+ Love You My Boy รักมึงนะไอ้เด็กปริศนา!!( yaoi )

ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องเศร้าๆของ...เพื่อนสนิด+ใจเต้น100%(ครบแล้วนะครับ)

        ฟาส..........say

                หวัดดีครับผมฟาสนะตอนนี้ผมกำลังนั่งรอไนท์อยู่ใต้อาคารที่เงียบสงบไนท์

เป็นใครน่ะหรอมันเป็นเพื่อนผมเองเพื่อนที่รัก "รัก" มากกว่าคำว่าเพื่อน.....

"ฟาสสสสสสสสสสสสสส"

"เฮ้ย!!!!" ผมสะดุ้งเมื่อไนท์ตะโกนใส่หูอูย ยย ขี้หูไหลครับ

"เชี่ย! อยู่ใกล้แค่นี้ตะโกนทำม้ายยย"

"ไม่ต้องเลยๆกูเรียกตั้งหลายครั้งมึงน่ะแหละใจลอยหาใครกูไม่ยอมนะชิ"

มันทำปากเชิดๆงอลๆโอ้ยน่ารักตายแหละอย่าพูดเหมือนหวงกูจะได้มั้ยรู้รึเปล่ากูคิดไกล!

"เออๆเลิกๆแล้วมึงมีไรวิ่งตาเหลือกมาเลยดูสะภาพดิดูไม่ได้เลย" ผมเอานิ้วเขี่ยๆชายเสื้อ

หลุดลุ้ยเปียกเหงื่อโซกของมันดูหยีเหม็นเป็นบ้าเลย

"ไม่ต้องทำหน้ารังเกียดขนาดนั้นเดี๋ยวก็ถอดให้ดมเลยชิ"

"อืมแล้วมึงมีไร"

"กู....ไม่บอก!!"มันทำหน้าวอนครับ วอนตรีนนนนนนนนน

"เชี่ย!ทำให้กูอยากรู้แล้วไม่บอกเออ..กูไม่รู้ก็ได้ชิ" งอลครับงอล

"เฮ้ย!มึงอย่าเพิ่งงอลกูดิว้าเออๆบอกก็ได้"

"งั้นบอกมา" 555+สุดท้ายมันก้ต้องบอกผมอันที่จริงไม่ได้งอลหรอกครับมันเป็นวิธี

ล้วงความรับอย่างหนึ่งเอิ๊ก!!!!!!!!

"กูขอคบกับพี่เพ้นท์พี่รหัสกู!"

             มะ ไม่จริงน่าผมค้างเติ่งกลางอากาศสมองขาวโพนเลยครับตอนนี้คิดอะไรไม่

ออกเลยคำถามมากมายไหลเวียนเข้ามาในหัวมากมาย ไนท์จะยังเหมือนเดิมมั้ย

มันจะมีเวลาให้ผมเหมือนเดิมรึเปล่าโอ้ยๆๆๆอยากร้องไห้ครับเมื่อกี้ผมเพิ่งจะบอก

รักมัน (ในใจเหอะๆ) อยู่เลยแต่ตอนนี้มันกลับมาบอกรักคนอื่น.......

"ระ หรอแล้วพี่เค้าว่าไง" ผมถามไป

"เค้าบอกว่ายังไม่รู้ต้องพิสูจให้เห็นว่ารักเค้าจริงๆไม่ได้เล่นๆเหมือนคนอื่นเพราะพี่เค้าไม่

ได้เป็นเกย์" 

"งั้นหรออืม งั้นมึงก็พยายามเข้านะ"

              ผมเพิ่งจะรู้ว่าการฝืนยิ้มมันอยากแค่ไหนเอาน่าเค้ายังไม่ได้คบกันยังไงผมก็ยัง

มีหวัง (รึเปล่านะ) นั้นสิไนท์บอกกูทีว่ากูยังหวังได้ ยังเข้าข้างตัวเองได้ว่ากูเหนือกว่า

เพราะมึงยังหวงกูยังกอดกูไม่ใช่พี่เพ้นท์นั้น 5555+ผมก็คิดได้นะหวังอะไรกันอย่างมาก

มึงก็เป็นได้แค่คนสำคัญอย่างที่มันเคยบอก "คนสำคัญ" ที่ไม่อาจเป็นได้มากกว่านั้น....

