันตรายจริงๆ
แต่ไม่ต้องห่วงหรอก…ไม่ต้องรอให้มันยอมโผ่เขี้ยวโผล่เล็บ ผมก็จะชิงฆ่ามันก่อนอย่างแน่นอน….
แลดูป่วงๆ งงกันมั้ย? 555555
ความคิดเห็น