ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : รักน่ะ แค่ได้รัก ก็พอแล้ว
ผมนอนอยู่ห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลมาสามวันแล้วครับเนื่องจากอาการช้ำใน
ของผมยังไม่หายดี หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาคนแรกที่ผมเจอก็ไอ้พี่รหัสบ้านั้นแหละ
ไม่รู้ไอ้พี่ไปป์มันไปกินอะไรผิดมาถึงได้เอาอกเอาใจผมใหญ่ทั้งอาสามาเฝ้าทั้งช่วย
เช็ดตัวอะไรอีกเยอะแยะ ถึงจะดีใจอยู่ลึกๆก็เถอะแต่มันก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ดี
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“เชิญครับประตูไม่ได้ล๊อก”ผมตะโกนบอก
“อะ อ้าวเฮียคิว”
“อือฉันเองแล้วไอ้พี่รหัสแกมันไปไหนซะล่ะทำไมปล่อยให้น้องชายพี่อยู่คนเดียว”พี่
ชายผมมองสำรวจรอบๆก่อนจะมานั่งแหมะอยู่ข้างเตียง ไอ้พี่บ้านี่อารมณ์ขึ้นๆลงๆโว้ยเฮ้ย
“ลงไปหาอะไรกินครับเดี๋ยวก็คงมา”
“อือ.....”เฮียคิวทำหน้าคิดอะไรซักอย่างแต่ไม่ยอมพูดออกมาแล้วผมก็หมดความอดทน
“เฮียมีอะไรว่ามาเลยดีกว่า”
“ฉันกำลังคิดว่า.....”
“ว่า.......”
“จะส่งแกกลับญี่ปุ่นหลังจากออกจากโรงพยาบาล”อึ้งไปเลยครับ ผมแทบไม่อยาก
เชื่อหูตัวเองเลยนี่พี่ชายผมกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ พี่คิวไม่เคยเป็นอย่างนี้ ไม่เคย
คิดจะให้ผมไปอยู่ไกลจากสายตาเลยซักครั้ง แล้วนี่อะไร
“เหตุผลล่ะครับ”ผมพยายามใจเย็นให้ถึงที่สุดแล้ว
“ข้อมูลของแกกำลังถูกเจาะ พี่ไม่แน่ใจว่าใครเป็นคนทำแต่ที่แน่ๆถ้าคนอื่นรู้ว่าแกเป็นใครเรื่องมันไม่จบง่ายๆแน่”
ผมนิ่งเงียบข้อมูลของผมกำลังถูกเจาะมันจะเป็นไปได้ไง ในเมื่อผมเซฟทุกอย่าง
ไว้เรียบร้อยแล้วทุกคนอาจจะงงว่าทำไม ผมไปเกี่ยวอะไรกับญี่ปุ่น ผมมาจากต่าง
จังหวัดไม่ใช่หรอ ใช่ข้อมูลบอกว่าผมมาจากต่างจังหวัดแต่ยังไงข้อมูลก็ยังเป็นแค่
ข้อมูล....ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่คนเรามากกว่าว่าจะทำให้ชีวิตตัวเองเป็นแบบไหนจะพูด
ความจริงหรือเลือกที่จะโกหก ก็เท่านั้นเอง.........
“แล้วอีกอย่างเพื่อความปลอดภัยของแกพี่ต้องทำ...”เฮียคิวทำหน้าตาจริงจังมาก
“ผมขอเวลาอีกซักนิดนะเฮีย แค่นิดเดียวผมยังไม่อยากไปจากที่นี่”ใช่มันเร็วเกินไป
ผมเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ไม่เท่าไหร่ผมก็ต้องหายไปจากที่นี่แล้วงั้นหรอ 55+หายไปนั้นสิ
ผมใช้คำได้ถูกแล้วล่ะ เพราะเมื่อผมบินกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม
ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ มันก็จะถูกกำจัดทิ้งข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกำผมก็จะหายไปอย่างไม่เหลือล่องลอย....
“เอางั้นก็ได้...”เฮียคิวว่าก่อนจะลุกเดินออกไปเงียบๆแต่ก่อนที่ประตูจะปิดสนิดคำพูด
ของพี่ชายก็ดังกระทบโซนประสาทเข้าอย่างจัง
“อ้อฉันจำเป็นต้องบอกแก รถของแกน่ะสายเบรกมันถูกตัดว่ะ”
“ผมรู้....”
“รู้ก็ดีแล้ว”เสียงเดินห่างออกไปแล้วแต่ผมยังคงนั่งนิ่ง ใช่รถผมโดนตัดสายเบรก
เหมือนตอนนั้น..ตอนที่น้องชายคนสำคัญของผมจากไปแทนที่จะเป็นผม เป็นไอ้มิวคนนี้.....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เงียบ..
“มิว!”
