คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ☾ LifeLess 01
LifeLess
“ฝนตกหนักแบบนี้ เราะถึงโรงแรมมั้ยฮะพ่อ ?”
ร่างเล็กถามผู้เป็นบิดาไม่เต็มเสียง พลางเหลือบมองรอบกาย
ต้นไม้ใหญ่น้อยขึ้นสลับกันนกลายเป็นป่ารกตลอดสองข้างทางของถนนลาดยางซึ่งผิหน้าค่อนข้างสึกตามกาลเวลา เมื่อมีน้ำฝนที่กระหน่ำตกลงมาเหมือนฤดูมรสุมทำให้น้ำขังในหลุมบ่อเป็นอุปสรรต่อการเดินรถมากเข้าไปอีก
ลำพังขับรถหลงทางตอนกลางคืนลู่หานกับพ่อก็ว่าลำบากแล้ว ยังมาเจอถนนร้างๆกับป่ารกๆ เขาแทบอย่างจะร้องไห้ลงตรงนี้ ถ้าไม่ติดว่ากลัวคนเป็นพ่อเอือมเอา
“ถึงสิครับ คุณป๋ากำลังพาไปนี่ไงครับ”
“แต่คุณป๋าพาเค้าขับอยู่ในป่านี่มาเป็นชั่วโมงแล้วนะฮะ L”
“เราขับมาตามทางถูกแล้วล่ะ เชื่อคุณป๋าสิ คุณป๋าคริสเลยนะครับ J”
จ้า คุณป๋าสุดหล่อ -_-
ฝนฟ้ายังคงเทกระหน่ำสลับกับเสียงฟ้าร้องทำให้ผมรีบยกมือขึ้นมาปิดหู รองลงมาจากผีก็เสียงฟ้าร้องนี่แหละที่ผมกลัว
“กลัวเหรอ?....จับมือคุณป๋าสิ”
คุณป๋ายื่นมือมากอบกุมผมไว้ ในขณะที่อีกข้างก็ขับรถ ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มตอบแทนคุณป๋าเบาๆ ตั้งแต่แม่เสียไปก็มีแต่เขาคนนี้ที่ดูแลผมมาตลอด
คุณต้องไม่เชื่อแน่ว่าคุณป๋าเคยลองใส่ชุดคิตตี้เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้ผม เขาเป็นคนดีมากจริงๆ…
“เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“คุณป๋าระวัง!!!”
รถยนต์สี่ล้อเบรกอย่างแรงจนตัวรถแทบหมุน ต้นไม้ที่ยืนต้นตายต้นใหญ่โดนสายฟ้าฟาดลงจนพักโค่นลงมาทับถนน เฉียดรถยนต์ที่สองพ่อลูกนั่งไม่กี่เมตร
ลู่หานเบิกตาค้าง บีบมือที่จับกับพ่อแน่นจนแทบกลายเป็นจิก เมื่อคริสตั้งตัวได้เขาก็รับหันไปหาลูก เขย่าร่างเล็กที่ยังคงช้อกให้ได้สติก่อนจะกอดเอาไว้
“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องตกใจนะ คุณป๋าอยู่นี่ครับ”
“ค…คุณป๋า….เค้าไม่เป็นไรแล้ว..อึก”
ลู่หานยังมีท่าทีตกใจแต่ก็ฝืนยิ้มไม่ให้คนเป็นพ่อกังวล
เพราะปัญหาใหญ่ที่ควรกังวลตอนนี้คือสองพ่อลูกจะไปต่อกันยังไง…ในเมื่อมีต้นไม้ต้นใหญ่ทับทางอยู่แบบนี้?
“เอาไงดีล่ะลูก”
คริสมองท่อนไม้ท่อนยักษ์นั้นก่อนถอนหายใจ แบบนั้นอาจจะต้องใช้คนเป็นสิบมาช่วยกันขนออก บนรถของเขาก็มีแต่เขากับลูกชายตัวเล็กๆที่ยังอายุไม่ถึง 16 ดี ลำพังเขาคนเดียวก็ยกมันไม่ไหวหรอก
“คุณพ่อฮะ ลู่หานเห็นป้ายก่อนหน้านี้อ่ะ มันบอกว่ามีรีสอร์ทเราไปค้างก่อนซักคืนดีมั้ยฮะ?”
