คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ★ รู้สึก
BE MY HONEY
exo - Chanbaek
MyXia
กว่าจะออกมาได้ ก็แทบได้เสียเป็นเมียเป็นผัวกัน =____=
ผมล่ะอยากจะบ้าตาย ดูหนังไม่รู้เรื่องเลยซักกะติ้ด สาเหตุก็มาจากไอ้ยีราฟล้านปีที่นั่งข้างๆ เผลอจับ เผลอลูบ เอากูกลับไปเล่นที่บ้านเลยมั้ย?
ตอนออกจากโรงหนังมันก็ค่อนข้างจะดึกมากแล้ว ผมก็เดินไปหลับไปจนชานยอลต้องมาจูงมือเดินไป ผมค่อนข้างแปลกใจนิดหน่อยที่ชานยอลจูงมือผมข้ามถนนไปร้านไอฮกรีมตรงข้ามห้าง เพราะปกติแล้วชานยอลทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นแน่ๆ แล้วดูสิ ตอนนี้กลายเป็นสุภาพบุรุษจุฑาเทพไปแล้ว
ช่วงนี้ไอ้หยอยมันเปลี่ยนไปนะ หลังจากที่มันทิ้งผมอยู่บ้านคนเดียวเป็นอาทิตย์ กลับมาก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นนิดนึง และได้ความหื่นมาจากไหนเยอะแยะไม่รู้
ชานยอลพาผมมากินไอศกรีมรอบดึก นายนี่ดูใจดีมาก ถ้าตัดเรื่องสายตาที่มองมองผมเหมือนตาแก่โรคจิตแบบนั้นอ่ะนะ -.-
“หยอย”
“…..” เงียบ
“ชานยอล”
“…..” เงียบ
“ฮันนี่”
“จ๋าาาา”
=____________________________________=
คือต้องเรียกแบบนี้สินะ ไร้สาระว่ะ
“ถามหน่อยได้มั้ย อาทิตย์ที่ไม่กลับบ้านน่ะ ไปไหนมา?”
ชานยอลขมวดคิ้ว ก่อนคลายออกอย่างรวดเร็ว
แต่มันไม่ไวพอผมเลยสังเกตุเห็น
“…ไม่ต้องรู้หรอก”
“ยอล…มึงจะไม่บอกกูจริงเหรอ?”
“….”
ผมแสร้งทำหน้างอ ผมรู้มันแพ้แบบนี้
เหมือนกับที่ผมแพ้เวลามันจับนู้นจับนี่นั่นแหละ
“กู….ไปพิสูน์อะไรบางอย่างมาอ่ะ”
อะไร? บ้านผีสิงอะไรแบบนี้อ่อ -0-
“อะไร”
“ไม่บอก กินให้หมดแล้วกลับบ้านเหอะ”
“-3- จำไว้เลย”
กว่าจะออกมาได้ก็ปาไปค่อนคืน ลานจอดรถของห้างเงียบฉี่ เหลือรถอยู่เพียงไม่กี่คัน
ผมรีบกอดแขนชานยอลแน่นแม้จะรู้สึกขายหน้านิดๆ มันมืดอ่ะ แถมน่ากลัวด้วย T_T
“เฮ้…ไม่เป็นไรนะ”
ชานยอลถาม ผมรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ เหมือนคนจ้องอยู่ตลอดเวลา แต่กลัวจะทำให้ชานยอลพลอยไม่สบายใจไปด้วย เลยพยักหน้าให้เขาแทนคำตอบ
“เดี๋ยวนี้ขี้กลัวนะ”
“-3-”
ผมตีเขาไปแรงๆที ก่อนเข้าไปนั่งบนรถของชานยอล
ยังไม่ทันที่เราจะได้ออกรถ ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น
ปึ้กกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อ๊ะ!”
“ออกมาเลยนะ!!!!”
ผมผวาเข้าหาชานยอลที่อยู่เบาะถัดไป
จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเคาะกระจกรถฝั่งผมเสียงดัง ชานยอลรีบกดล็อกประตูทันที
“พยอนแพคฮยอน!! เธอแย่งชานยอลของฉันไป!!!”
