คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★....ยาเม็ดที่สอง - อะไรนะ? ความจำเสื่อม?!?....★ ครบเเล้วค่ะ
REMEMBER ME
กาลครั้งหนึ่ง ผมสะดุด รัก จนความจำเสื่อม !?!
“อือ..”
ผมพยายามลืมตาขึ้น แต่เปลือกตาที่หนักอึ้งบวกกับความเจ็บปวดตามร่างกายทำให้ผมลืมตาขึ้นมาได้ยากเหลือเกิน สุดท้ายผมก็พยายามลืมตาขึ้นมาได้สำเร็จ กวาดสายตามองไปทั่วห้อง ฝ้าเพดานก็ไม่คุ้น ผ้าม่านสีเขียวก็ไม่คุ้น ผ้าห่มสีน้ำตาลก็ไม่คุ้น แถมไอ้คนที่ผมกอดอยู่นี่ก็ไม่คุ้น!
“หวา!”
ผมร้องเสียงหลง เมื่อพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็โดนมือใหญ่ๆรั้งเอวไว้จนกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม
“อืม..นิ่มชิบหาย”
?
ผมมองคนที่ละเมออกมาอย่างงงๆ ปากเรียวได้รูป จมูกโด่ง โครงหน้าที่ดูสมบูรณ์แบบรับกับผมสีน้ำตาลดัดหยิก ผู้เป็นเจ้าของมือที่กอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย
“นาย..”
ผมเอานิ้วจิ้ม จึก จึก ที่แขนเขา
“นายๆ”
เขาขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ยังไม่ยอมตื่น
“นาย!!”
“เว้ย! อะไรวะ!”
เยส! ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ ในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นมามองผมอย่างเคืองๆ พอเห็นว่าเขาตื่นแล้วผมก็ยิงคำถามทันที
“นายๆ ที่นี่ที่ไหนเหรอ?”
ชายคนนั้นขมวดคิ้วงุนงง
“บ้านฉัน”
“แล้วนายเป็นใครอ่ะ?”
“ชานยอล ปาร์คชานยอล”
“แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ?”
“ฉันจะไปรู้เหรอ อ้อใช่ ลูกน้องฉันลักพาตัวนายมา”
“อ้าว? แล้วลักพาตัวฉันมาทำไมล่ะ?”
“แล้วฉันจะไปรู้เหรอ - -”
พอเห็นเขาทำหน้าบูดไปผมเลยไม่กล้าถามต่อ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเขาชื่อชานยอล
เออ…ว่าแต่ผมเป็นใครอ่ะ?
ว่าแล้วก็สะกิดเขาที่กำลังจะหลับอีกรอบ
“อะไรอีก?”
เขาถามหน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับจะฆ่าผม
“ฉันเป็นใครเหรอ ?”
…..
……..
…………
“ห..ห้ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ?”
ชานยอลขอให้ผมทวนคำถาม
“ฉันถามว่า ฉันเป็นใครเหรอ ?”
“O[]o!!!” <<< หน้าที่ชานยอลทำใส่ผม
“( ‘ ‘ )?” <<< หน้าที่ผมทำใส่ชานยอล
เราจ้องตากันพักใหญ่ ก่อนที่ชานยอลจะเอามือตบหน้าผากตัวเองเสียงดัง
“ชิบหายละ!”
วันนี้เป็นวันเสาร์ วันเสาร์แสนสุขที่จะได้ใช้เวลาหยุดพักผ่อนในรอบสัปดาห์…..แล้วผมมาทำบ้าอะไรที่โรงพยาบาลนี่ล่ะ! โอ้ย! ผมอยากจะบ้าตาย คุณจำคนที่พวกสามสหายวายวอดมันเอามาไว้ที่ห้องผมได้มั้ย? ตอนนี้เขาฟื้นแล้วนะ แต่ว่า…เขาดันจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้เลยน่ะสิ!
‘โธ่! นาย ผมพูดจริงๆนะผมไม่ได้ทำให้หัวยัยนั่นกระแทกเลย มีแต่มันที่ทำไอ้ไทเกอร์สลบไปอ่ะ!’
คำยืนยันจากกีล ว่าพวกมันทั้งสามไม่ได้ทำให้บุคคลแปลกหน้านั้นกระทบกระเทือนทางสมองเม้แต่น้อย แล้วเขาทำไมความจำเสื่อมได้ฟระ!
ผมยืนวนไปวนมาหน้าห้องตรวจ หลังจากที่ผมเค้นความจริงจากพวกสามสหายแล้วก็รีบแบกคนตัวเล็กมาเช็คสมองทันที นี่หายเข้าห้องตรวจไปจะชั่วโมงหนึ่งแล้วยังไม่ออกมาเลย! นี่ถ้าความจำเสื่อมจริงๆผมจะทำยังไงดีละ? เรื่องเกี่ยวกับตัวเองหมอนั่นจำไม่ได้ด้วยซ้ำไป ผมจะทำยังง๊ายย TOT
กริ่ก..
