คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ★.... ยาเม็ดที่หก - ตัวเล็กของชานยอล?.... ★
REMEMBER ME
กาลครั้งหนึ่ง ผมสะดุด รัก จนความจำเสื่อม
T^T
ขอบคุณพระเจ้า T^T
ในที่สุดผมก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ด้วยฝีมือการขอบรถชนิดที่เรียกว่าเด็กแว๊นเรียกพี่ เข้าโค้งก็เหยียบเต็มที่ ไฟแดงก็ฝ่ามันทุกไฟ แซงซ้ายแซงขวามาตลอดทาง ผมนึกว่าผมจะตายแล้วซะอีก TOT
“งื้อ ไม่ให้กลับได้มั้ยอ่ะ”
เสียงตัวเล็กว่าพลางกอดแขนคยองซูไว้แน่น หัยทุยๆถูไถแขนมันไปมา
ผมจะเล่าให้ฟังว่าตลอดทางจาก CB มาถึงบ้านผมประมาณ 100 กว่าโล เราใช้เวลาเพียงแค่ 40 นาทีกว่าๆ คิดดูเองว่าขับเร็วแค่ไหน แต่ไอ้ตัวเล็กจอมป่วนนี่ก็ดูจะติดใจวิธีการขับรถของไอ้เหลือกเหลือเกิน ร้องกรี๊ด วีด ว๊ายเหมือนเก็บเล่นรถไฟเหาะมาตลอดทาง ในขณะที่ผมนั่งน่าซีดจะเป็นลมแหม่มิเป็นแหล่
“โอ๋ เดี๋ยวจะแวะมาหาแล้วกันนะ”
แล้วไอ้เหลือกก็ปลอบใจตัวเล็กใหญ่ เหมเข้ากันดีจังเลยนะ -*-
ผมเท้าสะเอวมองสองคนที่ออดอ้อนกันไปมาอยู่หน้าบ้าน คิ้วกระตุกนิดๆเมื่อไอ้โด้เพื่อนรักลอบหอมแก้มตัวเล็กไปหลายฟอด ยิ่งรู้สึกคันมือคันเท้ายิบๆตอนที่มันโอบเอวคอดเข้าไปไกล้ตัว แล้วท่ามันก็เริ่มติดเรทไปเรื่อยๆจนผมชักทนไม่ไหว เดินไปลากคนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรออกมาจากเพื่อนตัวเองทันที
“มากไปและ เดี๋ยวหนังเหี่ยวๆยุ่ยติดแก้มตัวเล็กจะทำยังไง -.-”
ผมจิกตาใส่ไอ้โด้ ซึ่งตาโตๆของมันก็แทบถลนออกมาเมื่อผมพูดถึงเรื่องอายุอานามของมัน ผมไม่สนใจเพื่อนต่อ ลากเด็กดื้อที่รั้นจะกอดไอ้โด้ลูกเดียวเข้าบ้าน แต่ถึงผมจะลากเข้าบ้านสำเร็จก็ยังมิวายโผล่หน้าไปโบกมือบ๊ายบายตั้งเซ็ทใหญ่ เอ้า รักกันเข้าไป รักกันเข้าไป
ผมลากเขาเข้าบ้านสำเร็จก็วางไว้แถวๆโซฟา เดินขึ้นบนบ้านกะว่าจะไปอาบน้ำล้างตัวซักหน่อย พยายามไม่ทำหน้าบูดเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอารมณ์เสียอย่างถึงที่สุด ก็แหงล่ะ นอกจากอิโด้พาซึ่งแบบลืมตายแล้วเด็กดื้อยังยอมให้อิโด้มันลวนลามเอาง่ายๆอย่างนั้น
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ
อันแรกนี่มันมีเหตุผลที่จะอารมณ์เสีย แต่อันหลังนี่จะอารมณ์เสียไปทำไมฟระ?
