คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [fic] Toptory 'Zeal' Chapter 5
[ZEAL]
TOPTORY
Rate : คลุมดำ(?)
Seungri’s Part
“ผู้ที่มีอิทธิพลต่อชีวิตเรามากที่สุด ไม่ใช่ผู้ที่มีอำนาจ แต่เป็นผู้ที่มอบสิ่งที่เราต้องการมากที่สุดต่างหากล่ะ”
เป็นประโยคหนึ่งที่ผมได้รับจากหนังปรัชญาที่ดูยากมากเรื่องหนึ่งที่พี่ท็อปเช่ามาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว หากไม่มีสมาธิหรือความรู้มากพอ ก็คงจะปวดหัวจนไมเกรนขึ้นไปซักสามสี่วัน หันไปดูคนที่นั่งบนโซฟาเดียวกัน..พี่ท็อป ผมได้ยินเสียงกรนของเขาดังแข่งกับเสียงฝนที่ตกอยู่ด้านนอกตั้งแต่ยี่สิบนาทีแรกที่เพิ่งกดปุ่มเพลย์ที่รีโมทจนตอนนี้หนังก็เล่นจนจบแล้ว
ผ่านมา‘ปีกว่า’แล้วนะฮะพี่ผมมาอยู่บ้านหลังนี้กับผู้มีพระคุณของผม หากย้อนมองไปช่วงแรกความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขาคงเป็นเจ้านายกับลูกจ้าง หรือเป็นเพียงแค่ผู้มีพระคุณกับผู้ที่ต้องทดแทนคุณนั่นเอง แต่ช่วงเวลามันทำให้คนเราเปลี่ยนกันได้ฮะ ความรู้สึกที่มีต่อเขา มันมากล้นเสียเหลือเกินเป็นความรู้สึกรักพี่ชาย.. ที่มากกว่าพี่ชาย ยังจำปรัชญาเมื่อครู่ได้มั้ยฮะ ย้อนไปอ่านด้านบนสิ ... พี่ท็อปคือผู้ที่มอบที่ทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่ผมมาตลอด ที่อยู่ อาหาร (รู้สึกเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงยังไงไม่รู้นะฮะ) เพื่อน พี่ชาย และความรัก แต่ก็คงเป็นแค่ความรักระหว่างพี่ชายกับน้องชายเท่านั้นแหล่ะฮะ
ผมเบื่อที่จะเป็นตัวละครในฟิคชั่นเรื่องนึงของไรเตอร์วัยกระเตาะคนนึงแล้วล่ะฮะ ต่อไปนี้ผมจะใช้ชีวิตในแบบของผมเอง ปริศนา(?)ในสี่ตอนที่ผ่านมาพวกคุณคงจะสงสัย ว่าเป็นมายังไงในตอนนี้ผมจะไขปัญหาคาใจของเพื่อนๆทุกคนเองฮะ ตั้งใจอ่านและมีสมาธิให้ดีนะฮะ เพราะมัน ‘เข้าใจยาก’ มากๆเลย เพราะตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าต่อไปจะทำยังไงกับชีวิตดี
