+ Love You My Boy รักมึงนะไอ้เด็กปริศนา!!( yaoi )

ลำดับตอนที่ #2 : รับน้อง+ช่วยด้วย!!!

            ตอนนี้ผมวิ่งมาจนถึงหอประชุมแล้วล่ะเฮ้อ!!เกือบตายพอผมเปิดประตูเข้าไป

เท่านั้นแหละความคิดแรกที่แล้นเข้ามาคือ...กูหลุดมาอยู่โลกใหนวะครับ!!...

“ไนท์กูว่าเรามาผิดหอว่ะหอที่เขานัดน่าจะอยู่ข้างๆ”

“ไม่ๆๆหอนี้แหละถูกแล้ว” ไนท์ว่าหน้าตามันดูจริงจังมากมายครับ

“โรงเรียนนี้เขารับน้องกันแบบนี้หรอวะไนท์”ผมถามมันซ้ำเพื่อความแน่ใจ

“เออ!!”

“รับน้องกับตะหลิว หม้อ ไห เบลาๆๆ เนี้ยนะ”ใช่คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับทุกคนในหอ

ประชุมมีอาวุธกันครบมือไม่ว่าจะเป็นไห หม้อ ตะหลิว ทัพพี และอะไรต่อมิอะไรอีก

เยอะแยะนี้มันงานรับน้องรึแข่งทำอาหารวะ

“ไนท์!!ไอ้ ไนท์!!!!!!!!!” เสียงใครคนหนึ่งเรียกไอ้คนข้างๆผม ผมมองตามไปก็เห็น

ผู้ชายตัวเล็กน่ารักคนหนึ่งวิ่งมาทางพวกผมก่อนจะหยุดหอบหายใจอย่างกับไปวิ่ง

ร้อยเมตรมาแหนะ

“ไงวะฟาสมึงมาไม่รอกูเลยนะ”ไนท์พูดงอลๆเฮอะไอ้นี้ผมว่าถ้าฟาสทำมันคงจะน่ารัก

นะแต่ไอ้ไนท์ทำแล้วมัน...อุบาตว่ะก๊ากกกก

“ก็กูไปหาอุปกรณ์เสริมนี่หว่า” ว่าแล้วฟาสก็หยิบฝาหม้อจากถุงสีขาวใบใหญ่ขึ้นมา

ยื่นให้ไนท์-_-^^ก่อนจะเหลือบมามองทางผมอย่าแม้แต่จะคิดที่จะยื่นอะไรมาให้ตูนะ

ตูไม่อ้าววววว

“อ้อนี้ไอ้มิวเพื่อนใหม่ มิวนี่ฟาสเพื่อนกูตั้งแต่เด็กๆแล้ว”

“อืมพูดกับกูเหมือนที่พูดกับไนท์ก็ได้ไม่ถือหรอก”ผมบอกฟาสยิ้มๆ

“จะบอกว่ามึงเลวว่างั้น” ฟายไนท์กูกำลังจะทำซึ้งชิชะทำลายบรรยากาส

“เออๆพวกมึงน่ะเลิกทะเลาะกันได้แล้ว แล้วนี้ของมึงนะมิว” น่านไงกูว่าแล้วกูบอกแล้วไงว่าไม่อ้าวววว

“กูไม่เอาไม่ได้หรอวะฟาส”ผมยิ้มแหยๆให้แง๊..มึงจะให้กูถือไอ้นั้นจริงๆหรอม้ายยน้า

“ไม่ได้!!เอาไป” ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมแทบดิ้นตายตรงนั้นเลยครับไอ้ฟาสมันหยิบ สากกะเบือ!! ขึ้นมาให้ผมฮื่อๆๆมิวอ

ยากตายมึงจะให้กูไปตำส้มตำลีลาหรอวะครับกูเต้นไม่เป็นน้าฮื่อๆๆทำอย่างนี้เอาปืนมายิงกูเหอะ!!

 

“เอาล่ะครับน้องๆคงมากันครบแล้วงั้นพี่จะบอกกติกาเลยนะครับสั้นๆง่ายๆถ้าใครรอด

มาถึงหอประชุมนี้ได้ก็คือไม่เดี้ยงนั้นเอง”

“นั้นมันแน่อยู่แล้วถ้ารอดมันก็ต้องไม่ตาย”ผมพึมพำแต่มันคงจะดังเกินไปเพราะทุก

คนในห้องหันมามองผมเป็นตาเดียวส่วนไนท์มันรีบตะคลุบปากผมอย่างไวเลยครับเหอะๆๆ

“ที่น้องคนนั้นพูดก็ถูกครับเพราะฉะนั้นขอให้ทุกคนโชคดีหึหึหึ” พี่ท่านพูดตาจ้องผม

ไม่กระพริบเลยง่าTT^TT

                   ทุกคนเริ่มทยอยกันออกไปจากหอประชุมเหลือพวกผมเป็นกลุ่มสุดท้าย

“พี่เตือนไว้นะน้องน่ะถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็หาที่ซ้อนซะเพราะเกมส์นี้คงไม่เหมาะกับ

คนสวยนะครับ” เวร!!บังอาจมาว่ากูสวยชิชะไม่รู้จักไอ้มิวซะแล้วว

“พี่ประเมินผมต่ำไปนะหึหึหึ”

