คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ★....ยาเม็ดที่ห้า - มหกรรมกินกุ้งกับเพื่อนตีนผีของชานยอล....★
REMEMBER ME
กาลครั้งหนึ่ง ผมสะดุด รัก จนความจำเสื่อม
“ชานยอล”
= =
“ชานยอล”
แง้มตาขึ้นมานิดๆ มองหน้าคนปลุกแล้วผมก็หลับต่อ
“ชาลยอลล!”
“อ๊ากก ตื่นแล้วๆ”
ผมว๊ากออกมาพร้อมกับวาดแขนกอดเจ้านาฬิกาปลุกมีชีวิต ตัวเล็กๆหอมๆเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดผมอีกครั้ง แล้วด้วยกลิ่นที่เย้ายวน ผมไม่ลังเลเลยที่จะจูบปิดริมฝีปากเขาซักครั้ง
ตัวเล็กเนี่ยมันเป็นอะไรที่วิเศสจริงๆเลย มันน่ากอดกว่าผู้หญิงหลายๆคนที่ผมเคยกอด ปากก็นิ่มและหวานน่าจูบ และเสน่ห์เฉพาะของเจ้าตัวทำให้ผมไม่อยากหยุดเลยทีเดียว ถ้าเมื่อคืนไม่คิดได้ซะก่อนผมคงได้ตัวเล็กนี่เป็นแม่ของลูกไปแล้วแหงๆ -.,-
“’งื้อ ชานยอล หายใจไม่ออก ><”
มือเล็กๆพยายามจะแกะแขนผมที่กอดเอวเขาเอาไว้ออก แต่ต่อให้เอาพ่อตามาไล่ ชานยอลก็ไม่ปล่อยหรอกครับ -.,-
“ชานยอล ปล่อยได้แล้วน่า!”
ตัวเล็กๆดิ้นไปดิ้นมา หารู้ไม่มันทำให้เนื้อนิ่มใต้เสื้อผ้าเสียดสีกับตัวผมจนร้อนรุ่ม ชานยอลจะไม่ทน! -.,-
“หยุดดิ้นน่า ไม่ดื้อไม่ซนแล้วชานยอลจะให้กินขนม”
ตัวเล็กทั้งเงียบทั้งหยุดดิ้นไปเลยเมื่อผมพูดแบบนั้น ไม่รู้ว่าเงียบเพราะเขินหรือเงียบเพราะอยากกินขนมก็ไม่รู้ แต่หน้างี้แดงไปหมดละ น่ารักเป็นที่สุด >.,<
“ดีมากครับ หิวรึยังเดี๋ยวจะได้หาอะไรให้กิน”
ผมถามอีกคนที่ก้มหน้างุดจนแทบจะจมลงไปในอกผม หัวเล็กๆส่ายไปมาอย่างน่ารัก ผมว่าผมตกหลุมรักผู้ชายตัวเล็กคนนี้ไปแล้วจริงๆ ดูสิน่ารักขนาดนี้ใครจะไปทนไหว คุณก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยล่า J
“งื้อ ชานยอลอ่ะ นายลวนลามฉันบ่อยเกินไปแล้วนะ”
เขาร้องลั่นเมื่อผมฟัดแก้มนุ่มนั่นไปหลายที มือเล็กผลักอกผมจนเจ้าตัวหลุดออกไปยืนอยู่ข้างเตียง ไม่อยากจะบอกเลยว่าเมื่อคืนผมป็นคนดีขนาดไหน ผมเพลินกับริมฝีปากนุ่มๆนั่นมากไปหน่อยเลยเผลอลอกคราบเขาไปเกือบหมด ตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียงผมตอนนี้เลยมีแต่เสื้อยืดของเขาเพียงตัวเดียว ส่วนท่อนล่างไอ้กางเกงขายาวตัวนั้ผมถอดมันทิ้งไปข้างเตียงแล้ว คงจะเหลือแต่น้องลิงลายหมีน้อย(?)ตัวนั้นแล้วล่ะ -.,-
“ตัวเล็กหนาวมั้ย -.,-”
ผมถาคนที่ยืนทำน่าไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาทำตาโตราวกับสงสัยในสิ่งที่ผมพูด
“ใส่เสื้อตัวเดียวมันโหวงรึเปล่าครับ J”
ปั่ก!!
ชานยอล::โดนหมอนฟาดด้วยความเร็วและความแรงสูง
สถานะ:: HP-10000
โหดไม่ใช่เล่นแหะ ว่าที่แม่ของลูกผม = =;;
“ง่ำๆ!”
= =
ตอนนี้ผมอยู่ที่ศูนย์อาหารของโรงแรม หลังจากที่เราอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า(ชุดเดิม) แล้วผมก็ชวนเขามากินข้าวแล้วค่อยกลับบ้าน ที่นี่มันเป็นแบบบุฟเฟ่อาหารทะเล ผมรู้ว่ามันกินได้ไม่อั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องกินซะมากมายก่ายกองขนาดนี้นี่หว่า - -
“ยังไม่อิ่มเหรอ ฉันแกะกุ้งจนเมื่อยแล้วนะ = =”
หัวเล็หๆส่ายดุ๊กดิ๊ก แล้วก้มหน้าก้มตากินกุ้งหอยปูปลา(ที่ผมแกะ)ต่อ เฮ้ย! ก้างกุ้งก้างปูมันจะถมหัวอยู่แล้วนะเฮ้ย นี่ยังไม่อิ่ม? OMG!!
“เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้ รอตรงนี้นะ”
เมื่อเห็นว่าทำยังไงตัวเล็กก็คงไม่ยอมหยดกินง่ายๆ ผมเลยอาสาไปเอาเครื่องดื่มให้เขาแทน ดูสิ กินอะไรเร็วขนาดนั้นเดี๋ยวก็สำลัก ชานยอลไม่ทิ้งนายหรอกนะ - -
พอผมลุกมากดน้ำ ก็ต้องขมวดคิ้ว
น้ำบ้าอะไรเยอะแยะวะ น้ำองุ่น น้ำละมุดพุทรามะม่วงมะพร้าวมะกอกมะนาว น้ำโค้กน้ำแดง ชาเย็นชาขาวชาเชียวชานม กะอีแค่น้ำล้างคอมีอะรตั้งเยอะแยะ แล้วน้ำเปล่าล่ะ? อยู่ไหนนี่ย! -*-
“น้องครับ มีน้ำเปล่ารึเปล่า?”
ผมถามพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ คำตอบที่ได้ทำเอาผมขมวดคิ้วอีกครั้ง
“อ่อ น้ำเปล่าเหรอครับ ปกติมันจะอยู่ซ้ายสุดของตู้เครื่องดื่ม ถ้าไม่เจอก็เลี้ยวขวา ตรงไปข้างหน้าจะเจอซอยเล็กๆเดินเข้าไปเลี้ยวซ้ายสองรอบเงยหน้า 60 องศาก็จะเจอน้ำเปล่า แต่วันนี้น้ำเปล่ายังไม่มาส่งนะครับ”
สรุปคือ ไม่มีน้ำเปล่า - -
พูดแค่นี้มันก็จบไม่ใช่รึไงวะ -*-
ขณะที่ผมกำลังปรอทแตกอยู่หน้าตู้น้ำนั่นเอง ตัวเล็กๆขาวก็วิ่งตัดเข้ามาหาผม หน้าตาตื่นเชียว ก้างติดคอรึไง -*-
“ชานยอลๆๆๆๆๆ พวกนั้นมาอีกแล้วๆๆ!!”
“พวกไหน?”
“พวกที่เราหนีเมื่อคืนน่ะ มันมาอีกแล้วอ่ะ! อยู่ตรงนั้น ชานยอล ไปกันเถอะ ไปกันๆๆๆๆ”
เขาเร่งผม อย่างที่ตัวเล็กบอกพอมองไปแถวโต๊ะของพวกเราก็เจอพวกชายชุดดำอยู่ขโยงใหญ่ ไม่ไหวนะ ประตูทางออกจากที่นี่ก็อยู่หลังกลุ่มพวกมันถ้าจะออกได้ก็ต้องผ่านทางนั้นทางเดียว แต่ผมต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ตัวเล็กข้างหลังผมสั่นใหญ่แล้ว แม่.ง มาอะไรตอนนี้วะ ข้าวกูก็ยังไม่ได้กิน น้ำก็ยังไม่กระเดือก แล้วยังเ.สือกมาเจอพวกมึงอีก วันซวยแห่งชาติรึไง โถ่ รึจะเป็นเพราะตอนวันเซงเม้งผมไม่ถอนหญ้ารอบหลุมบรรพบุรุธ โถ่ ชานยอลผิดไปแล้ว เดี๋ยวกลับไปถอนให้เลย T^T
“ชานยอล มันมาทางนี้แล้ว”
เสียงหวานๆดูวิตกไปมาก ผมจัดการโอบคนตัวเล็กเข้าหาตน และค่อยๆเดินออกจากบริเวรที่กดน้ำ พยายามไม่ให้พวกมันสงสัย ผมเดินไปหาพนักงาน เพื่อจะถามว่าเรามารถออกไปทางไหนได้อีกบ้าง
“อ้อ มีอีกทางหนึ่งนะครับ เป็นทางออกด้านหลัง เข้าประตูห้องครัวตรงนั้นแล้วก็เดินออกไป มันจะทะลุหลังโรงแรมทันที”
โชคดีที่คนนี้ไม่กวนทีนเหมือนคนที่แล้ว ไม่งั้นมีหวังผมได้กระทืมันก่อนแน่ - -
“แล้วจะทำยังไงถึงจะไปที่ลานจอดรถได้”
“ลานจอดรถก็อยู่หลังโรงแรมไงครับ - -”
เออ จริง = =
“ขอบใจมาก อ่ะนี่ ฝากจ่ายโต๊ะฉันด้วย ไม่ต้องทอน”
ผมยื่นแบงค์ให้พนักงานคนนั้นก่อนจะตรงดิ่งออกจากร้านทางประตูหลัง เหลือไว้แต่พนักงานที่จ้องแบงค์ในมืออย่างเซ็งๆ
“ก็ให้มาครบแล้วจะให้ผมทอนอะไรครับเพ่! = =”
ผมพาตัวเล็กที่ตัวสั่นเดินทะลุห้องครัวมาจนถึงหลังโรงแรม รถตำรวจคันเดิมจอดอยู่ไม่ไกล แต่ปัญหาคือจะไปเอายังไงในเมื่อรถของพวกชุดดำจอดอยู่ข้างๆ แล้วใหนจะพวกนั้นอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น! พวกมันคงจะรู้แล้วว่าผมอยู่ที่นี่ การจะไปที่รถนั่นไม่ช่ทางที่ปลอดภัยเลย!