ตั้งแต่ที่ผมเข้ามาเกี่ยวข้องกับองกรณ์นี้มีหลายเรื่องราวที่น่าตื่นเต้นมากมายเลยฮะ มีแต่แอคชั่นเสี่ยงตายทั้งนั้นเลย การตามล่าผลึกอะไรก็ไม่รู้ของกลุ่มมังกรดำ ซึ่งจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครบอกผมเลยว่ามันคืออะไรมันมีมากแค่ไหน แค่ผมพยายามที่จะพูดถึงมันก็ได้ยินแต่คำว่า “ถ้านายไม่รู้ มันจะดีกว่า” ทำไมล่ะ ทำไมถึงรู้ไม่ได้ ที่ชีวิตผมเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้เจ้าสิ่งนี้ไม่ใช่หรอ
สถานะปัจจุบันของผมตอนนี้ไม่ใช่พ่อบ้านประจำบ้านหรูของพี่ท็อปแล้วนะฮะ ผมคือสมาชิกในหน่วยที่7 ขององค์กรซีล ซึ่งมีที่ท็อปเป็นหัวหน้า เป็นองค์กรลับใต้ดิน ได้เงินสนับสนุนจากเอกชน ให้โค่นล้มรัฐบาลปัจจุบันของเกาหลีใต้ เพราะรัฐบาลชุดนี้กำลังจะเล่นตลกกับประเทศยักษ์ใหญ่ของโลกอย่างจีน และอเมริกา โดยมีกลุ่มมังกรดำเป็นเกราะปกป้องอยู่ ถ้าไม่รีบยับยั้งอาจจะเกิดสงครามภายในไม่กี่ปีนี้
กลุ่มมังกรดำเป็นกลุ่มที่มีสมาชิกมากหน้าหลายตา ทุกเพศทุกวัย ที่ตกเป็นทาสของเงินตราทั้งทหาร ตำรวจ และหน่วยงานของรัฐหลายๆหน่วยงาน ผมขอหยุดเรื่องเครียดๆไว้ก่อนนะฮะ พี่ชายตัวสูงของผมตื่นแล้ว
“หนังจบแล้วหรอ” ตื่นขึ้นมาเขาก็บิดขี้เกียจ อาการงัวเงียพร้อมขอบใต้ตาคล้ำๆคล้ายของผม เป็นประจำทุกวันล่ะฮะ เพราะพี่เขาทำงานแต่กลางคืน กลางวันก็นอนอยู่บ้าน
“จบตั้งนานแล้วฮะหัวหน้า” ผมเดินไปกดเอาแผ่นหนังออกจากเครื่องเล่นดีวีดี แล้วปิดเครื่องเล่น
“บอกแล้วไงครับว่าให้เรียกกันเหมือนเดิม” ตั้งแต่ได้รับการยอมรับให้เป็นคนในองค์กรผมก็แกล้งพี่เขาด้วยการเรียกหัวหน้ามาตลอด แต่พี่เขาก็ขอให้เรียกเหมือนเดิมทุกครั้ง “เฮ้อ.. คิดถึงวันแรกที่พี่เจอนายจังเลยซึงรี” เขาถอนหายใจดังจนผมได้ยิน ผมรู้สึกได้ว่าพี่เขากำลังมองมาที่ผมอยู่ขณะที่ผมกำลังหันหลังให้
ทักษะการใช้ชีวิตของผมดีขึ้น เซ้นส์และประสาทสัมผัสทุกอย่างไวกว่าคนปกติหลายเท่า ตั้งแต่เข้าคอร์สฝึกหนักกับพี่จียงเมื่อสองเดือนก่อน ผมกลายเป็นคนสุขุมนุ่มลึกขึ้น ไม่ใช่แค่เด็กขี้กลัว ขี้แย คนเก่าอีกแล้ว
“ทำไมหรอฮะ” ผมกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับพี่ท็อปแล้วนอนหนุนตักเขาอย่างสนิทสนม
“พี่คิดถึงเด็กคนนั้น...พ่อบ้านซึงรี เด็กขี้แยตัวเล็กไร้เดียงสา” มือสากๆที่ผ่านอะไรมามากของพี่เขา ลูบที่หัวของผมอย่างอ่อนโยน สัมผัสอบอุ่นนี้ผมได้จากพี่เขาทุกครั้งที่ผมอ้อนและทำตัวเหมือนเด็ก
