เจ็ดจุ๊กจิ๊กจุกจิกรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเรื่องของก๊วนซ่า..และความรักของกุ๊กกิ๊ก (เชียร์บอล พนันรัก)

เจ็ดจุ๊กจิ๊ก  จุกจิกรัก

เริ่มต้นเดินทาง

          รถไฟแล่นออกจากสถานีและกำลังมุ่งหน้าสู่ภาคเหนือ  แกนนำของชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติชวนกันไปเชียงใหม่  พวกเขาทั้ง7คนจะไปเที่ยวเพื่อฉลองความสำเร็จที่ทุกคนในกลุ่มสอบติดมหาวิทยาลัยที่ตั้งใจไว้ได้  ถึงแม้บางคนจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแต่ทุกคนก็สนิทสนมกันเหมือนพี่น้องและทุกครั้งที่ใครในกลุ่มมีปัญหาพวกเพื่อนที่เหลือก็จะหาวิธีผ่อนคลายให้คนนั้นรู้สึกสบายใจ

          เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนเรื่องราวทั้งหมดเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน พวกเขายังจำวันสุดท้ายที่โรงเรียนจัดงานเลี้ยงอำลาในวันที่สำเร็จการศึกษาได้ หลายคนร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ต้องแยกย้ายจากกัน   พวกเขาเองก็รู้สึกใจหายและคิดว่าโอกาสที่จะได้กลับมาเฮฮาเหมือนสมัยเรียนคงไม่มี พวกเขาจำต้องก้าวเดินต่อไปเพราะอนาคตที่เลือกไว้กำลังรออยู่ข้างหน้า

          คงไม่มีใครรู้เลยว่าผลจากการมีน้ำใจและมอบสิ่งดีๆต่อกันจะเปลี่ยนความสัมพันธ์จากคนแปลกหน้ากลายมาเป็นมิตรภาพสู่การเป็นเพื่อน และวันหนึ่งถ้าคุณต้องจากเขาไป คุณจะรู้ได้เลยว่าเขาสำคัญกับคุณแค่ไหนเพราะสิ่งดีงามที่ส่งผ่านกันไปในวันนั้นมันยังคงงอกงามอยู่ในใจตลอดเวลา

          ชมรมอนุรักษ์ธรรมชาติเป็นเพียงวัยรุ่นกลุ่มเดียวที่นั่งคุยกันอยู่ในรถไฟเพราะคนส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นผู้สูงอายุ  สิ่งที่พวกเขาภูมิใจมากทีสุดคือการเป็นนักเรียนรุ่นแรกที่ก่อตั้งชมรมอนุรักษธรรมชาติขึ้นมาในโรงเรียน ตอนนี้ทุกคนกำลังปรึกษากันว่าจะไปเที่ยวสถานที่สำคัญที่ไหนในจังหวัดก่อนดี 

          เมื่อการสนทนาได้ข้อยุติพวกเขาก็คุยกันถึงเรื่องทั่วไปจนกระทั่งเวลาผ่านไปนานหลายคนเริ่มรู้สึกเซ็ง  "อันนี่เธอว่าพวกน้องๆที่อยู่ในชมรมจะคิดถึงพวกเราไหม"โนะเนะหันไปถามเพื่อนที่กำลังทำท่าเบื่อหน่ายจากการนั่งรถไฟเป็นเวลานาน  อันนี่หันมามอง เธอรู้สึกเท้าชาเลยต้องยกขาขึ้นมานวด"ไม่รู้สิแต่ถ้าเปิดเทอมพวกเขาต้องเหนื่อยแน่ๆเพราะต้องรับผิดชอบหน้าที่แทนพวกเราที่เรียนจบไปและฉันก็ไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะทนไหวหรือเปล่าเพราะงานแต่อย่างหนักๆทั้งนั้น"พูดจบอันนี่ก็หันไปนวดขาต่อ    "น่าเสียดายเหมือนกันเนอะ ที่ต่อจากนี้พวกเราจะไม่ได้ทำงานด้วยกัน"ฝ้ายหันมาคุยเพราะเธอเองก็รู้สึกเซ็งเหมือนกันที่อีกตั้งนานกว่าจะไปถึง   "พวกเธอคุยกันแต่เรื่องเศร้า รู้ป่ะว่ามันยิ่งเพิ่มความกร่อย ตอนนี้เรามาเที่ยวกันนะทำตัวให้คึกคักหน่อย แน๊ะ!ยังมาทำหน้ายังนี้อีกเดี๋ยวจับโยนออกจากรถไฟเลย"รินพูดขู่เพื่อนซึ่งก็ได้ผล เพื่อนหลายคนหันมายิ้มให้    "นี่พวกเธอ สงสัยฝนกำลังจะตกนะ ดูสิเมฆดำตั้งเค้ามาเชียว"ปุ๊กชี้ให้เพื่อนมองไปที่ท้องฟ้า  