ผมชักงงตัวเอง = =
ผมแต่งตัวยังไม่ทันเสร็จดี ตัวเล็กก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง ใบหน้าเล็กก้มจนคางแทบชิดอก แถมยังทำหน้าตาหวั่นๆ
ผมไม่ได้สนใจเขาต่อ ตั้งใจเช็ดน้ำออกจากตัวโดยไม่ทันมองว่าเขาเดินมากอดแขนผมช้าๆ
“ชานยอลเป็นอะไรอ่ะ…?”
“….”
“ทำไมไม่พูดกับเค้าล่ะ โกรธเค้าเหรอ? เค้าขอโทษ”
ตัวเล็กพูดเสียงอ่อยๆ ใบหน้าเล็กที่ซบอยู่กับแขนผมขยับซบอย่างออดอ้อน
ตัวเล็กคงจะเข้าใจว่าผมโกรธเค้า จริงๆแล้วผมก็อยากโกรธนะแต่โกรธไม่ลง งั้นขอแกล้งหน่อยซักนิดล่ะกัน ฮิฮิฮิ J
“ชานยอล พูดกับเค้าสิ”
“….”
“ฮื่อ ชานยอล เค้าขอโทษ ชานยอลโกรธอะไรเค้าอ่ะ”
อีกสารพัดคำที่เขาพยายามพูดกับผมแต่ผมไม่ตอบ พยายามตีหน้านิ่งทำเป็นเช็ดตัวทาแป้งหวีผมไป ผ่านไปนานจนกระทั่งเขาเงียบผมเลยก้มลงมองตัวเล็กที่ยังกอดแขนผมอยู่
ใบหน้าเล็กสบตากับผมมีน้ำตาคลอ ปลายจมูกรั้นเริ่มแดงทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังจะร้องไห้ แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันโมเอะจังวะ ผมทำฟรอมจัดต่อจนรู้สึกถึงแรงสะอื้นจากตัวเขา
“ฮึก ชานยอลโกรธเค้ามากเลยเหรอ ฮือ ชานยอลยกโทษให้ไม่ได้เหรอ”
ผมแทบนิ่งค้างไปเมื่อเห็นภาพนั้น น้ำตาสีใสค่อยๆไหลอาบแก้มเนียน ตาของเขากำลังส่งแววออดอ้อนในขณะที่ปากก็ตัดพ้อผม โมเอะ โมเอะเกินไปแล้ว! ชานยอลหัวใจจะวายยย
“ฮะ..เฮ้ยย ตัวเล็ก อยะ อย่าร้องนะ ไม่ร้องๆๆ”
ผมพูดตะกุกตะกัก รู้สึกเหมือนมีอะไรมาถ่วงปากไว้ แถมโหวงๆโล่งๆไปทั้งตัว โดนความน่ารักพุ่งเข้าชนจนเสียความเป็นตัวเองไปเลยทีเดียว!
ผมย่อลงไปกอดร่างเล็กแบบจริงๆจัง แรงสะอื้นจากตัวเขาไม่น้อยเลยทำให้ผมรู้สึกผิด แกล้งเขาจนได้เรื่อง เด็กดื้อร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยอ่ะ
“ฮือ ชานยอลโกรธอะไรเค้าอ่ะ ทำไม ฮึก ทำไมไม่คุยกับเขาล่ะ”
เขาเบียดตัวเขาเมากอดผมแน่น หลากหลายคำพูดเอื้อนเอ่ยจากริมฝีปากเล็กแต่พอจะจับใจความได้ไม่กี่ประโยคเพราะตัวเล็กสะอื้นรุนแรง สมน้ำหน้ามั้ยปาร์ค ชานยอล อยากแกล้งเขาจนได้เรื่อง ทีนี้เป็นไง รับผิดชอบไปเลยมึง = =
“ชานยอลไม่โกรธครับ ไม่โกรธอะไรเลยครับ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง”
“โกหก! ก็เห็นอยู่ว่าชานยอลโกรธเค้า ชานยอลโกหกเค้าทำไมอ่ะ แง”
เอาแล้วสิครับ ตอนแรกร้องไห้อย่าน่าสงสาร ตอนนี้ร้องไห้งอแงเหมือนเด็กโดนขัดใจ ใอเล็กๆทำเป็นหยิกไหล่ผมอยู่หลายครั้ง แถมยังทำท่าจะตีผมด้วย เด็กดื้อ ดื้อแบบนี้มันน่าลงโทษซะให้เข็ด - -
“ไม่ได้โกหกตัวเล็กเลยนะ แค่ฉันไม่ชอบที่ไปทำกับคยองซูแบบนั้น”
“คยองซู?”