เห็นพี่ท็อปดูใจดีอบอุ่นแบบนี้ ก็แค่กับผมคนเดียวแหล่ะฮะ กับคนอื่นก็จะอีกอย่างหนึ่งแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนัก คุณคาร์เตอร์เคยบอกกับผมว่าตั้งแต่ระบบของคุณคาร์เตอร์ถูกเปิดขึ้น เขาไม่เคยเห็นพี่ท็อปมีญาติหรือพี่น้องเลยแม้แต่คนเดียว เพราะคนในองค์กรจะไว้ใจใครมากไม่ได้ ผมคงเป็นน้องชายคนแรก..และคนเดียวที่เขามีอยู่
ผมสำคัญตนมากไปรึเปล่าก็ไม่รู้นะฮะ
“แค่ไม่กี่เดือนนายก็เปลี่ยนกลายเป็นคนละคน พี่ไม่น่าดึงนายเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องบ้าๆพวกนี้เลย” ไม่รู้เพราะอะไร อยู่ดีๆพี่ท็อปก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา “เด็กคนนั้นไปไหนแล้วน้า~” น้ำเสียงของผู้ใหญ่ใจดีนั่นทำให้น้ำตาของผมเกือบจะไหลออกมาทันทีที่ได้ยิน ก็ไม่รู้ทำไม.. มันรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ตัวผมเองต้องมาเป็นแบบนี้
“เด็กหัวฉลาด เฟอะฟะ ไร้เดียงสา กลายเป็นนักฆ่าเลือดเย็นในเวลาสั้นๆ” น้ำเสียงพี่ท็อปดูสั่นๆ “น่าใจหายจังเลยนะครับ”
ใช่ฮะ ผมกลายเป็นนักฆ่าหลังจากสองเดือนที่แล้วหลังจากฝึกหนัก ฝึกเสร็จพี่จียงก็พาไปทำภารกิจต่างๆที่มือต้องเปื้อนเลือดและเสี่ยงตาย คำที่ผมใช้อาจจะดูเวอร์ไป แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ผมเจอแทบทุกวันหลังจากนั้น แต่ก็มีพี่ท็อปที่คอยดูแลอยู่ห่างๆตลอดเวลา
แน่นอก พูดไม่ออก ได้แต่นอนอ้อนให้พี่ท็อปลูบหัวบ้างเกาคางบ้างอยู่แบบนั้น รู้สึกเหมือนแมวเลยแต่ก็เป็นความรู้สึกที่ดี
ในตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมามีคำถามมากมายที่อยากรู้ แต่มีอยู่คำถามนึงที่ผมถามพี่ท็อปมาตลอด ‘พี่รักผมมั้ยฮะ’ คำตอบที่ได้กลับมาทุกครั้งคือ ‘พี่รักนายไอ้น้องชาย’ น้องชาย... น้องชาย.... ผมเกลียดคำนี้ที่สุดเลย แต่ด้วยความสำคัญที่พี่ท็อปให้ผมมาตลอด ผมได้แต่หลอกตัวเองว่าพี่เขารักผมแน่ๆ ไม่ได้รักแบบพี่ชายน้องชายหรอก แต่รักแบบคนรักนี่แหล่ะ
จากปรัชญาจากหนังที่ดูจบไปเมื่อกี้ทำให้ผมผมตัดสินใจแล้ว ตอนนี้เลย ผมจะถามให้หายคาใจซักทีว่าพี่เขารักผมแบบไหนกันแน่ เพราะไม่รู้ว่าผมต้องตายเมื่อไหร่ และพี่เขาจะอยู่ดูแลผมผมได้นานแค่ไหน
“พี่ท็อปฮะ..”
