คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★....ยาเม็ดที่สาม - เดินห้างเเละการถูกตามล่า....★
REMEMBER ME
กาลครั้งหนึ่ง ผมสะดุด รัก จนความจำเสื่อม
"ชานยอลอา นายทำอะไรอยู่เหรอ?"
ร่างเล็กเบียดตัวเข้ามาหาผม โซฟาตัวเล็กๆในห้องนอนของผมเลยมีสองร่างที่เบียดกันแน่น
"ก็อ่านหนังสือไง นี่แล้วจะนั่งตักฉันทำไมนั่นน่ะ - -"
ผมตอบเขาไป ร่างเล็กก็ยังไม่หยุดเบียดตัวมาดูหนังสือในมือผมซักที เอาแต่กวนๆผมมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะเนี่ย! ใช่ครับ คุณได้ยินไม่ผิดหรอก เขามาอยู่กับผมได้เป็นอาทิตย์แล้ว แต่ก็อย่างที่เห็น คือเขายังจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม แถมซนขึ้นจากวันแรกเป็นกอง
"ก็ชอบชานยอลนี่ ชานยอลตัวอุ่นจะตายย!"
ว่าแล้วก็เอนซบไหล่ผมไปเลย ผมบีบจมูกรั้นๆนั่นส่ายไปมาจนเจ้าตัวร้องลั่น ส่งฝ่ามือมาตีแขนผมเสียงดัง
อย่างที่บอกละครับ บางครั้งเขาก็งุ้งงิ้งจนน่ารำคาญ แต่เขาก็น่ารัก ชอบอ้อนคนนู้นคนนี้ไปทั่ว ขนาดพวกสามสหายที่พาตัวเขามา เขาก็ยังอ้อน เดาไม่ถูกเลยว่าถ้าความทรงจำกลับมาจะเป็นยังไง
"ชานยอลอา ฉันเจ็บนะ!"
และก็เข้าเสต็ปเดิม เขาทำหน้างอนๆผม
"คร้าบๆ ไม่ว่าแล้วก็ได้"
ร่างเล็กยิ้มกว้างแล้วเอนลงมาซบผม พลางเขาขามาก่ายทับขาผมไว้ด้วยข้างหนึ่ง แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ ใช่สิ! ปาร์คชานยอลคนนี้มันไม่มีปากมีเสียง พูดอะไรก็ไม่มีใครฟัง ลำบากลำบนก็ต้องทนถูกกระทำ(?) T^T
ผมนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ โดยมีหัวทุยๆหนุนที่ไหล่ อ่านไปได้ซักพักผมก็รู้สึกหิวๆขึ้นมา
"ตัวเล็ก หิวอ่ะ หาอะไรให้กินหน่อยสิ"
และนี่ ทำให้เราสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว ตัวเล็กจะเป็นคนจัดการบ้านให้ผม เพราะผมมันหนุ่มโสดไร้คนเหลียวแล(จริงๆคือขี้เกียจ - -) เขาจะเป็นคนทำข้าวเช้า ข้าวเที่ยง ข้าวเย็น เก็บบ้าน ทำทุกอย่างจนตอนนี้บ้านผมวันแลดูวิ้งๆ ไม่มีฝุ่นเลยซักเม็ด ตัวเล็กจัดการเรื่องหยุมหยิมที่ผมมองข้าม เพราะผมไม่ค่อยมีเวลาตามประสาเด็กมหาลัยทั่วไป
"ตัวเล็กที่ไหน ฉันตัวสูงจะตาย ชานยอลนั่นแหละที่สูงเกินไปอ่ะ!"