เอาไงดีวะ!
พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็นป้ายโฆษณา
‘ร้านบะหมี่เกี๊ยวตราลิงทุบดิน รับประกันความอร่อยที่สุดในจังหวัดCB’
อ๋อ ตอนนี้ผมอยู่ CB งั้นเหรอ?
ผมว่าผมมีทางรอดแล้วล่ะ J
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า รีบกดเบอร์ที่คุ้นเคย รอสัญญาญเพียงไม่ทางปลายสายก็กรอกเสียงกลับมา
[ฮัลโล โทรมาอะไรแต่เช้าคนจะหลับจะนอน!]
โฮ่ คุณนางตะคอกมาเชียว = =
“หลอกแม่.ง มึงอยู่ไหน”
[เหลือกพ่อ.ง อยู่คอนโด]
“มึงอยู่ CB ใช่มั้ย?”
[เออ ถามเปลกๆ บ้านกูก็อยู่ CB จะให้กูไปอยู่ที่ไหน? CL CK ไอ้บ้า!!]
อื้อหือ แม่นางงงง ด่าอะไรเยอะแยะวะ!
“เออ มารับกูหน่อย โรงแรมSL กูรีบ ด่วนมาก ถ้าไม่มากูจะเผามึงให้พ่อ.งฟัง”
[ไอ้.เหี้ย! เออ รอตรงไหนวะ สัส เอะอะฟ้องเอะอะฟ้อง!]
“หลังลานจอดรถ”
[ไปมุดหัวแดกอะไรอยู่ตรงนั้น แค่นี้แหละเดี๋ยวไป แม่.ง ตู้ด ตู้ด ตู้ด!]
ว่าแล้วปลายสายก็ตัดไปอย่างรวดเร็ว แต่ที่น่าตกใจกว่า คือไม่ถึง 5 นาทีถัดมา ลัมโบกินีสีแดงสดก็ซิ่งมาด้วยความเร็วสูง แถอยังเบรกเสียงดังลั่นโลก!
“พ่อง! ยืนทำห่า อะไปมั้ย!!”
เสียงตะคอกหวานห้วนทำเอาผมกลืนน้ำลายอึก
แม่.งดุยังกะ….(เติมเอง)
ห่ามึง กูนั่งซุ่มอยู่ตั้งนาน ทำตัวเลียบๆเพื่อให้มันมองไม่เห็น นีมึงมามึงก็ตะคอกเอาตะคอกเอา สัส มันมองกูใหญ่แล้วเว้ย!
“ตัวเล็กขึ้นรถ”
ผมกึ่งลากกึ่งจูงคนตัวเล็กไปที่รถหรู Lamborghini Aventador GT Concept รุ่นสี่ที่นั่ง ยัดเขาไปที่เบาะหลังก่อนที่ตัวเองจะมานั่งข้างคนขับ
“ซุกเมียนะมึง”
มันทำตากรุ้มกริ่ม
“ใครจะเหมือนมึงดีโอ หนังจะเหี่ยวหมดแล้วยังไม่มีผัว”
ผมว่า มันตวัดตาขวางมามองผม
“เดี๋ยวกูก็สะบัดมึงลงจากรถหรอกควาย!!”
“อย่ามาคุยเว้ย ออกรถ เห็นมั้ยพวกนั้นมันจะมาเอาเมียกูน่ะ ไปๆๆๆๆๆ”
ผมเร่ง แอบสังเกตตาโตๆของมันฉายแววเข้มขึ้น
“วางใจพี่เลยไอ้น้อง”
ฟัค! คิดผิดหรือคิดถูกที่ให้ไอ้ตีนผีนี่มารับวะ กูจะปลิวแล้วไอ้บ้า!!!!! TOT
วะเฮ้ วะเฮ้ ฮาตอนนี้ = =
ใครกันนะผู้มาใหม่ตีนผี แล้วทำไมพวกชายชุดดำจึงตามราวีตัวเล็กไม่เลิกรา?
ชานยอลกับคนความจำเสื่อม…..ว่าแต่ใครความจำเสื่อมกันแน่หว่า? ^ ^
อันที่จริงเรื่องรถเราก็ไม่เก่งนะ ไปดูมาในเว็บ ถ้าไม่ถูกต้องก็ขออภัยมณี
นี่ฮะ รถ
จบทอล์ค รอคอยไรท์ ไรท์ก็รอคอยเม้นนะคะ ^^
Rasp
berry
ความคิดเห็น