คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท... For My fallen Angel
ในหลุมศพอันเยือเย็น อเ้าหลับใหล ไปพร้อมวามอบอุ่นาใเรา
ใน่ำืนอันเปลี่ยวเหา ใอเราส่ไปหา
่ำืนอันมืมิ แสแห่พระเ้าะส่อทา
โปรปล่อยวา อย่าเหนี่ยวรั้สิ่ใ ให้เป็นภาระแห่ววิาเลย.
เ่นนั้น ไม่มีสิ่อื่นใ้อ ัวล ไม่มีสิ่ใ้อโศเศร้า เ้าเพียเเ่ไปอยู่ับพระผู้เป็นเ้า
พระอ์ะรับเ้าไปอยู่ สรวสวรร์อพระอ์
ใ้ เาแห่วามมืมิเเละทุ์ระทม เเว่ววัเวเสียรีร้ออันรันทัระม หิสาวนหนึ่ย่ำเท้าเปลือยเปล่าไปามทาโรยรว ที่นี่มืหม่น มีเพียเหล่าวิเวแว่วเป็นเพื่อนเเท้ ไร้ลมหายใ ไร้าลเวลา
ปี ศ. 1650
เสียะโนโหวเหวัน่าสะพรึลัวยิ่นั ะที่พวายรร์ร่าสูใหู่บเพลิในมือและส่เสียโห่ไล่ัระหึ่ม ราวับอยู่ในานเลี้ยที่ับั่ไป้วยนป่าเถื่อนและัฬะ สายาทุู่่า้อมอไปทีุ่หมายอมันเพียนเียว
นั่นือร่าอันน่าเวทนาอหิสาวบอบบาที่ผมสีำราวับไหมยุ่ระเิ วาสีม่วอไลแลลอ้วยน้ำา ใบหน้าาวีอาบไล้ไป้วยโลหิแานและร่อรอยารทุบทำร้าย ทั้ร่าายเ็มไป้วยบาแผลาเหล็แหลมทิ่มแทและแส้ที่ฟาอย่าไม่ปรานี าายร่าให่หน้าเหี้ยมนหนึ่
เสื้อผ้าสีเนื้ออเธอีานเห็นเรียวาสวยที่นอไป้วยเลือ เนินอยัมีบาแผลาารถูราเหล็ร้อน่าประทับ ะนี้เธอร้อไห้อย่าอ่อนแรทั้ที่ถูทรมานแสนสาหัส วาที่ลอน้ำใสมอไปรอบ้าอย่าหวาหวั่น มือสอ้าถูมัไพล่หลัิับเสาไม้้นให่ เธออยู่บนแร่ไม้ึ่บันี้ถูหามไปยัลานว้าที่วามสยสยอรออยอยู่
“สูเ้าะ้อไม่ทรมานแม่ม้วยารปล่อยให้มันมีีวิ!”
เสียำพิพาษาและารสอบสวนที่ไร้วามเป็นธรรมยัอื้ออึในหูอเธอ วามหวั่นลัวู่โมหัวใอหิสาว เลือในายร้อนวูบ และเย็นวาบสลับัน เมื่อสัมผัสไ้ถึเามัุราที่ำลัืบลานมาโลมเลีย พร้อมับร่าสูำทะมึนอายนหนึ่ที่ถือบเพลิเ้ามา
เพลิไฟวูบวาบาม แสยะยิ้มปรารถนาะแผเผาทุสิ่
โอ...วามสิ้นสุำลัะมาเยือนหรือนี่?
ประสาทสัมผัสอหิสาวเริ่มรู้สึัวเมื่อหิรานาหนึ่ถ่มน้ำลายใส่เธอาหน้า่าอบ้านที่เปิอ้า พร้อมับหลายบ้านที่พร้อมใเปิประูหน้า่ามาสาปแ่เธอและสาน้ำใส่เธอ
ทั้เ็บร้าวและทรมาน ยิ่นั
วาสีม่วเอ่อนอ้วยน้ำาทั้เศร้าโศและอ่อนล้า ประายาอเธอหวาหวั่นราววาสาวที่ิับ มอไปท่ามลาฝูน หวัะเห็นใรนหนึ่ที่เธอรออย
ใยไม่มา?