"ลมพัดเย็นสบายดีจังแต่ถ้าฝนตกพวกเธอว่าน้ำฝนมันจะสาดเข้ามาไหม"กุ๊กกิ๊กน้ำเสียงเป็นกังวลเพราะเธอนั่งติดหน้าต่าง   "ไม่เป็นไรเดี๋ยวถ้าฝนตก ฉันจะปิดกระจกให้แต่ไม่ใช่เพราะเธอเหรอที่อยากจะเที่ยวแบบกินบรรยากาศ  ทำให้เพื่อนๆต้องเปลี่ยนจากเหมารถตู้มาซื้อตั๋วรถไฟแทน"อันนี่หันมาบอกแล้วเธอก็นวดขาต่อ  "ก็แหมบรรยากาศมันก็ดีอ่ะแหละเสียอย่างเดียว มันจะถึงช้า"กุ๊กกิ๊กหันไปตอบเสียงอ้อมแอ้ม   "ไม่ต้องทำหน้าน้อยใจ  เพื่อนๆก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงไหมอันนี่"รินพูดให้เพื่อนหายซึม  "มันก็จริง ฉันไม่ได้โกรธเธอหรอกแต่ช่วยหาอะไรทำแก้เซ็งได้ไหม ฉันไม่ได้เรื่องมากหรอกนะแต่มันเบื่อนิ"อันนี่เอาขาวางลงที่เดิมเพราะขาหายชาแล้ว   "พวกเธอดูโน้นดิ ตั้งแต่ขึ้นรถไฟมา ฉันยังไม่เห็นตี๋พูดอะไรสักคำ สงสัยเขาจะเศร้าอยู่นะ"โนเนะกระซิบเบาๆให้เพื่อนผู้หญิงหันไปมอง

"ตี๋ นายเป็นอะไรหรือเปล่า นั่งเงียบเชียว"รินลุกขึ้นเดินไปหา เพราะเพื่อน4คนมีกุ๊กกิ๊ก ริน โนเนะและอันนี่ที่นั่งเก้าอี้ฝั่งซ้ายส่วนเพื่อนที่เหลือคือตี๋  ปุ๊กและฝ้ายนั่งเก้าอี้ฝั่งขวาซึ่งอยู่ตรงข้ามกัน "ไม่ต้องห่วง  ไม่มีอะไร  ตี๋ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"ตี๋หันมาบอกเพื่อนในกลุ่มที่หันมามองเขาด้วยความห่วงใย   "จริงนะ อย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย"รินกำลังจะเดินกลับไปนั่งที่ก็พอดีเสียงปุ๊กดังขึ้นมาทำให้รินชะงัก "อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนแบบนี้ทีไร ทำให้คิดถึงคนที่เรารักเราผูกพันทุกที"ปุ๊กยิ้มหวานนัยน์ตาชวนฝันเธอกำลังคิดถึงพี่ดังคนรักของเธอ   "เย้! ฉันคิดอะไรแก้เซ็งให้พวกเธอได้แล้ว"รินร้องโวยวายด้วยความดีใจทำให้คนตรวจตั๋วหันมามอง  รินทรายรีบทำปากขมุบขมิบ ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่แล้วเธอก็รีบกลับไปนั่งที่

