ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ขอบคุณที่ตื่นขึ้นมา
รู้สึกตัวเบาโหวงผมค่อยๆลืมตาขึ้นแต่เอ๊ะ! ที่นี่มัน...บ้านที่ญี่ปุ่น!!!
“พี่อ่าไปเที่ยวกันอย่ามัวแต่ฝึกสิ” เสียงนุ่มๆอย่างนี้นั้นมันมิลน้องชายฝาแฝดของผม
“อย่าดื้อสิขอพี่อาบน้ำแปบนึงโอเค๊” แล้วนั้นมันผมนี่แล้วที่อยู่ตรงนี้ล่ะผมมองตัวเอง
ร่างโปร่งใสตัวเบาลอยอยู่เหนือพื้นนี่มันอะไรกัน!!
“เร็วๆน้าผมรออยู่”มิลตะโกนบอกคนที่เดินเข้าห้องน้ำไปผมมองคนที่นั่งอ่านหนังสือ
ยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดีที่จะได้ไปเที่ยว
คนๆเดียวที่ทำให้ผมยิ้มได้และเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมมาอยู่ที่ญี่ปุ่น ที่
ที่ไม่ใช่ของผม บ้านผมทำธุรกิจอยู่ที่ญี่ปุ่น อย่างว่าคนรวย รวยแล้วก็ต้องถูกหมายหัว
ถูกหมายหัวแล้วก็ต้องรอบฆ่า ถูกรอบฆ่าก็เลยต้องมีบอดี้การ์ดแต่ถ้าเราไม่ฝึกวิชาไว้
ป้องกันตัวเราก็อาจตายก่อนบอดี้การ์ดก็เป็นได้ แต่มิลไม่ชอบใช้กำลังเลยไม่เฉียด
เข้าใกล้โรงฝึกซักครั้ง นั้นคือสิ่งที่ผมจำได้
“เอ้าเสร็จแล้วไปกันได้แล้วคร๊าบคุณชายน้อย” ร่างของผมในอดีตเดินออกมาก่อนจะ
คว้าแขนคนที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกออกไปขึ้นรถ พร้อมๆกับความทรงจำของผมที่ค่อยๆย้อนกลับมา
คว้าแขนคนที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกออกไปขึ้นรถ พร้อมๆกับความทรงจำของผมที่ค่อยๆย้อนกลับมา
“สัญญานะว่าพี่จะดูแลผมถ้าผมโดนต่อยผมจะมาเอาคืนเป็นสองเท่าเลย”
“สัญญาๆจะดูแลอย่างดีเลย”
บทสนทนาเมื่อนานมาแล้วยังดังก้องอยู่ในหัวเหมือนสายใยชีวิตของฝาแฝดที่ตัด
กันไม่ขาดคำสัญญาที่แม้ไม่พูดแต่ผมก็ปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่าจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดแต่สุดท้าย...........
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“มิลม่ายยยยยย ยย ย ย”
ภาพผมในอดีตกำลังกอดร่างของมิลไว้แน่นเลือดสีแดงฉานสาดไปทั่วบริเวณรถ
“นั้นก็แค่อดีต” เสียงที่คุ้นเคยผมหันไปมองข้างหลังช้าๆภาพทุกอย่างถูกแทนที่ด้วย
สีขาวโพน ผมเบิกตากว้างบุคคลที่มีหน้าตาเหมือนผมทุกอย่างกำลังส่งยิ้มหวานมาให้
“มิล” ผมครางเสียงแผ่ว
“หวัดดีครับพี่ชายคิดถึงจังเลยพี่ใจร้ายมากนะที่ไม่ไปเยี่ยมผมน่ะ” สัมผัสแผ่วเบา
กำลังสวมกอดผมช้าๆก่อนจะพลักออกเบาๆ
“พี่..ขอโทษ” น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นให้ได้ยิน
“ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้สิพี่ไม่เคยร้องไห้นะจำไม่ได้ได้รึไงเล่า” มิลทำหน้างออย่างที่
ชอบทำประจำเวลาโดนขัดใจ
“ขอโทษมิลพี่ขอโทษ...พี่ดูแลนายไม่ได้พี่ผิดสัญญา”
“พี่ไม่ได้ผิดสัญญาซักหน่อยมันเป็นอุบัติเหตุผมรู้ดีพี่รักผมที่สุดเพราะฉะนั้นยิ้มสิครับ”
มิลเอานิ้มมาจิ้มๆที่แก้มผมเบาๆ สุดท้ายผมก็ยิ้มออกมาจนได้สิน่าน้องชายคนนี้ยัง
หน้ารักเหมือนเดิมไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่
“ฟังสิเขากำลังเรียกพี่อยู่นะ”
/....เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาฉันรอนายอยู่รู้รึเปล่า...../
“ใคร??” ผมถาม เสียงนุ่มทุ้มฟังดูคุ้นเคยนั้นลอยมาตามลม
“คนสำคัญอิอิอิ”
“บ้าน่ามีที่ไหนเล่า” ใช่ไม่มีหรอก..คนสำคัญ
“ชั่งเหอะๆไปสิวิ่งไป พี่ได้เวลาตื่นแล้วน้า”
“แต่พี่อยากอยู่กับนายนี่นา” ผมเริ่มงอแงบ้าง
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพี่อย่าลืมสิผมตายไปแล้วนะ” มิลยิ้มหวานส่งให้อย่างเคย
“แต่....”
