คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อยู่กับกูอย่าคิดถึงใคร
Say: ฟาส
ผมเดินออกมาจากโรงพยาบาล เดินมาเลื่อยๆจนถึงป้ายรถเมย์ที่นัดกับไอ้ไนท์ไว้ คุณฟัง
ไม่ผิดหรอกครับ ใช่! ผมนัดกับไนท์ ที่น่าแปลกคืนมันเป็นคนนัดไม่ใช่ผม!
เอี้ยดดดดดดด
"ฟาส!ขึ้นรถ" เสียงมันตะโกนมาก่อนตัว ผมรีบขึ้นมานั่งข้างคนขับทันที ก่อนที่ไนท์จะออกรถไป
"มึงจะพากูไปไหน" ผมถามนิ่งๆ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้ขึ้นมานั่งบนรถคันนี้ ตรงนี้ข้างๆมัน...
"เที่ยว เดินห้าง ดูหนัง เล่นเกมส์ กินข้าว มึงอยากไปไหนบอกกูดิเดี๋ยวกูพาไปวันนี้กูให้มึงได้ทั้งวัน55+" มันพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาทำเหมือนกับลืมไปแล้วว่าผมยังโกรธมัน
อยู่ แต่ถึงขนาดโกรธมัน ผมยังตกลงมากับไนท์ได้สิน้อ อ่าแล้วเมื่อกี้มันบอกว่าอยู่กับผมได้ทั้งวันหรองั้นก็ดีสิ เหมือนฝันเลย...
"เอาตามที่มึงบอกเลยอันดับแรกไปจองตั๋วหนังก่อนเป็นไง" ผมบอกพร้อมกับยิ้มให้ไนท์นิดๆ
.........ห้าง..........
พวกผมเดินดูของไปเลื่อยๆ เล่นเกมส์บ้างอะไรบ้างจนเหนื่อย เพราะกว่าหนังจะเข้าก็อีกตั้งชั่วโมง
"เอาไงต่อดีมึงอีกตั้งชั่วโมงแหนะ" ผมหันไปถามคนข้างๆแต่ไอ้ไนท์กลับมองตรงไปที่ร้อนไอศกรีม ร้านหนึ่งก่อนจะหันมาหาผมช้าๆ
"กูอยากกินไอติม" เอ้าแล้วแม่งก็ไม่เดินเข้าไป ผมมองมันนิดนึงแล้วเอื้อมมือไปจับมือมันอย่างกล้าๆกลัวๆ ลากเข้าไปในร้านไอศกรีม
ในร้านคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ผมเหลือบมองมือที่เปลี่ยนมากุมมือผมแทน
แล้วยิ้มนิดๆ ตอนแรกผมกลัวจิงๆนะ กลัวว่ามันจะเปลี่ยนไป กลัวว่ามันจะสบัดมือออก กลัวว่ามันจะไม่กุมมือผมตอบเหมือนแต่ก่อน ผมกลัว....
"รับอะไรดีคะ" พนักงานสาวสวยเดินเข้ามาถามหลังจากที่พวกผมเลือกที่นั่งกันได้แล้ว
"เอาวนิลาหนึ่งที่กับสตอร์เบอรี่หนึ่งที่ครับ"ไนท์สั่งออกไปอย่างเคยชิน จนทำให้ผมชะงัก!
ซักพักไอติมก็มาเสิฟผมนั่งกินไอติมสตอร์เบอรี่ที่ไนท์สั่งมาให้เงียบๆ ทุกครั้งที่กลืนลงไปมันแทบทำเอาผมน้ำตาร่วง มันจุกจนพูดไม่ออก
เราเดินออกมาจากร้านไอศกรีมอย่างเร่งรีบเพราะอีกแค่สิบห้านาทีหนังก็จะฉาย ไม่รู้พวกเรานั่งกันยังไงเวลาถึงได้เดินมาเร็วขนาดนี้ได้
"อะ มึงขอแวะซื้อขนมแปบ" ผมวิ่งเข้าไปในร้านขายขนมนมเนยรวมถึงพวกเครื่องดื่ม ผม
ได้น้ำมาแก้วนึงและขนมอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินกลับมาหาไนท์ที่ไม่รู้มันเป็นห่าอะไรเอา
แต่ยืนจ้อง ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่นั้นอยู่ได้ขนาดผมมายืนข้างหลังมันยังไม่รู้สึกเลย
"พี่จะชอบมันมั๊ยนะ..."เสียงพึมพำดังออกมาจากคนข้างหน้าทำเอาผมอ่อนแรงเต็มที
"อยู่กับกูอย่าคิดถึงคนอื่นได้มั้ย" พูดแล้ว ผมพูดมันออกไปแล้ว... ไนท์หันหน้ามามองผม
อย่างตกใจนิดๆก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วมองผมอย่างไม่เข้าใจ
"มึงพูดอะไรน่ะฟาส"
"อยู่กับกูอย่านึก อย่าคิดถึงคนอื่น...ได้มั้ย กูเหนื่อยที่จะต้องวิ่ง เหนื่อยที่จะต้องคอยตามมึงแล้วนะ ขอร้องหันมามองกูบ้าง หันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆมึงคนนี้หน่อยได้รึเปล่า"
ผมไม่กลัวแล้วว่ามันจะโกรธ จะเกียดผมขนาดไหนแต่ขอร้องเถอะแค่ตอนนี้ แค่ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน อย่านึกถึง ใครคนนั้นของมึงเลย...