"จะดีเหรอ ที่จะให้พวกเราผลัดกันเล่าเรื่องแฟนน่ะเพราะมันอาจจะทำให้เพื่อนบางคนเลี่ยนและบางทีอาจน่าเบื่อมากกว่าเดิมอีกนะ"ปุ๊กไม่เห็นด้วยที่รินเสนอความคิดนี้เธอจึงหันไปถามขอความเห็นจากเพื่อนคนอื่น   "ก็น่าสนุกดีนะ ฉันว่าเรื่องของฉันก็คงไม่น้ำเน่าเกินไปหรอก"โนเนะพูดซึ่งเพื่อนๆคนอื่นก็เห็นด้วย  "แล้วตี๋ล่ะเห็นด้วยไหม"รินหันไปถามแต่ตี๋กำลังเหม่อไปนอกหน้าต่างเขาไม่ทันได้ฟังจนกระทั่งรินต้องเดินมาสะกิดเขา    "ได้ยินที่เราพูดไหม มัวมองเครื่องบินอยู่ได้ถามจริงๆเถอะอยากเป็นนักบินหริอไง"รินถามเพราะเธอกับเพื่อนสังเกตมานานแล้วว่าตี๋ชอบมองไปที่เครื่องบินแต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสถามสักครั้ง "ฉันก็เห็นด้วยกับรินนะทำไมตี๋ถึงชอบทำหน้าเศร้าเวลามองเครื่องบินทุกทีล่ะหรือว่านายมีความหลังอะไรกับเครื่องบิน"อันนี่พูดเห็นด้วยกับรินแต่เธอคิดว่าตี๋น่าจะรู้สึกแบบหลังมากว่า  "แต่บางทีเขาก็ไม่ทำหน้าเศร้านะฉันเคยเห็นเขาแอบยิ้มด้วย  นัยน์ตาดูอบอุ่นมากเลย บอกได้ไหมว่าเพราะอะไร"ฝ้ายถามด้วยความสงสัย  แล้วใครต่อใครก็พากันเซ้าซี้ให้ตี๋บอกเหตุผลที่แท้จริง   "ก็พวกเธออยากเล่าเรื่องคนรักอยู่แล้วไม่ใช่เหรอยังไงถ้าถึงคิวเราแล้วเดี๋ยวตี๋จะเล่าเหตุผลให้ฟัง"ตี๋หันมาบอกเพื่อนๆ   "สรุปว่าตี๋ก็เห็นด้วย โอเค..ครบมติในที่ประชุม ฉันขอประกาศเดี๋ยวพวกเราจะผลัดกันเล่าเรื่องคนรัก"รินพูดสรุป  "แล้วใครจะเป็นคนเล่าก่อนดีล่ะ คงไม่ต้องโอน้อยออกหรอกนะ"ปุ๊กหันมาถามพวกเพื่อนๆเมื่อเห็นว่าทุกคนลงความเห็นไปในทางเดียวกัน   "ฉันเล่าก่อนก็ได้เพราะฉันมั่นใจว่าเรื่องของฉันต้องทำให้เพื่อนๆรู้สึกสนุกแน่ๆ"กุ๊กกิ๊กรีบเสนอตัวเพราะเธออยากรับผิดชอบที่พาเพื่อนขึ้นรถไฟแล้วบรรยากาศไม่สนุกอย่างที่คิด  

แล้วเพื่อนทั้งหมดก็นั่งเบียดกันแต่ตี๋เสียสละเขาเอากระเป๋าใบใหญ่มาวางกับพื้นและนั่งฟังบนนั้นแล้วกุ๊กกิ๊กก็เริ่มเล่าเป็นคนแรกเธอตั้งชื่อเรื่องว่า...