“หันหลังแล้ววิ่งไปเท่าที่จะทำได้อย่ายึดติดกับอดีต อย่าโทษตัวเอง ผมยังอยู่กับพี่
เสมอก็เราเป็นฝาแฝดกันนี่นาผมรักพี่นะครับ...ลาก่อนพี่ชาย”
เสียงของมิลยังดังก้องอยู่ทุกที่แต่ผมต้องวิ่งไม่รู้สิบ้างสิ่งมันบอกว่าต้องไปให้ถึง
แสงสว่างนั้น...พี่ก็รักนายมิล
.................................................................................................................................................................
Say: ไปป์
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องผู้ป่วยพิเศษผมมองหน้าไอ้ตัวเล็กที่ติดจะซีดๆนั้น
อย่างสับสนไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้ไม่อยากเห็นมันเจ็บยิ่งเห็นรอยแผลที่เกิดจาก
ผมนั้นยิ่งทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายเต้นผิดจังหวะมันบีบรัดจนเจ็บไปหมดทำไมกัน
นะ....เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาฉันรอนายอยู่รู้รึเปล่าดื่นซักทีเถอะขอร้อง………
อย่างสับสนไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้ไม่อยากเห็นมันเจ็บยิ่งเห็นรอยแผลที่เกิดจาก
ผมนั้นยิ่งทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายเต้นผิดจังหวะมันบีบรัดจนเจ็บไปหมดทำไมกัน
นะ....เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาฉันรอนายอยู่รู้รึเปล่าดื่นซักทีเถอะขอร้อง………
ก๊อกๆ ๆ ๆ
“เชิญครับ”ผมร้องบอกคนมาใหม่ สัมผัสอุ่นๆที่กระทบกับแก้มทำเอาผมสะดุ้งทันที
“เซอร์ไพรส์ค่ะไปป์” สาวสวยปรากฏต่อหน้าผมแต่ทำไมต้องเป็นตอนนี้ ในห้องนี้!
“ซะ ซีนมาได้ยังไงกัน” ผมมองหน้าผู้หญิงที่เคย..ทิ้งผมด้วยคำว่าขอโทษอย่างง่ายๆ
ใช่ว่าเราจะเพิ่งเจอกันอันที่จริงผมเจอเธอแล้วตอนที่ไปห้างกับมิว ใช่!ผมเลือกเธอใน
ตอนนั้นแต่ตอนนี้ผม..ไม่แน่ใจ
“ทำไมล่ะคะพอดีซีนแวะมาเยี่ยมเพื่อนน่ะค่ะแล้วได้ยินว่าไปป์มาเฝ้าน้องรหัสที่นี่เลย
แวะมาหา” เธอยิ้มให้ผม ซีนไม่เคยเปลี่ยนไปเลยยิ้มจริงใจนั้นยังคงอยู่.
“เหรอแล้ว..แฟนซีนล่ะไม่มาส่งเหรอครับ” ผมเลือกที่จะถามถึงใครอีกคนของเธอ
ทั้งๆที่เจ็บ แต่ใครคนนั้นเหมือนกับเตือนว่าผมกับซีนตอนนี้เราอยู่ในฐานะอะไร
“ทำไม...ไปป์ถึงถามถึงเค้าทำไมกัน”
“ขอโทษแต่..ตอนนี้เรา..ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ” เจ็บเหลือเกินตอนนี้ผมแทบจะ
ไม่เหลือแรงแม้แต่จะขยับร่างกาย สัมผัสอุ่นๆถูกส่งผ่านมือจากคนที่นอนอยู่บนเตียง
ผมยิ้มกว้างทันทีไอ้ตัวเล็กฟื้นแล้วไม่สิแค่ขยับ
“อืมเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วแต่ ซีนยังโทรฯหาไปป์ได้อยู่มั้ย”
“ครับได้สิ” ผมยิ้มให้เธอ
“ขอบคุณนะงั้นซีนกลับก่อนแล้วกัน ซีนอาจจะไม่มี เค้า แล้วก็ได้นะไปป์” ซีนบอก
เสียงเธอดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้รึว่าผมจะคิดไปเองกันนะซีนเดินออกไปแล้วพร้อมกับที่ไอ้
ตัวเล็กบนเตียงค่อยๆลืมตาตื่น
“นะ น้ำ” เสียงแหบแห้งลอดออกมาจากริมฝีปากบางผมรีบยื่นน้ำให้มิวดื่มอย่างรน
ลานมันตื่นแล้วมันฟื้นแล้วผมเอื้อมมือไปกดปุ่มหัวเตียงเพื่อเรียกหมอไม่นานนักหมอ
เจ้าของไข้ก็เดินเข้ามาตรวจ
“อาการคนไข้ดีขึ้นมากครับแต่ช่วงนี้ต้องให้เค้าพักผ่อนมากๆนะครับหมอฉีดยาให้แล้วคงหลับอีกซักพัก”
“ขอบคุณครับหมอ”
คุณหมอเดินออกไปแล้วผมมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเผือกหลับตา
พริ้ม ในที่สุดนายก็ฟื้นขอบคุณขอบคุณที่ตื่นขึ้นมา.......
_____________________________________
อ่าขอโทษนะที่เอามาลงให้ช้า
แถมสั้นอีกต่างหาก
แต่ช่วงนี้เครียดๆน่ะใกล้เปิดเทอมแล้ว
ตังหมดไปกับค่าสีและเฟรมเรียบร้อย
ใครมีเวปไรเกียวกับศิลปก็โพสไว้ในIDให้หน่อยนะพริส สส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น