คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ★ ใจสั่่น
BE MY HONEY
exo - Chanbaek
MyXia
สองสามวันหลังจากนั้น ผมไม่ได้คุยกับเดอะแก๊งอีกเลย มีก็แต่ชานยอลที่คุยกันบ้านหรอมแหรมเพราะอยู่บ้านเดียวกัน ช่วงนี้มันติดสัดมั้ง ถึงได้วิ่งรอบมหาลัยหาสาวไปนอนกกแบบนั้น -_-
และเช้านี้ก็เป็นอีกวันที่ชานยอลไม่อยู่บ้าน พอไม่มีไอ้เอ๋อให้ด่าเล่นแล้วก็รู้สึกเหงาปากพิลึก แต่ช่างเหอะยังไงผมก็ต้องไปเรียน มันเป็นหน้าที่ที่คนหล่อควรกระทำ -..-
ผมเดินทอดน่องไปตามถนนข้างมหาลัย ตอนนี้ยังเช้า คนไม่มากและผมไม่จำเป็นต้องรับเร่ง เพราะไม่มีไอ้เอ๋อมาคอยลุกปลุกเหมือนเดิม ผมเลยต้องตั้งนาฬิกาปลุกเอง ผลของมันก็คือการตื่นเช้ากว่าปกติเป็น
ชั่วโมงๆ
“แพคฮยอนคร้าบบบบบบ ดอกไม้ >____<”
ผมหยุดเท้ากะทันหันจนแทบเสียจังหวะ หนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งวิ่งมาแต่ไกล ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้ผม
รู้สึกไม่ชินเท่าไหร่เลยฮะ -_- ตั้งแต่ชานยอลไม่อยู่บ้านก็มีอีตาหน้าหวานที่ชื่อลู่ๆ เลี่ยๆ อะไรนี่แหละมายุ่งด้วย คนเดียวกับที่ยิ้มให้ที่ใต้คณะไอ้ยอลมันวันนั้น
สาวคงชอบมันลงนะครับ หน้าโคดสวย ถ้าผมเป็นแฟนมันผมคงต้องมั่นหน้ามากๆก่อน ไม่งั้นจะเริดสู้นางไม่ได้ -_-
“มอร์นิ่งนะ ไปละ >_____<”
แล้วก็วิ่งหายไป
ตามเสต็ปครับ ส่งดอกไม้ แล้วหายต๋อม =_____=
จะว่าไปคิดถึงไอ้หยอยแหะ หายไปไม่เคยคิดจะบอกกันก่อน ปล่อยผมนอนคนเดียวมาพักใหญ่แล้วนะ คนยิ่งกลัวๆผีอยู่ -_-
“เตี้ย!”
โอ้วว
กำลังพูดถึงมาพอดี
“หยอย มึงหายไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน?”
ผมยิงคำถามใส่มันรัว เห็นสภาพมันละอยากลากไปอาบน้ำที่บ้าน อะไรคือการสะลึมสะลือตาปิดๆแบบนั้น? เที่ยวทั้งคืนเลยรึไงนะ?
“เหมือนซอมบี้อะ”
ผมเอื้อมมือสัมผัสเบาๆที่ดวงตาของเขา มันสีคล้ำจนน่ากลัว
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อชานยอลปัดมือผมทิ้ง ผมรู้ว่ามันไม่ได้ตั้งใจ…..มั้งนะ
“เอ่อ…กูว่ากูกลับไปนอนดีกว่า”
ชานยอลพูดก่อนจะวิ่งกลับไปยังหอพัก
แปลกๆนะ เป็นอะไรไปนะ…
แต่เอาเถอะ ไว้ตอนเย็นจะกลับไปดูละกันนะ…
วันนี้เต็มไปด้วยเรื่องผิดแผน
ผมต้องกลับบ้านดึกกว่าปกติเพราะโดนพวกชมรมติงต๊องนั้นรั้งเอาไว้ นี่มันก็ดึกแล้ว ฝนก็ดันตก ร่มผมก็ไม่มี เฮ้ออออออออ
ผมตัดสินทิ้งชีทเรียนเอาไว้ที่คณะ แล้ววิ่งฝ่าฝนมาอย่างที่เห็น
พลั่ก!
“อ๊ะ! ขอโทษนะ ผมไม่ทันมอง”
เพราะข้างนอกมืดและฝนตกหนัก ผมเลยวิ่งชนคนอื่นเข้า คงตัวโตหน้าดู เพราะคนที่ล้มก้นจ้ำเบ้าคือผม =__=
“ไม่เป็นไรนะ ฝนตกแบบนี้ให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ย?”
“อ่า ก็ดีนะ”
เอาเป็นว่าผมจะรับความหวังดีของคนแปลกหน้าคนนี้ไว้แล้วกัน
“เอ่อ โทษนะฮะ เราเดินเลยบ้านผมมาแล้วนะ”
ผมว่า ชายคนนี้พาผมเดินไปเรื่อย ชักรู้สึกไม่ดีแปลกๆ
เมื่อเช้ายิ่งอ่านเจอข่าวคนโดนจี้ แล้วนี่ชานยอลที่รออยู่บ้านล่ะ ดึกขนาดนี้ไอ้บ้านั่นจะหาอะไรยัดท้องยัดลำไส้ตัวเองรึยัง ?