ใยไม่ลับมาเ่นที่ให้ำมั่นไว้?
วาามสิ้นหวัลอย่าน่าเวทนาะมอพวมนุษย์ที่ถูปลุมไป้วยเาอปีศา าานพวนั้น
ร่าายอเธอถูุระาลมาบนพื้นาลาไปับพื้นหินทรายนถลอ ่อนที่พวมันะพอใมัเธอไว้บนอไม้ที่สุมันพร้อมโห่ร้อ้วยวามยินี ปรีา
“รอ...อีเพียไม่นาน แล้ว้าะลับมา ้วยำสัาอันสัย์ื่อนี้...ไ้โปรรออยวันที่้าลับมา...”
ใรันหนอสัาไว้
ร่าบอบบาพร่ำอ้อนวอนอวามเมารั้สุท้าย น้ำาไหลอาบทั่วใบหน้า อยาะยึยื้อเวลาอีสัหน่อยเผื่อเานนั้นะมา
หาเามาแล้วไม่เอเธอเล่า เาะทรมานสัเพียใ
ไร้วามเมาที่เธอร้อหา... หิสาวรู้สึเหมือนหัวใะหยุเ้นเมื่อแลเห็นบไฟวูบไหวเลื่อนเ้ามาใล้ เสียเพรียอาานระิบอยู่้าหู...หิสาวส่ายหน้าแรนผมปลิปลิวทั้ น้ำาที่อาบหน้า
“ไม่!! ้ายัไม่อยาาย ไ้โปร! ปล่อย้า ปล่อย้า ไม่!!!!”
ร่าบาสะอึสะอื้นนัวโยน พร่ำร้ออวามเมา เนรามลอน้ำใสวามอไปโยรอบ าหวัว่าะมีใรสันเห็นใ แ่ไม่เลย
“รี๊!!!!!!!!!!!”
เสียรีร้ออเธอัึ้นอย่าโหยหวนและทรมานยิ่นั เมื่ออไฟโหมระหน่ำถูุลุโน ท่ามลาใบหน้าสาแ่ใอาวเมือที่มอมายัเหยื่ออพวมัน เสียฟืนแเปรี๊ยะล้ายเสียระิบาวามาย วาามเบิว้า พยายามิ้นรนสุแรให้หลุพ้นาเือหนารอบาย พลิใบหน้าไปมาอย่าทุรนทุราย เหื่อึมทั้ใบหน้าและร่าาย วามปวแสบปวร้อนึมแทรทุอูอผิวหนั หมสิ้นวามหวัทั้ปว
เพลิไฟอาบไล้ผิวหนัเนื้อามลูบเลียลำอนวลระหและเส้นผมยาวั่แพรไหม แผเผาเสื้อผ้าาระเิ ประโลมูบวหน้าพราวพิลาสอาบน้ำา โอบอร่าบอบบาที่ิ้นรนอยู่ท่ามลาอเพลิที่ลุไหม้ เนรามเบิว้าแสสีเพลิาอันีร้อนรนสะท้อนน้ำานอ ไ้ยินเสียหัวเราะระหึ่มราวับนลั่ ลับล้ายเสียนรีเห่ล่อมวิา
ร้อน...ร้อนเหลือเิน...
เปลวเพลิที่โลมูบ ทุสัมผัสนำวามทรมานแทบแิ้นมาโลมไล้
นาน แสนนานแล้ว...แ่็ยัร้อนอยู่ไม่เลือนหาย
าลเวลาพ้นผ่านยาวนาน...ผ่านืนวันอันหนาวเหน็บไปไม่รู้ ี่ร้อยปี...