เขาโวยวาย พลางทำปากยื่น ใช่ครับ ผมเรียกเขาว่า ตัวเล็ก เพราะเขาจำชื่อตัวเองได้ ผมเองก็ไม่รู้ เลยจัดการตั้งชื่อให้ตามความสูงซะเลย แต่ดูเหมือนว่าตัวเล็กจะไม่พอใจเท่าไหร่ เขาตีผมทุกครั้งที่เรียกเขาด้วยชื่อนี่
"คร้าบ ตัวเล็กสูงมากเลย แต่ตอนนี้ชานยอลหิวแล้วนะคร้าบบ ตัวเล็กหาอะไรให้กินหน่อยสิ"
ผมซุกหน้าลงกับคอของอีกคน ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เราสนิทกันมากในเวลาแค่สามวัน เรื่องสกินชิพแบบนี้ชิวๆ ขี้ปะติ๋วมาก ตัวเล็กชอบกอดผมเพราะผมอุ่น ผมก็ชอบกอดตัวเล็กเพราะว่าตัวเล็กตัวหอมดี เราก็เลยกอดกันบ่อยๆ -..-
ตัวเล็กเดินออกจากห้องไป แล้วสิบนาทีถัดมาก็กลับเข้ามาพร้อมชามใบใหญ่
"ชานยอลอา ที่บ้านเหลือแต่รามยอนอ่ะ คืนนี้ไปซุปเปอร์กันนะ"
ตัวเล็กวางชามนั้นลงที่พื้นห้อง กลิ่นหอมฉุยหน้าตาน่าทานเหมือนไปเรียนทำอาหารจากเชฟชั้นดี ทั้งๆที่มันเป็นแค่รามยอนแท้ๆ
(' ') <<สายตาที่ตัวเล็กมองผม
(- -;)
(' ') << จ้องเขม็ง
( - -;;)
"อ..อ่ะนี่ กินกับฉันสิ"
ผมยื่นชามให้เขาบ้างก็เมื่อเห็นเขาจ้องผมตาแป๋ว
"ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่หิว"
แน่เหรออออ น้ำลายจะไหลแล้วนั่น - -
"กินๆไปเห๊ออ รู้หรอกว่าหิว "
ผมพูด พลางคีบรามยอนให้อีกคนได้กิน ตอนแรกก็ทำท่ากลัวๆ ไปๆมาๆก็แย่งตะเกียบผมไปเลย เฮ้ย! ไหนบอกไม่หิววะ - -!
ซู้ดดดด <<เสียงตัวเล็กกิน
โครกก ครากกก <<เสียงท้องผมร้อง
ซู้ดดดดดดดดดดดดดด <<เสียงตัวเล็กกิน
โครกกกกกกกกกก ครากกกกกกกก <<เสียงท้องผมร้อง
เห้ย! พอ ไม่ต้องมาประสานเสียงเป็นโอเปร่า
ว่าแต่ตัวเล็กไม่คิดจะแบ่งผมเลยรึไง = =
"ตัวเล็ก ฉันก็หิวเหมือนกันนา"
ผมมองตามรามยอนที่เข้าปากตัวเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะที่ท้องผมก็ร้องเป็นซาวด์ประกอบการกิน = =
"ชานยอลหิวก็กินสิ ซู้ดดดด"
อื้อหือ! ชามคุณก็กอดไว้แนบอกแบบนั้น จะให้แคะเล็บเท้ามากินเหรอครับ = =
"ฮือ ตัวเล็ก ชานยอลหิว ป้อนชานยอลหน่อยย"
ว่าแล้วผมก็อ้าปากกว้างรอคอยเส้นรามยอน แต่สุดท้ายมันคือความว่างเปล่าา ตัวเล็กมองผมด้วยท่าทางที่ดูงงๆ
"ชานยอลโชว์ลิ้นไก่ทำไม?"
วอท เดอะ เฟี๊ยว! อ้าปากอยากให้ป้อนเว้ยย ไม่ได้โชว์ลิ้นไก่! ผมว่าตัวเล็กปัญญาอ่อนจริงๆแล้วล่ะ = =
(T^T) << หน้าผม
"ฮ่าๆ ชานยอลตลกจัง มานี่สิ เดี๋ยวป้อน"
โอ้พระเจ้า นี่มันช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต ตัวเล็กยิ้มกว้างให้ผมพร้อมกับส่งตะเกียบมาให้ ผมรีบรับมันมาแล้วป้อนตัวเล็กที ป้อนตัวเองที แล้วก็แย่งคำสุดท้ายกัน
มื้อเที่ยงของผมถูกเติมเต็มด้วยรามยอนถ้วยเล็กๆที่กินยังไงก็กินไม่อิ่ม
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ....ราวกับว่าผมในตอนนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
( - -+) ( ' ' )( - -;) (+- - )
ตอนนี้ผมกำลังตกเป็นเป้าสายตาc.
( - -+) ( ' ' )( - -;) (+- - )
และตกเป็นเป้าสายตา..
สงสัยรึเปล่าว่าพวกเขาจ้องผมเพราะอะไร?
