ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : กูไม่ได้ชื่อซีน!!..........100%
จิ๊บๆๆ ๆๆ ๆๆ
เสียงนกตัวน้อยๆที่มาพร้อมกับแสงสว่างยามสายร่างบางลุกขึ้นขยี้ตากึ่งนั่งกึ่งนอน
แต่แล้วก็รู้สึงได้ถึงอะไรหนักๆที่วางอยู่รอบเอวมันคือแขน!!เออว่ะแขนกูก็...อยู่นี่นี่หว่าแล้วนี่ล่ะ...แขน....
"แว๊กกกกกกกกกกกกกก" ผมร้องเสียงหลงเมื่อนึกขึ้นได้เรื่องเมื่อคืนเดี๋ยวผมจะย้อนกลับรีเพลย์ให้ฟังกันะครับ
หลังจากกินข้าวเสร็จเมื่อคืนบทสรุปของผมก็คือไอ้หล่อเลวหรือพี่ไปป์ต้องค้างบ้านผมTT^TT
"นายไปนอนริมสิฉันจะนอนติดผนัง"พี่ไปป์ว่าโหนี่ผมเป็นเจ้าของบ้านนะครับ
"ไม่ๆๆพี่น่ะแหละไปนอนริมผมจะนอนติดผนัง"
"นี่ฉันเป็นพี่รหัสนายนะ" พี่แกงัดไพ่ตายขึ้นมาใช้แต่มีรึไอ้มิวจะจนมุมหุหุหุ
"แต่ผมเป็นเจ้าของบ้าน"ผมยิ้มนิดๆผมชนะวู้วววว ววดีใจกับผมหน่อยคร๊าบบบ
"ไม่!!"โอ้ยอมรับในความด้านของพี่ท่านเง้อทำงี้ได้ไงฟระ
"แต่ผมนอนดิ้นนะ"
"ฉันก็นอนดิ้น" พี่ไปป์ทำหน้าจริงจังแต่ผมสังเกตุเห็นนะว่าหูพี่แกแดงๆ555+
"นอนดิ้นก็ไม่บอกจะได้ถีบซ้ำ"ผมพึมพำอยู่คนเดียวแต่สงสัยจะพูดแรงไปหน่อยเลยเจอ
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!
"อ๊ากกกกกกกกพี่ถีบผมทามม๊ายย"ผมร้องเสียงหลงเมื่อกนกะแทกกับพื้น
"ก็แค่...สั่งสอนเด็กดื้อ"
"ชอบว่าเราเป็นเด็กอู้ยๆๆขี้หักในรึเปล่าก็ไม่รู้เนี้ย"ผมคล่ำๆก้นตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงตาม
เดิมแต่แล้วผมก็รู้สึกถึงไฟที่ดับมืดแล้วตัวผมก็ล้มลงบนที่นอนอย่างลวดเร็วพร้อมๆกับเสียงกะซิบเบ่าๆ
"ขอกอดหน่อยนะ" และนั้นคือเหตุกาลเมื่อคืน
กลับมาปัจจุบันกันครับผมกำลังใช้ความคิดว่าจะทำยังไงกับมือปลาหมึกยาวๆของไอ้พี่
ไปป์ดีแต่นึกไปนึกมาหน้าผมก็ร้อนๆเขินๆโว้ยยยยไอ้บ้านี่มันต้องเล่นของใส่ผมอีกแน่เลย
ครับคุณผู้อ่านผมรู้สึกว่าจะเป็นไข้และเพิ่งจะสำนึกได้ว่ามันกอดผม ถ้าคุณรู้ว่าอาการแบบ
นี้ที่ผมเป็นคืออะไรช่วยมาบอกผมที๊ไอ้มิวจะเป็นลมแล้วครับเหมือนยิ่งแกะยิ่งแงะแขนยาวๆนี้ก็ยิ่งรัดขึ้นไปอีก
"ขออีกห้านาทีนะซีน...." เสียงงึมงำหลุดออกมาให้ได้ยินแต่ซิน...ใครกันกูไม่ได้ชื่อซีนนะ!
......................
.................40%...................
..................................................
หลังจากวันนั้นมาผมก็ไม่ได้ถามอะไรไอ้บ้านั้นอีกเลยน่าเบื่อชิบไอ้ไนท์ก็นะ
หลังจากวันนั้นที่มันมากระซิบบอกผมว่ามันจีบพี่รหัสมันแล้วผมก็เห็นแต่มันตามพี่เค้า
ต้อยๆทิ้งไอ้ฟาสไว้บางทีผมแอบเห็นฟาสมันกลับบ้านคนเดียวด้วยทั้งๆที่ไม่เคยเลยที่จะ
เป็น บอกตามตรงครับสงสารไอ้ฟาสโคตรๆแต่จะทำไงได้ล่ะฟร้า
"มิวกูกลับก่อนนะ" ฟาสมันหันมาบอกพร้อมกับยิ้มให้แต่ดูยังไงมันก็เป็นยิ้มที่แห้งแล้งที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยล่ะครับ
"แล้วไอ้ไนท์ล่ะมึงไม่กลับกับมันหรอ" ผมอยากจะตบปากตัวเองซักร้อยครั้งเลยครับ
"มันไปส่งพี่เพ้นท์..." ฟาสพูดก่อนจะเดินหลบออกไปมันทำให้ผมนึกถึงใครบ้างคนอีก
แล้วซิเฮ้อ!แล้วกูจะอยู่ทำไมล่ะผมก็กลับบ้านล่ะสิครับ
ผมเดินมาตามฟรุตบาตถนนข้างโรงเรียนแต่เฮ้ยๆๆนั้นมันคนถูกรุมนี้หว่าผมรีบวิ่ง
เข้าไปใกล้ๆเห็นผู้ชายตัวสูงที่ผมคุ้ยตาดูยังไงไอ้บ้านนั้นก็พี่ไปป์ชัดๆและแน่นอนผมมันผลเมืองดีครับ
"เฮ้ยพวกมึงทำอะไรกันน่ะ" ไอ้พวกหมาหมู่นั้นก็หันมามองทางผมผมเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ
พี่ไปป์ที่ตอนนี้ที่แถวๆมุมปากมีเลือดไหลออกมาให้เห็นนิดๆแล้วเชี่ย!ทำไงให้พวกสถุนที่ต่อยได้วะครับผมไม่เข้าใจ
"ไงมึงไอ้ไปป์เดี๋ยวนี้มึงริคบเด็กหรอวะสวยดีเหมือนกันนี่หว่า" ไอ้พวกนั้นหันมายิ้มให้ผมน้อยๆ
"มึงมีเมียน่ารักๆอย่างนี้ก็น่าจะดีใจนะแล้วก็เลิกยุ่งกับซีนซะคนของกูกูหวง" มาว่าแต่....