ท่ามลาหมอหนาทึมทะมึนน่าสะพรึลัวที่โอบล้อมปลุมสถานที่แห่นี้ไว้ มีสุสานอันแห้แล้ั้อยู่ ป้ายหินเ่าแ่ปัาหน้าหลุมศพอย่าเียวาย เหล่าวัพืและพันธุ์ไม้เถาวัลย์พาันเลาะเลื้อยพันธนาารแผ่นหินนี้ไว้แทบ มหายไปับเถาไม้
เหนือแผ่นหินเียวายือ้นไม้ให่สูทะมึนเสียฟ้า ลำ้นแห้รัไร้ีวิ แว่วเสียนาสีำโผบินรีร้อโหยหวนราวับับานบทเพลแห่วามาย
หรือเป็นเพราะเาแห่้นไม้ให่อันสูทะมึนเเละโเี่ยว้นนี้ัน ที่ทำให้หัวใอเธอปวร้าวระทมเ่นนี้ หรือเป็นเพราะ้นไม้้นนี้ไร้ใบ มีเพียิ่้านสีำแห้รั ่าน่าสสาร หรือเป็นเพราะเสียนสีำัวนั้นับานเสียเพลเศร้าเหนือป้ายหลุมศพ
หิสาวไม่อารับรู้ ไ้...ว่าสิ่ใที่ทำให้หัวใอเธอหหู่เเละรอมรมเหลือเิน
ที่นี่โเี่ยว เียบเหา เเละเยียบเย็น
หิสาวร่าบอบบาย่ำเท้าเปลือยเปล่าสีาวราวหิมะ้าว เ้ามา... เธอมีผมสีำสนิทราวแ่นไม้มะเลือ วาสีามราวผลอุ่นยามสุเ็มที่ ริมฝีปาสีแราวโลหิมนุษย์ และรอยยิ้มามอันแสนเศร้าวนให้หหู่
เธอทรุายลับพื้น พยายามเพ่สายามอผ่านม่านหมอหนาออไปเพื่อยลายาเเสะวัน แ่สิ่ที่เธอเห็น ือเามืมนเท่านั้น
สิ่เียวที่พันธนาาริวิาอเธอไว้ สถานแห่นี้ มีเพียำมั่นสัาาเา
“รอ...อีเพียไม่นาน แล้ว้าะลับมา ้วยำสัาอันสัย์ื่อนี้...ไ้โปรรออยวันที่้าลับมา...”
เสียนาโผบินว่อนวัเวียนไปมาราวับอบรับถ้อยำแห่ สัา
แว่วเสียหวานราวน้ำผึ้และไพเราะราวไนิเล
“ที่รั... ในวามมืมิ วาอันะเบิว้าเมื่อมอท่าน ในวามเหน็บหนาว ันะฝ่าพายุอันเย็นระเยือเพื่อามหาท่าน ในวามว่าเปล่าท่ามลาหมอหนา มืออันะไว่ว้าหามืออท่าน แม้ะ้อ้ามผ่านาลเวลาอันยาวนานเพียลำพั แม้้อร่ำไห้โศาอย่าเียวาย แม้้อเหน็บหนาวในหลุมอันอ้าว้า ยอรั...หัวใอันะโผบินไปโอบอท่าน”
ถ้อยำพร่ำรำพันัแผ่วอย่าอ่อนล้าเ่นนี้ ้ำแล้ว้ำเล่า และยััแว่วไม่บสิ้น
เป็นที่น่าสะพรึลัว...อทุนที่เินผ่านไปมา
นไม่มีใรล้าย่าายเ้ามาสำรว หรืออาหาเหลือบสายามอมา
ที่แห่นั้นึเียวาย รร้า อยู่เ่นนั้น ราบนานเท่านาน...
ที่นี่...สุสานุหลาบสีำ... สถานที่ึ่อไม้ผลัสีเพื่อไว้อาลัยแ่ววิา!
ความคิดเห็น