วังอสุรา

ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท

ปฐมบท

เปลวเทียนวูบไหวหยอกล้อความมืด คล้ายเงาของสรรพสิ่งในห้องกำลังเริงระบำ ข้าง นอกฟ้าร้องครืนครางเหมือนเสียงภูตผี พายุเกรี้ยวกราดพัดทิวไม้ใหญ่โยกไหวดูราวคลื่นมหาสมุทรสีดำ หญิงวัยกลางคนร่างอ้วนท้วมกำลังสู้พายุเอื้อมมือปิดประตูหน้าต่างทีละบานอย่างยากเย็น ยังไม่ทันได้ดึงบานหน้าต่างเข้ามา ลมแรงก็ตีเอาบานไม้กระทบกรอบหน้าต่างดังสนั่น...แว่วเสียงวงมโหรีมาจากที่ไกลแสนไกล

โอ้ละหนอ...เจ้าจอมใจไม่หวนมา

ยอดรักลาเลื่อน...เหมือนเดือนลอยไกล

ดวงใจถวิลมิสิ้นโศก...โลกเอยแสนเศร้า

ขอฝากรักเราลอยลม....ขื่นขมทรวงใน

“นาง แย้ม ขึ้นไปปิดหน้าต่างที่ห้องชั้นบนให้หมด นางเยื้อน ดูสลักกลอนประตูให้ครบ ถ้าลมเล็ดเข้ามาได้ข้าจะเอาเรื่องฟ้องหม่อมท่านให้ไล่เอ็งออก” นางพลับออกคำสั่งพลางรูดม่านปิดประตูหน้าต่างอย่างแข็งขัน  ร่างท้วมชะงักเท้า...ได้ยินเสียงกรีดร้องจากหลังบานประตูไม้หนาทึบที่ปลายทางเดิน

“ออกไป ออกไปให้พ้น อย่ามาหลอกหลอน  ไสหัวไป!!!”

เสียง เกรี้ยวกราดเรียกให้นางพลับผลักประตูเข้าไป ในห้องมืดสลัว บานหน้าต่างเปิดปิดกระทบกันเกรียวกราว ม่านรอบเตียงปลิวสะบัด ร่างผอมซูบกระสับกระส่ายบนกองฟูกในเตียงสี่เสาเก่าแก่ บ่าวรับใช้สองคนกำลังนั่งเกร็งบนพื้นทำอะไรไม่ถูก

พลับสั่งด้วยสีหน้าให้พวกสาวๆ ออกไป ก่อนจะตรงเข้าไปดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมร่างซูบซีด

“หม่อมเจ้าขา มันไปแล้วเจ้าค่ะ มันไปแล้ว”

มือผอมเกร็งพลันตวัดยึดข้อแขนของนางพลับแน่น ดวงตาลึกกรวงเบิกโพลง

เจ้าเคยฝังรอยรัก...สลักเหลือเพียงรอยใจ

จากไปไม่ลา...ทรมานสุดพรรณนา

เหลือเพียงน้ำตา...ยามน้องข้าลับไกล

“เพลงนั่น เพลงนั่นอีกแล้ว! เอาหมอผีไปไล่พวกมัน ไล่พวกมันออกไป!”

“เจ้าค่ะ บ่าวจะให้คนไล่มันออกไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” รับปากทั้งที่นางพลับไม่ได้ยินเสียงเพลงใดเลย

“ดี! เอา มันออกไป ไปให้พ้น...ไปให้พ้น” เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาเหลือกลานที่หวาดกลัวก็ค่อยๆ สงบลง เหลือเพียงเสียงแหบเครือพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ เหมือนเพ้อพก

ฟ้าร้องครืนคราง คนป่วยหลับไปเสียแล้ว นางพลับได้แต่ลอบถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างแต่ละบาน

สาย ฟ้าฟาดลงมาส่งเสียงสนั่นหวั่นไหว ทุกหนแห่งสว่างวาบเป็นสีเงิน มองจากหน้าต่างไกลออกไป แลเห็นวังเก่าแก่โดดเด่นท่ามกลางทิวไม้รกครึ้ม ตึกสีขาวดูสว่างไสวราวกับเปล่งแสงได้ในตัวมันเอง นางพลับเห็นวังปิดตายนั้นตั้งแต่ยังจำความได้และรู้สึกสะพรึงกลัวทุกครั้ง ที่เหลียวมองจนไม่อยากเฉียดเข้าไปใกล้

