คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ★....ยาเม็ดที่เจ็ด - วันที่ชานยอลต้องเเข่ง....★
REMEMBER ME
กาลครั้งหนึ่ง ผมสะดุด รัก จนความจำเสื่อม
“อื้อ อือ”
เสียงเล็กครางหวิว เมื่อชาลยอลที่ได้ชื่อว่าเก่งกาจในเรื่องนี้จูบแล้วยังค่อยๆไต่มือไปตามหน้าท้องราบ เสื้อตัวเล็กถูกร่นขึ้นจนเห็นเม็ดทับทิมสีสวยลอยเด่น
ชานยอลยิ้มอยู่ในใจเมื่อร่างเล็กใต้ร่างเขาอ่อนระทวยจนไร้แรงขัดขืนใด มือใหญ่กำลังจะเอื้อมไปปลดกางเกงออกแล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงร้องทักทะลุกลางปล้องจนเขาตกใจรีบกอดตัวเล็กไว้แทบไม่ทัน ทำไงได้ ก็ไม่อยากให้ใครเห็นผิวขาวๆนี่นอกจากตัวเขานี่นา
“อะแฮ่ม ไอ้เราเห็นว่าหายไปจากบ้านก็นึกว่าไปตกระกำลำบากที่ไหน อุตส่ามาเฝ้าบ้านให้ ที่ไหนได้พอมาถึงบ้านก็หอบขึ้นมากินเลย ไม่ค่อยจะเท่าไหร่เลยนะคุณชานยอล = =”
ซึงโฮ หนึ่งในสามหน่อเอ่ยขึ้น ในมือถือเอกสารชิ้นสำคัญที่ทางโรงเรียนส่งมา บอกว่าไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาให้ชานยอลให้ได้ เขาเลยต้องทำใจดีสู้ปาร์ค(?) ย่องเข้าห้องมา
ก็เตรียมใจแล้วล่ะว่าต้องเจอภาพแบบนี้ แต่พอมาเห็นจริงๆ โฮรับไม่ได้ ซึงโฮรับไม่ด้ายย T///T
“ไม่ดูเวล่ำเวลาเลยนะ-__-”
ชานยอลทำหน้าเซ็ง ร่างเล็กที่เมื่อกี้เคลิ้มไปถึงไหนต่อไหน ตอนนี้รู้สึกตัวฟาดไหล่หนาไปหลายทีจนเขาแทบจุก ไอ้ซึงโฮ ทำลายความสุขคุณชายปาร์คได้ยังไง -__-
“ดูนี่ก่อนเหอะ ค่อยบ่นเรื่องเวล่ำเวลา”
ซึงโฮยื่นเอกสารให้ชานยอล ร่างสูงหน้าถอดสีเปลี่ยนเป็นเขียวทีม่วงทีจนซึงโฮปล่อยก๊าก ในขณะที่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆอีกคนในห้องทำหน้างง หัวเราะอะไรกันอ่ะ -0-
ชานยอลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะรีบยิ้มให้ร่างเล็ก
“ตัวเล็กครับ วันนี้อยู่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆชานยอลจะกลับมานะครับ”
ใบหน้าเล็กพยักขึ้นลงเพียงเล็กน้อย สะดุ้งตกใจซึงโฮที่หัวเราะก๊ากใหญ่อีกรอบ แล้วก็สะดุ้งตกใจที่ชานยอลหยิบกุญแจรถโดดลงหน้าต่างชั้นสอง ตามด้วยเสียงเร่งเครื่องดังไปสามบ้านแปดบ้าน จะรีบอะไรขนาดนั้นนะ -0-
“ซึงโฮ ชานยอลจะไปไหนอ่ะ?”
ร่างเล็กเอ่ยถาม
“พอดีที่โรงเรียนส่งเอกสารมาน่ะ เนื้อความประมาณว่าจะมันเป็นตัวแทนแข่งขันวิชาการโอลิมปิก ทั้งๆที่มันไม่ได้ไปเรียนมาครึ่งเทอมแล้ว -__-”
“ครึ่งเทอม -0-”
“สงสัยโรงเรียนจะแกล้งน่ะ -__- ”
ร่างเล็กพรูลมหายใจอย่างปลงๆ ก็สงสัยอยู่แล้วว่าทำไมชานยอลไม่ไปเรียนหรือไปมหาลัย ที่ไหนได้ก็โดดมาตลอด เวลาว่างของชานยอลก็คือเวลาเรียนนี่เอง แล้วแบบนี้มันจะเรียนจบได้ยังไงนะ -__-?
“ซึงโฮจะไปไหน?”
เสียงเล็กเอ่ย เมื่อผู้นำข่าวร้าย(?)ทำท่าจะเดินออกไป
“ตามมาสิ”
ผมกระโดดขึ้นรถตัวเองอย่างหัวเสีย ทุบพวงมาลัยจนเป็นเสียงแตรปี๊บๆให้คนทั้งเเถบได้ตกใจ
ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้วะ!? โรงเรียนก็ไม่ได้ไปแต่ทำไม๊ทำไมลายเซ็นของเขาที่ยินยอมว่าจะเป็นตัวแทนโรงเรียนไปโผล่อยู่ในใบสมัครผู้เข้าแข่งขันซะได้ แถมวิชาที่แข่งดันเป็นฟิสิกส์อีกต่างหาก โอ้พระสงฆ์! ชานยอลอยากตาย TOT
ภาพชายหนุ่มที่นั่งหมดอาลัยตายอยากในรถทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาสะดุ้งกันเป็นแถวๆ ยิ่งร่างสูงที่ดูไม่สมประกอบในรถทำปากขมุบขมิบแถมยังกลอกตาไปมาคล้ายคนโรคจิตยิ่งทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไกล้ ถึงขนาดที่ว่าปาร์คชานยอลสามารถจอดรถไว้กลางสี่แยกได้แบบชิวๆโดยไม่มีใครตะโกนถามไถ่ความสุขของพ่อแม่เลยแม่แต่น้อย
ชานยอลนั่งเหม่ออยู่ในรถ(ที่จอดอยู่กลางสี่แยก -__-) ริมฝีปากพยายามท่องสูตรฟิสิกส์ที่สมองน้อยๆพอจะคิดออกได้ จนลืมไปว่าเขากำลังจอดรถอยู่กลางไฟแดง
“s=vt av=คิมูจี d=อิไตอิไต โว้ยยยย สูตรไรวะเนี่ย?!?”
