+ Love You My Boy รักมึงนะไอ้เด็กปริศนา!!( yaoi )

ลำดับตอนที่ #9 : กูไม่สำคัญ...

                   say ฟาส

                    ครับผมฟาสตอนนี่ผมก็รอไอ้ไนท์อย่างทุกวันส่วนไอมิวมันกลับไปกับพี่

รหัสมันเรียบร้อยผมได้ยินแว้วๆว่ามันโดนพี่ไปป์แกล้งสาระพัดไม่ว่าจะขัดห้องน้ำหาเรื่อง

มัน สาเหตุมาจากอะไรบ้างผมก็ไม่รู้แต่ชั่งมันเถอะครับ

"ฟาสสสสสสส กูมะ มาแล้ว แฮ่กๆๆ" เสียงทุ่มต่ำดังมาแต่ไกลผมหันไปมองก็เห็นไอ้ไนท์วิ่งกระหืดกระหอบมาทางผม

"ไงวะมึงโกยมาแต่ไกลเลยแล้วดูสภาพดิ55+หมาไม่มองเลยมึง" ผมหัวเราะเอ๊กอ๊ากกับ

ท่าทางเหนื่อยๆตื่นๆเหงื่อท่วมตัวของไนท์

"ก็กูรีบนี่หว่า" มันว่าหน้างี้หงิกเลยครับ

"เออๆๆงั้นไปกันได้รึยังวะมึงสัยญาแล้วนะห้ามละ ....."

"กูต้องไปส่งพี่เพ้นท์ว่ะ" มันพูดแทรกผมขึ้นมาทำเอาผมยิ้มค้างเลยครับก็วันนี้มันสัญญา

กับผมแล้วนะว่าจะพาผมไปกินไอศกรีมทำไมมัน..ลืม

"งะ งั้นเหรอ"

"เออกูขอโทษแต่กูไม่ได้ลืมนะมึงอย่าทำหน้างั้นดิเอางี้มึงไปรอที่ร้านเดิมก่อนนะเดี๋ยวกู

ตามไปรับลองไม่ลืม" มันรีบพูดทำหน้าเจื้องๆแบบรู้สึกผิดมากมายผมพยักหน้าเบาๆ

"ขอบคุณที่เข้าใจกูจะรีบไปเลยมึงรอกูนะ" มันว่าก่อนจะรีบวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมาอีก

"ได้สิกูจะ....รอ" 

..........................

                    ผมมาถึงร้านประจำของพวกเราร้านที่ไนท์พาผมมาครั้งแรกผมเลือกที่นั้งด้านในสุดของร้าน

"ว่าไงฟาสวันนี้จะกินอะไรดี" พี่พนักงานสาวสวยคนหนึ่งเดินมาทักผม

"หวัดดีครับพี่อิงค์พอดีผมมารอไอ้ไนท์น่ะครับยังไม่ได้คิดเลยว่าจะกินอะไรกะรอมันมาก่อน" 

ผมบอกพี่อิงค์ที่เป็นทั้งเจ้าของร้านและพนักงานไปในตัว(ใช้คุ้มจริงๆ)

"งั้นเดี๋ยวพี่ทำนมเย็นให้ก่อนแล้วกัน"

"ผมไม่ได้สั่งนะ"

"จร้าๆแก้วนี้พี่เลี้ยงเอง" พี่แกยิ้มก่อนจะเดินออกไปไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าทำไม่ผมถึง

รู้จักกับพี่อิงค์ก็ผมมากินไอติมร้านพี่แกกับไอ้ไนท์บ่อยๆ...ซักพักนมเย็นก็มาเสิพ

                ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูตอนนี้ก็เกือบๆจะทุ่มนึงแล้วผมเริ่มกระวนกระวายไอ้ไนท์

ไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่เคยเลยที่จะทิ้งผมไว้แบบนี้ไม่...เคย ผมคิดเข้าข้างตัวเองเอาวะรออีก

หน่อยมันบอกว่ามันจะไม่ลืม ผมนั่งมองนมเย็นในแก้วนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้แต่ผมคิดว่าถ้า

มันท้องได้มันคงจะท้องไปแล้วล่ะ แต่บังเอินมันท้องไม่ได้นี่สิ นมเย็นในแก้วละลายแล้ว

ละลายอีกจนน้ำที่เกาะอยู่รอบๆแก้วนองเต็มโต๊ะมันก็ยังไม่มา!