“ครับ” เขาก้มลงมองหน้าผม
“พี่รักผมมั้ย” คำตอบล่ะ
“พี่รักนายเสมอครับน้องชาย” ทำไมต้องมีคำนี้ลงท้ายมาด้วยตลอดเลยนะ
“รักแบบไหนหรอฮะ”
“รักแบบ.. คนรักมั้งครับ” ผมยันตัวลุกขึ้นจากตักพี่ท็อป ยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิแล้วหันตัวไปหาเขา
“ไม่มีมั้งไม่ได้หรอฮะ”
“แล้วอยากไดยินว่าอะไรล่ะครับ” เขายื่นหน้ามาไกล้ๆจนจมูกแตะกับผม เหมือนเคย ผมก็ถอยหนีเพราะความเขินอาย
“ก็แค่อยากรู้ว่าพี่รักผม แบบคนรักรึเปล่า”
“พี่รักนายครับ รักแบบคนรักเลย แต่...” ดีใจที่สุดในโลกเลย แต่.. แต่อะไรล่ะ “แต่ว่านายต้องตื่นก่อนนะ”
“เอ๋.. ตื่น.. นี่ผมก็ตื่นอยู่นี่ไงฮะ”
“ตื่นเถอะครับ แล้วมาเป็นของพี่นะ” พี่เค้ากำลังจะบอกอะไรผม หรือว่า...
..
..
..
“ซึงรี ตื่นได้แล้ว สายแล้วครับ” ซึงฮยอนเอามือยีแก้มทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มที่นอนฟัดหมอนข้างอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกใจกลางบ้านอย่างเมามันส์
“พี่ท็อปอา~ อืมม~” เด็กหนุ่มบ่นงึมงัมอยู่คนเดียวพร้อมกับใช้ปากเล็กๆจูบไปทั่วหมอนข้าง
“คงจะฝันดีอยู่สินะ ไม่กวนดีกว่า”
ปลุกเรียกด้วยเสียงดังแค่ไหนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา เด็กหนุ่มยังคงอินกับความฝันอันแสนหวาน ซึงรียื่นแขนเรียวคล้องคอชายหนุ่ม ซึงฮยอนเบิกตามองด้วยความสงสัย เด็กนี่กำลังจะทำอะไร ร่างเล็กดึงตัวอีกฝ่ายให้โน้มตัวลงมาหาตนเอง แล้วจูบเข้ากับริมฝีปากอิ่มโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ทันทีที่เด็กหนุ่มมอบจูบอันแสนหวานให้ตนเอง ซึงฮยอนก็น้อมรับแต่โดยดีเพราะไม่อยากขัดใจหนุ่มน้อย ชายหนุ่มดึงหมอนข้างที่กั้นกลางระหว่างตนเองกับร่างเล็กออกวางลงบนพื้น แล้วค่อยๆเหยียดตัวลงนอนบนโซฟาเป็นแนวเดียวกับอีกฝ่าย
ซึงรียังคงไม่ตื่นจากความฝันอันแสนหวานนั่น เพราะฤทธิ์ของไวน์ชั้นเลิศที่เขาถือวิสาสะหยิบจากชั้นวางของในห้องของเขาเอง แต่นั่นเป็นของซึงฮยอนที่ซื้อมาเก็บไว้นานมากแล้ว เขานั่งดื่มอยู่คนเดียวเมื่อคืนในขณะที่ซึงฮยอนออกไปทำงานกลางคืน จนเขากลับมาก็เห็นเด็กหนุ่มนอนหมดสะภาพอยู่แบบนี้ กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆที่ออกมาจากตัวของซึงรี และขวดไวน์หลักฐานชิ้นสำคัญที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเจ้าตัว ทำให้ซึงฮยอนคิดอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลย
