บทกวีของนางฟ้าสีน้ำเงิน

ลำดับตอนที่ #32 : ข้าชินชา ขอหลงเพียงมายา

 

 

ข้าชินชา ขอหลงเพียงมายา
นามปากกา กุหลาบน้ำเงิน
ขออุทิศแด่ข้า ผู้เสียน้ำตานับไม่ถ้วน




๐ กุหลาบลืม รสรัก เคยเร่าร้อน
ใครเว้าวอน มิหวั่นใหว ไร้ปรารถนา
เคยเจ็บนัก จึงชักเห็น เป็นชินชา
ใจของข้า ขึงกำแพง ขึ้นกีดกัน
 
๐ ครั้นหมดเเรง ไร้หวัง รักพังสิ้น
จึงถวิล วาดภาพ อย่างพาฝัน
เป็นมายา ข้ากอดไว้ ใต้เงาจันทร์
สุริยัน เหยียบฟ้า จึงลืมตา
 
๐ มีเพียงเขา ห่มข้าไว้ ในภาพฝัน
ดวงตะวัน สิพรากไป ใจผวา
ไร้ตัวตน ตรมใจเพ้อ เพียงมายา
โอ้อกข้า ขมขื่น เเต่ชื่นใจ