เชียร์บอล พนันรัก

          งานกีฬาสีประจำโรงเรียนกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า  เวลานี้ถ้ามองไปทางไหนก็จะพบแต่บรรยากาศคึกครื้นสนุกสนาน คณะกรรมการแต่ละสีต้องทำงานกันอย่างหนัก และวันนี้ก็เช่นกันขณะที่กุ๊กกิ๊กกำลังจะปิดรับสมัครนักกีฬาฟุตบอล  เสียงกวนประสาทของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา  ไม่ต้องเงยหน้ามองเธอก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร  "แน่ใจนะว่าพวกเนี้ยเป็นนักกีฬาสีชมพู ดูยังไงก็เหมือนโยกเยกเชิญยิ้ม"เสียงสุดหล่อแซวมาแต่ไกลเขาเดินมากับเพื่อนนักฟุตบอลในทีม ทำให้นักกีฬาสีชมพูต้องหลีกทางให้เขาเดินผ่าน  สุดหล่อตรงรี่มานั่งข้างกุ๊กกิ๊กด้วยท่าทียียวน  "จะมาดูลาดเลาให้สีตัวเองล่ะสิ กำลังคิดอยู่ใช่ไหมล่ะว่าจะต้องชนะสีชมพูให้ได้ ฝันไปเถอะ"กุ๊กกิ๊กพูดดักคอแต่สุดหล่อไม่สนใจเขาเขยิบเข้าไปนั่งชิดเธออีก "ใครบอกว่ามาดูลาดเลามาดูคนสวยต่างหาก"พูดจบเพื่อนๆของเขาก็โห่ลั่นทำให้กุ๊กกิ๊กยิ่งเขินเข้าไปใหญ่   เธอรีบไล่เขาไปก่อนที่ใครจะจับอาการนี้ได้  "แล้วก็ไม่มีใครเชิญให้นั่ง  ลุกไปเลยนะ"กุ๊กกิ๊กผลักเขาออกไปอย่างหมั่นไส้   "โอ๊ย เจ็บจังผลักซะแรงเชียว"สุดหล่อลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้เขาเอามือนวดอกแกล้งทำเป็นเจ็บ  "อย่าคิดว่าตัวเองเป็นนักกีฬาจังหวัดแล้วใครต่อใครจะต้องกลัวนะ  ขอบอกไว้ก่อนถึงนักกีฬาสีชมพูจะมีแต่พวกผอมสูงแต่ก็ไม่เตี้ยล่ำขำกลิ้งแบบทีมนายก็แล้วกัน"กุ๊กกิ๊กพูดฉอดๆกะว่าให้สุดหล่อกับเพื่อนเจ็บใจแต่เขากลับอมยิ้มแทนคำตอบส่วนเพื่อนในทีมไม่ต้องพูดถึงพวกนั้นปล่อยก๊ากกันยกใหญ่ไม่มีใครโกรธที่เธอแซวเพราะทุกคนยอมรับความจริงที่ว่านอกจากสุดหล่อแล้วพวกเขาตัวเตี้ยกันทั้งนั้น "คนเขาว่าแล้วยังขำอยู่ได้ จะไปก่อกวนที่ไหนก็ไปเลยไป ตรงนี้คนเขาจะทำงานกัน ไป๊" เธอไล่เขาให้ไปที่อื่นสุดหล่อทำหน้าน้อยใจก่อนเดินจากไปกับเพื่อนในทีม    กุ๊กกิ๊กไม่ได้รู้สึกสงสารแต่เธอกลับมองค้อนเขา   สุดหล่อสะดุ้งโหยงเหมือนถูกของแข็งฟาดหัว เขาเอามือกุมหน้าผากร้องครวญคราญลั่นโรงยิม  รุ่นน้องผู้หญิงที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งเข้ามาดูว่าเขาเป็นอะไร   "ฝากไว้ก่อนเถอะ  หนอยขวางค้อนใส่หัว"สุดหล่อหันมาชี้หน้ากุ๊กกิ๊กซึ่งเธอได้แต่ฮึดฮัดไม่พอใจที่เขาถูกรุ่นน้องผู้หญิงประคองด้วยความเป็นห่วง    "ไปโกรธเขาทำไมล่ะกุ๊กกิ๊ก เขากวนน่ารักจะตาย"นิดกล่าวน้ำเสียงชวนฝัน  "คนหลงตัวเอง ขี้เก็กอย่างนั้นนะเหรอที่เธอเรียกว่าน่ารัก   ฉันว่าเธอใช้ตาตุ่มดูล่ะสิ" กุ๊กกิ๊กหันมาค่อนขอดเพื่อนที่ชมสุดหล่ออย่างออกหน้าออกตา  "แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะว่าเขาน่ะสุดยอดของความหล่อ"นิดพูดนัยน์ตาเป็นประกายวิบวับเมื่อมองไปที่หน้าเขา "เชิญเธอเพ้อไปคนเดียวเถอะย่ะ ฉันเอารายชื่อนักกีฬาไปให้อาจารย์ดูดีกว่า"  กุ๊กกิ๊กหันไปบอกนักกีฬาสีชมพูให้เดินไปหาอาจารย์ส่วนเธอจะตามไปที่หลัง      ขณะที่กุ๊กกิ๊กกำลังรวบรวมเอกสาร  นิดก็หันขวับมาที่เธอก่อนจะกระตุกแขนเสื้ออย่างแรงเล่นเอากุ๊กกิ๊กตกใจนึกว่าเพื่อนเป็นลมชักกระตุกเธอรีบหันไปช่วยแต่นิดกลับชี้ให้เธอดูอย่างอื่นแทน "เห็นไหมไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวนะที่เพ้อ  โน้นพวกนั้นก็เป็นเหมือนกัน"  แล้วกุ๊กกิ๊กก็หันไปเห็นพวกผู้หญิงกำลังคุยหัวเราะต่อกระซิกกับสุดหล่ออย่างสนุกสนาน  "ยัยนิดเธอมีแฟนแล้วนะ มัวมองเขาอยู่ได้ รีบทำงานต่อเลย ไม่งั้นฉันจะฟ้องเม้งนะ"กุ๊กกิ๊กขู่เพื่อนได้ผลแต่เธอเองก็ยังมองไปที่เขา  บังเอิญสุดหล่อหันมาสบตากับเธอพอดี  เขายิ้มหวานเอามือเสยผมให้ดูเท่กว่าเดิมแต่กุ๊กกิ๊กหน้างอ เธอสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินสวย เริ่ด เชิด หยิ่งไปหาอาจารย์โดยที่สุดหล่อได้แต่มองงงๆ

