คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ★ กอด
BE MY HONEY
exo - Chanbaek
“มึง…กูตั้งแล้วอ่ะไม่เอาที่บ้านนะ โรงแรมแถวนี้ได้ป่ะ”
“บ้า! กะเอากูจริงๆดิ๊”
ผมตีชานยอลอย่างไม่เบานัก
กว่าจะสะบัดมันออกได้เล่นเอาเสียวไปทั้งตัว นี่มันยังบอกว่ามันตั้งและอยากจะเล่นจ้ำจี้กับผมอีก
“อืม..โรงแรมแหละ กูมีที่ดีๆอยู่มึงต้องชอบแน่”
“เฮ้ย..ยอล เอาจริงดิ มึงเป็นเพื่อนกูนะ”
“เออกูรู้…แต่กูชอบมึงไง เห็นหน้าก็มีอารมณ์แล้วเนี้ย”
“กูผู้ชายด้วยนะ”
“เอาน่ากูรู้วิธิทำ และกูชอบมึงไปแล้ว ต่อให้มึงมีแขนข้างเดียวกูก็ชอบ อ้าขาแล้วครางพอ”
“=___________________=”
“ถ้ากูบอกว่าไม่ให้ล่ะ”
“ก็ลองดู..”
“หยอย..นี่มันม่านรูด -0-!!”
ผมตะโกนลั่นเมื่อมันเลี้ยวหักศอกเข้าไปสถานที่แห่งกามอย่างไม่ลังเล
“เออ…รอแป๊บ”
ชานยอลลงากรถไปคุยกับพนักงานคนนึง นี่คือกะเอากูจริงๆสินะ? -0-
คือ…ผม…ก็ไม่ใช่ว่าเกลียดมันหรอกนะ..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมรักมันนี่นา
แต่ว่าตอนนี้เรากำลังจะ..เอ่อ..นั่นหละ เฮ้ยแต่ผมเป็นเพื่อนมันไง แล้วหลังจากนี้ไปมันจะเป็นยังไง?
แค่เพื่อน..หรือเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ผมต้องเสียมันไปรึเปล่า? แล้วพี่มืดกับเซฮุนมันจะว่าไงอ่ะ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดหัวววววววววววววววว
“เข้าไปรอในห้อง -_-”
ชานยอลบอกผมหน้านิ่ง รอบตัวมันเต็มไปด้วยรังสีหื่นสีม่วงก่อนจะเดินตามพนักงานคนเดิมไป
อื้อหือ….ห้องมันจัดไว้สำหรับเรื่องนั้นโดยเฉพาะเลยทีเดียว สื่อเสื่อมๆเพียบ -0-
ผมนั่งรอชานยอลอยู่บนเตียง ไม่กล้าสัมผัสอะไรอื่น เท่าที่ดูๆแล้วคนออกแบบคงเซ็กจัดมาก ผมเห็นนะ โซ่กับเทียนที่อยู่หัวเตียงอ่ะ -_- !
ไม่นานหมอนั่นก็กลับมาพร้อมถุงอะไรซักอย่าง
ผมว่าผมน่าจะลองต่อรองกับชานยอลดู…ไม่อยากเสียตัว T___T
“คือ…ยอลกูว่า”
“ไม่…กูไม่รับคำขอร้องจากมึง กูว้อนมากตอนนี้”
“-0-!”
“มึงไม่ต้องไปคิดกังวลเรื่องนู้นเรื่องนี้..กูคิดแทนมึงหมดละ”
“หมายความว่าไง -_-”
“มึงรู้มั้ยทำไมจงอินไม่จีบมึงต่อ เพราะกูหวงมึงจนได้ตีกับมันไปที พวกนั้นรู้เรื่องหมดแล้ว ”
“-0-”
ผมนิ่งเหมือนปลาน็อคน้ำก็ไม่ปาน….นี่มึงไปตีกันเหรอ?
เพราะกูเหรอ??????? มิน่าวันนั้นหน้าไอ้พี่มืดช้ำๆ -0-
“อะไรอยู่ในถุง”
ผมถามชานยอลอย่างไม่ไว้ใจ
นอกจากท่าทางคุกคาม(ทางเพศ)ของมันแล้วผมมีความรู้สึกว่าไอ้ถุงนั่นมันคงไม่ใช่ถุงก็อบแก๊บเอาไว้ใส่ผักใส่ปลาแน่ -_-
“ของเล่น”
“หือ?”
“ของที่กูจะใช่เล่นกับมึงอ่ะ -.-”
“-0-!!”