ร่างเล็กค่อยๆเคลื่อนกายขึ้นไปนอนบนร่างสูงของซึงฮยอน เขาก็น้อมรับโดยโอบเอวเล็กที่อยู่บนตนเองหลวมๆ ลิ้นชื้นของซึงรีพยายามดันริมฝีปากของซึงฮยอนให้เปิดออก ชายหนุ่มจึงทำตามคำเรียกร้องเขาเปิดทางให้เด็กหนุ่มได้เข้ามา กลิ่นอายของไวน์รสชาติดีทำให้ซึงฮยอนอดไม่ได้ที่จะตอบรับลิ้นนั่น ชายหนุ่มหลับตาพริ้มแล้วเดินตามเกมของซึงรีอย่างไม่คิดที่จะหลีกเลี่ยงเพราะตนเอง ‘เต็มใจ’
ดวงตาคมของร่างเล็กต้องลืมตาตื่นขึ้นมาจากความฝัน เพราะแรงดูดดื่มของซึงฮยอนที่พลุ่งพล่านอย่างต่อเนื่อง แต่อาการเมาของเขายังไม่ส่าง จึงแยกแยะไม่ได้ระหว่างความฝันกับความจริงที่ใกล้เคียงกันมาก ซึงรีหลับตาลงอีกครั้ง
[อยากอ่านก็คลุมดำสิครับ]
เกมแรกที่ซึงรีเป็นผู้เริ่ม แต่ตอนนี้เขากลับต้องมาเป็นผู้ตามเกมของซึงฮยอนที่ดูดดื่มกับลิ้นชื้นของตนเองอย่างหยุดไม่อยู่ มือหนาของซึงฮยอนลูบไล้แผ่นหลังของร่างเล็กที่อยู่บนตนเองไปมา อีกมือหนึ่งเยื้องย่างเข้าไปในกางเกงของอีกฝ่ายแล้วใช้นิ้วหยอกเย้ากับช่องรักบริสุทธิ์ของซึงรี
ทันทีทิ่นิ้วสัมผัสโดน ร่างเล็กครางในลำคอและสะดุ้งเล็กน้อยด้วยท่าทีที่น่ารักน่าหยิกแก้ม ซึงฮยอนลืมตามองสีหน้าที่เคลิ้บเคลิ้มกับจูบของตน ชายหนุ่มคิดที่จะจับร่างเล็กเผด็จศึกทันที แต่ทว่าเขาคิดจะกลับเป็นฝ่ายตามเกมอีกครั้ง
“ทำให้พี่หน่อยสิครับ” เสียงทุ่มต่ำอย่างแผ่วเบาที่กระซิบที่ข้างหูของซึงรี ทำให้ร่างเล็กหยุดนิ่ง แล้วเงยดันตัวเองขึ้นเหนือซึงฮยอน เด็กหนุ่มมองตาอีกฝ่ายด้วยแววตาไร้เดียงสาเพื่อที่จะบอกอีกฝ่ายเป็นนัยๆ
“นี่ครั้งแรกหรอ” ซึงรีพยักหน้ารับ
ด้วยท่าทางไร้เดียงสาของเขาทำให้ซึงฮยอนเผยยิ้มโดยไม่รู้ตัว และรู้สึกดีเล็กๆที่ตนเองเป็นครั้งแรกของอีกฝ่าย เมื่อรู้ว่าตนเองต้องเป็นคุมเกมเขาก็จับอีกฝ่ายพลิกตัวลงมานอนบนโซฟาแล้วขึ้นคร่อมทันที
ไม่ร้อช้า ซึงฮยอนก้มลง กดจูบลงบนต้นคอขาวของร่างเล็ก ชายหนุ่มเอามือช้อนคอของอีกฝ่ายขึ้นเพื่อให้จูบหนักแน่นเร้าใจกว่าเดิม ริมฝีปากขบเม้นไปตลอดทางที่ริมฝีปากลากผ่าน ร่างเล็กครางในลำคอเบาๆ ยิ่งกดจูบที่คอหนักเท่าไหร่ เสียงครางก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น
หลังจากเสพสมกับลำคอขาวๆแล้วชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งคุกเข่าตรงเข้าคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ เขามองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของซึงรี สายตาเขาราวกับเสือที่กระหายเนื้อสดๆแสนหวานเป็นอาหารเช้า เสื้อเชิร์ตเนื้อบางที่โปร่งแสงสามารถมองผ่านเห็นหุ่นบางๆกับบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วที่แค่กระตุกเบาๆก็ถอดออกได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มลงมือปลดทุกอย่างออกจากร่างเล็กทันที ใบหน้าใสๆของเด็กหนุ่มที่นอนนิ่งไม่ค่อยได้สติเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ มันช่างยั่วยวนชายหนุ่มเหลือเกิน