          เวลาผ่านไปรวดเร็วราวติดปีก  ในที่สุดก็ถึงวันงานกีฬาสีประจำโรงเรียน  ช่วงบ่ายทีมเชียร์หรีดเดอร์สีฟ้ากับสีชมพูต้องลงไปเต้นเปิดงานที่สนามฟุตบอลเพราะจะมีการแข่งฟุตบอลรอบตัดเชือกระหว่างสีฟ้าบลูสกายกับสีชมพูไทเกอร์พิงค์   สุดหล่อและนักกีฬาคนอื่นกำลังวอล์มร่างกายอยู่ข้างสนามเมื่อสาวๆเดินผ่านพวกเขาก็เป่าปากแซวกันยกใหญ่     ผู้หญิงส่วนใหญ่หัวเราะคิกคักดีใจเพราะสุดหล่อเป็นกัปตันทีมฟุตบอลและนักกีฬาจังหวัดที่มีชื่อเสียงไม่ใช่แค่ความสามารถในด้านกีฬาเท่านั้นที่ทำให้เขาดูเท่ห์แต่เป็นเพราะน่าตาที่หล่อเหลาโดนใจสาวๆเขาจึงถูกโหวตให้เป็นหนุ่มเนื้อหอมที่สุดในโรงเรียน   สุดหล่อแจกยิ้มไปทั่ว  ผู้หญิงหลายคนกรี๊ดแทบสลบแต่กุ๊กกิ๊กไม่สนใจ สุดหล่อทำหน้าละห้อยเมื่อเห็นว่าเธอมองเมินไปทางอื่น   ความจริงสุดหล่อชอบกุ๊กกิ๊กตั้งแต่วันที่เจอเธอในงานปฐมนิเทศนักเรียนใหม่และเพราะความสวยน่ารักของเธอทำให้เขามีคู่แข่งมากมายเป็นเหตุให้เขาไม่กล้าจีบเพราะคนหล่อๆอย่างเขาไม่อยากเสียฟอร์มถ้าเกิดแห้วขึ้นมาเขาคงอายไม่กล้าสู้หน้าใครๆ  แต่เขาก็หาโอกาสแซวเธออยู่เสมอเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเธอ

 "พวกเราเชียร์สุดหล่ออยู่นะ ขอให้ชนะนะจ๊ะ"โอ๋สาวทรงโตของทีมเชียร์สีฟ้าพูดด้วยท่าทีเอียงอาย   สุดหล่อยิ้มเขาก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ  หนุ่มๆในทีมพากันมองโอ๋ด้วยสายตากรุ้มกริ่ม  สุดหล่อหันมาถามกุ๊กกิ๊กว่าทำไมเธอไม่อวยพรให้เขาบ้างแต่กุ๊กกิ๊กย้อนอย่างงอนๆเมื่อเห็นว่าโอ๋ทำท่าสนใจสุดหล่ออย่างเปิดเผย"ฉันเป็นเชียร์หรีดเดอร์สีชมพูนะ นายอยากได้กำลังใจก็ได้จากสีตัวเองแล้วหนิ จะมาเรียกร้องบ้าบออะไร"  สุดหล่อยิ้มอย่างมีเลศนัยเคยมีคนบอกไว้ว่าถ้าผู้หญิงเรียกผู้ชายว่าบ้าแสดงว่าเธอมีใจ เขาคิดเข้าข้างตัวเองสงสัยกุ๊กกิ๊กกำลังหึงเขาแน่ๆ ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องทำอะไรบางอย่าง   "ถ้าแมทช์นี้ชนะ ผมจะบอกรักผู้หญิงที่แอบชอบมานานเธออยู่แถวๆเนี้ย"สุดหล่อพูดลอยๆเขาส่งตาหวานมองไปที่ทีมเชียร์หรีดเดอร์ ทำให้สาวๆทั้งสองทีมยิ้มรับหน้าระรื่นก่อนจะพากันลงสนามเพื่อเต้นเปิดการแข่งขันฟุตบอล    สีฟ้านำทีมโดยโอ๋สาวทรงโตเธอเต้นลีลาผาดโผนเร้าใจคนดู  ต่างจากสีชมพูที่เน้นความสนุกสนานพร้อมเพรียง    จบการแสดงเสียงปรบมือยังคงดังกึกก้อง  พวกเชียร์หรีดเดอร์ทั้งหมดเดินออกจากสนามเพื่อให้พิธีกรกล่าวเชิญประธานในพิธีมาเปิดงาน