“ไม่ต้องสนแพคฮยอน ไปเถอะ”
ชานยอลกลบท่าทีตกใจเอาไว้ เขาออกรถอย่างเงอะงะโดยมีผู้หญิงคนนั้นตามเคาะกระจก จนเธอตามไม่ทัน
นั่นมัน…มินอารึเปล่า? -0-
“ฮึก…อึก….ฮือ”
“ฮันนี่ ไม่เอาไม่ร้อง ไม่ต้องตกใจ ”
อ้าว นี่ผมร้องไห้อีกแล้วเหรอ ฮือ
แค่ตกใจร้องไห้ทำไมวะ T____________T
อ่อนแอว่ะ ทำตัวให้แมนๆดี๊ T___________T
ความแมนของกูออสโมซิสไปหามึงใช่มั้ย! ทำไมมึงดูแมนขึ้นในขณะที่กูดูตุ้ดลงทุกวันๆ Y.Y
“ไม่เอาไม่ร้องนะ”
ชานยอลหยุดรถ ก้านนิ้วยาวเอื้อมมาเช็ดเม็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ
รู้มั้ยชานยอล….หลังจากที่มึงหายไปจากบ้าน
พอมึงกลับมา หลายอย่างในตัวมึงเปลี่ยนไป มึงดูโตขึ้นนะ…
ถ้ามึงไปหาผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นคงเก่งมากที่ทำให้มึงเป็นผู้เป็นคนได้
“ชานยอล กูไม่ไหวแล้ว ฮือ เราเลิกแกล้งทำแบบนี้เถอะ กูเริ่มกลัวแล้วนะ”
ผมร้องไห้ออกมา
เหมือนได้ระบายทุกอย่างที่ประเดประดังมาตลอดสัปดาห์
ผมโดนแกล้ง ผมรู้มันงี้เง่าที่ต้องบอกว่าผมโดนผู้หญิงแกล้ง แต่มันไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวไง แฟนคลับชานยอลทั้งแผงแกล้งผม ไหนจะเรื่องที่ชมรมบ้าบอนั่นตามตื้อผมอีก หลายคนบอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนดัง ผมยอมรับว่าเคยคิดอยากดัง อยากป๊อบในม. มีสาวๆรุมล้อม แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
มันไม่มีความเป็นส่วนตัว ผมกระดิกไปไหนแทบไม่ได้เลย
“อื้อๆ กูรู้กูเข้าใจ งั้นเราเลิกเถอะ”
ทำไมรู้สึกเจ็บลึกๆ
“….”
“เลิกแกล้งทำ แล้วมารักกันจริงๆมั้ย?”
“….???”
“คือ….กูรู้สึกว่าชอบมึงเข้าแล้วล่ะ”
“คือ….กูรู้สึกว่าชอบมึงเข้าแล้วล่ะ”
“มึงเมายาฆ่าหญ้าป่ะเนี่ยหยอย -0-”
“เปล่า กูพูดจริง =__=”
“ไม่อ่ะ มึงต้องล้อกูเล่นแน่ๆ”
ชานยอลมองผมด้วยสายตาจริงจัง ไม่นะ มึงล้อกูเล่นแน่ๆอ่ะ -0-
กูไม่เชื่อออ ไม่จริงงง เป็นไปไม่ได้แบบชัวร์ๆ !!!