“อ่า งั้นเดี๋ยวจะพาเดินย้อนกลับไปแล้วกันนะ”
“แต่คุณกำลังตรงไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอ??”
ผมถามอย่างงงงวย ขืนตัวเองเล็กน้อยพอให้ชะลอความเร็วลง
“เงียบเถอะน่า!!!!!!”
ชายแปลกหน้าจับต้นแขนผมไว้แน่น ออกแรงบีบจนเจ็บร้าวไปหมด
“คุณต้องการอะไรน่ะ! ปล่อยผมนะ”
ผมพยายามดิ้นขัดขืน แต่ชายคนนั้นบีบแรงจนต้องเบ้หน้า
ไม่น่ามากับเขาเลยให้ตายสิ!
“ก็ต้องการหน้าสวยๆของนายไงแพคฮยอน ”
ห่ะ???
บ้าแล้วว สมัยนี้มีฉุดผู้ชายด้วยว้อยยยย
แต่! นี่ไม่ใช่เวลาประหลาดใจ
นี่ผมมาเถียงกับตัวเองอยู่ในใจทำไมวะเนี้ยยยยยยย !!
“เฮ้ยย ไม่เอานะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะ ไม่มีอกอึ๋มๆด้วยนะเว้ยยยย”
ใช่ๆ มีแต่อกแบนราบกับดุ้นเท่านั้นนะ ><
เผลอๆมีทีนด้วยนะเว้ยเฮ้ยย
“ฉันสนใจของแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เล่า! หุบปากแล้วตามมา!”
เวรแล้วไง….
“โอ้ย!!”
ผมถูกเหวี่ยงลงพื้นในตรอกอย่างรุนแรง น้ำสกปรกกระเด็นเปื้อนเนื้อตัวไปหมด แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นไม่ได้สนมันเลย เขาตรงมาฉุดทึ้งเสื้อผ้าของผมจนมันขาดวิ่น ผมยื้อกับเขาเลยโดนตบแรงๆไปที
กลิ่นเลือดคลุ้งแบบนี้ ปากผมแตกแล้วแน่นอน ดีไม่ดีฟันอาจจะออกมานอนเล่นบนลิ้นแล้วก็ได้ T__T
ฮืออ ผมไม่ชอบรสชาติเลือดในปากนี่เลย เหมือนกำลังแทะสนิมกินอยู่ยังไงยังงั้น
“ทำแบบนี้ทำไม เราไม่เคยรู้จักกันเลยนะ!”
“รู้จักสิ ฉันเป็นแฟนคลับนายน้า แมวน้อย ฮ่าฮ่าฮ่า”
แมวน้อย?
บ้าเอ้ยยย!!
ไอ้ชมรมโรคจิตนั่น!
หลุดไปได้พ่อจะบึ้มบ้านมันทุกคน!
นี่พูดจังนะบอกเลย T^T
“อื้ออ! อย่านะ! ออกไปให้พ้น!”
ผมขืนตัว ทั้งหยิกทั้งข่วน ส่วนไหนของร่างกายที่ขยับได้ผมประเคนให้มันหมด แต่ดูเหมือนไม่มีประโยชน์เลยซักนิด ไอ้หมอนี่มันบ้าไปแก้ว ผมกัดแขนมันจนได้เลือดแบบนั้นมันยังยิ้มอยู่ได้!
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้านายเป็นของฉันมันคงเป็นข่าวดังแน่ๆ! คนในชมรมคงปลื้มน่าดู”
โรคจิตจังว้อยยยยยยยยยยยยยยยย
ผมยื้อยุดจนถูกตบมาอีกหลายที
ให้ตายสิในเวลาที่ฝนตกแบบนี้ผมจะขอความช่วยเหลือจากใครได้!
ใครก็ได้ ช่วยด้วย..
“นั่นมึงกำลังทำอะไร!!!”
ไอ้โรคจิตชะงักค้าง ใครสักคนปรากฏตัวขึ้น
และผมรู้ว่าเขาเป็นใคร
“ชานยอล! ช่วยด้วย!”
พลั่ก!!
ชานยอลตรงเข้ามาถีบมัน
โอ้ ตีนเดียวจอด เฟดเฟ่ยังกะหนังช่องเจ็ด -0-
บางทีผมอาจจะต้องชวนมันไปเคสเป็นพระเอกหนังไทยซักเรื่อง..
“มึงเป็นไรมั้ย?? เตี้ย! ไหวมั้ย”
“ไหวๆ กูไหว ฮึก…ฮือ”
อ้าว นี่ผมร้องไห้แล้วเหรอ T_______T
ยิ่งเจ็บๆปากอยู่ร้องไห้ทำไมวะ
แล้วนี่ผมด่าตัวเองทำไม -_-
“ไม่เป็นไร แพคฮยอน กูอยู่นี่ ไม่เป็นไรนะ”
บ้าจัง ทำไมวันนี้ชานยอลดูหล่อแปลกๆ
และตัวมันก็อุ่นแปลกๆนะ
“มึง..มึง มาได้ยังไง?”
“กูเห็นมึงเดินผ่านบ้านไปเฉย กูเลยตามมา ดีแล้วที่ไม่เป็นไร กลับบ้านกันนะ”
ชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน ก่อนที่มันประคองผมให้ลุกจากน้ำโสโครกนั่น
“อื้อ”
ความคิดเห็น