ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    + Love You My Boy รักมึงนะไอ้เด็กปริศนา!!( yaoi )

    ลำดับตอนที่ #11 : ในที่สุดก็หานายเจอ..

    • อัปเดตล่าสุด 25 ก.ย. 52


            
                  ฮึบ ตุบ พึบๆๆ

                 อย่าสงสัยไปเลยในเสียงข้างบนมันคือเสียงการใช้วิชาตัวเบาของไอ้มิวคนนี้เอง

    แหละครับคือแบบ แบบว่า..การโดดเรียนเป็นเรื่องปกติของเด็กม.ปรายใช่หรือไม่คำตอบ

    ก็คือ ใช่! ในความคิดของผมนะแหะๆๆ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมเบื่อกับการเรียนที่สุดดีนะที่ผม

    จอดแมงกะไซที่ขโมยมาจากคุณพี่ที่รักได้เลยเอามันไปจอดไว้ข้างๆร้านอาแปะแถวๆนี้

    ผมจึงไม่ต้องห่วงอะไรมากมาย สถานที่อำนวย รถพร้อม กำแพงพร้อม ก็ไปโลดด ด

    "จะไปไหนน่ะ!!" เสียงดังมาทางด้านหลังผมสะดุ้งสุดตัวเลยครับข้อยๆหันกลับไปดู

    "โถ่ดิวตกใจหมดนึกว่าใครจับได้" ผมทำถ้าโล่งทันทีเมื่อคนที่ผมเห็นเป็นน้องชายที่น่ารัก

    "หึหึผมให้เวลา1นาทีพี่จงวิ่งไปให้ไกล รึไม่ก็เอาผมไปด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะจับพี่สงอาจารย์"

    "โถ่ทำไมทำร้ายพี่เยี่ยงนี่ล่ะครับคุณน้องอยากโดดเรียนก็บอกกันดีดีดิ ไปๆจะไปไม่ใช่หรอ"

    "ดีมากครับผม" ดิวยิ้มร่าแต่ผมนี่สิอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดฮื่อๆๆ ๆไอ้เด็กนี่ไม่ได้ดีอย่างที่คิดนะคร๊าบ บบ บ

               ตอนนี้ผมขับรถมาตามทางเรื่อยๆไม่แม้จะหยุดเลยซักนิดสายลมพักมาเอื้อยๆประ

    ทะกับหมวกกันน๊อกเสียงดังมันให้ความรู้สึกที่ดีไม่น้อยแต่ตอนนี้ผมไม่คิดเช่นนั้น!ผม

    ค่อยๆถอดหมวกกันน๊อกส่งไปให้คนข้างหลัง

    "ดิว..ใส่ไว้นะครับ" ผมตะโกนแข่งกัยเสียงลม

    "หืมให้ผมใส่ทำไมพี่เป็นคนขับพี่ก็ใสสิ"

    "เออน่าใส่ไปเหอะไม่งั้นพี่โกธรนะ"

    "ครับ" คนข้างหลังใส่หมวกกันน๊อกเรียบร้อยเฮ้อ! ทำไมมันต้องมีอันเดียวด้วยวะ

    "กอดพี่ไว้นะอย่าปล่อยล่ะ"

    "อืม" เสียงอู้อี้ดังมาอีกรอบ

    "รู้มั้ยนายเหมือนน้องชายฉันมากเลยล่ะ"ผมก็ยังตะโกนสิงที่อยู่ภายในต่อไปเรื่อยๆ

    "เหมือนหรอครับ"

    "ใช่เหมือน เหมือนมากเลยรู้มั้ยนายไม่เหมือนพี่ไปป์ซักนิด"

    "เอ๋??จะเหมือนได้ไงล่ะครับผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ไปป์ซักหน่อย" 

    "อ้าวนายไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอ" ผมถามสิ่งที่อยากรู้ออกไปอีกครั้ง

    "ไม่นิครับผมเป็นน้องพี่โซต่างหาก"

    "อืม" ผมตอบเสียงแผ่วไอ้เราก็คิดว่าเป็นพี่น้องกันเห็นตอนดิวตกต้นไม้ก็ทำถ้าจะกินหัว

    เขาอยู่ได้ ผมมองไปข้างหน้าเหนื่อยๆก่อนจะปล่อยมือจากแฮนด์รถแล้วเอี้ยวตัวมาหาคนข้างหลังกอดดิวไว้แน่น

    "ดิวพี่ขอโทษ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆโถ่โว้ย ยย " ผมทำได้แค่นั้นแค่นั้นจริงๆแค่..ขอโทษ 

                   สองร่างกอดกันแน่นก่อนจะกระโดดลงมาจากรถที่ตอนนี้วิ่งไปข้างหน้าโดยไม่

    มีทีถ้าว่าจะหยุดเลยซักนิดแน่ล่ะก็สายเบรกมันขาดไปแล้วนิจะทำอะไรได้
    ......................................................................................

           ตึงๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆ

                 เสียงฝีเท้าวิ่งมาหยุดที่หน้าห้อง ICU ผมข้อยๆหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ ไม่ว่า

    จะเป็นพี่ไปป์ พี่โซ รึแม้แต่เฮียคิวก็พากันทำหน้างงกันให้ท้วนหน้า หึหึคงสงสัยล่ะสิว่า

    ทำไมไอ้มิวคนนี้ถึงไม่เป็นอะไรเลยคำตอบคือ...ไม่รู้!! ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึง

    ยืนอยู่ได้หลังจากกระโดดลงมาจากรถทั้งๆที่ดิวถึงขั้นต้องเข้า ICU

    "เป็นไงบ้างวะมิว" เฮียคิวเดินเข้ามาหาผมถามต่างๆนาๆผมก็เอาแต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา

    ทุกคนทำหน้านิ่งๆพี่โซดูท่าจะกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปนานหมอก็ยังไม่

    ออกมา พี่ไปป์ก็เอาแต่นิ่งเงียบส่วนผมตอนนี้น่ะเหรออยากจะขุดหลุมฝังตัวเองซะเดี๋ยวนี้

    ผมแทบบ้าไม่ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ มันต้องไม่เกิดขึ้นอีก

    "ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าพวกคุณใครมีเลือดกรุ๊ป AB บ้างคือคนไข้ต้องการเลือดด่วนค่ะ"

    "ผมครับหมอ" ผมรีบยกมือขึ้นผมแต่เฮียคิวกับดึงแขนผมไว้

    "ไม่ต้องเดี๋ยวเฮียเองมึงน่ะอยู่เฉยๆเลย"

    "แต่..."

    "ไม่ต้องมาแต่ดูสภาพตัวเองก่อนเฮียรู้มึง..ไม่ไหว" ผมยิ้มอย่างขอบคุณก่อนจะนั่งลงที่

    เดิมเวลาผ่านไปนานเฮียก็ยังไม่ออกมา ผมลุกขึ้นกะจะไปดูที่หน้าห้องแต่ก็ถูกมือของใคร

    คนหนึ่งรั้งแขนไว้ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าใครพี่รหัสผมไง....พี่ไปป์

    "เพราะมึง" เสียงเย็นๆถูกส่งมาผมรู้สึกได้ถึงจิตสังหาร55+คงถึงฆาตจริงๆแล้วล่ะมั้ง

    "ผมขอโทษ" 

    "ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วอาการของดิวมันดีขึ้นมั้ย!ถ้าไม่เพราะมึงพาดิวออกไป ถ้าไม่เพราะมึง!"

    "ไม่เอาน่าไอ้ไปป์มึงไปว่าน้องเค้าก็ไม่ถูกมันเป็นอุบัติเหตุ" พี่โซเดินเข้ามาห้ามบุคคลที่

    กำลังข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ประทุร้ายผมเอาไว้

    "ขอโทษนะครับที่ทำให้น้องพี่ต้องเจ็บแบบนี้" ผมระบายยิ้มอ่อนๆให้พี่โซผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้

                ผั้ว ว ตุบ!!!!!!!

                  หมัดหนักๆถูกปล่อยมาที่หน้าของผมเต็มๆร่างทั้งร่างร่วงลงสู่พื้น

    "แค่กๆ ๆๆ ๆ" ผมไอออกมาแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนอ้งกว่านั้นคือของเหลวสีแดงสดที่เปรอะ

    เปลื้อนเต็มมือมือและเสื้อนักเรียน ผมกะแล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ร่างกายนี้มันอยู่ได้ไม่

    นานจริงๆมันคงสิ้นสุดแค่นี้ล่ะมั้งหึหึน่าสมเพศสิ้นดี

    "มิว!!"ผมมองบุคคลที่เข้ามาประคองผมไว้บนตักเฮียคิวนั้นเอง

    "ดิว ไม่เป็นไรใช่มั้ยเฮ้ย"ผมถามเสียงแผ่วอยากหลับผมเหนื่อย..