              ผมตัดสินใจเดินออกมาจากร้านยกนาฬิกาขึ้นดูอีกทีนี่ก็สองทุ่มครึ่งแล้วผมเดิน

อย่างคนหมดแรงไปตามทางที่ตอนนี้ไฟหลายดวงถูกเปิดข้างทางที่เคยโล่งกลับเต็มไป

ด้วยข้าวของที่คนไม่กลัวเทศกิตเอามาวางขายมันดูเหมือนตลาดคองถมยามเย็นดีๆนี่เอง

"555+อย่าสิครับพี่ผมเจ็บนะ" เสียงหนึ่งดังมากระทบกับโซนประสาทของผมเสียงที่คุ้นเคย

"ก็นายอยากทำพี่ก่อนทำไมล่ะชิ" 

              ผมหยุดมองภาพนั้น ชายหน้าตาหวานที่ถ้าไม่ดูให้ดีๆก็คงจะคิดว่าเป็นผู้หญิง

เป็นแน่กำลังทำหน้างอลเดินหนีมีชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาหล่อเหลากำลังเดินตามพยายาม

ส่งนิ้มก้อยให้อีกคนเป็นการง้องอลกริยาของชายหนุ่มที่ใครเห็นเป็นต้องอิฉา

ผมยิ้มบางๆให้กับภาพตรงหน้า ผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่ายิ้มทั้งที่ร้องให้มันเป็นยังไงมัน

เจ็บแค่ใหนในที่สุดมึงก็...ลืม

"มึงบอกให้กูรอ ได้กูจะ...รอ" 
...........
........................

               วันนี้ผมมาโรงเรียนเองแทนที่จะรอให้ไนท์มารับดังเช่นทุกวันแต่พอผมเข้ามา

ในห้องทุกคนกลับมองผมอึ้งๆ

"วิ้ว วว ว  วันนี้ไอ้ฟาสไม่มีองครักษ์มาด้วยโว้ยเฮ้ย" ไอ้ปากหมาตัวหนึ่งหอนขึ้น

"กูไม่เคยมีองครักษ์" ผมพูดเรียบๆเดินไปที่โต๊ะก่อนจะฟุบหน้าลงที่โต๊ะช้าๆ

"เดี๋ยวฟาสแล้วไอ้ไนท์ล่ะทำไมมึงไม่มากับมัน" มิวถามผมหน้าเครียดๆมันเป็นอะไรของมันนะ

"กูมาเองได้น่ากูไม่ใช่เด็กๆแล้วนะจะได้มีคนคอยรับคอยส่ง" ผมบอกมิวทั้งๆที่ยังฟุบหน้า

"มึงเป็นอะไรรึเปล่าดูซีดๆไม่สบายรึเปล่า"

"ไม่หรอกกูแค่ง่วงๆ" ผมบอกไปก็มันจริงนี่ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยจะหลับแถมเมื่อวานยัง

ร้องให้อีกถ้าเป็นอย่างนี้ไปเลื่อยๆผมว่าผมต้องเดี้ยงซักวันแน่ๆ

"กูไม่รู้นะว่ามึงมีปัญหาอะไรกันแต่กูอยากให้พูดกันดีๆซะ"มิวว่า

"กูไม่มีอะไรจะพูดกับมัน!"ผมเงยหน้าขึ้นแต่คนที่ผมเห็นไม่ใช่ไอ้มิวแล้ว ทุกคนในห้องไม่

มีเหลือสงสัยจะไปเข้าแถวกันหมดแต่คนที่ผมไม่อยากเห็นหน้ามันกลับยืนอยู่ตรงหน้าผม

"แต่กูมี" ไนท์ฉุดผมให้ลุกขึ้นมือหนาจับข้อมือของผมไว้ไม่ให้เดินหนี

"......."

"กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ" มันพูดพยายามจะสื่อบางอย่างผ่านดวงตานั้นแต่ผมกลับเบื้อน

หน้าหนีทันทีไม่อยากมองไม่อยากเลย ผมกลัว กลัวว่าน้ำตาจะไหลออกมา กลัวที่จะ

แสดงความอ่อนแอให้มันเห็น กลัวเหลือเกิน..

"กู จะไปเข้าแถว" 

"ไม่! กูไม่ให้มึงไปมึงต้องบอกกูก่อนว่ามึงไม่ได้โกธร" มันดึงผมเข้าไปกอดอ้อมกอดที่

ผมเคยรู้สึกว่ามันอบอุ่นแต่ตอนนี้มันเหมือนกับน้ำแข็งขั้วโลกเลยล่ะครับ มึงอย่า

แคร์กูให้มากนักจะได้มั้ย...

"กูไม่ได้โกธร"

"มึงโกธรกู กูขอโทษกูจะไม่ทำอีกทำยังไงมึงถึงจะหายฟาสกูขอโทษที่ลืมมึงไว้"

มันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก

 ปึง!!!!!!

         เสียงหนึ่งดังออกมาจากประตูห้องผมกับไนท์หันไปมองคนที่ยืนอยู่คือ......

"พี่เพ้นท์!" ไนท์ตะโกนออกมาอย่างตกใจพี่เพ้นท์น้ำตาคลอก่อนจะวิ่งออกไปหนังสือที่

ทำร่วงก็ไม่ยอมเก็บไปด้วยไนท์หันมามองผมช้าๆแววตาที่ดูกังวนนั้นฉายแววออกมาชัดเจน

"มึงไปเหอะ" ผมบอกช้าๆ

"กู............" มันทำหน้าลังเล

"มึงไม่ต้องแคร์กูหรอกไนท์.."

"ไม่!มึงสำคัญกับกูมากนะฟาส" ผมยิ้มให้มันบางๆ

"ไม่หรอกไนท์...คนที่สำคัญกับมึงมันไม่ใช่กูอีกแล้ว ไม่ใช่!" น้ำตาผมไหลออกมา ผมกลั้นมันไว้ไม่ไหวแล้ว ไม่แล้ว...

"ไม่!ยังไงมึงก็สำคัญกับกู"

"แล้วทำไมเมื่อวานมึงลืม ฮื่อ อึก ทำไมเมื่อวานมึงปล่อยกูไว้ทั้งๆที่ไม่เคยทำ อึก มึง

หัวเราะขณะที่กูรอ มึงง้อเค้าทั้งๆที่กู อึก ฮื่อๆ คอย ทำไมมึงถึงทำถ้าเค้าไม่สำคัญทำไม

มึงถึงทิ้งกูถ้ามึงไม่แคร์พี่เพ้นท์ อึก...ทำไม อึก ฮื่อๆๆ" 

"มึง...รู้" ไนท์ทำหน้าอึ้งๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นรู้สึกผิด

"กูขอโทษฟาส กูขอโทษ" มันตะโกนออกมาก่อนจะวิ่งไปทางที่พี่เพ้นท์วิ่งหนีไปเมื่อกี้ผม

ควรจะยิ้มใช้มั้ยครับควรจะยิ้มสิแต่ทำไมตอนนี้ผมกลับยิ้มไม่ออกเจ็บ กูโคตรเจ็บเลยมึงรู้มั้ย..ไนท์

     
     กูรู้กูสำคัญ
  
      กูรู้มึงรักกู
 
     แต่กูก็รู้เค้าสำคัญ
 
      และกูก็รู้มึงรัก..."เค้า"

............................................................................................

เอามาลงให้แล้วนะครับหลังจากหายไปนาน

ซึ้งรึเปล่าไม่รู้แต่เขียนได้แค่นี่จริงๆ

ไงก็ช่วยกันเม้นโหวดด้วยน้า