ซึงฮยอนก้มแตะลิ้นลงที่สะดือของร่างเล็ก ทันทีที่ลิ้นชื้นแตะโดนผิวกายของเด็กหนุ่ม เสียงครางหวานๆก็ดังตอบรับออกมาทันที ชายหนุ่มวนลิ้นรอบสะดือ กวาดลิ้นลากไปทั่วหน้าท้องก่อนจะลากไปถึงยอดอกบริสุทธิ์สีชมพูสด เพียงเสี้ยววินาทีเจ้ายอดนั่นก็ตกเป็นของเขาเสียแล้ว ปากที่ครอบงำอยู่ ก็ดูดเร้าอย่างหิวโหย เสียงครางของร่างเล็กร้องครางอย่างไม่เป็นคำ มันสร้างความรู้สึกเจ็บๆเสียวๆให้เขาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ดี ไม่นานนักยอดอกทั้งสองก็ชุ่มไปด้วยน้ำลายของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มผละตัวออกแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าร่างเล็ก เขาจับขาทั้งสองข้างถ่างออกจากกันแล้วเอาลำตัวของตนเองแทรกเข้าไปแทนที่ช่องว่างตรงกลาง จับขาทั้งสองข้างของร่างเล็กคล้องลำตัวของตนเอง เขาเอามือลูบไล้เอวบางและหน้าท้องแบนของร่างเล็กและจ้องมองใบหน้าหวานๆที่ยังคงมีอาการเมาของแอลกอฮอล์อยู่
ชายหนุ่มจับแกนกายร้อนผ่าวที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการจ่อไปที่ช่องรักบริสุทธิ์ของซึงรีแล้วค่อยๆสอดมันเข้าไปช้าๆ ทันทีที่สิ่งแปลกปลอมลุกล้ำเข้าไปในร่างกายของซึงรี เสียงหวานๆก็ร้องครางออกมาในขณะที่ยังหลับตาอยู่ ชายหนุ่มค่อยๆสอดเข้าไปอย่างถนุถนอมและต่อเนื่องไม่ให้ขาดตอนจนมิดด้าม
“พี่ท็อปผม..จ..เจ็บบ” คำแรกที่เด็กหนุ่มหลุดครางออกมาเป็นคำชัดเจนที่สุด ตลอดตั้งแต่เริ่มต้น
สีหน้าและอาการของซึงรีมันทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกขัดเขินทุกครั้งที่เห็น และด้วยท่าทางที่ไร้เดียงสานั่นมันยิ่งทำให้อารมณ์พลุกพล่านจนหยุดไม่อยู่ สองมือโอบจับเอวทั้งสองข้างให้พอดีมือแล้วขยับเอวเข้าออกช้าๆอย่างเนิบนาบ ลมหายใจและเสียงครางของเด็กหนุ่มติดขัดทุกครั้งที่ถูกแกนกายร้อนนั่นสอดเข้าไปจนสุด
ด้วยขนาดของซึงฮยอนที่ไม่ใช่เด็กๆและช่องรักของซึงรีที่บริสุทธิ์ ยิ่งตอดรัดกันแน่นจนทำให้ซึงฮยอนรู้สึกอึดอัดที่ส่วนนั้น แต่มันก็ยิ่งทำให้เกมนี้สนุกมากยิ่งขึ้น จนไม่อยากจบมันลง
ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนกิริยาบทเขาโน้มตัวขึ้นคร่อมซึงรี มือทั้งสองข้างกดลงบนโซฟานุ่มจนยุบลึกลงไป ชายหนุ่มโน้มตัวจนใบหน้าของเขาตรงกับอีกฝ่ายเพื่อที่จะได้เห็นหน้าของซึงรีไกล้ๆ เขาเริ่มเพิ่มความเร็วเพื่อให้เกมนี้ยิ่งสนุกขึ้น ร่างเล็กขมวดคิ้วจนคิ้วทั้งสองชนกัน เสียงหวานครวญครางไม่หยุดจากความรู้สึกที่เบื้องล่าง ที่ถูกชายหนุ่มทำอย่างต่อเนื่อง มือเรียวของร่างเล็กยกขึ้นประทับแผ่นอกกว้างของซึงฮยอน เด็กหนุ่มกดคมเล็บลงไปที่แผ่นอกเพราะความเสียวซ่าน
