คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ☾ LifeLess 04 END
LifeLess
“น้ำป่า! มาหาพ่อเร็วเข้า!!”
!!!!!!!!!
ลู่หานเบิกตากว้าง น้ำเชี่ยวกราดกำลังตรงมาทางเขากับจอนจิน คริสพยายามจะวิ่งเข้ามาช่วยลูกชาย แต่สายไปไปเสียแล้วเมื่อน้ำป่าซัดเอาทั้งสองไปตามกระแสน้ำรุนแรงนั้น
“ม่ายยยยยย!!! โรงแรมของฉัน!!”
จอนจินกรี๊ดร้องแม้ตัวเองกำลังจะจมหายไปกับน้ำ เมื่อกระแสน้ำรุนแรงซัดไปทางโรงแรมของเขา เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดก่อนจะหักพังลงทั้งหลังยิ่งทำให้จอนจินร้องเสียงดังกว่าเดิม
“อึก…ช่วยด้วย..”
ลู่หานพยามลอยตัวในน้ำเชี่ยว ถึงแม้จะว่ายน้ำเป็นแต่ในกระแสน้ำแบบนี้เขากลับทำอะไรไม่ได้ได้เลย
“ลู่หาน!! หาที่จับไว้! ข้างหลังมันเป็นเหว!!”
เสียงคริสดังแว่วมาไกลๆ แต่มันไม่ทันเสียแล้วเมื่อลมหายใจของคนตัวเล็กค่อยๆจางหายลงทุกที
เบื้องหลังของลู่หานเป็นเหวลึกที่อยู่ส่วนหลังของโรงแรม เพียงแค่นั้น ร่างเล็กก็หลับตาลงยอมแพ้
“จับมือฉัน”
“!!”
ก่อนที่ร่างกายจะตกลงในเหวลึก ข้อมือข้างซ้ายก็ถูกมือของใครบางคนฉุดเอาไว้ได้ทัน
ลู่หานสบตาอย่างหวาดกลัวเล็กๆเมื่อคนที่ช่วยเขาคือคนที่ช่วงนี้เขาพบเจอบ่อยเหลือเกิน
เจ้าของเรือนผมสีเทาตอนนี้ไม่ได้มีดวงตาสีเลือดเหมือนเคย มันเป็นเพียงดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนคนธรรมดาทั่วไป และที่ทำให้ลู่หานตกใจ คือใบหน้าคมของคนๆนี้ช่างดูคล้ายคลึงกับเขาจนแทบเหมือนฝาแฝด
และน้ำเสียงนี้ก็อบอุ่นเหลือเกิน
“ก็บอกแล้วว่าให้รีบหนี”
และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ลู่หานได้ยินก่อนจะสลบไป
“ลู่หาน…ลู่หานลูก”
“อือ..”
“ลู่หาน ฟื้นสิ!”
“ค..คุณพ่อ”
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยปรือเปิดอย่างเชื่องช้า กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อคือสิ่งแรกที่รู้สึกได้ว่าที่นี่ต้องเป็นโรงพยาบาลอย่างแน่นอน
แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ??
น้ำป่า..
“คุณป๋า!!! คนๆนั้น!!! คนๆนั้นล่ะ!!!!”
ลู่หานร้องอย่างร้อนรน จนคนเป็นพ่อต้องให้สัญญาณเงียบเพราะที่นี่คือโรงพยาบาล
“คนไหนลูก…ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด”
“คนๆนั้น เขาช่วยผม ผู้ชายคนนั้น”
“ผู้ชายคนไหน พ่อนี่แหละคนที่ช่วยเรามา” คริสคิ้วกระตุกเล็กน้อย ถึงลูกเขาจะหน้าหวานขนาดนี้แต่คนเป็นพ่ออย่างเขาก็ไม่ได้ปล่อยปะละเลยขนาดนั้น ผู้ชายคนไหนกล้ายุ่งกับลูกผม??
“เขาจับมือผม! ที่เหวนั่นเขาช่วยผม!!”
“เอ่อ…ลู่หาน…ที่ลูกจับได้น่ะมันไม่ได้เป็นมือใครหรอกนะ”
“เอ๋?”
“ลูกคว้านี่มาได้ ก็เลยรอด เรากำไว้แน่นมากเลยพ่อกับพยาบาลง้างกันแทบตายกว่าจะเอาออกได้”
คริสยื่นบางอย่างให้ลู่หาน สร้อยเส้นนี้บางเกินกว่าจะทำให้ลู่หานเชื่อว่ามันเพิ่งจะช่วยชีวิตเขาเอาไว้ สร้อยคอเรียบๆที่ทำจากโลหะวาวมีจี้สร้อยอันเล็กที่ลู่หานมองปราดเดียวก็รู้ว่าทำด้วยมือเป็นอักษรรูปตัวเอส ร่างเล็กกำมันเอาไว้แน่น ใครกันนะเจ้าของสร้อยเส้นนี้?
“แต่มีคนช่วยผมจริงๆนะ!”
“จ้าๆ เมาน้ำป่าแล้วเราน่ะ นอนเถอะ”
“คุณป๋าอ่ะ!”