เสียงทุ้มใหญ่ตะโกนลั่นในรถ เมื่อสูตรฟิสิกส์ของตนเริ่มจะเบี่ยงแบนหาเตียงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่อารมณ์แปรปรวนอย่างรุ่นแรง ชานยอลเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปข้างหน้าท่ามกลางความตกใจของคนทั้งจังหวัด(เวอร์ไป) มุ่งตรงไปที่บ้านหวังจะเห็นใบหน้าที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้น โดยลืมมองไฟจราจร แถมยังย้อนศรอีกด้วย…จะรอดมั้ยปาร์ค?
“ตัวเล็ก T______T”
ชานยอลโผวิ่งไปหาคนที่นอนดูละครหลังข่าวอย่างรวดเร็ว แขนยาววาดกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด รู้มั้ย กว่าเขาจะหกลับถึงบ้านได้แทบแย่ ต้องไปเสียค่าปรับค่าทำสีนู้นนี่เต็มไปหมด สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก ชายปาร์คฝ่าทุกไฟแดง แซงทุกทางโค้ง เฉียดซ้ายเฉียดขวาจนรถคนอื่นถลอกปอกเปิกไปหมด ณ เวลานี้ปาร์คขอท้าแข่งรถกับไอ้หนังเหี่ยวโดคยองซู รับรองชนะขาด T_______T
“ชานยอลเป็นไรอ่ะ ทำไมทำหน้าอน่างนั้นล่ะ”
มือเล็กประคองหน้าอีกคนพิจรณาความผิดปกติอย่างเป็นห่วง ชานยอลแทบจะน้ำตาไหลพราก โธ่ ตัวเล็กที่รัก ทำไมครูแทไม่ใจดีอย่างตัวเล็กบ้าง ตอนที่จะไปขอสละสิทธ์ เจ๊แกแทบจะถีบออกจากห้องเพราะถ้าผมสละสิทธิ์ก็จะไม่มีใครลงแข่งแน่นอน ดังนั้นผมจึงเป็นความหวังสุดท้าย T____T
“ตัวเล็กอ่า จะทำยังไงดีT__T”
“ฉันได้เป็นตัวแทนแข่งวิชาการระดับโรงเรียนอ่ะ T___T”
“ก็น่าดีใจไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่เลย ชานยอลไม่ดีใจเลย โฮ T___T”
ผมครวญคราว โอบกอดร่าเล็กไว้แน่นประเด็กเด็กที่ไม่ยอมปล่อยมือแม่ในวันเปิดเรียนครั้งแรก โฮ ไม่เอา เป็นตายร้ายดียังไงกุก็ไม่แข่ง ถ้าเป็นเคมีจะไม่พูดอะเลนซักคำ T___T
“โธ่ ชานยอล เค้าเชื่อว่าชานยอลทำได้ อย่าเครียดสิ ^ ^”
โอ้วววววววววววววววววววววว มาเธอร์ ฟาเธอร์ เจตเทิลแมนนนนนนน
ตัวเล็กของผม ตัวเล็กที่เป็นดั่งแสงสว่าง ตัวเล็กที่น่ารัก โฮรรรรรรรรรร T___________T
เป็นกำลังใจให้แฟน คอยเชียร์ไม่ห่าง
ซาบซึ้ง ขอจูบที T.,T
“ฮื่อ”
ชานยอลจู่โจมกลีบปากนิ่ม ดูดดึงให้อีกคนใจสั่นพร้อมกับช้อนอุ้มร่าเล็กเดินขึ้นไปชั้นสอง วางร่างน้อยๆที่เริ่มขาดอากาศหายใจลงบนเตียงก่อนจะปล้ำจูบอีกหลายต่อหลายครั้ง
หากชานยอลลดความหื่นของตนลงอีกนิด แล้วลองสังเกตร่างตรงหน้ามากอีกหน่อย ก็คงจะเห็นรอยแดงชัดเจนที่ต้นคอขาว ขนาดที่ใหญ่เกินกว่าจะเป็นแมลงกัดนั้นดูน่าสงสัยว่ามันจะเป็นบางอย่าง…
คิสมาร์ก……
พี่ปาร์คแข่งโอลิมปิก -___-? มันไม่จริงใช่มั้ย =___=?
ได้ข่าวว่าอัพช้า จะมีใครสังเกตมั้ยเนี่ย? อัพช้าหรือเร็ว แปรผันตรงกับเม้นนะคะ ยิ่งเม้นเยอะก็ยิ่งมาเร็ว…
สถานการณ์ย่ำแย่เมื่อหัวกะทิเคมีต้องไปแข่งฟิสิกส์
อีกทั้งรอยแดงประหลาดที่ไว้ใจไม่ได้
แท้จริงแล้ว สามหน่อที่น่าสงสัยนี้…มีอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า?
ความสัมพันธ์ประหลาด ซ่อนอยู่ในบทถัดไป……
ความคิดเห็น