คนสำคัญที่เป็นได้เพียง.....เพื่อนสนิด

...............
...........................
.........
..............................40%..................

             กลับมาที่ไอ้มิวคนนี้ก่อนนะครับตอนนี้ผมกำลังกำโทรศัพย์ที่เปรียบได้เสมือนกับ

เศษเหล็ก -_- ของตัวเองแน่นเนื่องจากแบ็ตมันหมดไปแล้ว แล้วผมจะกลับบ้านยังไงล่ะ

ฟระเนี้ยจะโทรให้พี่มารับก็ไม่ได้จะขึ้นรถเมย์กลับเองก็ไม่รู้ว่าไปยังไงอีกรึจะนั่งแท็คซี่

กลับก็นะเงินผมมันก็มีอยู่น้อยนิดฮื่อๆๆๆๆ ๆๆ ไอ้มิวอยากตายคร๊าบบบTT^TT 

(คุณอย่าสงสัยไปเลยว่าทำไมผมถึงกลับบ้านเองไม่เป็นเพราะตั้งแต่วันแรกจนถึงเมื่อวาน

นี้ไอ้พี่ชายสุดที่เลิฟของผมมันขับรถมาส่งน่ะสิ)

   ปิ๊ดด ๆๆ ๆๆๆ ๆๆ 

"โว้ยย ยย บีบแตรหาทวดเมิงหรอคนกำลังคะ...." ผมค้างกลางอากาศทันทีเมื่อหันมาเจอ

ไอ้คนที่บีบแตรใส่เมื่อกี้โอ้วโน่ว ว วพี่รหัสไอ้หล่อเลวแว๊กกกกกกกกก

"หวัดดี"มันยิ้มครับ

"ดะ ดีครับแหะๆๆ"

"มีอะไรให้ช่วยมะดูเหมือนว่านายจะมีปัญหา" นั้นแหละถูกเผงเลยคุณพี่ที่รักโฮกรู้สึกรัก

มันขึ้นมาทันตาเลยครับ

"ไปส่งผมที่บ้านที" ผมบอกออกไป(ไม่มีจะเล่นตัวอะมึง/เอเลี่ยน)(แล้วใครล่ะเขียนให้กู

หลงแบบเนี้ยเดี๋ยวปัด!!/มิว)

"งั้นขึ้นรถเดี๋ยวไปส่ง" ผมก็ทำตามอย่างว่าง่ายเลยสิลันล่ามีคนไปส่งแว้ววแต่ว่า...

"มึงรู้จักบ้านกูได้ยังไง!!!!!!"แว๊กๆๆไอ้นี่มันต้องโรคจิตแอบบตามแหงๆเลยไม่งั้นมันจะรู้

จักบ้านผมหรอไม่ๆๆผมเริ่มจะกลัวมันแล้วน้า...

"เออน่ากูรู้แล้วกันไปๆๆขึ้นรถเออแล้วอีกอย่างทีหลังห้ามขึ้น กู-มึง กับกูอีกเป็นอันขาด"

มันพูดเน้นๆแต่ทีตัวเองล่ะขึ้นกูๆมึงๆกับผมได้ชิๆๆๆ

              และแล้วคุณพี่ไปป์ก็พาผมมาส่งถึงบ้านอย่างสวัสดิภาพกระนี้แลแต่........ฮื่อๆๆ

ผมอยากจะเอาหนังยางไปมัด....เทวดาจังเลยโว้ยยยไอ้ฝนห่านี้ก็ตกอยู่ได้แต่ก็อย่างว่า

ล่ะครับอากาศประเทศไทยหนึ่งวันมาสามฤดูฮื่อๆๆ ผมบอกคุณไปรึยังว่าพี่ไปป์ขอทุกท่าน

มันไม่มีเบนส์ขับแต่มันดันมีฟีโน่ขี่เพราะฉะนั้นมันเลยมาติดเหง็กอยู่ที่บ้านผม!!!!!!!