ซีน!ชื่อนี้อีกแล้วทำไมกันทำไมใจผมมันเต้นแปลกๆที่ไอ้พี่ไปป์ยอมเจ็บตัวนี่ก็เพราะคนที่
ชื่อซินอะไรนั้นน่ะหรอเจ็บแฮะนี่กูเป็นอะไรไปวะมันไม่ควรจะเป็นแบบนี่ซิ
"............"ผมมองคนข้างๆที่ไม่ยอมปริปากตอบโต้อะไรเลยแสดงว่าที่ไอ้พวกนั้นพูดมันเป็นความจริง!
"อ้อดูแลคนของเธอด้วยนะคนสวยอย่าให้มายุ่งกับคนของพี่ล่ะแต่...เลิกกับมันเมื่อไหร่
บอกพี่นะพี่จะรับไว้เป็นกิ๊กคนที่ร้อย55+" ถุ้ย!กิ๊กคนที่ร้อยกล้าพูดเนอะหน้าอย่างมึงหา
แฟนได้ก้โคตรมหัสจรรย์ชนิดที่กูตดเป็นกลิ่นจำปีแล้วล่ะผมล่ะอยากจะต่อยปากมันซักที
จังแล้วก็ใช่ว่าผมจะทำไม่ได้ผมทำได้แต่เหมือนตอนนี้เรี่ยวแรงที่มีอยู่กลับหดหายตั้งแต่
ได้ยินชื่อนั้นส่วนไอ้พวกแย้นั้นเดินไปกันตั้งแต่เมื่อไหร่ผมยังไม่รู้เลยครับเหอะๆๆ
"นายมาที่นี่ทำไม" อยู่ดีดีพี่ไปป์ก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
"ผมมาเดินเล่นแล้วเห็นพี่ถูกลุมอยู่เลยกะจะมาช่วย"ผมบอกแต่ในใจของผมมันกลับมีคำ
ถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวทั้งเรื่องผู้หญิงที่ชื่อซีนทั้งเรื่องไอ้พวกแย้เมื่อกี้
"ไม่ต้องยุ่งเลยรีบกลับบ้านไปได้แล้ว" น้ำเสียงเย็นชาไร้เยื้อใยนั้นถ้าให้ดีอย่าพูดมันออก
มาเลยพี่ไม่รู้รึไงว่าหัวใจผมมันเริ่มจะเต้นแปลกๆเวลาอยู่ใกล้พี่น่ะ
"ผมแค่อยากช่วย....."
"ไม่ต้องฉันไม่ได้ขอร้อง"
"ผมก็แค่...."
"ฉันอยากอยู่คนเดียว!!" เสียงตวาดดังออกมาจากคนที่เคยยิ้มเคยกวนผมพี่ไปป์คนที่กอด
ผมคนเมื่อวานให้คนเดียวกับคนนี้แน่หรอ...ผมแค่อยากบอกว่าเป็นห่วงแค่นั้น
ผมเดินมาถึงบ้านได้ยังไงก็ไม่รู้แต่ตอนนี้ผมอยากหลับอยากหลับไปนานๆ
ท้องฟ้าวันนี้สวยดีนะพระจันทร์ดวงสวยถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของใครบางคนที่ผมคิดถึง
เค้ากำลังยิ้มให้ผมจากบนนั้น.......จะทำไงดีล่ะทำไมเวลาเค้าพูดอย่างนั้นฉันถึงได้เจ็บนะ
รู้มั้ยตอนนี้ฉันอยากให้นายมาปลอบจังแต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว...ฉันขอโทษนะที่ปกป้อง
นายรึใครไม่ได้เลยขอโทษ.........แค่อยากช่วยยังทำไม่ได้เลยหรอ..
___________________________________________-
อดีตขอมิวกำลังเปิดทีละน้อยแล้วนะคร๊าบบบ
เดี๋ยวจะรู้กันว่ามิวคิดถึงใคร
แล้วไอ้พี่ไปป์จะเป็นยังไงถ้ารู้ก๊ากกกกกก
ความชั่วร้ายเริ่มครอบงำคนเขียนซักอยากจะให้มันพลิกล๊อกแล้วครับตอนหน้าเป็น
ไนท์+ฟาสนะเตรียมตัวไว้เน้อมีเศร้าๆ(รึเปล่าไม่รู้นะก๊าก)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น