“ดีโอน่ะ”
“อ๋อ”
ตัวเล็กว่าพลางทำหน้าครุ่นคิด แล้วตามมาด้วยประโยคที่ทำให้ผมแทบหน้าแดง
“อ้าว คยองซูแค่กอด หอมแก้ม ชานยอลไม่ชอบเหรอ งั้นชานยอลก็ไม่ชอบกอด หรือว่าหอมแก้มเค้าเหรอ? เอ้า ชานยอลก็ทำบ่อยๆไม่ใช่เหรอ?”
อะ…อื้อหือ
ไร้เดียวสามาก ตัวเล็กเอ้ยยยย
“คะ..คือ ก็ไม่ใช่แบบนั้น แค่ฉันไม่ชอบที่ทำกับคนอื่นอ่ะเค้าใจมั้ย”
ผมพูดตุกุกตะกักอีกครั้ง ความรู้สึเหมือนแอบซ่อนแผ่นเกมเอาไว้แล้วแม่หาเจอ เหมือนโดนจับได้อ่ะ = =
“อ้าวว? ทำไมอ่ะ ทีชานยอลยังทำได้เลย แถมทำเยอะกว่าพี่ดีโอตั้งเยอะ -^-”
“กะ…ก็ คือ..ฉันทำได้คนเดียวไง ห้ามให้คนอื่นทำเด็ดขาด คนที่จะหอม กอด หรือทำอย่างอื่นกับตัวเล็กต้องเป็นชานยอลคนเดียว เค้าใจมั้ย”
“เข้าใจ….แต่ทำไมต้องเป็นชานยอลคนเดียวด้วยล่ะ? เป็นไทเกอร์ไม่ได้เหรอ? เป็นกีลไม่ได้เหรอ เป็นพี่ดีโอก็ไม่ได้เหรอ?”
“เออน่าา เอาเป็นว่า…..
…..ตัวเล็กของชานยอลคนเดียว”
“แล้วทำไมต้องของชานยอลคนเดียวด้วยอ่ะ (‘_’)”
=///=
ถามมากจังคนยื่งเขินๆอยู่
ผมไม่ได้ตอบเด็กขี้สงสัยต่อ ช้อนอุ้มเขาไปวางบนเตียงก่อนจะคร่อมไว้ แววตาของตัวเล็กดูตกใจและวิตกปนกันยู่ เอาน่า ชานยอลไม่หื่นหรอกจะบอกให้ (เหรอออออออออ)
“อื้อ”
ผมฉวยความหอมจากแก้มนิ่ม จากซ้ายไปขวา จากขวาไปซ้าย ตัวเล็กหัวเราะร่วน ยกมือกันหน้าอกผมไว้พลางๆ
“แก้มน่ะ ชานยอลหอมได้คนเดียว”
“อ๊ะ เดี๋ยวสิ”
“กอดชานยอลก็กอดได้คนเดียว”
“ชานยอลอา พอแล้วๆ ไม่ถามแล้ว ไม่เถียงแล้ว ><”
ตัวเล็กหลับตาปี๋ เขาจึงมองไม่เห็นว่าระยะห่างของเราเริ่มสั้นลง
สั้นลง
“จูบ ชานยอลก็จูบได้คนเดียว..”
จนในที่สุด ก็ไม่เหลือช่องว่างระหว่างเรา….
ฮิ้วววววววววววววววววววววววว หวานเวอร์ออออออออออออออออ
แต่งเองเขินเอง >////<
ห่างหายไปนานต้องขออภัยมณี ไรท์เคลียงานอยู่จ้าา
ตัวเล็ก เป็นของชานยอลลลล กิ๊บกิ๊วววววววววววว
Rasp
berry
ความคิดเห็น