คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ☾ LoveLess [ต่อจาก lifeless]
LoveLess
ผมเดินอย่างไร้จุดหมายบนถนนเปลี่ยวร้างกลางชนบทในยามวิกาล จะเรียกว่าเดินก็ไม่ถูกนักเพราะผมไม่ได้ขยับเท้าก้าวไปข้างหน้า ลักษณะอาการของผมตอนนี้มันคือการลอยเสียมากกว่า..
ลองเดาสิว่าผมคือใคร…
ผิด….ผิดหมดนั่นแหละ
ผมก็แค่คนธรรมดาๆ……ผมหมายถึงเมื่อก่อนอ่ะนะ ตอนนี้ผมคงเป็นสิ่งที่พวกคุณเรียกว่าผี วิญญาณ หรืออะไรก็แล้วแต่ ผมไม่ได้ลอยไปลอยมาเพื่อนขอส่วนบุญส่วนกุศลเหมือนที่พวกคุณคิดๆกันอยู่หรอกนะ ที่ผมยังอยู่บนโลกทั้งๆที่ไม่มีกายหยาบแบบนี้ก็เพราะผมตายเร็วเกินไป..
เราทุกคนมีอายุขัย แน่นอนว่าผมก็มี
แต่อายุของผมมันถูกทำให้สั้นลงอย่างไม่เป็นไปตามกฏธรรมชาติ ด้วยฝีมือของพ่อที่เอาขวานกับมีดมาจิ้มๆแทงๆผมในห้องใต้ดินเมื่อสามปีก่อนนั่นแหละ
พูดซะสนุก จริงๆแล้วผมเจ็บมาก แต่พอเลือดไหลออกมาเยอะๆก็เริ่มชา เริ่มสบายตัวขึ้นเรื่อยๆ
พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็กลายเป็นร่างเบาบางแบบนี้ และที่เยี่ยมกว่านั้นผมยังเห็นร่างตัวเองนอนเป็นรูอยู่ในห้องใต้ดินนั้นแบบไกล้ชิด
เยี่ยมที่สุด (ประชด)
อา..แต่ก็นั่นแหละ ทั้งหมดทั้งมวลือเหตุผลที่ผมยังอยู่ที่โลกใบนี้ ยังคงวนเวียนรอเวลาอีกห้าสิบปีกว่าๆก่อนที่ผมจะได้เข้าสู่วัฏสงสารอีกครั้ง…
ห้าสิบปีที่แสนน่าเบื่อนี่ผมจะทำอะไรฆ่าเวลาดี?
ทุกครั้งที่ผ่านเสาไฟฟ้าหนึ่งต้นผมก็ได้ไอเดียใหม่ทุกที ผมเลยไม่รู้ว่าจะจัดการกับสมองนี้ยังไง ยิ่งตายนานก็ยิ่งเหมือนจะซับซ้อนขึ้นทุกวันๆ
“โฮ่ง!”
ผมชะงักกึก นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงหมาเห่าแบบนี้
ทุกครั้งที่พวกมันทักผมด้วยเสียงของมันทำให้ผมยังระลึกได้ว่าตัวเองยังมีตัวตนอยู่ในสายตาของโลก แต่มันก็นานมาแล้วที่ผมไม่ได้ยินเสียงหมาเห่า เหมือนพวกมันจะชินกับการที่ผมเดินร่อนเร่ในถนนตอนกลางคืนจนประสาทการระวังภัยตายด้านไปแล้ว
แต่เอ๊ะ..ไซบีเรียนฮัสกี้สองตัวนี้ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแฮะ
ผมมองรั้วบ้านที่เมื่อสามปีก่อนยังถูกปล่อยทิ้งร้างทรุดโทรมเพราะไม่มีคนดูแล แต่ตอนนี้มันกลับถูกซ่อมแซมแถมทาสีหวานๆ และบ้านหลังเก่าที่ตอนนี้ถูกฟื้นฟูจนไม่เหลือเค้าบ้านผี(เกือบ)สิงแล้ว
บ้านเก่าผม….ใครมาอยู่วะ?
“แล้วกูจะเข้าไปทำไม…บ้านกูก็ไม่ใช่”
ก็นะ…มันก็แค่เคยเป็นบ้านของผม ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วว่ะ
ผมทำท่าจะเดินหนีแต่เจ้าหมาเมืองหนาวสองตัวนั่นกลับเดินมาดักหน้า
ทำงี้คิดว่าจะหยุดได้รึไงนะ? ลืมไปรึไงว่าผมเดินทะลุนู่นนี่นั่นได้
“หงิงๆ หงิง”
ไอ้หมาหน้าดุสองตัวครางหงิงๆเมื่อผมทำท่าจะเดินหนีออกไป
แต่พอผมหันกลับไปหามัน มันก็กระดิกหางดุ๊กดิ๊ก ก่อนจะเดินนำผมไปในบ้านที่เปิดประตูรั้วค้างไว้
เจ้าของบ้านประมาทไปไหนครับ?
โจรขโมยเข้าบ้านกันพอดี
ผมเดินตามคำเชื้อเชิญไซบีเรียนสองตัวนั้น กวาดตามองบ้านหลังเก่าที่ตอนนี้ถูกซ่อมแซมให้เหมือนใหม่ขึ้นมา
บางทีผมน่าจะกลับขึ้นไปห้องนอนตัวเองบ้าง?
“คุณป๋า….เค้าหิวว”
ผมชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงหวาน
น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้…ฟังยังไงก็คุ้นหู
ผมเหยียดยิ้ม ความทรงจำเมื่อสองเดือนก่อนค่อยๆไหลกลับเข้ามาในหัว ความทรงจำที่ผมสาบานกับตัวเองว่าแม้ต้องใช้ชีวิตลอยไปลอยมาบนโลกนี้อีกห้าสิบปีผมก็จะไม่มีทางลืมมันเด็ดขาด
ทั้งวินาทีแรกที่เห็นเขาก้าวลงจากรถอย่างหวั่นๆ
รอยยิ้มสวยๆ ดวงตาหวานๆ หรือแม้กระทั่งน้ำตาเม็ดใสยามที่เจ้าตัวกลัวจนถึงขีดสุด
ผมเป็นผีเขาเป็นคน….ใช่อันนี้ผมรู้ดี
แต่ไม่เห็นมีกฎหมายข้อไหนห้ามผมแอบชอบมนุษย์นี่
ผมตามเสียงนั้นไปก็พบกับ คนๆนั้น ที่นั่งซบท่อนแขนของพ่ออยู่ที่โซฟาตัวใหญ่
ท่าทางเหมือนลูกแมวอ้อนทำให้ผมอมยิ้ม แต่ก็ไม่เท่าสร้อยเงินท่าทางมีอายุการใช้งานมาไม่น้อยที่เขาสวมอยู่
ทุกคนย่อมมีเหตุผลในการมีชีวิตอยู่
ผมไม่มีชีวิต..ผมรู้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยากให้หัวใจแห้งๆนี่กลับมาเต้นเหมือนแต่ก่อน
และเขาเป็นเหตุผลแรก และเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอีกครั้ง หลังจากที่ตายเป็นผีแร่ร่อนมากว่าสามปี
TBC
U Talk
คนอ่านอยู่ใหน…รายงานตัวหน่อ
ยเร้ว >_<
ความคิดเห็น