ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    + Love You My Boy รักมึงนะไอ้เด็กปริศนา!!( yaoi )

    ลำดับตอนที่ #6 : พี่รหัส+ที่เกิดเหตุ.......100%

    • อัปเดตล่าสุด 21 ส.ค. 52


                        
                     ผมนั่งทำหน้านิ่งมองไอ้คนที่เรียกผมมาอย่างงงงวยไอ้หล่อนี่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังง๊ายยไอ้มิวลมจะจับครับคุณจำคนที่ผมช่วยวันนั้นได้มั้ยถ้าจำไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านตอนแรกนะคิดออกแล้วชิมินั้นแหละครับฮื่อๆๆๆๆๆ

    ~~~บอกกับฉันเลยคนดีว่าคนตรงหน้าฉันนี้ไม่ใช่มึงงงง!!!~~~~~TT^TT

    "ไงครับน้องไปมีเรื่องอะไรมาอีกล่ะครับ" ดูเหมือนมันจะจำผมไม่ได้นะ

    "เปล่าครับ ไม่ได้ไปมีเรื่อง"

    "แต่ไอ้เขียวๆบนใบหน้ามันฟ้องนะ" ผมจับมุมปากที่เป็นจ้ำดูเฮ้อ....เจ็บ!

    "ขอโทษเถอะครับ พี่เป็นอะไรมากรึเปล่า เจ็บป่วย สมองกลับ รึอะไรมั้ยทำไมถึงเรียกผมมา"

    "อ่า.....งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะพี่ชื่อไปป์"

    "หือพี่ชื่อ แปป ทอแปป อะนะ555+"

    "ไม่ใช่เฟ้ยย!!ไปป์น่ะไปป์จำซะบ้างสิ" มันทำหน้าโหดแล้วครับ

    "อ้อ....ทอpbc โอเคๆผมเข้าใจอืมๆๆ"

    "ไอ้เด็กบ้าเอ้ย! ขอร้องอย่ากวนรุ่นพี่ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน"

    "งั้นผมก็ขอร้อง ตอบทีว่าพี่มีสิทธิ์อะไรครับที่จะเตือนผม"

    "สิทธิ์ที่ฉันเป็นพี่รหัสนายไงล่ะหึหึหึ"

    "มะ ไม่จริงน่าผมไม่รู้จักคุณ"

    "ฉันก็ไม่รู้จักนาย...."อืมนั้นสิเขาคงจำเราไม่ได้ ทำไมรู้สึกมันโหวงๆก็ไม่รู้นะ

    "อืม...งั้นผมไปได้แล้วใช่มั้ย"

    "ยัง!เพราะนายต้องกลอกประวัติส่วนตัวให้ฉัน"

    "ไม่!!"

    "ไม่ได้" ไอ้หล่อมันว่าครับ

    "อย่าตามหา และอย่าคิดที่จะสืบประวัติของผมเพราะพี่อาจจะเดือดร้อน"

    ผมพูดแค่นั้นแล้วลุกเดินออกจากห้องให้ไวเลยขืนอยู่นานผมคงได้ฆ่าคนชิชิ...

    ........................20%..........................................

    "แต่คงจะไม่ได้เพราะฉันสืบมันมาเรียบร้อยแล้ว" คำพูดนั้นทำให้ผมถึงกลับหันควับ

    กระดาษแผ่นหนึ่งถูกชูขึ้นในมือพี่ไปป์

    "กูบอกว่าอย่ายังไงล่ะ...." ผมพูดเสียงเย็น

    "ขอโทษนะเพราะกูคงจะทำตามที่มึงบอกไม่ได้" ไอ้พี่ไปป์ว่ามุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์

    "หึ งั้นก็ตามใจแต่อย่าหวังว่าจะได้อะไรเลย" ผมยกยิ้มเย็นหึหึมึงอย่าหวังเลยว่าจะรู้อะไรง่ายๆ

    "ถ้าให้ทายในกระดาษแผ่นนั้นคงจะไม่มีอะไรมากนอกจากชื่อวันเกิดอะไรเทือกนั้นจริงมั้ยครับคุณพี่ระหัส"

    ผมพูดจบก็เดินออกมาจากตอนแรกที่คิดว่าจะกลับไปเรียนตอนนี้กลับหมดอารมณ์ซะแล้วสิครับ

    พูดไปพูดมาผมว่าผมน่าจะกลับไปบอกพี่ไปป์เนอะว่าผมเป็นคนช่วยเค้าวันนั้นเฮ้อ..ถ้า

    กลับไปบอกมันจะได้ซักกี่ตังน้า (ถุ้ย!นึกว่าจะเป็นคนดี -_-^^)

    "พะ..พี่..ชะ..ช่วยด้วย" 

    "เฮ้ย!!ใครว่ะอย่าเล่นแบบนี้นะมันไม่ขำ" ฮื่อๆๆอยู่ดีดีก็มาเรียกให้ช่วยหลังโรงเรียนนี้ยิ่งเปลี่ยวๆอยู่

    "อย่ามาหลอกมาหลอนกันเล๊ยสาธุเดี๋ยวจะกวดน้ำไปให้เน้อTT^TT"

    "ช่วยผมที!!!!!!!!!"