“แล้วเรามาดูกันถ้าน้องรอดมาถึงหอประชุมได้พี่มีรางวัลให้นะครับ”

“ไม่จำเป็น” ผมพูดชิ พูดอย่างนั้นมันดูถูกกันชัดๆใครมันจะไปยอมล่ะผมเดินออกมา

จากหอประชุมพร้อมกับไนท์และฟาสตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้วล่ะครับเพราะตอนเข้าไปก็

ประมาณหกโมกตอนนี้ก็คงจะทุ่มแล้วล่ะมั้ง

“มึงโคตรแน่เลยว่ะมิวไปพูดอย่างนั้นกับรุ่นพี่ระวังตัวด้วยนะมึงเดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัว”ไนท์มันว่าผมครับ

“เออน่ากูรู้ว่าทำอะไรอยู่”ผมตอบเสียงเย็นๆเราเดินกันมาได้ซักพักแล้วโดยไม่มีอะไร

ปิดบังอำพรางตัวเลยแม้แต่นิดเหอะๆๆ

“กูว่าเดินมาโท้งๆอย่างนี้มันเสี่ยงนะแถมเราไม่รู้ด้วยว่าใครมองเราอยู่หาที่หลบกันเหอะ”ฟาสว่าแต่.....

“ไม่ทันแล้วว่ะฟาสมึงช้าไป ข้างหลังสอง ขวาสาม ข้างหน้าห้าคน” ผมบอกพวกนั้น

หันมามองผมอึ้งๆ

“มึงรู้ได้ไง!!” ซาวเอ็ฟแฟ็กพร้อมกันเลยครับทั้งไอ้สองคนข้างๆผมทั้งไอ้สิบตัวที่วิ่งมาล้อมพวกผมเรียบร้อย

“รึมันไม่ใช่ล่ะ??” ผมไม่ตอบแต่ถามกลับประมาณว่ารึกูทายผิด เล่นเอาพวกนั้นซะงัก

ไปเลยส่วนไนท์มันเข้ามายืนบังผมไว้ ดีเหมือนกันครับผมจะได้ไม่ต้องออกแรง

“งั้นก็ดีจะได้ไม่ต้องชุ้มพวกเราลุมมันเลย!!”

                            สิ้นเสียงทุกคนก็พุ่งเข้ามาฟาสใช้หม้อครอบหัวไอ้บ้าตัวหนึ่งพร้อม

กับถีบมันกระเด็นไปไกลเป็นเมตรส่วนไนท์ก็ใช้ฝาหม้อที่ฟาสให้มาเบิ้ดกะโหลกใครก็

ไม่รู้สลบคาที่โห ไอ้นี่มือหนักวุ้ยทุกคนสู้กันอุลตะหลุดไอ้พวกนั้นก็ใช้ทัพพี ตะหลิว

ฟาดฟันกันเป็นบ้าเป็นหลังซักพักไอ้สิบตัวนั้นก็สลบเหมือบเลือดสาดกันไปข้างเลย

ครับอนาตจิตดีแท้เลยวุ้ย

“ไปต่อกันเหอะ” ไนท์พูดออกมาเบาๆดูเหมือนไอ้บ้านี่มันจะเริ่มเดือดแฮะอึย..น่ากลัวเป็นบ้า!!

“อืมไปดิกูไม่อยากอยู่นานมันอนาตจิตว่ะ” ผมบอกเซ็งๆรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

“ไนท์กูเริ่มกลัวมึงแล้วนะ”ฟาสทำท่าจะร้องไห้ไนท์หันมามองยิ้มๆ

“กูไม่เป็นไรยังคุมมันอยู่” ก่อนจะเอื้อมไปจับมือฟาสมากุมแล้วไอ้ไนท์มันคุมอะไรวะ

“พวกคุณมึงช่วยพูดให้คุณกูเข้าใจบ้างได้มะ”

“ไนท์เวลาสู้กันมันมักจะคุมสติไม่อยู่ทุกทีเลย”ฟาสบอกทำแก้มป่องๆน่ารักได้อีก

เพื่อนกูแต่ว่าอะไรนะไอ้ไนท์มันเป็นประเพศเดียวกับผมหรอวะเนี้ยแต่ผมคงจะสติดีกว่ามันเยอะนะเหอะๆๆ

“มึงคุมมันได้นานเท่าไหร่”

“ก็นานพอตัวถ้าหยุดสู้ก็จะกลับเป็นปรกติ”

“งั้นมึงถอยไปกูจัดกะ....”

“ฮื่อๆๆ ..ปล่อยนะ มึงปล่อยกูเซ่”

“ฮื่อ อือ..ชะ ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยย”

     เสียงนั้นมันทำให้ผมออกวิ่งทันทีช่วยหรอได้สิถ้าเขาต้องการอย่าเพิ่งเป็นอะไรไป

นะฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นกับใครอีกเด็ดขาด!! เสียงนั้นเงียบไป ในหัวของผมมีแต่

ภาพเก่าๆไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวตีกันวุ่นวายเสียงนั้นถูกแทนที่ด้วยเสียงของใครอีกคน

“มิวช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

____________________________________________

มิวจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย

แล้วนั้นเสียงใครหว่า....

ปิศนาต่างๆมันทำให้คนเขียน งงครับ!!!