~เปลี่ยนฉันมันอยากเกินไปเปลี่ยนแฟนใหม่ง่ายกว่ามั้ยเธอ~

"ฮันโหล2โหลยี่สิบบาทครับ" ผมกดรับสายเศษเหล้ก เอ้ย โทรศัพ

/หวัดดีน้องรักนี่พี่สุดที่เลิฟเองนะ/

"อือว่าไงครับพี่จะกลับมาแล้วใช่เปล่า?ผมหิวแล้วนะ"

/แหะๆๆขอโทษทีนะน้องเพราะวันนี้พี่คงไม่กลับติดฝนอยู่ที่บ้านไอ้เนมโทรมาบอกแค่นี้

แหละของสดอยู่ในตู้เย็นหากินเองแล้วกันนะ..ตู๊ดดดดดดดดด/

แว๊กกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้พี่เวรทำไมปล่อยน้องทิ้งอย่างนี้ฟระคอยดูนะกลับมาจะ

เจือนไม่ให้เหลือซากเลย!!!!!ผมทำหน้าบูดเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ไปป์นั่งดู

TVอย่างสบายอารมณ์ดั่งเช่นมันเป็นบ้านของพี่ท่านมันจะมากไปแล้วนะ

"ไง พี่เค้าว่าไงบ้างหน้าบูดมาเลยเค้าทิ้งอ่าดิ55+" เชอะทำเป็นรู้ดีอีก

"เออ!"ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในครัวหยิบผ้ากันเปื้อนสีเหลืองหลายหมีพูขอพี่

ผมล่ะงงจริงๆว่าพี่ทนใส่มันเข้าไปได้ยังไงคุณลองคิดสภาพผู้ชายหน้าตาดีแต่น้อยกว่าผม

กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนลายนี้ทำกับข้าวสิครับอนาจดีแท้เลยวุ้ย

"จะทำอะไรน่ะ" น่านๆๆไอ้ตัวมารมาอีกแล้วครับเฮ้อ...ผมล่ะเหนื่อย

"ทำกับข้าว" ผมตอบพรางรื้อหาของในตู้เย็นซึ้งดูเหมือนมันจะมีแต่เศษผัก!-_-^^^

"ทำเป็นด้วยหรอเราน่ะ"

"ไม่เป็นมั้ง" อะฮ่าและแล้วผมก็ได้มันมาเนื้อหมูผักคะน้าข้าวผัดสูตรไอ้มิวกำลังจะกำเนิด

ผมไม่สนใจใครอีกคนที่อยู่ในห้องนี้อีกต่อไปกระทะถูกตั้งไฟผมหั่นทุกอย่างที่มีโยนๆมัน

ลงไปในกระทะตามด้วยข้าว ผัดมันให้เข้ากันปรุงเครื่องให้เรียบร้อยพร้อมรับประทานหุหุ

เก่งจริงตูนี่แต่ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับแผงอกอุ่นก็สำผัสกับแผ่นหลังของผมเบาๆ

แขนยาวๆเอื้อมมาตักข้าวผัดในจานตรงหน้าผมอยู่ดีๆหน้าผมก็ร้อนขึ้นมาดื้อๆหัวใจ

ก็เต้นเป็นจังหวะเชพบ๊ะซะงั้นอ๊ากกกกไอ้หล่อเลวเมิงทำอะไรกับกู.........


.........................................................................

ขอโทษทุกท่านที่มาอัพให้ช้า

กระผมติดธุระเนื้องจากอาทิตย์หน้าจะสอบกลางภาพแล้ว

ต้องขออภัยไว้นะที่นี้แล ที่ทำตามสัญญาไว้ไม่ได้

จึงเรียนมาเพื่อทราบ

ขอบคุณที่ติดตาม.....อาเมน