“งั้นเดี๋ยวเราย้อนไปกันนะ”
รถยนต์ญี่ปุ่นกลางเก่ากลางใหม่จอดสนิทหน้าโรงแรมไม้ทั้งหลังที่ดูจะมีอายุการใช้งานไม่น้อย ลู่หานมองหน้าพ่อสลับกับโรงแรมที่ติดจะเหมือนบ้านผีสิงนั้นสลับกันไปมา
“คุณป๋ารู้ครับว่ากลัว…แต่คุณป๋าก็อยู่ด้วยนะ เรานอนเตียงเดียวกันเลยก็ได้ ”
คนเป็นพ่อรีบสร้างควานมั่นใจให้ลูกชายวัยกระเตาะ
กลัวผียิ่งกว่าอะไรดีลูกคนนี้
“สัญญานะ”
“คร้าบๆ”
ชายวัยกลางคนจูงมือลูกชายเข้าไปในโรงแรม อย่างน้อยก็ยังมีรถอยู่สองสามคัน แถมในล็อบบี้เก่าๆนี่ก็ยังมีแขกนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ พวกเขาคงไม่เหงามากในคืนนี้
“รับห้องพักแบบไหนดีครับ?”
ชายที่ท่าจะเป็นเจ้าของโรงแรมเดินเข้ามาหา ป้ายที่หน้าอกบอกเขาว่าผู้ชายคนนี้ชื่อจอนจิน
ในขณะที่ทั้งสามกำลังเดินตามทางเดินเพื่อที่จะไปยังห้องพักก็เกิดเสียงฟ้าผ่าอย่างรุนแรงอีกครั้งจนไฟดับ
ลู่หานผวาเข้ากอดพ่อในขณะที่เจ้าของโรงแรมก็รีบเอาไฟฉายมาเปิดเพื่อไม่ให้แขกตื่นกลัวไปมากกว่านี้
“ฝนตกหนักแบบนี้ก็มีไฟตกบ้างครับ อีกเดี๋ยวเครื่องปั่นไฟก็ทำงาน”
“อ๊ะ! คุณพ่อตรงนั้น!”
ลู่หานสะกิดเรียกพ่อเมื่อเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่ตรงสุดทางเดิน จอนจินสาดแสงไฟจากไฟฉายไปตามทิศทางที่ลู่หานชี้ก็ไม่พบอะไร
“ไม่เห็นมีไรนี่ลูก”
“แต่…เมื่อกี้ลู่หานเห็น..”
“ห้องนี้ของพวกคุณสองคนครับ ^^ ”
จอนจินว่า ก่อนจะเปิดห้องๆหนึ่งให้สองพ่อลูก เป็นอันว่าเรื่องที่ลู่หานพูดก็กลายว่าไม่มีใครสนใจอีก…
“ฝันดีฮะคุณป๋า”
“ฝันดีครับ”
ลู่หานหอมแก้มพ่อก่อนจะซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน สองแขนโอบรัดร่างของพ่อก่อนจะหลับตาลง
ท่ามกลางความมืดมิดและกลิ่นชื้นแฉะของน้ำฝนที่ไหลรั่วลงมาในห้องอับทึบ ลู่หานยืนอยู่อย่างงงงวย
ที่นี่….ที่ไหน?
จำได้ว่าเมื่อครู่นี่เขายังนอนหลับอยู่ แต่ตอนนี้มาโผล่ในที่ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องใต้ดินชื้นๆที่มีแต่น้ำหยดซึมลงมาจนเปียกแฉะ
สวบ!
ลู่หานสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบทางด้านหลัง ความกลัวสิ่งลึกลับไม่สามารถกั้นความสงสัยได้ ร่างบางค่อยๆหันกลับหลังไปหาต้นเสียง
TBC_______________
ความคิดเห็น