“ฮะ ครับ!”ผมตะโกนออกไปก็คนมันตกใจนี่ครับ
“เป็นไรใจลอยฉันเดินเข้ามาตั้งนานแล้วนะ”ผมเหลือบมองไอ้พี่ไปป์อย่างงงๆ
“อ่า ขอโทษครับว่าแต่พี่ไปไหนมาเนี้ยนานชะมัด”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่พี่ไปป์จะ
ให้ความสนใจอาการเหม่อลอยของผมมากไปกว่านี้
“ไปเยี่ยมดิวมา”
“แล้วทำไมไม่เรียกผมด้วยเล่า!”ผมทำท่าจะลุกออกจากเตียงป่านนี้ไอ้เด็กนั้นจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้
“หยุดเลยนอนลงไปซะไอ้เด็กน้อย ดิวไม่เป็นอะไรหรอกมีไอ้โซดูอยู่ทั้งคนอีกไม่กี่วัน
ดิวก็กลับบ้านได้แล้วเหลือแต่ใครก็ไม่รู้ทำเก่งสุดท้ายก็ต้องนอนช้ำในอยู่อีกเป็นอาทิตย์”
“ชิทำมาพูด แล้วใครก็ไม่รู้นะต้องมาเฝ้าเราอยู่อีกเป็นอาทิตย์!”
ก๊อก ก๊อก
ใครมันมาอีกวะเนี้ยทำไมวันนี้คนมาห้องผมเยอะจังแฮะ ประตูถูกเปิดออกช้าๆทำให้ผมเห็นผู้มาใหม่ ไอ้ฟาส!
“ฟาส!มึงมาได้ไง”ผมทำหน้าตื่นๆก็ตั้งแต่ที่ผมฟื้นขึ้นมานี่เป็นครั้งแรกที่เจอเพื่อน
“ไม่ต้องทำหน้างั้นน่ากูมาเยี่ยมมึงบ่อยจะตายแต่มึงอะแหละเสือกหลับเนอะพี่ไปป์”ผมหันไปมองพี่แกก็พยักหน้ายิ้มๆท่าจะจริงแหละถึงขั้นเล่นหัวกับพี่ไปป์ได้เนี้ยไม่
ธรรมดา มันวางผลไม้สองกระเช้าไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆผม
คุณพี่ไปป์ก็ระเห็จออกไปนอนเล่นบนโซฟาเรียบร้อย
“แล้วไอ้ไนท์ล่ะกูไม่เห็นมันเลย”
“มันไม่ว่างแต่มันฝากไอ้นั้นมาเยี่ยมมึงอันนี้ของกูอันนั้นของมัน”ฟาสชี้ไปที่กระเช้าผลไม้สองกระเช้าที่มันแบกมาด้วย
“อืมขอบใจกูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ”ผมบอกยิ้มๆไอ้ฟาสก็หน้าแดงใหญ่เราคุยกันซัก
พักไอ้ฟาสก็ของตัวออกไปแต่ก่อนออกไปมันหันมาทางผม
“มึงเงยหน้าขึ้นหน่อย”ผมก็งงๆเลยเงยหน้าขึ้นไปมองมันก่อนที่มันจะ…….
“จุ๊ฟ กูก็คิดถึงมึงว่ะหายไวๆแล้วกัน”อ๊ากกกก มันหอมแก้มผมครับแล้วชิ่งหนีไปเลยทิ้งละเบิดไว้ให้กูซะงั้นอะมึง
“เป็นไรกันน่ะ”ไอ้พี่ไปป์ลุกมายืนข้างๆเตียงผม
“เป็นเพื่อนสนิทกันครับ”
“แล้วเพื่อนที่ไหนมันหอมแก้มกันล่ะฟระ!ทำอย่างกับเป็นแฟนกันนายเป็นผู้ชายนะ”ดูเหมือนพี่ไปป์จะหงุดหงิดนะเป็นอะไรของเค้าวะ
“คิดมากน่าพี่ แล้วอีกอย่างนะเป็นผู้ชายเหมือนกันแล้วรักกันไม่ได้รึไง รักน่ะ แค่ได้
รัก ก็พอแล้วไม่ใช่หรอไม่เห็นจำเป็นต้องมีเหตุผลอื่นเข้ามาประกอบจะ ชายกับชาย
หญิงกับหญิง หรือหญิงกับชายมันก็คือความรักทั้งนั้นแหละครับรึพี่ว่ามันไม่จริง” ผมพูดก่อนจะหันหน้าหนี้ล้มตัวลงนอน
“แต่....ช่างเหอะนอนก่อนแล้วกันนะเดี๋ยวพี่มา”เสียงประตูปิดลงช้าๆพร้อมๆกับเสียงที่เปร่งออกมาจากริมฝีปากบางเบาๆ
“ผม...รัก...พี่ พี่รหัสของผม”
............
...................
กลับมาแล้วครับ
เริ่มจะฮึดกลับมาแต่งแล้ว
ช่วงนี้เซ็งๆผมจะเอามาลงเรื่อยๆแล้วกัน
เอ้า!!ตอนต่อไปใครแฟนคลับฟาส-ไนท์ยกมือขึ้นเลยครับผม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น