คนอย่างมันเนี่ยนะชอบผม! และอีกอย่าง ผมแมนทั้งแท่งนะเฟ้ยยย
“กูคิดว่า..กูคงชอบมึงมาตั้งนานแล้ว แต่มันแสดงออกชัดเจนตอนที่มึงทำ..เอ่อ..ออรัลให้กูในห้องน้ำวันนั้น”
-_-/// พูดตรงชะมัดเลย
“รู้มั้ยมึงทำให้กูบ้า…มึงทำให้กูนอนไม่หลับ กูอยากกอดมึง กูอย่าอยากจูบมึง อยากทำอย่างว่ากับมึง”
-_-///////
เดี๋ยวนะ มึงเพื่อนกูนะเว้ย มาพูดแบบนี้กูก็รู้สึกเขินเป็นนะเว้ย
เอาเป็นว่าคราวหลังจะไม่ทำ ถ้ารู้ว่ามันทำให้มึงหวั่นไหวขนาดนี้ -_-;;;
“กูออกไปข้างนอก ไปกับพวกจงอิน ไปหาผู้หญิงมานอนด้วยเผื่อหายอยาก…แต่ไม่เลย มันทำให้กูอาการหนักกว่าเก่า กูเห็นหน้าผู้หญิงพวกนั้นเป็นมึง ทุกครั้งที่ผู้หญิงพวกนั้นครางกูได้ยินเสียงมึงคราง กูทำเรื่องแบบนั้นกับใครไม่ได้เลยเพราะกูนึกถึงแต่มึง”
“แพคฮยอน มึงทำหลุมรักซะใหญ่ กูหาทางขึ้นไม่ได้เลย”
“……”
ช็อก – สิบ – วิ
“อย่าเงียบสิ กูใจไม่ดี กูไม่อยากแห้วนะเว้ย -_-;;”
“เอ่อ..คือกู..แบบว่า…”
“โอเค…..มึงเงียบนั่นคงเป็นคำตอบของมึงใช่มั้ย?”
“…..”
“กูจะพยายามให้คิดกับมึงแค่เพื่อนเหมือนเดิมแล้วกัน..”
เอ้า….น้อยใจซะแล้ว
ขี้ใจน้อยอ่ะ -..-
ผมเห็นเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องสนุกทันทีที่ชานยอลพูดตัดพ้อแบบนั้น
“มึงจะไปไหน?”
“ข้างนอก รอกูแปบ”
“ยอล…คือกู….คือมันเร็วมากอ่ะ กูตั้งตัวไม่ทัน กูไม่ได้ปฏิเศษมึงนะ”
ผมเรียบเรียงประโยคอย่างผิดๆถูกๆ แต่มันมีอิทธิพลพอให้ชานยอลนิ่งไม่ลงจากรถอย่างที่พูด
ผมก้มหน้างุดเมื่อเขามองเหมือนต้องการคำตอบบางอย่าง
“มึงหมายความว่า…มึงรักกู”
“กูไม่รู้.”
“มึงรักกูใช่มั้ย มึงรู้สึกยังไงตอนนี้?”
“คือ…กูไม่รู้อ่ะ แบบกูไม่เคยมีแฟน…แล้วมัน..อื้อ”
ผมเบิกตาโพลง ก่อนจะปรือปิดลงอย่างพอใจ
ความรู้สึกอุ่นชื้นจากริมฝีปากของอีกคนสัมผัสแนบแน่นผ่านผิว
แบบนี้เรียกว่าจูบสินะ มันรู้สึกดีจัง…
ความรู้สึกหวิวๆตอนที่ชานยอลกวาดลิ้นไปทั่วโพรงปาก ทำเอาผมสั่นสะท้าน ราวกับมีไฟฟ้าเล่นไปทั่วร่างกาย เหมือนกับว่าเราเป็นแม่เหล็กขั้วบกและขั้วลบ อำนาจแม่เหล็กทำให้เราดึงดูดกันอย่างง่ายดาย
“อืม..”
“ยั่วเหรอ?...อยากเสียตัวรึไง”
“แล้วมึงอ่ะ..อยากได้กูรึไง”
ชานยอลหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์
ใช่มันเจ้าเล่ห์ ผมรู้ดีที่สุด
“หึๆ..ของมันแน่อยู่แล้ว ยอมมั้ยหละ”
“ไม่รู้สิ..”
“ไม่รู้ล่ะ…อยากเอา…คิดซะว่าเป็นการจีบละกันนะ”
จีบบ้าอะไรเล่า….
นี่เรียกจูบ และจับมากกว่า..
ความคิดเห็น