“มามะเบบี๋ -..-”
บี๋พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
“ชานยอล! ไม่เอานะเว้ย!”
ผมร้องลั่น กระโดดข้ามเตียงหนีไอ้ยักษ์โรคจิตที่ตอนนี้กำลังวิ่งไล่ผม แต่เหมือนเสียงโวยวายของผมไม่ได้ส่งไปถึงหูกางๆของมันเลยแม้แต่นิด!
เราวิ่งรอบห้องจนผมหอบแดกแทบก้าวขาไม่ไหว แต่พอเห็นหน้าตาหื่นๆของมันขาผมก็ติดสปีดวิ่งปรืดๆหนีโดยทันที -0-
“ยอลลลลลลลลลลลลลลลล!!! ไอ้โรคจิตตตต!!!”
ผมร้องลั่น ไอ้บร้า
กูเพื่อนมึงยอล ตั้งสติเอาไว้กูเพื่อนเมิงงงง TOT
ผมพยายามวิ่งหนีชานยอลให้ได้นานที่สุด แต่ฟ้ากลับไม่เป็นใจ
ไม่นานนักเขาก็ตามทัน จับผมเอาไว้ได้แล้ววางลงบนเตียงแทบจะในทันที
โอ้วมายก็อดดด พ่อแก้วแม่แก้วช่วยเเบคด้วย! ยังไม่อยากมีฝาละมี T___T
“ชานยอล..”
ผมเรียกชื่ออีกคนพลางหอบไปด้วย เขาเองก็ดูเหนื่อยไม่น้อยที่จู่ๆต้องมาวิ่งไล่จับกันเหมือนเด็กๆ
บนเตียงกว้างชานยอลคร่อมตัวผมเอาไว้ เราไกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
มันอาจจะเกิดความโรแมนติคเล็กๆ แต่คงไม่ยิ่งใหญ่เท่าความลามกที่กำลังสื่อมาจากดวงตาของมัน -_-*
“วิ่งซะกูเหนื่อย..”
ชานยอลพูดพลางหอบ สงสัยจะเหนื่อยจริง สม!
ผมเอื้อมมือไปเช็ดหยดเหงื่อที่ขมับของอีกคน ผมไม่ชอบเลยเวลาที่ชานยอลดูไม่ดูแลตัวเองแบบนี้ มันขัดหูขัดตาจนทนไม่ไหว ร่างสูงแนบแก้มกับฝ่ามือของผม หลับตาพริ้มจนผมหน้าแดงขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
“แบค..”
“หืม?”
“วันเสาร์นี้กลับบ้านกันมั้ย?”
“บ้านที่ไหน…”
ผมว่าเพราะผมเองไม่มีบ้านที่เกาหลี
จะบินกลับแคนนาดาก็กระไรอยู่
ถึงหน้าตาผมจะเหมือนมาจากดินแดนที่ราบสูง แต่ดีกรีผมนี่เด็กนอกเลยนะ -..-
“บ้านกูอ่ะ…ไปหาแม่กูนะ”
…//////
นี่คงไม่ใช่ว่าจะแนะนำผมกับแม่หรอกนะ
ผมกับแม่ชานยอลรู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ ท่านชอบชงเราอยู่เป็นประจำ นี่ถ้ารู้เรื่องคงฟินตาย..
เฮ้ยๆ เดี๋ยวนะ การแนะนำตัวกับผู้ใหญ่นี่มึงควรทำกับผู้หญิง ไม่ใช่กับคนที่แมนอกสามสี่ห้าศอกอย่างกูป่ะ -0-?
หรือว่าผมจะไม่แมนแล้ว..
“ก็ได้ๆ..ยอล มึงลุกก่อนดิ หนัก”
ชานยอลยอมลุกจากตัวผมแต่ก็ล้มตัวลงมานอนข้างๆกัน ร่างสูงพลิกตัวมากอดเอวผม สัมผัสจากมือใหญ่ทำขนอ่อนลุกชันไปทั้งร่าง นอนสงบๆแบบนี้จะไม่ปล้ำแล้วสินะ
“รักนะ..ฮันนี่”
ชานยอลกระซิบเสียงเบา ก่อนที่เขาจะชิงหลับไปก่อน ในขณะที่ผมยังคงอึ้งกับประโยคแสนขี้เล่นนั่น
“รู้แล้วน่า..ไอ้บ้า”
แล้วนี่ทำไมผมหยุดยิ้มไม่ได้ล่ะเนี่ย? J
ความคิดเห็น