 เมื่อนักกีฬาลงสู่สนาม การแข่งขันที่ตื่นเต้นก็เริ่มขึ้น  สแตนด์สีชมพูกับสีฟ้าแข่งกันด้วยเสียงเชียร์ มือกลองที่ตีอยู่ข้างสนามต่างคนต่างตีกันอย่างดุเดือดไม่มีใครยอมแพ้ใคร  พวกผู้หญิงในทีมเชียร์ทั้งสองสีนั่งคุยกันอยู่หลังสแตนด์  ต่างคนต่างนึกฝันอยากให้สุดหล่อมาขอเป็นแฟน โอ๋นั่งปั้นหน้ายิ้มอยู่นานอดรนทนไม่ได้เธอลุกขึ้นยืนประกาศกร้าว "หยุดเถียงกันซะทีได้ไหม พวกเธอก็รู้ว่าคงเป็นใครไม่ได้นอกจากฉัน โอ๋สาวสวยเซ็กซี่"เธอพูดชมตัวเองโดยไม่สนใจว่าใครต่อใครพากันเบ้ปากด้วยความไม่พอใจ   กุ๊กกิ๊กได้ยินที่โอ๋พูดแต่เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมาเธอยังคงนั่งเงียบดูการแข่งขันต่อไป   เพื่อนๆในทีมสีชมพูก็คิดเข้าข้างตัวเองเหมือนกันพวกเธอแย่งกันเล่าถึงสิ่งดีๆที่ประทับใจในตัวสุดหล่อซึ่งกุ๊กกิ๊กได้ฟังแล้วเธอไม่รู้สึกแปลกใจเลยว่าทำไมผู้หญิงส่วนใหญ่ถึงชอบเขาและนึกหวังอยากได้เขาเป็นแฟน เพราะนอกจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วสุดหล่อยังเป็นคนใจดี ขี้เล่น ทำให้ใครต่อใครพากันตกหลุมรักเขาง่ายๆ   แม้ว่านิดเพื่อนสนิทจะพูดกรอกหูอยู่ทุกวันเรื่องที่เม้งได้ยินสุดหล่อพูดชมกุ๊กกิ๊กบ่อยมากดังนั้นเขาจึงคิดว่าสุดหล่อต้องแอบชอบกุ๊กกิ๊กชัวร์แต่กุ๊กกิ๊กก็พยามยามหาเหตุผลมาหักล้างเพราะเธอกระดากใจที่จะนึกเข้าข้างตัวเองแบบนั้น

          พักครึ่งแรกสีชมพูยิงประตูเข้าไปแล้วแต่สีฟ้ายังตีไข่ไม่แตก สุดหล่อหน้าเครียดเขาโบกไม้โบกมืออธิบายกลยุทธให้เพื่อนในทีมฟัง  กุ๊กกิ๊กยิ้มขำๆเธอจินตนาการว่าเขากำลังรำไทเก็กอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าเขาจริงจังไม่ดูลอกแล่ก  หลายครั้งที่กุ๊กกิ๊กได้รับความช่วยเหลือจากสุดหล่อซึ่งเธอกำลังจะมองว่าเขาเป็นสุภาพบุรษแต่แล้วทุกครั้งเขามักจะทำเป็นเล่นไปถึงอย่างนั้นกุ๊กกิ๊กก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวในความน่ารักของเขา

ครู่เดียวนักกีฬาก็วิ่งลงสนามเข้าสู่การแข่งขันกันต่อ  ครึ่งหลังสีฟ้าทำได้ดีทีเดียว  สุดหล่อทำแฮททริคยิงประตูตีเสมอ 3ประตูต่อ3  "ปื้ด"เสียงกรรมการเป่าเพื่อยุติการแข่งขันแม้ว่าจะมีการต่อเวลาแล้วก็ตามแต่ก็ยังไม่มีสีใดทำประตูได้อีกพวกเขาต้องดวลจุดโทษ  สีชมพูยิงได้4ประตูพวกเขาพลาดไปหนึ่งลูกแต่สีฟ้ายังไม่มีใครทำพลาดและสุดหล่อจะเป็นคนยิงลูกสุดท้าย ถ้าเขายิงเข้าหมายความว่าสีฟ้าจะเป็นผู้ชนะแต่ถ้าพลาดจะต้องดวลกันใหม่อีกครั้ง    เสียงเชียร์ลั่นสนามผู้หญิงเกือบทุกคนพากันเทใจเชียร์สุดหล่อโดยพวกเธอไม่สนใจว่าตนเองอยู่สีใด           กุ๊กกิ๊กใจเต้นตึกตัก ใจหนึ่งก็ลุ้นให้เขายิงเข้าเพราะเธอเองก็อยากรู้ว่าเขาจะสารภาพรักกับใครแต่อีกใจกุ๊กกิ๊กก็กลัวว่าสีชมพูจะแพ้และบางทีโอ๋ก็อาจจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นและเธอเองก็คงอกหัก       ทีมเชียร์สีฟ้าหยิบพู่วิ่งไปข้างสนามพวกเธอเต้นโชว์เป็นกำลังใจให้สุดหล่อ