ผมแทบจะถลาไปหาประตูเมื่อมันเปิดออก คนตัวเล็กเดินออกมาจากนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไปเช็คสมองนะเฮ้ย ไม่ใช่ไปเที่ยวสวนสนุก - -
“ชานยอล หมอบอกให้นายเข้าไปข้างใน”
เขาบอกผมพร้อมกับยิ้มกว้าง ก่อนจะหยิบอมยิ้มที่ผมซื้อให้ที่หน้าโรงพยาบาลมาอมต่ออย่างเอร็ดอร่อย - -
ผมเดินเข้าไปในห้องก็พบชายหัวทอง เจาะหูทั้งสองข้างรวมกันไม่ต่ำว่าสิบรู สงสัยจะมาเช็คสมองเหมือนกันสิท่า
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าเห็นคุณหมอมั้ย?”
ผมถามออกไป ชายคนนั้นตบโต๊ะเสียงดัง แล้วดูดนมสตอรเบอรรี่ในมือก่อนจะตอบผม
“ก็ผมนี่แหละหมอ”
อ๊ะจริงเหรอ ดูจากบุคลิกแล้วไม่น่าใช่นะเฮ้ย! - -
“ผมญาติของคนเมื่อกี้ครับ อาการเขาเป็นยังไงบ้าง?”
เขากระแอมสองสามครั้งอย่างวางมาด ดูดนมสตรอเบอรี่เข้าปากอีกทีแล้วตอบ
“อ่อ รายนั้นหมอว่าน่าจะเป็นอาการความจำเสื่อมชั่วคราว อีกไม่นานก็คงจะหายถ้าพาไปที่เก่าๆให้เขาได้รื้อฟื้นความทรงจำ อย่างเช่นอัลบัมรูปครอบครัวแบบเนี้ย”
“แต่ผมไม่ใช่ครอบครัวเขา - -”
“งั้นเป็นแฟนเขาเหรอ?”
ปล่าวว แค่ไปลักพาตัวเขามา ! << ได้แค่คิด ไม่กล้าพูด = =
“งั้นแสดงว่าเป็นแฟนเขาจริงๆ งั้นก็ไปรื้อฟื้นความทรงจำแห่งรักกันนะ หมอบอกแค่นี้แหละ ไปล่ะ”
หมอหัวทองพูดเลี่ยนก่อนจะรีบลุกเดินเตรียมออกจากห้อง
“เฮ้ย! หมอจะไปไหน”
“ไปทำคลอดเว้ย! เอ้านี่ฝากทิ้งด้วย!”
ว่าแล้วก็ปากล่องนมสตรอเบอร์รี่มาใส่ผม ตอนนี้ผมเข้าใจคำที่ว่าโรงพยาบาลนี้เข้าถึงประชาชนแล้ว ดูสิ เข้าถึงแล้วเข้าใจจนสามารถปากล่องนมให้คนไข้เก็บให้ได้แล้ว สนิทกับกูมาตั้งแต่ชาติที่แล้วรึไงวะ! - -
“ชานยอลอา หมอว่ายังไงบ้าง เขาฉีดตูดนายรึเปล่า ?”
ร่างเล็กถามผมตาเป๋ว ในมือถือห่อลูกอมที่ผมซื้อให้ก่อนจะส่งมันเข้าปากทันใด มีแต่นายนั่นแหละที่จะโดนเข็มปักตูด มาปัญญาอ่อน เอ้ย สมองเสื่อมอะไรตอนนี้! = =
“เปล่า มาเถอะกลับบ้านกัน”
ผมรั้งมือเล็กๆนั่นมา แต่เขาก็ยืนนิ่งไม่ยอมเดินตามมา
“บ้านใครอ่ะ?”
“ก็บ้านฉันสิ”
พูดยังกะว่าตัวเองจำที่อยู่ตัวเองได้ โถ่ นี่นอกจากสมองเสื่อมแล้วยังปัญญาอ่อนด้วยไหมวะ! - -
เป็นไงบ้าง ? ลงไปสองตอนแล้ว สั้นไปรึเปล่า? ติได้นะคะ
ชี้แจงก่อนเลยนะคะ เรื่องนี้อาจจะมีคำหยาบ แต่จริงๆแล้วซินตั้งใจแต่งให้มันหวานมากๆ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหวานมั้ย
เม้นบอกซินหน่อยนะคะ ซินจะได้มีกำลังใจแต่ง
ซินชอบอ่านความคิดเห็นที่มีต่อเรื่องน่ะค่ะ ^ ^
berry
ความคิดเห็น