คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ☾ LifeLess 02
LifeLess
ท่ามกลางความมืดมิดและกลิ่นชื้นแฉะของน้ำฝนที่ไหลรั่วลงมาในห้องอับทึบ ลู่หานยืนอยู่อย่างงงงวย
ที่นี่….ที่ไหน?
จำได้ว่าเมื่อครู่นี่เขายังนอนหลับอยู่ แต่ตอนนี้มาโผล่ในที่ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องใต้ดินชื้นๆที่มีแต่น้ำหยดซึมลงมาจนเปียกแฉะ
สวบ!
ลู่หานสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบทางด้านหลัง ความกลัวสิ่งลึกลับไม่สามารถกั้นความสงสัยได้ ร่างบางค่อยๆหันกลับหลังไปหาต้นเสียง
กึก
เพียงแค่วินาทีแรกที่มองเห็น ‘สิ่งนั้น’ ลู่หานก็ช็อกจนนิ่งค้าง อ้าปากพะงาบๆเหมือนเหมือนคนที่กำลังสำลักน้ำ ความรู้สึกอึดอัดมวนจากท้องขึ้นมาสู่ลำคอจนแทบอยากโก่งคออาเจียนเมื่อจมูกได้กลิ่นเหม็นเน่าจากวัตถุนั้น
ลู่หานไม่กล้าฟันธงว่าสิ่งที่เขาเห็นคือมนุษ์หรือไม่ เขากลัวจับใจเมื่อมองเห็นรอยแผลน้อยใหญ่ที่โผล่พ้นเสื้อผ้าของคนที่นั่งชันเข่าอยู่
“……ไป…”
เสียงแหบเครือจากร่างซีดเซียวบนพื้น ความใคร่อยากรู้อยากเห็นทำให้ลู่หานขยับตัวเข้าไปไกล้ หวังจะฟังเสียงของคนที่ผมเผ้าปิดหน้าตานั้นให้ชัดเจน
โดยไม่ทันตั้งตัว ข้อมือบางถูกกระชากอย่างแรงจนร่างผลาเข้าหาคนบนพื้น เอวเล็กถูกมือที่ดูจะแข็งแรงเกินกว่าจะมาจากเรียวแขนผอมรัดเอาไว้แน่น
เพราะระยะห่างที่สั้นลงของทั้งคู่ทำให้ลู่หานเห็นดวงตาที่ซ่อนอยู่ใต้ผมสีเทาแปลกตา
“อ๊ะ!...ไม่นะ…ปล่อยฉัน!!”
ลู่หานดิ้นขัดขืนอย่างรุนแรง ตอนนี้เขารู้แล้วว่านี่ไม่ใช่คน!
คนที่ไหนจะตาขาวเป็นสีแดงแถมยังมีเลือดไหลออกมาอีก ให้ตายสิ คุณป๋าช่วยลู่หานด้วย!!!
“ออกไปจากที่นี่!!!!”
“ป..ปล่อยฉันเถอะ….ฉันกลัวแล้ว”
“ฉันบอกให้ออกไปจากที่นี่!!!!!!!!!!!”
เฮือก!
“ลู่หาน! หนูเป็นอะไรลูก”
ภาพแรกที่ลู่หานเห็นคือหน้าตาของคนเป็นพ่อที่กำลังเขย่าตัวเขาไปมาอย่างร้อนรน ร่างเล็กไม่รอช้ารีบผวาเข้ากอดพ่อ ก่อนอ้อนวอนด้วยเสียงสั่นเครือ
“ค…คุณป๋า!...เขาไม่ให้..ฮึก..เราอยู่ที่นี่ คุณป๋าลู่หานไม่อยากอยู่ที่นี่ นะๆ … ฮึก นะ”
“ใครครับ?...ใครบอกลูก หืม?”
“เค้าไม่รู้…ฮือ..คุณป๋า..เค้ากลัว”
น้ำตาเริ่มไหลจนเต็มแก้มขาวเนียน คริสลูบหัวลูก อีกใจหนึ่งก็ครุ่นคิดเพราะก่อนหน้านี่เจ้าของโรงแรมเพิ่งจะบอกเขาว่าถนนเส้นนี้ถูกน้ำป่าซัดจนขาด
ด้านหนึ่งต้นไม้ทับ ด้านหนึ่งถนนขาด จะอยู่ที่นี่ต่อลู่หานก็ไม่ยอมแน่และเขาก็ห่วงลูกยิ่งกว่าอะไร
คริสลูบหัวลูกเป็นครั้งสุดท้าย เช็ดน้ำตาให้เจ้าตัวเล็กก่อนจะพูดกับเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
“งั้นเก็บของ…เราจะกลับกัน ^^”
“จะรีบไปทำไมล่ะครับ? นี่เพิ่งจะตีสองกว่าเอง ไม่รอให้เช้าก่อนเหรอครับ?”
“ไม่ล่ะครับพอดีผมต้องรีบกลับบ้านน่ะ”
“หมายความว่ายังไงกันครับ? เช้าห้องผมแล้วมาออกก่อนเช้าแบบนี้”
คริสคมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อจู่ๆเจ้าของโรงแรมอย่างจอนจินก็ลุกขึ้นว่าเสียงดัง ถ้ามองไม่ผิดเขาเห็นด้านหลังผู้ชายคนนั้นซ่อนขวานเอาไว้ด้วย
คริสดึงแขนลูกชายไปหลบอยู่ด้านกลังก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ยื่นธนบัตรให้ผู้ชายคนนั้นไปไม่น้อยแต่กลับถูกปัดทิ้งอย่างไปไม่ใยดี
“คุณจะดูถูกผมมากไปแล้วนะ!!”
จอนจินตวาด คริสส่งกุญแจรถไปให้ลูกก่อนจะกระซิบบอก
“ไปรอพ่อบนรถนะ ถ้าไม่ใช่พ่อห้ามเปิดประตู”
“แต่คุณป๋า..”
“พ่อจะไปหา รอแป๊บเดียว” ว่าก่อนจะดันหลังลูกให้ออกไป
“ผมมาพักชั่วคราว และตอนนี้ผมก็ต้องการจะออกไปแล้ว”
“ไม่ให้ออกเว้ย!!!”
คริสเตรียมหันหลังกลับเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มคุยไม่รู้เรื่อง แต่ฉับพลันเขาเห็นจอนจินหยิบขวานอันใหญ่ขึ้นมาเตรียมจามใส่เขา คริสชักปืนพกที่พกกับตัวออกมายิงเข้าที่หน้าท้องของจอนจินเพื่อป้องกันตัว
ปัง!
ความคิดเห็น