 เมื่อกรรมการเป่านกหวีดให้สุดหล่อยิง  เขาก็หันมามองสบตากับกุ๊กกิ๊กพอดีทำให้เธอรีบหลบไปอยู่ข้างหลังนิดด้วยความอายที่จู่ๆเขาส่งสายตาแปลกพิกลมาให้   แล้วเสียงเฮก็ดังลั่นสนามสีฟ้าทำสำเร็จ   พวกเขาโห่ร้องด้วยความยินดีที่ได้รับถ้วยรางวัลชนะเลิศ   สุดหล่อส่งจูบทั่วสนามเสียงกรี๊ดตอบรับสนั่นไปทั่วบริเวณ   แล้วโอ๋กับทีมเชียร์สีฟ้าก็วิ่งเข้าไปรุมล้อมมีทั้งผ้าเย็นและน้ำดื่ม  สุดหล่อกล่าวขอบคุณทุกคนแต่เขาไม่ยอมตอบคำถามที่ว่าเขาจะขอใครเป็นแฟน   สุดหล่อเดินตรงดิ่งมาที่ทีมเชียร์สีชมพู  เขากำลังอ้าปากจะพูดแต่ถูกโอ๋ขัดขวางซะก่อน  "ฉันไม่ยอมนะถ้าจะบอกว่าชอบคนในกลุ่มสีชมพู"โอ๋แผดเสียงด้วยความไม่พอใจทำให้กุ๊กกิ๊กฉุนเพราะไม่ได้พูดเปล่าแต่เธอยังส่งสายตาดูถูกมาที่ทีมเชียร์สีชมพู   "ถ้าเขามาขอพวกฉันเป็นแฟนแล้วเธอจะทำไม"วุ้นเส้น ถามยั่วประสาท  "ฉันไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่  ใครๆเขาก็รู้ว่าพวกฉันชอบสุดหล่อแต่พวกเธอไม่ได้อยู่สีฟ้าและไม่ได้เชียร์เขา ยังงี้ไม่ถือเป็นการชุบมือเปิบเหรอ"  ที่โอ๋พูดมากุ๊กกิ๊กคิดว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยเธอคิดว่าโอ๋กำลังพาลหาเรื่องเพราะความอิจฉา  "สุดหล่อจะชอบใครมันก็เป็นสิทธิของเขาไม่เห็นจะต้องแบ่งแยกเลยว่าอยู่สีไหนต้องชอบคนในสีนั้น  จริงไหมพวกเรา" นิดหันไปพูดพยักเพยิกกับเพื่อนในทีมทำให้โอ๋ยิ่งไม่พอใจมากขึ้น  "ถ้างั้นพวกเธอกล้าเดิมพันไหมล่ะยังไงก็ต้องแข่งเต้นเชียร์ ต่อจากแข่งฟุตบอลอยู่แล้วหนิ ถ้าทีมพวกเธอชนะพวกฉันจะยอมแพ้ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสุดหล่ออีกแต่ถ้าพวกเราชนะต้องให้สุดหล่อพิจารณาใหม่เรื่องที่เขาสมควรจะชอบใคร"โอ๋พูดท้าซึ่งทุกคนในทีมเชียร์สีชมพูตกลงแต่กุ๊กกิ๊กกลับไม่เห็นด้วยเธอคิดว่าเรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับคนกลางมากว่า  สุดหล่อทำหน้าไม่ถูกเมื่อทุกคนจ้องเขาเป็นตาเดียว  แล้วทุกคนก็ได้ข้อยุติเมื่อสุดหล่อยังยืนยันคำเดิมไม่ว่าทีมไหนจะชนะเขาก็จะสารภาพรักกับผู้หญิงที่เขาแอบชอบอยู่ดี  คำพูดของเขาทำให้โอ๋ไม่พอใจมากแต่เธอก็ยังดันทุรังแข่งต่อเพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง  กุ๊กกิ๊กต้องแข่งตามมติของเพื่อนในทีมเพราะทุกคนรู้สึกท้าทายอยากจะเอาชนะความหยิ่ง ยโสของโอ๋ให้ได้  

