คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ปฐมบท
พู่กันจุ่มหมึก สะบัดปลายขีดเขียนเป็นเรือนร่างอรชร สตรีงามล้ำกำลังร่ายรำบนกระดาษขาว
เขา วาดผ้าแพรสีแดงชาด พลิ้วไหวราวสายหมอกห่มคลุมร่างนางระบำ เขาปักลวดลายโบตั๋นสีชมพูและหงส์ขาวแซมไปตามริ้วผ้า เขาประดับปิ่นทองละเอียดลออแซมลงบนมวยผมอันดำขลับยิ่งกว่าไหมแพรสีนิล สร้างหญิงงามบนกระดาษจากจินตนาการอันเร้นลับ
“ผีเสื้อสีแดงของฉัน ทุกคนจะหลงใหลเธอ!”
นาง รำในภาพเขียนคล้ายมีชีวิต ดวงตาสองดวงสุขสกาวกำลังเฝ้ามองนักวาดผู้ซ่อนเร้นใบหน้าใต้แสงตะเกียงสลัว เธอสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของเขา นิ้วมือจิตรกรเรียวยาวเฉกเช่นมือศิลปิน ยามเขาตวัดปลายพู่กันคลอเคลียนวลแก้มของเธอ แรงกดช่างนุ่มนวล ใบหน้าเรียวสวยจึงแดงปลั่งขึ้นมาดังผลตำลึงสุก
วัน หนึ่งเมื่อจิตรกรวาดหญิงงามเสร็จ เขานำเธอไปประดับผนังด้านที่โดดเด่นที่สุด เธอได้รับแสงตะวันอบอุ่นในยามเช้า ได้ยลแสงจันทร์เย็นเยือกในราตรี เธองามงดหมดจด จนกลบความงามของภาพเขียนอื่นจนสิ้น
จิตรกร หนุ่มหลงรักหญิงงามในภาพวาด เขาลุ่มหลงสุราเมรัย เฝ้ามองภาพนางรำบนกระดาษขาวอย่างมัวเมา ปานจะอ้อนวอนขอร้องให้เธอกลับมีชีวิตขึ้นมา
นางรำร่ายรำบนกระดาษขาว บางครั้งเธอได้ยินเสียงขลุ่ยผิว(1) บางคืนได้สดับฟังพิณผีผา(2) สองเสียงสลับลุกไล่เหมือนเอ่ยคำตัดพ้อต่อกัน บางวันเธอได้ยินเสียงร้องรำทำเพลง มหรสพครึกครื้นรื่นเริง ผู้คนหัวเราะลั่น เสียงปรบมือสนั่นจากที่ไกลลิบลิ่ว
แต่บางคราในความมืด หญิงงามบนหน้ากระดาษเห็นดวงตาแวววาวของเจ้าอีกาจับจ้อง ดวงตามันริษยา ลุกโชนด้วยไฟเกลียดชัง
และ แล้วเมื่อคืนเดือนแรมมาเยือน เสียงใครคนหนึ่งกรีดร้องโหยหวน เสียงนั้นเสียดแหลมอื้ออึงในโสตประสาทกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งกระจายในสายลม หยดเลือดใสวาวราวทับทิมน้ำงามกระเซ็นสาดกระดาษขาว ส่งเสียงประหลาดปานสายฝนหยดกระทบ
ทัน ใดนั้นเองหญิงงามผู้ร่ายรำบนกระดาษขาวถูกทำร้ายอย่างเหี้ยมโหดโดยมือปริศนา ใครสักคนนำมีดมากรีดใบหน้าขาว ทิ่มแทงดวงตาทั้งสองจนมองไม่เห็นสิ่งอื่นใด เธอเจ็บทรมานทว่าไร้โลหิตซึมไหล
จาก วันนั้นนางรำที่น่าเวทนาจึงโดดเดี่ยวในความมืด ผู้คนหลงลืม... วันคืนพ้นผ่าน นางรำตาบอดร่ายรำอย่างเดียวดาย จิตรกรไม่เคยย่างกรายมาเยี่ยมเยือน
และ แล้วในคืนที่ฤดูหนาวคล้อยผ่าน กลิ่นดอกแตรนางฟ้าหอมกำจาย ณ ราตรีที่นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน จิตรกรกลับมาอีกครั้ง เขาไม่อ่อนโยนเช่นเคย แต่กลับม้วนเธอเก็บไว้ในชั้นบนสุดอันแออัด ยัดเยียดไว้ร่วมกับม้วนภาพอื่น ๆ
วัน เวลายาวนานผ่านไปจนหญิงงามลืมวันลืมคืน ฝุ่นผงเกาะตามใบหน้านวลผ่อง มีหยากไย่ใยแมงมุมเกี่ยวพันรอบกาย นางรำตาบอดบนกระดาษขาวเปื้อนเลือดทำได้เพียงสะอื้นไห้
จิตรกรไม่เคยเหลียวแลกลับมาอีกเลย...
(1) ขลุ่ยผิว คือ ขลุ่ยจีนชนิดหนึ่ง ทำจากไม้ไผ่ วิธีเป่า ผู้เล่นจะวางขลุ่ยในแนวนอนประทับกับริมฝีปาก
(2) ผีผา คือ พิณชนิดหนึ่ง เป็นเครื่องดนตรีโบราณของชาวจีน มีลักษณะคล้ายผลลูกแพร์ผ่าครึ่ง
ความคิดเห็น