เพราะพวกเขาคงไม่เคยเห็นไอ้บ้าที่ไหนใส่แว่นดำตอนกลางคืนอ่ะ! -*-
พวกคุณคงจะคิดว่าผมปัญญาอ่อนสินะ ผมเปล่า พระเอกอย่างผมจะปัญญาอ่อนได้ไง- -
นู้นน คนข้างๆผมเนี่ย ที่ยุให้ผมใส่แว่นดำอันนี้มา = =
eชานยอลใส่แล้วเท่ห์จัง ชานยอลใส่แว่นออกไปข้างนอกเถอะนะ f
แล้วพอผมปฎิเศส
"ชานยอลไม่ชอบเหรอ ไม่เป็นไร เค้าขอโทษ .__."
แล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมก็เลยต้องใส่มันมาเนี่ย !
"ชานยอลอยากกินแครอทมั้ย"
คนน่ะเว้ยไม่ใช่กระต่าย - - << สิ่งที่ผมคิด
"อยากกินสิ" << สิ่งที่ผมพูด
ผมคงจะบ้าไปแล้วสินะ ! - -
ตอนนี้เราอยู่ที่ซูเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ตัวเล็กดูจะตื่นเต้นมากๆ เขาเดินไปตรงนั้น วิ่งไปตรงนี้อย่างกับเด็กๆ เวลาอยากได้อะไรก็จะถามผมเชิงประมาณว่า ชานยอลชอบใหมจะซื้อ แต่จริงๆแล้วก็คือเขาอยากกินนั่นแหละ ดังนั้น ตอนนี้บนรถเข็นมันก็เลยมีแต่ อมยิ้ม ลูกอม ของหวานอีกจิปาถะ = =
"ชานยอล เค้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
จู่ๆตัวเล็กก็เขย่งเท้ามากระซิบผมที่กำลังเข็นรถเข็น พร้อมกับทำท่าบิดขาไปมาเป็นเชิงว่าไม่ไหวแล้ว
"งั้นรอตรงนี้นะ"
แล้วเขาก็รีบวิ่งตรงไปห้องน้ำ เหลือผมที่ยืนโด่อยู่คนเดียวในแผนกยา พลันสายตาก็มองไปเห็นกล่องเจลหล่อลื่น หึ่ย อ่านซักนิดละกัน -.,-
เพิ่มความร้อนแรงให้เซ็กส์ของคุณ..
ก็นะ ผมเป็นหนุ่มโสด ก็ต้องมีอยากบ้างไรบ้าง เห็นทีคืนนี้ผมคงต้องเล่นว่าวก่อนนอนซักนิด -.,-
ร่วมๆ ห้านาที ตัวเล็กก็วิ่งปึงปังมาหาผม เอ้าๆ เดี๋ยวก็ล้มความจำเสื่อมอีกหรอก
"วิ่งทำไม เดี๋ยวก็ล้ม"
ผมเอ็ด แต่เขากลับส่ายหน้ารัวๆ แล้วดึงข้อมือผมเดินตรงไปทางประตูออกซุปเปอร์
"อะไรเนี่ย? ตัวเล็กยังไม่จ่ายตัวเลยนะ"
ผมรั้งตัวไว้ แต่มือเล็กๆก็พยายามเหลือเกินที่จะลากผมให้เดินจากไป ผมมองหน้าเขาเป็นเชิงสงสัย ตัวเล็กในตอนนี้มีท่าทีตกใจอย่างชัดเจน
"ชานยอล รีบไปกันเถอะ มีใครไม่รู้เขาจะลักพาตัวเค้าอ่ะ"
- -;;
"มั่วป่ะ"
"นั่นไงชานยอล มันมาแล้วอ่ะ ชานยอล ไปเร็ว!"
ผมหันขวับตามทิศทางที่นิ้วเรียวนี้ คนใส่สูทดำหลายคนกำลังวิ่งตรงมาทางเรา ซึ่งดูจากท่าทางแล้วไม่น่าวางใจเลย! ผมคว้าข้อมือเล็ก ก่อนจะฉุดให้วิ่งไปพร้อมกัน
"ชานยอล มันจะมาถึงแล้ว!!"
มือเล็กบีบมือของผมแน่นบ่งบอกถึงความกลัวของเขา ตากลมปริ่มน้ำตายามเมื่อผมหันไปมอง เราวิ่งตัดผ่านห้างมาจนจะถึงลานจอดรถแล้ว แต่พวกมันก็ยังไม่หยุดไล่ตาม ซ้ำยังตะโกนโหวกเหวกสั่งให้เราหยุด ซึ่งผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน
"ขึ้นรถ!"
