บทกวีของนางฟ้าสีน้ำเงิน

ลำดับตอนที่ #42 : โคลงม่านฟ้า

โคลงม่านฟ้า
นามปากกา มายาโรส

ประกอบนวนิยายเรื่อง หุบผาเจ้านาง

เบิกม่าน

๐ ผาทะมึนเมฆคลื้ม หมองมัว 

ผีไพรขับขานทั่ว ร่ำไห้

กรีดเสียงสั่นระรัว ลมเฉื่อยหนาวเฮย

ลือร่ำผีนางไม้ ชะเง้อคอยผัว

..............

องค์ ๑ เจ้าม่านฟ้าแห่งเวียงอินทร์

๑ ภูผาตระหง่านงื้ม เนาไพร

ธาราถั่งรินไหล ม่านน้ำ

สุริยันเจิดไศล ประกายส่อง หล้าเนอ

งามพิศงามเลิศล้ำ เสน่ห์แคว้นเวียงอินทร์

๒ นงนางดวงดอกแก้ว เมืองคำ

นงนุชเลิศแหล่งล้ำ ม่านฟ้า

โสภิศดั่งคำพร่ำ คำเล่าลือจา

ดวงมณีประดับหล้า เพริศเพี้ยงอมราฯ

องค์ ๒ พรากนาง

๓ กาลผันโดดเดี่ยวแท้ เดียวดาย

แดดส่องกาแลลาย ร้างกร่อน

เศษซากผุสลาย เก็บซ่อนอดีตนา

ตระหง่านกลางหนาวฮ้อน โศกร้าง คอยนางฯ

๔ แสนโศกเสียงสะล้อ เพรียกขาน

สายสั่นพาปวดราน ทั่วหล้า

คันสีกรีดเสียงปาน จะตัด-พ้อเฮย

เพลงเรียกหาน้องข้า สะอื้นครวญครางฯ

๕ เขียนโคลงกำสรดเศร้า ขับขาน

มัวหม่นหมอกเหมยผ่าน ฮ่ำไห้

กลอนฮ่ำปวดใจราน ครวญคร่ำ หาเอ่

เผาอกอ้ายหมองไหม้ หมดสิ้นกำลังฯ

๖ อีนายเหยอยู่ร้าง หนใดนางเอย

จึงบ่กลับบ่อาลัย อกข้า

สูลำบากหรือไร จห่วงหานา

หรือสร่างร้างหนีหน้า ละอ้ายเเล้วก๋าฯ

๗ เสี้ยงคืนวันหวั่นเศร้า เป๋นใด บ้างเหย 

เวลาผ่านเมินไกล เนิ่นล้ำ

ฝากลมล่องเตือนไป ยังห่วง หานา

ฝังฮักทุกคืนฮ่ำ ฮื่อน้องคืนมาฯ

๘ จันทร์เอ๋ยอ้ายร่ำไห้ วอนเตือนนางเอย

จันทร์ซ่อนเมฆลับเลือน หลบหล้า

แม้นว่าหมดแสงเดือน วอนสุรีย์

ตะวันกลับหนีข้า ลับเลี่ยงเหลี่ยมเขา

๙ เมฆเหงาลอยเลื่อนคว้าง เนินไศล

พิณดีดกังวานไกล แผ่วเศร้า

ชมพูร่วงลาไพร สุรีย์ดับ

ยังเหม่อหมองมองเฝ้า ค่ำแล้ว ยังคอยฯ

๑๐ หอมอวลหวนกลิ่นคว้าง บุปผา นางเอย 

กระซิบหมายสัญญา ฝากน้อง

ความฮักดั่งศรัทธา เอื้องแซะ

ลมกู่ครางครวญฮ้อง ฮ่ำฮักแนบทรวงฯ

๑๑ วาสนาเฮาจากพราก ลับไกล 

แสนห่วงหาอาลัย คู่ข้าง

วันคืนเหม่อมองไป สุดขอบ ฟ้าเฮย

ยังกึ้ดเติงบ่ร้าง ฮ่ำไห้ใจ๋ตรมฯ

๑๒ ยามความรักล่มร้าง ลาไกล

ดังกรีดมีดแทงใจ ร่ำเศร้า

มืดมนหมดทางไป หมองหม่น

ยังพร่ำเพรียกหาเจ้า ตราบร้างลมปราณฯ

๑๓ อ้ายคอยหาสะอื้น อกร้าว

คอยผ่อจวบเดือนดาว ลับฟ้า

ผ่านฝนกี่ฮ้อนหนาว เมินยิ่ง แท้เอ่

ครวญคร่ำหาน้องข้า อยู่แคว้นแดนใดฯ

๑๔ ใจ๋เหยยังฮ่ำพ้อ ดาวเดือน 

ลมจึ่งฝากคำเตือน ยอดชู้

ผาถนาบ่ลืมเลือน เป๋นบ่วงผูกนา

คอยท่าวันเคียงคู่ ตราบสิ้นใจ๋เฮยฯ

๑๕ พิศเพียงจันทร์หม่นเศร้า หทัย

ลอยเลื่อนลาอาลัย ผ่านฟ้า

วิเวกแว่วสงัดไพร ไหวหวั่น

พลางทอดถอนฤดีล้า ซ่อนน้ำตานอง

๑๖ ยามฝนซัดฟ้าล่ม อกร้าว

ยามแดดแผดผิวสาว หม่นข้า

ยามเหมยร่วงนางหนาว เคยกอด อุ่นเอ่

เป็นห่วงนางขวัญหล้า อกอ้ายมืดหมองฯ

๑๗ จักฝากนางในลุ่มน้ำ กลัวหนาว นางนา 

ฝากแม่วางกลางหาว ห่วงเจ้า

กลัวเหมยซ่อนซอนดาว จักลู่เอาไป

จึงเก็บตรงใจ๋เศร้า สะอื้นนึกหาฯ

๑๘ จักเป๋นลมเลื่อนพลิ้ว ปลิวไหว

โอบอุ่นนางแนบใจ ห่วงเจ้า

ถึงคราพรากจากไกล ใจบ่ ลืมเนอ

ผาเมืองคอยผ่อเฝ้า ม่านฟ้า นางเฮยฯ

องค์ ๓ ปลดอาวรณ์

๑๙ ถึงเวลาตื่นแล้ว ลืมตา เจ้าเอย

ฝันผ่านผันอำลา ลับแล้ว

ความสุขที่เพริดแพรว จำร่ำ ลานา

เหลือสิ่งจริงมิแคล้ว จึ่งต้องเผชิญฯ

๒๐ ชมภูผาสั่นพลิ้ว เอนไหว

ขืนข่มจิตอาลัย ตัดสิ้น

ชีวิตแบบเดิมใด จำจาก ทิ้งเอย

ฝืนร่างทนแดดิ้น ห่างร้างอาวรณ์ฯ

..........

ปิดม่าน

๐ จำปีลอยล่องล้า กลางพายุแฮ

จำกลิ่นอวลอุรา กรุ่นล้ำ

จำปาร่ำอำลา ปลิดกิ่งทิ้งนา

จำพี่จำจากช้ำ จากน้องนวลลออฯ