ลู่หานคว่ำปากให้พ่ออย่างอนๆ ก่อนทั้งสองจะระเบิดหัวเราะแบบที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่าเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมาหมาดๆ
คริสลูบหัวเจ้าเด็กขี้งอนอย่างเอ็นดู แต่ก่อนที่เปลือกตาบางจะปิดลง ริมฝีปากช่างจ้อนั่นก็ถามเสียก่อน
“คุณป๋า.แล้วสรุปเรื่องมันเป็นไงอ่ะ…คุณจอนจินอะไรนั่น คนรึเปล่า?”
ลู่หานยังกลัวไม่หาย ภาพน่าสยดสยองของชายคนนั้นยังติดตาที่คงนานกว่าจะลืมลง
“เคยเป็น..โรงแรมนั้นน่ะชาวบ้านแถวนั้นบอกว่าร้างมาหลายปีแล้ว เพราะว่าเจ้าของโรงแรมฆ่าลูกชายตัวเอง พอตำรวจจับได้ก็เลยฆ่าตัวตายตาม เขายังงงอยู่เลยว่าเราไปที่นั่นได้ยังไงเพราะมันไม่ใช่ทางที่เขานิยมใช้กันแล้ว”
“ลูกชาย?”
“ใช่….เอ๊ะ…นี่อย่าบอกป๋านะว่า..”
“อาจจะใช่! คุณป๋ามีรูปเขามั้ย??”
“ไม่มีอ่ะ…ลองหาดู ข่าวมันดังมากเมื่อสามปีก่อน พ่อคิดว่ายังจำได้นะ”
คริสรีปหยิบมือถือออกมาค้นหารายละเอียดข่าว พอเจอปุ๊บลู่หานก็คว้ามือถือเขาไปดูคนเดียวเฉยเลย
ผู้ต้องหา…นายโอ จอนจินก่อเหตุฆ่าเหยื่อที่เป็นลูกของตัวเองแล้วอำพรางศพเอาไว้ในห้องใต้ดิน
ชื่อเหยื่ออยู่ไหนล่ะ?? รูปเหยื่ออยู่ไหนล่ะ??
ลู่หานรัวนิ้ว จนกระทั่งบรรทัดสุดท้ายของข่าวที่แนบรูปภาพมาด้วยหนึ่งรูป
“สรุปว่าไงครับลูก?”
คริสถาม อยากจะยื่นหน้าเข้าไปดูด้วยอยู่นะ แต่พอเห็นไอ้ตัวเล็กยิ้มหวานแถมเอานิ้วลูบหน้าจอที่แสดงรูปภาพรูปหนึ่งแล้วก็หลอนแปลกๆ ขอร้องนะลูก พ่อเป็นคนหัวสมัยใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าลูกจะเอาผู้ชายคนไหนมาทำแฟนก็ได้นะ เอาให้เป็นคนธรรมดาแล้วพ่อจะไม่ห้าม..
“อือ…ใช่เลย”
กูว่าแล้วไง!!! ลูกกูคงไม่ได้ปิ๊งรักต่างโลกอยู่หรอกใช่มั้ยวะ????
คุณพ่อตัวสูงออกจากห้องไปแล้ว เหลือแต่ลู่หานที่ยังนั่งยิ้มกับหน้าจอมือถือ มือข้างหนึ่งกดดาวโหลดรูปภาพนั้นเก็บไว้ อีกข้างก็จับสร้อยที่ตัวเองเพิ่งสวมคอไปเล่น
เขาคนนั้น…ชื่อว่าโอเซฮุน.
จากรูปรูปนี้…หน้าตาเหมือนกับเขาราวกับแกะ เพียงแต่ดวงตากลับคมไม่ออกแววหวานเหมือนเขา
“จะเตือนก็บอกดีๆ ไม่เห็นต้องทำให้หลอนเลย ตาบ้า “
ใครมาเห็นคงคิดว่าคนที่บ้าคงเป็นลู่หานที่นั่งคุยกับจอโรศัพท์ ร่างเล็กยิ้มหวานไม่ยอมหุบเมื่อในรูปจากข่าวนั้นแสดงภาพผู้ชายคนหนึ่ง แต่รายละเอียดสำคัญมันอยู่ที่สร้อยคอที่อีกฝ่ายสวมอยู่
สร้อยคอเหมือนกับที่ลู่หานใส่อยู่ในขนาดนี้แต่ดูใหม่กว่า แต่นี้ก็รู้คำตอบแล้ว่าใครเป็นเจ้าของมัน…
ถ้าผีเป็นเเบบนี้ทุกคน...เเบบนี้ลู่หานก็เลิกกลัวเเล้วล่ะ..
“ขอบคุณนะ…เซฮุน”
END
Talk...
จริงเป็นเรื่องผีเรื่องเเรกที่กล้าเขียน -_-
เรื่องนี้ เราเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่งนะ เค้าโครงเรื่องมันก็ประมาณนี้เเหละค่ะเเต่สยองกว่ามาก กล้ารับประกันเลย =_= เเต่ว่าเราคิดว่า เรื่องๆนี้จริงๆมันทำให้เรารู้สึกคันยิบๆๆๆๆ อยากลองมาดัดเเปลงทำดูก็เลยลองเขียนดู
ดูค้างๆเนอะ...เเต่รู้สึกเราชอบมากอ่ะ
ต้นฉบับน่ากลัวมากจริงๆนะ.. #ยังไม่จบ ฮ่าๆ
ความคิดเห็น