ผมยัดตัวเล็กเข้าที่เบาะข้างคนขับ แล้วตัวเองก็อ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง สตารท์รถอย่างรวดเร็วแล้วรีบขับออกจากลานจอดรถ ดูเหมือนพวกมันจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ ตอนนี้เราขับหนีรถลีมูซินสีดำสามคัน รถเก๋งอีกหนึ่งคัน พ่วงด้วยจักยานยนต์อีกสามคัน ผมเร่งความเร็วมากขึ้นหวังจะสลัดให้หลุด จนเกือบลืมไปว่ามีคนๆหนึ่งนั่งอยู่ข้างกัน..และตอนนี้เขากำลังสั่นระริกด้วยความกลัว
"คาดเข็มขัดก่อน เร็ว"
ตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย ผมยื่นมือข้างหนึ่งไปกุมมือเล็กสั่นเทา เขาบีบมือผมแน่น ในขณะที่ผมยังคงขับด้วยความเร็ว 220 กิโลเมตร/ชั่วโมง และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความเร็วตามประสารถยุโรปคุณภาพดีc.แต่นี่ไม่ใช่เวลาอวดรถ - -
"ชานยอล "
มือเล็กบีบมือผมแน่น ผมไม่แน่ใจว่าเขากำลังกลัวที่ผมขับรถเร็วหรือกลัวเจ้าพวกข้างหลังนั่น แต่ตอนนี้ผมเห็นน้ำตาของเขาแล้ว มันอาจจะแปลกที่ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจ
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้"
ผมปลอบใจ รถ 6 คนข้างหลังยังตามมาไม่หยุดหย่อน เปิดไฟสูงใส่ผมบ้างล่ะ ทำจะเบียดผมบ้างหละ ผมเลี้ยวซ้ายเลี้ยวซ้ายแล้วขวาไปตามท้องถนนที่วันนี้ดูโล่งๆ และมืดๆ แปลกๆ
"ชานยอล คือ คือ ฉันปวดฉี่อ่ะ.."
!
-*-
"อ่ะ อะไรนะ ?"
"คือฉันปวดฉี่อ่ะ เมื่อกี้ยังไม่ได้ฉี่เลย.."
คนตัวเล็กตอบเสียงอ่อย โถ่! ไอ้ที่ตัวสั่นนี่เพราะปวดฉี่หรอกเหรอ ไอ้เราก็นึกว่ากลัวจนตัวสั่น ปัดโถ่!!!
"ชานยอล ขับเร็วๆได้มั้ย ปวดฉี่ ><"
ว่าแล้วก็ทำท่าบิดตัวไปมา เออครับ! ข้างหลังมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ไล่มา 6 คัน ยังไม่หนักเท่าคนปัญญาอ่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังผมนี่เลย! ให้ตายเถอะตัวเล็ก!
O__O
อ่าช่า ด่านตรวจ เอาไงดีวะ!!
รถคันข้างหลังก็ตามมาติดๆแบบชนิดที่ผมผ่อนความเร็วลงไม่ได้ ข้างหน้าก็เป็นตำรวจหลายนายซึ่งดูท่าทางแล้วกำลังจับตามองรถของผมอยู่เป็นแน่แท้ ในขณะที่ผมกำลังวุ่นอยู่กับการตัดสินใจ ก็เหลือบไปเห็นหนึ่งในนายตำรวจหลายนาย
นั่นไง ทางรอดของผม!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
ผมเบรกอย่างแรงจะตัวรถหมุนเล็กน้อย แขนข้างหนึ่งจับพวงมาลัยพยายามบังคับไม่ให้ชนตำรวจคนไหนเข้า แขนข้างหนึ่งก็กันหน้าผากคนตัวเล็กที่ช๊อคจนไม่รู้เรื่องรู้ราวไม่ให้กระแทกคอนโซลหน้า หน้าผากเขาคงจะไม่เป็นอะไรหรอกแต่มือผมเนี่ยเจ็บยังกะกระดูกจะแตก ซวยชิบหาย!
"ลงมาเร็ว"
ผมรีบปลุกตัวเล็กจากอาการช๊อค กึ่งลากกึ่งจูงเดินไปหานายตำรวจคนหนึ่ง นายตำรวจคนนั้นพอเห็นหน้าผมก็ตาเบิกกว้าง - -
"ลูหาน ยืมรถหน่อยคันหนึ่ง แล้วก็ฝากจัดการไอ้พวกที่ตามฉันมาด้วย"
"เฮ้ย! จะบ้าเหรอ แล้วนี่แกไปทำอะไรถึงได้มาแหกด่านฉันแบบนี้ T^T"
นายตำรวจร่างเล็กทำท่าเหมือนจะร้องไห้ อะไรกัน เมื่อกี้ผมเหยียบกรวยไปไม่กี่อัน เฉี่ยวรถตำรวจไปไม่กี่รอยก็โกรธกันแล้วเหรอ .___.