หลาย ครั้งพลับต้องเดินผ่านตัววังทะมึนเพื่อไปยังตลาดอันเป็นแหล่งจับจ่ายใช้สอย หญิงวัยกลางคนรู้สึกขนลุกเกรียวทุกครั้ง จนไม่กล้าแม้แต่จะเหลียวไปมองสถาปัตยกรรมน่ากลัวนั้น โดยเฉพาะห้องกรุกระจกแปดเหลี่ยมที่ยื่นออกมา คลับคล้ายมีแววตาวับแวมของใครบางคนเฝ้ามองอยู่

คน เก่าคนแก่เล่าต่อมาเนิ่นนานถึงโศกนาฏกรรมเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว เจ้านายท่านหนึ่งถึงชีพิตักษัย วิญญาณคงวนเวียนอยู่ในนั้น ไม่แปลกที่หม่อมวิมลจะทั้งหวั่นผวาและเกลียดกลัววังหลังนั้นมาก  

พลับ อยู่รับใช้เจ้านายในวังนั้นมาแต่เยาว์วัย... จำได้ว่าเสด็จในกรมฯ ทรงเป็นผู้ออกแบบวังหรูหรานี้ขึ้นมาโดยเลียนมาจากสถาปัตยกรรมยุโรปที่ถือว่า แปลกใหม่นักในยุคนั้น ตามเชิงชายช่องลมต่างๆ ล้วนฉลุลายวิจิตร มีมุกแปดเหลี่ยมกรุกระจกทุกด้านยื่นออกมาแลดูสง่างาม ทุกค่ำคืนจะยินเสียงวงมโหรีปี่พาทย์ แสงไฟสว่างไสวทุกหนแห่ง ผู้คนล้วนมาสังสรรค์ดื่มกิน

แต่ บัดนี้วังเก่าแก่เงียบเหงาลำพัง ไม่เคยได้รับการบูรณะเพราะเจ้าของวังแต่ละองค์ต่างก็มีอันเป็นไปต่างๆ นานา เหลือเพียงต้นก้ามปูใหญ่โตขนาบสองข้างปกคลุมเป็นสหาย

หม่อม ของพลับคงหลับไปแล้ว นางพลับปิดหน้าต่างบานสุดท้าย ปล่อยทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดและอับทึบ ทิ้งภาพวังรกร้างไว้ภายนอก ยินเพียงเสียงฟ้าคำรามไม่หยุดหย่อนจากที่ไกลลิบลิ่ว

พลับ ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าในราตรีที่ฟ้ามืดครึ้มนั้นเอง พายุพัดไม้ใหญ่สองข้างทางโน้มเอียงเข้าหากัน  ลมส่งเสียงหวีดหวิวคล้ายเสียงโหยหวนของภูตผี รถม้าคันหนึ่งเคลื่อนผ่าน เสียงเพลงไทยเดิมล่องมาวังเวงยิ่งนัก

คราใดพิกุลโชยมา...ดั่งทรวงข้านี้แหลกสลาย

ท้องฟ้ามีเดือนเดียวดาย...เหลียวมองสะท้อนใจหาย

ไม่มีคู่ขวัญเคียงกาย...ดวงใจพี่คงมลาย

แม้นตัวตรอมตาย...พี่นี้ไม่คลายสัญญา

เสียง ล้อรถม้าเบียดไปกับพื้นกรวดฟังเหมือนเสียงหัวเราะแหบแห้ง รถม้าสีขาวสว่างไสวเคลื่อนมาหยุดตรงหน้าลานบันไดหินอ่อนของตึกเก่าแก่ แว่วเสียงนกแสกหวีดร้องจนขนลุก ประตูบานใหญ่ของวังเปิดออกช้าๆ เสมือนต้อนรับผู้มาเยือน

บุรุษ รูปร่างงามสง่าก้าวลงจากรถม้า จันทร์เคลื่อนหลบหลังเมฆครึ้มราวหวาดกลัว หากทว่าใบหน้าคมสันของบุรุษผู้นั้นกลับเด่นชัดในรัตติกาลนี้ เขาอยู่ในชุดสูทสากลอย่างคนตะวันตก เหนือริมฝีปากบางเฉียบมีไรหนวดบางเบา แว่วเสียงหัวเราะสะท้อนกังวานปะปนกับเสียงเพลงปริศนา

จันทราลาไกล...ไม่เห็นหน้าเจ้าดวงเดือน

อกพี่นี้เหมือน...เอามีดกรีดเฉือนดวงใจ

ชาตินี้ไม่มีแก้วตาพี่...ขอดับสิ้นชีวีนี้เอย

ผู้คนละแวกนั้นต่างเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้าน ปิดประตูหน้าต่างแน่นหนา หลายคนซุกร่างสั่นเทาอยู่ในผ้าห่ม

เล่าลือกันว่ารถม้าประหลาดมีอำนาจลึกลับสิงสถิตอยู่ ผู้ใดได้แลเห็น...ต้องมีอันเป็นไปทุกครั้งครา!