"ฟาสมึง......"
"ไนท์ ไนท์รึเปล่า" เสียงเรียกสดใสดังมาจากอีกฟากหนึ่งของทางเดินไม่ไกลนักผมหัน
ไปมองช้าๆ ภาวนาอย่าให้เป็นคนที่ผมคิดเลย แล้วคำภาวนาของผมก็ไร้ผลเมื่อพี่เพ้นท์เดินเข้ามาหาไนท์
"อ้าวไหนบอกจะไปกับเพื่อนไงครับ"ไนท์หันไปยิ้มให้พี่เพ้นท์นิดๆ ทุกอย่างกระจ่างชัดใน
หัวที่มันชวนผมมาเที่ยวเพราะไม่มีเพื่อน ที่มันเผลอสั่งไอศกรีมรสสตอร์เบอรี่มาทั้งๆที่มัน
ก็รู้ว่าผมเกรียดไอศกรีมรสสตอร์เบอรี่ขนาดใหน เพราะว่ามันนึกถึงใครอีกคน คนที่ไม่ใช่ผม
"ก็พวกบ้านั้นสิเอาพี่มาปล่อยทิ้งไว้นัดกันมาดูหนังแล้วก็บอกว่าติดธุระตั๋วก็ซื้อมาแล้วเสียดายชะมัด แล้วนี่มาด้วยกันหรอ" พี่เพ้นท์ชูตั๋วหนังสี่ใบขึ้นมาให้ดูก่อนจะหันมาถาม
ผมกับไนท์ ไอ้ไนท์เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา แค่บอกว่ามากับผมมันยังไม่พูดเลย มึงลำบากใจขนาดนั้นเลยหรอวะ....
"เปล่าหรอกครับ พอดีผมมาเดินดูของน่ะเลยบังเอิญเจอไอ้ไนท์เข้าอ่าผมต้องไปแล้วหนัง
กำลังจะเข้าพอดี ผมมาดูหนังน่ะครับเรื่องนี้อยากดูมากๆเลย ไปก่อนนะครับเดี๋ยวไม่ทันแล้วแย่เลย" ไอ้ไนท์หันมามองหน้าผมอึ้งๆที่ผมตอบไปแบบนั้น ผมยิ้มให้พี่เพ้นท์แล้วรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
หนังฉายแล้วแต่คนที่มาดูก็ยังน้อยเพราะหนังเรื่องนี้มันเข้าโรงจนจะออกโรงอยู่
แล้วนี่นารอบๆตัวผมเลยไม่มีคนมานั่งกวนอารมณ์ ผมมองที่นั่งข้างๆอีกที่ ก่อนจะยิ้มให้
ตัวเองนิดๆ หนังเรื่องนี้ผมอยากดูมากและก็ตั้งใจจะมาดูกับไนท์เพราะมันเคยบอกไว้
ตั้งแต่ก่อนหนังจะเข้าว่าจะมาดูด้วยกันผมก็เลยรอ รอจนวันนี้ผมก็ยังต้องรอ....
ผมไม่ได้สนใจหนังที่อยู่ตรงหน้ามากนักจนกระทั้งหนังจบ ผมเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเบาๆ
"ในที่สุดมึงก็ไม่มา" ผมนั่งรอมันนั้นแหละครับถูกแล้ว เพราะเราถือตั๋วหนังคนล่ะใบกันมัน
จะเดินเข้ามานั่งข้างๆผมเมื่อไหร่ก็ได้ เพียงแค่มันไม่มาเท่านั้นเอง....
นอกห้างสายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกรอบแล้ว ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
ตอนที่เราเศร้าฝนมักจะตก มันยิ่งทำให้อะไรอะไรดูแย่ลงไปอีกผมต้องไม่สบายแน่เอาวะวิ่งผ่าไปทั้งอย่างนี้แหละโว้ยยยย ย
หมับ!!
"มึงจะไปไหน!"เสียงเข้มตวาดผมนิดๆ ผมรีบหันกลับไปมองอย่างไม่เชื่อสายตา
"ไนท์!!!" มันอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าผม ได้ยังไง!!!
"กลับบ้านกูไปส่ง เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว!!"
..............
.........................
..........................................
ความคิดเห็น