    "ไม่ ไม่แล้วดิวไม่เป็นไรมันจะไม่เกิดขึ้นอีกมึงเชื่อเฮีย อย่าเป็นอะไรนะมิว"

    "ดีแล้ว ดีเหลือเกิน ดีแล้วที่เค้าปลอดภัย" ผมยิ้มอ่อนๆให้กับตัวเองใช่!มันจะไม่เกิดขึ้นอีก

                       ร่างบางหลับไปแล้วเหลือแต่คนทั้งสามที่ทำอะไรไม่ถูก

    "หมอ! หมออยู่ไหนช่วยด้วย ช่วยน้องผมที่ได้โปรดอย่าพรากเค้าไปอีกคนเลย อย่าเลย"

    ..........................................................................................

                       SAY/ ไปป์

                        ผมเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยพิเศษของมิวพี่คิวยังนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ยอมลุกไปไหน

    "ผมขอโทษที่ต่อยมิว" ใช่ผมไม่ได้ตั้งใจเพียงแค่ไม่ชอบรอยยิ้มนั้นรอยยิ้มที่ว่างเปล่านั้น

    "ไม่เป็นไรหรอกแต่ฉํนอยากให้นายรู้ไว้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของมิว" ผมรู้ว่ามันไม่ใช่

    เพราะพยาบาลบอกผมว่าตอนที่รถพยาบาลไปถึงคนที่ใส่มวกกันน๊อกอยู่คือดิวส่วนมิวไม่

    มีอะไรเลยแต่แขนเล็กๆนั้นกลับกอดดิวแน่น

    "ผมไม่เข้าใจทำไมมิวถึงปกป้องดิวขนาดนั้น"

    "เพราะเด็กคนนั้นเหมือน "มิล" เหมือนมากไม่ใช่ที่หน้าตาแต่เป็นสิ่งที่พวกเราพี่น้องสำผัสได้ "

    "มิล??"

    "ใช่มิล น้องชายฝาแฝดของมิวคนที่จากเราไปนาน คนที่ช่วงชิงรอยยิ้มสดใสไปจากมิว"

    ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้

     ตุบ!  เสียงของหล่นกระทบพื้นแผ่วเบาแต่กลับชัดเจนผมมองไปที่ข้างเตียงผ้าเช็ดหน้า

    ผมขมวดคิ้วมุน ผ้าเช็ดหน้าลายมด X

    "ของพี่รึเปล่าครับ" ผมยื้นมันให้พี่คิวผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ก็ชอบอะไรแบบนี้เหมือนกันแฮะ

    "55+ ไอ้นี่เหรอไม่ใช่หรอกแต่เป็นของมิวต่างหากไอ้มิวน่ะมันรักจะตาย"

      เท่านั้นแหละภาพทุกภาพเหตุกาลทุกอย่างมันปะติดปะต่อในหัวผม ทั้งคนที่ช่วยผมวัน

    ฝนตก ทั้งคนที่เดินชนวันรับน้อง และตอนที่ไปร้านพี่บอย 

    /ผ้าเช็ดหน้านี่ของร้านพี่รึเปล่าครับ/ ผมถามพี่บอยหลังจากดูโรโก้ร้านกับผ้าเช็ดหน้าที่ผมมักจะพกติดตัวเสมอผ้าเช็ดหน้ารายมดXนี่

    /อืมของร้านพี่เองแหละนี่ไงโรโก้ร้านพี่ออกแบบเองเลยนะ/ พี่บอยว่ายิ้มๆ

    /แล้วพี่รู้จักผู้ชายสูงประมาณนี้ตัวบางๆหน่อยที่ชอบมาซื้อผ้าเช็ดหน้าลายนี้มั้ยครับ/

    ผมบอกสิ้งที่ต้องการรู้ออกไปแต่พี่บอยกลับหัวเราะร่าแล้วชี้มือไปยังบุคคลที่กำลังง่วนอยู่กับการเลือกสิ่งของที่ตัวเองอยากได้

    /ก็มีแค่คนนั้นคนเดียวแหละที่พี่เห็นอ่านะ55/ พี่บอยหัวเราะรวนแต่ผมนี่สิขมวดคิ้วหนักมันจะเป็นไปได้ไงไม่มีทางซะล่ะ

            นั้นคือสิ่งที่ผมคิดแต่ตอนนี้กลับไม่ใช่!!ในที่สุดก็เจอในที่สุดก็หานายเจอซะที....


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×