คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ☾ LifeLess 03
LifeLess
ปัง!
เสียงปืนดังขนาดที่ว่าลู่หานที่นั่งรอพ่ออยู่บนรถสะดุ้ง ตัวสั่นงกขึ้นมา
“ออกไปจากที่นี่”
“อ๊ะ!!”
ลู่หานสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงที่ครั้งหนึ่งเคยได้ฟังในฟัน กระจกมองหลังทำให้เห็นว่าผู้ชายผมเทาคนเดิมที่เคยเห็นนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง จ้องมองเขาผ่านกระจกบานเดียวกันด้วยสายที่ทำให้ลู่หานกลัวจับใจ
“ออกไปซะ!!!”
อีกด้านหนึ่ง คริสมองคนที่เพิ่งโดนยิงเข้าไปอย่างไม่เชื่อสายตา
เลือดที่ไหลออกมาจากจอนจินเป็นสีดำทั้งยังส่งกลิ่นเหม็นเน่าน่าอาเจียน
“แก!”
สองมือแห้งกร้านของจอนจินค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ดจนเห็นผิวหนังภายใน ผิวหนังที่ทำให้คริสอยากขย้อนมื้อเช้าเที่ยงเย็นของเขาออกมาให้หมด
“แกทำสูทฉันขาด!!!!”
เครื่องในของจอนจินโดยเฉพาะลำไส้รวมกันอย่างเละเทะที่ช่องท้องที่ไร้ผนังห่อหุ้มอย่างคนปกติ วินาทีนั้นคริสตัดสินใจรัวปืนเข้าไปจนเกือบหมดแม็กแล้วรีบวิ่งไปที่รถของเขาทันที
“แกจะไปไหน! ไอ้ลูกค้าไร้มารยาท!!”
“ลู่หาน! เปิดประตูให้พ่อเร็ว”
คริสใจหายวาบเมื่อเห็นลูกชายน้ำตาไหลนองหน้า เขาเข้าไปในตัวรถได้สำเร็จแต่รถยนต์กลับเสียขึ้นมากะทันหัน คริสรีบจูงลูกฝ่าฝนวิ่งออกไปเมื่อเนไอ้จอนจินถือขวานเข้ามาไกล้พร้อมหัวเราะเหมือนคนบ้า
“จะหนีไปไหนวะ!!”
“ค…คุณป๋า…คุณจอนจินเขา..”
ลู่หานแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเขาเห็นจอนจินกลายเป็นเหมือนซากศพเดินได้ คริสรีบปิดตาลูกทันทีเพราะรู้ว่าเด็กดีของเขากลัวยิ่งกว่าอะไร
“ไม่เป็นไรลูก อย่ามองนะ”
“คุณป๋า…เค้า..ก….กลัว”
“วิ่งเร็วลูก”
คริสรีบวิ่งไปพร้อมๆกับลูก แต่จอนจินกลับขว้างท่อนไม่ขนาดใหญ่มาทางเขา ด้วยสัญชาติญาณทำให้เขารีบกอดเจ้าตัวเล็กเอาไวจนร่างรับขอนไม้ท่อนนั้นไปเต็ม และมัทำให้เขาสลบไปตอนที่ผู้ร้ายอย่างจอนจินย่างสามขุมเข้ามาหาคนตัวบางที่ตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร
“อย่า…อย่า..เข้ามานะ”
“ไงพ่อหนุ่มน้อย…ถ้าลูกฉันมันยังอยู่ก็คงอายุเท่าๆนายเนี่ยมั้ง”
หรือว่าจะเป็นคนๆนั้น
ผู้ชายผมสีเทาคนนั้น…?
“แต่แย่หน่อยนะ ฉันเห็นหน้าเด็กนั้นแล้วโคดเกลียดขี้หน้าเลยว่ะ นี่คงคิดถูกแล้วที่ฆ่ามันในห้องใต้ดินนั่น ฮ่าๆ”
หน…ไหนบอกลูก
แล้วทำไม…
“แต่….เพราะแกหน้าเหมือนไอ้เด็กเหี้ยนั่น เพราะงั้นฉันคงเอาไว้ไม่ได้ว่ะ ”
ลู่หานสะดุ้งเฮือก เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมขวาน ร่างเล็กเดินถอยหลังจนเสียหลักล้มลงพื้น ขาครูดกับก้อนหินจนเหลือดไหล ร่างเล็กตัวสั่นงก
นี่คงเป็นเวลาที่ลู่หานร้องขอให้เกิดปาฎิหารกับเขาสักครั้ง…
จนกระทั่งชายคนนั้นง้างขวานขึ้น ลู่หานก็หลับตาลง คงไม่มีเวทย์มนต์ใดจะช่วยเขาได้ในเวลานี้….
ครืน…..
“เฮ้ย!!!”
ลู่หานสะดุ้งจนลืมตาเมื่อได้ยินเสียงจอนจินร้อง พร้อมกับเสียงของหนักๆที่ตกลงข้างตัวเขา
คริสที่เพิ่งฟื้นมองตามทิศทางที่จอนจินมองอย่างตกใจ
“ลู่หาน..อึก…มาหาพ่อเร็ว”
“ค..ครับ?”
“น้ำป่า! มาหาพ่อเร็วเข้า!!”
ความคิดเห็น