เมื่อถึงเวลาแข่งขันสุดยอดทีมเชียร์หรีดเดอร์ประจำโรงเรียน  กองเชียร์แต่ละสีก็นั่งประจำกันที่สแตนด์ของตัวเอง  เมื่อทีมเชียร์สีฟ้าเดินเข้าสู่สนาม กองเชียร์ที่สแตน์ก็ตีกลองร้องเพลงประกอบการเต้น โอ๋กับพวกเพื่อนๆมีสีหน้ามั่นใจ พวกเธอคิดว่ายังไงก็ต้องชนะ  ต่อมาก็เป็นทีมเชียร์สีเขียว สีม่วง สีเหลือง และสีชมพูตามลำดับ   เมื่อถึงเวลาตัดสินปรากฏว่าทีมที่ชนะเลิศเป็นทีมเชียร์หรีดเดอร์สีม่วง  ทีมสีฟ้าแพ้ไปแบบเฉียดฉิวหนำซ้ำเธอยังได้คะแนนเท่ากับสีชมพูทำให้โอ๋ไม่พอใจพวกเธอไปประท้วงคณะกรรมการแต่ไม่สำเร็จ  ผลตัดสินยังคงเสมอกันอยู่ดี   โอ๋จึงเสนอข้อตกลงใหม่เธอให้นักฟุตบอลของสีฟ้าทั้ง11คนเป็นผู้ตัดสินว่าสีชมพูหรือสีฟ้าใครควรเป็นผู้ชนะ  นักฟุตบอลเดินแยกกันเป็น2ฝ่ายครึ่งหนึ่งเดินไปที่สีฟ้าแต่อีกครึ่งหนึ่งเดินไปหยุดที่สีชมพู   สุดหล่อยืนอยู่ตรงกลาง    นี่เป็นอีกครั้งที่เขาเป็นตัวแปรตัดสินว่าใครจะเป็นผู้ชนะ    สุดหล่อไม่รอช้าเขาเดินมาหยุดตรงหน้ากุ๊กกิ๊กแล้วทีมสีชมพูก็ส่งเสียงเฮลั่น   โอ๋ยืนหน้าเสียเธอร้องไห้โฮก่อนจะผลุนผันวิ่งออกไป พวกเพื่อนๆในทีมวิ่งตามเธอไปด้วยความสงสาร   "ชอบเขาก็บอกไปสิ  มัวยืนบื้ออยู่ทำไม" เม้งแฟนนิดตะโกนล้อสุดหล่อ ทำให้นักกีฬาคนอื่นๆร่วมวงแซวด้วย  สุดหล่อหน้าแดงเขาเก็กหล่อกระแอมเสียง "ผมชอบคุณ เป็นแฟนผมนะครับ"  แล้วกุ๊กกิ๊กก็พิสูจน์ให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาเคยได้ยินคนพูดไว้น่ะเป็นเรื่องจริง  เธอพูดคำนั้นอีกแล้ว"บ้าพูดอะไรก็ไม่รู้"พูดจบกุ๊กกิ๊กก็เผ่นหนีไปด้วยความอายทิ้งให้สุดหล่อยืนมองงงๆอยู่ข้างหลัง  "อ้าว!! ยังไม่ได้ตอบเลยว่าจะเป็นแฟนผมหรือเปล่า"สุดหล่อโวยวาย  "ตามมาจับฉันให้ทันสิ จับได้แล้วจะบอกว่าฉันคิดยังไง"กุ๊กกิ๊กหันมาท้าเขา  เพื่อนๆเชียร์ให้สุดหล่อวิ่งตาม สุดหล่อหน้าเหวอนี่เขายังเหนื่อยไม่พอหรือไง  แล้วคนทั้งคู่ก็วิ่งหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน   เรื่องวุ่นๆในความรักยังมีอีกเยอะบอกแล้วไงว่านี้แค่การเริ่มต้น

เมื่อเล่าจบกุ๊กกิ๊กก็หันไปพูดกับพวกเพื่อนๆ  "เรื่องของฉันก็มีเท่านี้แหละ ว่าแต่ใครจะเล่าเป็นคนต่อไป"   เพื่อนในกลุ่มพากันชี้ไปที่ตี๋เพราะใครๆก็อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงชอบมองเครื่องบิน 

 ตี๋ยิ้มให้เพื่อนที่มองเขาด้วยความสนใจ "ก็ได้ในเมื่อทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าตี๋สมควรเล่าเป็นคนต่อไป"ตี๋ตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดาแต่เพื่อนหลายคนก็รู้ว่าเขาพูดด้วยน้ำเสียงเจือเศร้า  "ถ้าไม่สบายใจ  ก็ไม่ต้องเล่าก็ได้นะพวกเราไม่อยากให้นายลำบากใจ"ปุ๊กพูดด้วยความเกรงใจเพราะเธอไม่อยากให้ตี๋คิดว่าเพื่อนๆกำลังยุ่งเรื่องส่วนตัว  "อย่าคิดมาก ตี๋ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆเพียงแต่ตี๋กลัวว่าถ้าเล่าความจริงให้ฟังเพื่อนๆอาจจะรำคาญเพราะเรื่องของตี๋มันน่าเบื่อ"ตี๋พูดออกตัวเพราะเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยมีอารมณ์ขันเขาจึงไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เล่าจะทำให้เพื่อนหายเบื่อหรือเปล่า  "หวังว่าตี๋คงไม่อกหักหรอกนะ"ฝ้ายพูดทีเล่นทีจริง  "ถูกเผง ตี๋อกหักจริงๆ"แล้วตี๋ก็เริ่มเล่าเรื่องที่เพื่อนในกลุ่มสงสัยว่าทำไมเขาถึงชอบมองเครื่องบิน

*************ถ้ามีคนอ่านเรื่องของเราเยอะจะมาอัพเดทเรื่องที่2นะจ๊ะ************* 

*************ถ้ามีคนอ่านเรื่องของเราเยอะจะมาอัพเดทเรื่องที่2นะจ๊ะ*************