"เอาน่า พวกนั้นมันจะมาปล้นแฟนฉัน เก็บให้ด้วย"
ว่าแล้วผมก็ตะปบเอว เพื่อนสนิท หยิบเอากุญแจเป็นพวงๆที่ห้อยอยู่ตรงเอว ตรงไปที่รถ
"ลูหาน คันนี้ดอกไหน!"
ผมตะโกนถาม พลางยัดคนตัวเล็กเข้าไปในรถอีกที
"ดอกที่มันเขียนเลข 12 น่ะ เฮ้ย! ไอ้ชานยอล รถหลวงเว้ยยยยยยย!!!!"
ได้ยินเสียงแปร๋นๆของลูหานดังไล่หลัง ก่อนที่เราจะขับผ่านด่านตำรวจนั้นไป ผมแอบส่องมองกระจกหลัง พวกหกคันที่ไล่ตามผมมากลับรถหนีแทบไม่ทัน รถตำรวจหลายนายเล่นตามไปอย่างที่ผมสั่ง ก็แน่ล่ะ บังเอิญพ่อมีอิทธิพล J
บรรยากาศตอนกลางคืนในรถตำรวจมันก็ไม่ได้แย่ ดาวด็สวย ถนนก็โล่ง แต่ประเด็นคือที่นี่ที่ไหนฟระ!
เอาง่ายๆเลยนะ อธิบายแบบตรงๆเลยว่าตอนนี้เรากำลัง หลงทาง กันอยู่ล่ะ..
ตอนที่หนีพวกนั้นผมก็ไม่ได้คิดนี่นาว่าจะหนีไปไหน ในหัวมีแต่จะหนีให้พ้นให้ได้ ไปๆมาๆพอออกจากด่านเราก็เจอทิวทัศที่ไม่คุ้นตา ภายนอกรถวังเวงๆจนผมกับตัวเล็กต้องจับมือกันแก้กลัวในบางครั้ง
"ชานยอล ป้ายตรงนั้นเขาบอกว่าอีก 11 ก็โลถึงทะเลอ่ะ"
คนตัวเล็กบอกผม ป้ายไหนวะทำไมผมมองไม่เห็น ปกติตอนกลางคืนผมก็พอมองเห็นอยู่นะ แต่วันนี้ทำไมมืดๆเดี๋ยวต้องไปเช็คสายตาซักหน่อย
"ไปทางไหนล่ะ"
"ป้ายมันบอกว่า ตรงไปเรื่อยๆ 11 กิโลก็ถึงทะเล"
อืมcถ้าพูดถึงทะเลก็คงจะพอมีโรงเรียนหรือห้องพักที่เราจะสามารถนอนกันคืนนี้ได้ ตัวเล็กดูจะเหนื่อยพอสมควรเลยทีเดียวกับการขับรถบู๊แหลกของผม ก็แน่สิ ผมเนี่ยนักแข่งเก่าเลยนะ..ในสนามเถื่อนน่ะ = =
"นอนก่อนก็ได้ แล้วถึงแล้วจะปลุก"
ผมบอกคนข้างๆ ตัวเล็กปรับเอนเบาะก่อนจะหลับตาลง
Z
ZZ
ZZZ
ZZZZZ
ไม่น่าบอกให้ตัวเล็กหลับเลยว่ะc.ขับรถคนเดียววังเวงจุงเบย
โถ่ กิ่งไม้ข้างทางจ๊ะ ทำไมเธอมีตาสีแดงล่ะ TTOTT
ว่าแล้วความกลัวชนิดขี้ขึ้นสมองก็บังเกิด ผมเหยียบคันเร่งจนมิด หวังว่าไอ้รถตำรวจผุๆนี่จะไม่ล้อหลุดระหว่างทางนะเว้ยยย TTOTT
เป็นยังไงกันบ้างคะ ? สามตอนแล้วกับ Remember me
มันสนุกรึเปล่า? เราลุ้นมากเลยนะ T^T
ไม่มีเม้นก็เศร้านิดนึง แต่ใจจริงก็อยากให้เม้นบ้างนะคะ
ปล รามยอนเนี่ย กินกับตะเกียบรึเปล่านะ = =
ตอนละเม้นก็ยังดีะ
Rasp
berry
ความคิดเห็น