คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ำปีลอยล่อล้า ลาพายุแฮ
ำลิ่นอวลอุรา รุ่นล้ำ
ำปาร่ำอำลา ปลิิ่ทิ้นา
ำพี่ำา้ำ าน้อนวลลออ
รารีอันมืมิสนิท เือนแรมลับหาย เมหมอปิบัท้อฟ้าโยทั่ว นภาแานละลุ้าวเลือ บไฟลุโนถูใ้นำทาไปามแนวป่ารั เปลวเพลิรยอระริไหวสาแสล้า เหล่าายรร์ผู้ถือบมีหน้าาเหี้ยมโห พวมันย่ำเท้าเินไปามเส้นทามืรึ้ม้วยเาไม้ ร่าใหุ่ลาร่าบอบบาามมา
ร่าน้อยนั้นอยู่ในุผ้าฝ้ายทอมือปัลายามระยับ ิ่นผ้าไหมทอลายเมามล้ำยาม้อแสันทร์ ใบหน้านวลลอออาบน้ำา ผมามำลับเล้ามวยไว้ลาระหม่อมปั้วยปิ่นทอเลอ่า บันี้หลุลุ่ยแทบไม่เป็นทร
“ใร็ไ้! ่วย้าที! ท่านเอ๋ย...ปล่อย้าไปเถิ ” หิสาวพยายามัืนอย่าสุีวิ วหน้าามอาบ้วยน้ำา ทั้รีร้อ ทั้อ้อนวอนอวามปราี
“ฮะฮ่า! ้าะปล่อยท่านแน่ ...เ้านา”
“ปล่อยลนรไล่ะ!”
ายัฬะสอนนั้นะหาปราีไม่ พวมันหัวเราะเฮฮาอย่าอิ่มหนำวามั่ว วาอำมหิราวเพาเม้นมอเหยื่ออย่าสัเว มือหยาบร้านลานาไปนถึทาโรยรวเี้ยว หนทา้าหน้าแลูลึลับน่าวัเว
หิสาวผู้ถูุลารีร้อ้วยวามหวาลัว นาพยายามิ้นัวสุแรหวัหลุาารับุม วาลอน้ำใสมอไปยัสุทาเินนั้นอย่าพรั่นพรึถึที่สุ ร่าเล็ถูลาไปามเส้นทาโรยรว เท้าเปลือยเปล่าย่ำพื้นอันเย็นเยือ นารีร้อหวาหวั่น วาเบิโพลมอสถานที่อันะเป็นุบแห่นาราบั่วีวิ
้าหน้า...เป็นเรือนไม้สัหลัเล็ ทว่าทะมึนทึมทึบ นานแสรีร้อเสียแหลมโผบินเหนือ าแลยอั่วเรือนแลูประหนึ่ล่าวเสียำราม้อนรับผู้มาเยือน
“ไม่! ปล่อยเรา ผาเมือ ่วยน้อ้วย ผาเมือ ่วยน้อ้วย! ผาเมือ!” หิสาวร่ำรีร้อเรียหาวาม่วยเหลืออย่าสิ้นหวั พวมันมัมือนาไพล่หลั พันธนาารเท้านา้วยโ่เหล็พันไว้แน่นน้อเท้าาวนวลลายเป็นสีแ้ำ แล้วผลัร่าเล็ลไปนอนในโลไม้
“ฮึๆ...้าถูทรยศ”
น้ำาไหลนอไปทั่วใบหน้า สะอื้นไห้และหัวเราะอย่าเย้ยหยัน หมสิ้นวามหวัทั้ปว ายร่าให่สอนแสยะยิ้มเหี้ยมเรียม
“รีบเ้า ะเ้าแล้ว เี๋ยวใรมาเห็นะวยพวเรา!” นหนึ่ระิบเือน มันเหลียวมาแสยะยิ้มอย่าไร้ปรานี มอใบหน้านอน้ำานั้นเป็นรั้สุท้าย
“ลา่อน ...เ้านา”
ใบหน้าาวนวลไ้แ่ส่ายหน้าไปมา น้ำาลอท่วมใบหน้าร้ออวามปรานีอย่าอ้อนวอน ในะที่ฝาล่อยๆถูยึ้นมาปิ...เาฝาโลนั้น่ามืมิเสียเหลือเิน
หิสาวรีร้ออย่าสุีวิ ่อนที่เาแห่แผ่นไม้นั้นะทาบสนิท
เสียฝาโลปิัปั! พร้อมับเสียรีร้อ ประหนึ่หมายผนึวิาไว้ ที่นั้น...ราบั่วาล...
แล้วสอายร่าำยำ็่วยันยโลไม้ปล่อยทิ้ลมิ่สู่ใ้ผืนน้ำสบเยือเย็น หยน้ำระายระยิบระยับ ่อนะสบล้าๆ...
ใ้สายนที...โลไม้่อยำิ่ลล้ำลึ ผ่านสายน้ำเย็นเยียบ ...
ไ้ยินเสียรวอสายธาราัแผ่ว ราวปลอบประโลม สายลมหวีหวิวเป็นท่วทำนอละเล้าไปับเสียสายน้ำสั่นไหว โ่เหล็เย็นเียบพันธนาารอยู่ที่้อเท้าาวนวลบอบบา หิสาวสะอื้นออมาอย่าเ็บ้ำ พยายามส่เสียร่ำร้อเรียอวาม่วยเหลือ น้ำาลอใบหน้าาม เ็บปวเหลือนา...น้ำาภายนอไหลทะลัเ้ามาภายในโลไม้... ลมหายใาเป็นห้วๆ เริ่มไร้อาาศหายใ อึอัและทรมานแทบาใ ไม่อาแม้แ่ะระเสือระสนไปทาใ
ไม่อาแม้แ่ะิ้นทุรนทุราย...
ในวามมืมิ...และอาาศหายใที่ำลัหมไป น้ำไหลทะลัเ้าปอและปา พยายามิ้นรนอย่าไร้หนทา
ร่าบอบบาใ้ลมหายใเฮือสุท้ายที่มีอยู่ั้สิอันพร่าเลือนท่ามลาสายน้ำเย็นเียบที่ปิั้นลมหายใ วาามลอน้ำา หมสิ้นวามหวัทั้ปว และแล้ว...วาู่นั้น็เปล่ประายแรล้ารั้สุท้าย!
นั่นือแวววาวแห่วามพยาบาท!
...นทรยศ ้าอสาปแ่มันผู้นั้น ้าะอย่ำยีมันให้แหลรา ออเวรับมันั่วัปั่วัลป์ให้ ะามล้าผลามันทุาิไป!!
ความคิดเห็น