ยิ่งทำแรง ซึงรีก็ยิ่งจิกที่แผ่นอกนั่นแรงขึ้น แต่ความเจ็บแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรชายหนุ่มได้ เพราะการที่ได้เสพสมร่างกายของคนข้างล่างนี้มันสุขยิ่งกว่า
ผ่านไปยี่สิบกว่านาทีเกมยังคงดำเนินอยู่อย่างต่อเนื่อง เสียงอื้ออึงที่ดังจากลำขอของร่างเล็กไม่สามารถเล็ดลอดออกมาได้ เพราะอยู่ในอำนาจของลิ้นร้อนของซึงฮยอนที่ตวัดดูดเม้มอย่างเร่าร้อน เขาผละจูบออกจากนุ่มนวล กลับมาอยู่ในท่าคุกเข่า
เกม..ใกล้จะจบแล้ว
ชายหนุ่มรวบแขนทั้งสองข้างมาวางไว้บนหน้าท้องของเจ้าตัว เขาบีบกำมือทั้งสองแน่น แล้วโยกเอวเร่งเร้าจังหวะเข้าออกจนร่างเล็กกรีดร้องครางออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้ ขาเรียวของซึงรีที่คล้องเอวชายหนุ่มไว้หลวมตอนนี้กอดรัดไว้อย่างแน่นเพราะความเสียวซ่านสุดขีดจากความแรงและความเร็วที่ถูกกระทำที่ช่องรักของตนเองที่ตกเป็นของคนตรงหน้า ไม่นานนักชายหนุ่มก็ถึงจุดสูงสุด ความเร็วเริ่มติดขัด ร่างกายเริ่มแข็งเกร็งแล้วปล่อยน้ำข้นสีขาวขุ่นเข้าสู่ร่างกายของร่างเล็ก
สัมผัสอุ่นๆจากภายในทำให้ซึงรีผ่อนคลายลงดวงตายังคงปิดสนิดด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังคงค้างอยู่ เม็ดเหงื่อที่เกิดจากอายร้อนเร่า ชุ่มไปทั่วตัวของทั้งคู่
เมื่อได้ดั่งสมความต้องการของตนเองแล้ว ชายหนุ่มสอดแกนกายของตนเองออกแล้วโน้มตัวนอนลงบนตัวของร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งอยู่ ด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนที่จะพลิกตัวลงนอนข้างๆ ชายหนุ่มโอบกอดเอวบางของซึงรีอย่างนุ่มนวลแล้วกระชับเข้าหาตนเอง
“เด็กน้อย~” ชายหนุ่มปัดไรผมที่บดบังหน้าผากใสๆของซึงรีออก แล้วนอนจ้องมองใบหน้าหวานๆนั่น จนตนเองผล๊อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนตลอดการทำงานทั้งคืน และกิจกรรมยามเช้าเมื่อครู่
หารู้ไม่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นถูกจับตามองโดยคาร์เตอร์ หุ่นยนต์แบร์บริคขนาดครึ่งตัวคนที่มาเห็นโดยบังเอิญ ในขณะที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบนแต่เมื่อเห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เขาจึงเฝ้ามองดูอย่างเงียบๆ
‘ไม่นะ... คุณซึงรี.. เสร็จเจ้านายแล้ว Q_Q’
To be continued …
ความคิดเห็น