    "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกใครว่ะ"

    "ผะ ผมอยู่นี่แง๊งงงง"

    "เฮ้ย!แย๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
    .....................
    .........
    .......................
                    ผมร้องเสียงหลงเมื่อหันไปเจอไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้นอนเลือดอาบเต็มหน้าอยู่ใต้

    ต้นไม้แต่พอเพ้งมองดีดีแล้วเฮ้ย!!!นั้นมันไอ้เด็กที่จะแทงผมตอนรับน้องนี่หว่า

    "เฮ้ย!เป็นอะไรน่ะฮะ"ผมรีบวิ่งไปดูโหเลือดออกให้พึบเลยน่ากลัวชิบ

    "ผะ ผมฮื่อๆ ๆๆๆ "

    "นะ นายเป็นอะไรเจ็บหรอเป็นอะไรใครทำ" 

    "ผะ ผมตะ ตกต้นไม้ง่าแงงงงงงงง๊" เวรกำไอ้เด็กนี่ท่าจะปัญญาอ่อนวะ

    "เหอะๆๆ เก่งจังต้นไม้อยู่ของมันดีดีก็ไปปีนให้มันตก"

    "พี่อ่าอย่าพูดงั้นดิผมเจ็บนะ" มันทำแก้มป่องพองลมครับหือน่ารักตายแหละแต่..มันก็นะ

    ทำไมอยู่ใกล้ไอ้บ้านี่ผมรู้สึกถึงสัญชาตญานความเป็นเมะเดือดพล่านทุกทีเลยวุ้ย

    "ลุกไหวมั้ยเดี๋ยวจะพาไปห้องพยาบาลปล่อยไว้งี้เดี๋ยวได้ตายก่อน"

    "ขอบคุณครับ" มันยิ้มน้อยๆอ๊ากกกน่าจุ๊ฟเป็ยบ้าเลยบอกแล้วอยู่กับไอ้นี่ผมเมะกลับ

    "ไม่เป็นไรนายชื่ออะไรล่ะจะได้เรียกถูก" ผมถามมันหันมายิ้มหวานก่อนจะตอบว่า

    "ผมชื่อดิวครับพี่มิว" เฮ้ย!!สะระอิวเหมือนกันเลยโว้ยย
    .................
    ...................................

    "โอ้ยยยย ยเบาๆดิพี่อ๊า ซีสส ส อือ" 

    "พี่ก็เบาสุดแล้วนะทนอีกนิดดิเดียวก็เสร็จแล้วครับ"

    "อือ ซีสสส อ๊า......."

    "อืมม  ม เรียบร้อย" ผมพูดจบก็เก็บอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องนั้นแหละครับผมรู้นะว่าพวก

    คุณคิดอะไรกันอยู่อันแน่อย่าคิดมากนะครับตอนนี้ผมกำลังทำแผลให้ไอ้เด็กนี้เนื่องจาก

    อาจารย์ห้องพยาบาลหายไปกินข้าวผมล่ะไม่เข้าใจเล๊ยว่าครูเค้าจะจ้างมาทำไมในเมื่อ

    เอามาแล้วนักเรียนก็ต้องทำแผลเองอยู่ดีเฮ้อ! แล้วไอ้เด็กนี่มันจะทำหน้าตาซิสเจ็บจัด

    อะไรนักหนาก็ไม่รู้รู้มั้ยมันอาจจะไม่ปลอดภัยนะน้องดิว

    "ขอร้องดิวอย่าทำหน้าอย่างนั้น"

    "ก็คนมันเจ็บอ่า" มันทำแก้มป่องๆอีกแล้วอ๊ากก

    "แล้วใครใช้ให้ไปปีนมันล่ะเห็นมั้ยตกลงมาจนได้"

    "เพราะพี่น่ะแหละ"

    "ง่าพี่เกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ" พูดแมวๆแล้วนะน้อง

    "ก็ผมเห็นพี่เดินเซ็งๆอยู่ผมก็กะจะเข้าไปทักแต่รีบไปหน่อยละ เลยแหะๆตกต้นไม้" มันว่า

    ยิ้มๆเวรกำน้องกู

    "บอกแล้วไงอย่าทำหน้าอย่างนั้นเพราะ......."

    "เพราะ..????"

    "มันน่ากดเอ้ย!!น่ากอด" เวรๆๆหลุดไปได้ไงวะไอ้มิวว วว

    "อือระ หรอ" เฮ้ย!ทำไมไอ้น้องดิวมันหน้าแดงๆวะครับบอกผมทีไอ้นี่ไม่ได้เป็นเกย์!!

    "อืมไม่มีไรแล้วพี่ไปก่อนน้าบ๊ายบาย" ผมยิ้มนิดๆพอบาตใจ55+ผมหล่อครับผมหล่อ

    "ขะ ขอบคุณครับ"

    "ไม่เป็นไรอ้อแล้วก็อย่าคิดมากเรื่องเมื่อกี้ล่ะ"มันพยักหน้าหงึกหงักมันเข้าใจจริงมั้ยวะเนี้ย

    "งั้นพี่ไป"

    "ดิวว วว ว" กอ่นผมจะเดินออกจากห้องพยาบาลเสียงหนึ่งก็แทรกผ่านเข้ามาทางประตู

    "ใครทำน้องกู!!!!!!!"

    ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนที่ผมเพิ่งเจอมาเมื่อเช้าวิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมกับชาย

    อีกคนที่ตอนนี้เข้าไปดูอาการดิวเรียบร้อยแต่ผมจำได้ว่ามันเป็นคนเดียวกับที่ผม

    สับท้ายทอยสลบวันรับน้องนี่หว่า

    "นายทำดิว" พี่ไปป์หันมาหาผม

    "เปล่า"

    "แล้วมันจะเป็นใคร"

    "ต้นไม้!!!!"

    "หา......." เชิญเอ๋อต่อไปเถอะครับผมไม่รับรู้ด้วยแล้ววววว

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×