ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ในที่สุดก็หานายเจอ..
ฮึบ ตุบ พึบๆๆ
อย่าสงสัยไปเลยในเสียงข้างบนมันคือเสียงการใช้วิชาตัวเบาของไอ้มิวคนนี้เอง
แหละครับคือแบบ แบบว่า..การโดดเรียนเป็นเรื่องปกติของเด็กม.ปรายใช่หรือไม่คำตอบ
ก็คือ ใช่! ในความคิดของผมนะแหะๆๆ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมเบื่อกับการเรียนที่สุดดีนะที่ผม
จอดแมงกะไซที่ขโมยมาจากคุณพี่ที่รักได้เลยเอามันไปจอดไว้ข้างๆร้านอาแปะแถวๆนี้
ผมจึงไม่ต้องห่วงอะไรมากมาย สถานที่อำนวย รถพร้อม กำแพงพร้อม ก็ไปโลดด ด
"จะไปไหนน่ะ!!" เสียงดังมาทางด้านหลังผมสะดุ้งสุดตัวเลยครับข้อยๆหันกลับไปดู
"โถ่ดิวตกใจหมดนึกว่าใครจับได้" ผมทำถ้าโล่งทันทีเมื่อคนที่ผมเห็นเป็นน้องชายที่น่ารัก
"หึหึผมให้เวลา1นาทีพี่จงวิ่งไปให้ไกล รึไม่ก็เอาผมไปด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะจับพี่สงอาจารย์"
"โถ่ทำไมทำร้ายพี่เยี่ยงนี่ล่ะครับคุณน้องอยากโดดเรียนก็บอกกันดีดีดิ ไปๆจะไปไม่ใช่หรอ"
"ดีมากครับผม" ดิวยิ้มร่าแต่ผมนี่สิอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดฮื่อๆๆ ๆไอ้เด็กนี่ไม่ได้ดีอย่างที่คิดนะคร๊าบ บบ บ
ตอนนี้ผมขับรถมาตามทางเรื่อยๆไม่แม้จะหยุดเลยซักนิดสายลมพักมาเอื้อยๆประ
ทะกับหมวกกันน๊อกเสียงดังมันให้ความรู้สึกที่ดีไม่น้อยแต่ตอนนี้ผมไม่คิดเช่นนั้น!ผม
ค่อยๆถอดหมวกกันน๊อกส่งไปให้คนข้างหลัง
"ดิว..ใส่ไว้นะครับ" ผมตะโกนแข่งกัยเสียงลม
"หืมให้ผมใส่ทำไมพี่เป็นคนขับพี่ก็ใสสิ"
"เออน่าใส่ไปเหอะไม่งั้นพี่โกธรนะ"
"ครับ" คนข้างหลังใส่หมวกกันน๊อกเรียบร้อยเฮ้อ! ทำไมมันต้องมีอันเดียวด้วยวะ
"กอดพี่ไว้นะอย่าปล่อยล่ะ"
"อืม" เสียงอู้อี้ดังมาอีกรอบ
"รู้มั้ยนายเหมือนน้องชายฉันมากเลยล่ะ"ผมก็ยังตะโกนสิงที่อยู่ภายในต่อไปเรื่อยๆ
"เหมือนหรอครับ"
"ใช่เหมือน เหมือนมากเลยรู้มั้ยนายไม่เหมือนพี่ไปป์ซักนิด"
"เอ๋??จะเหมือนได้ไงล่ะครับผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ไปป์ซักหน่อย"
"อ้าวนายไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอ" ผมถามสิ่งที่อยากรู้ออกไปอีกครั้ง
"ไม่นิครับผมเป็นน้องพี่โซต่างหาก"
"อืม" ผมตอบเสียงแผ่วไอ้เราก็คิดว่าเป็นพี่น้องกันเห็นตอนดิวตกต้นไม้ก็ทำถ้าจะกินหัว
เขาอยู่ได้ ผมมองไปข้างหน้าเหนื่อยๆก่อนจะปล่อยมือจากแฮนด์รถแล้วเอี้ยวตัวมาหาคนข้างหลังกอดดิวไว้แน่น
"ดิวพี่ขอโทษ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆโถ่โว้ย ยย " ผมทำได้แค่นั้นแค่นั้นจริงๆแค่..ขอโทษ
สองร่างกอดกันแน่นก่อนจะกระโดดลงมาจากรถที่ตอนนี้วิ่งไปข้างหน้าโดยไม่
มีทีถ้าว่าจะหยุดเลยซักนิดแน่ล่ะก็สายเบรกมันขาดไปแล้วนิจะทำอะไรได้
......................................................................................
ตึงๆๆๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งมาหยุดที่หน้าห้อง ICU ผมข้อยๆหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ ไม่ว่า
จะเป็นพี่ไปป์ พี่โซ รึแม้แต่เฮียคิวก็พากันทำหน้างงกันให้ท้วนหน้า หึหึคงสงสัยล่ะสิว่า
ทำไมไอ้มิวคนนี้ถึงไม่เป็นอะไรเลยคำตอบคือ...ไม่รู้!! ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึง
ยืนอยู่ได้หลังจากกระโดดลงมาจากรถทั้งๆที่ดิวถึงขั้นต้องเข้า ICU
"เป็นไงบ้างวะมิว" เฮียคิวเดินเข้ามาหาผมถามต่างๆนาๆผมก็เอาแต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา
ทุกคนทำหน้านิ่งๆพี่โซดูท่าจะกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปนานหมอก็ยังไม่
ออกมา พี่ไปป์ก็เอาแต่นิ่งเงียบส่วนผมตอนนี้น่ะเหรออยากจะขุดหลุมฝังตัวเองซะเดี๋ยวนี้
ผมแทบบ้าไม่ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ มันต้องไม่เกิดขึ้นอีก
"ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าพวกคุณใครมีเลือดกรุ๊ป AB บ้างคือคนไข้ต้องการเลือดด่วนค่ะ"
"ผมครับหมอ" ผมรีบยกมือขึ้นผมแต่เฮียคิวกับดึงแขนผมไว้
"ไม่ต้องเดี๋ยวเฮียเองมึงน่ะอยู่เฉยๆเลย"
"แต่..."
"ไม่ต้องมาแต่ดูสภาพตัวเองก่อนเฮียรู้มึง..ไม่ไหว" ผมยิ้มอย่างขอบคุณก่อนจะนั่งลงที่
เดิมเวลาผ่านไปนานเฮียก็ยังไม่ออกมา ผมลุกขึ้นกะจะไปดูที่หน้าห้องแต่ก็ถูกมือของใคร
คนหนึ่งรั้งแขนไว้ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าใครพี่รหัสผมไง....พี่ไปป์
"เพราะมึง" เสียงเย็นๆถูกส่งมาผมรู้สึกได้ถึงจิตสังหาร55+คงถึงฆาตจริงๆแล้วล่ะมั้ง
"ผมขอโทษ"
"ขอโทษหรอ ขอโทษแล้วอาการของดิวมันดีขึ้นมั้ย!ถ้าไม่เพราะมึงพาดิวออกไป ถ้าไม่เพราะมึง!"
"ไม่เอาน่าไอ้ไปป์มึงไปว่าน้องเค้าก็ไม่ถูกมันเป็นอุบัติเหตุ" พี่โซเดินเข้ามาห้ามบุคคลที่
กำลังข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ประทุร้ายผมเอาไว้
"ขอโทษนะครับที่ทำให้น้องพี่ต้องเจ็บแบบนี้" ผมระบายยิ้มอ่อนๆให้พี่โซผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้
ผั้ว ว ตุบ!!!!!!!
หมัดหนักๆถูกปล่อยมาที่หน้าของผมเต็มๆร่างทั้งร่างร่วงลงสู่พื้น
"แค่กๆ ๆๆ ๆ" ผมไอออกมาแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนอ้งกว่านั้นคือของเหลวสีแดงสดที่เปรอะ
เปลื้อนเต็มมือมือและเสื้อนักเรียน ผมกะแล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ร่างกายนี้มันอยู่ได้ไม่
นานจริงๆมันคงสิ้นสุดแค่นี้ล่ะมั้งหึหึน่าสมเพศสิ้นดี
"มิว!!"ผมมองบุคคลที่เข้ามาประคองผมไว้บนตักเฮียคิวนั้นเอง
"ดิว ไม่เป็นไรใช่มั้ยเฮ้ย"ผมถามเสียงแผ่วอยากหลับผมเหนื่อย..
"ไม่ ไม่แล้วดิวไม่เป็นไรมันจะไม่เกิดขึ้นอีกมึงเชื่อเฮีย อย่าเป็นอะไรนะมิว"
"ดีแล้ว ดีเหลือเกิน ดีแล้วที่เค้าปลอดภัย" ผมยิ้มอ่อนๆให้กับตัวเองใช่!มันจะไม่เกิดขึ้นอีก
ร่างบางหลับไปแล้วเหลือแต่คนทั้งสามที่ทำอะไรไม่ถูก
"หมอ! หมออยู่ไหนช่วยด้วย ช่วยน้องผมที่ได้โปรดอย่าพรากเค้าไปอีกคนเลย อย่าเลย"
..........................................................................................
SAY/ ไปป์
ผมเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยพิเศษของมิวพี่คิวยังนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ยอมลุกไปไหน
"ผมขอโทษที่ต่อยมิว" ใช่ผมไม่ได้ตั้งใจเพียงแค่ไม่ชอบรอยยิ้มนั้นรอยยิ้มที่ว่างเปล่านั้น
"ไม่เป็นไรหรอกแต่ฉํนอยากให้นายรู้ไว้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของมิว" ผมรู้ว่ามันไม่ใช่
เพราะพยาบาลบอกผมว่าตอนที่รถพยาบาลไปถึงคนที่ใส่มวกกันน๊อกอยู่คือดิวส่วนมิวไม่
มีอะไรเลยแต่แขนเล็กๆนั้นกลับกอดดิวแน่น
"ผมไม่เข้าใจทำไมมิวถึงปกป้องดิวขนาดนั้น"
"เพราะเด็กคนนั้นเหมือน "มิล" เหมือนมากไม่ใช่ที่หน้าตาแต่เป็นสิ่งที่พวกเราพี่น้องสำผัสได้ "
"มิล??"
"ใช่มิล น้องชายฝาแฝดของมิวคนที่จากเราไปนาน คนที่ช่วงชิงรอยยิ้มสดใสไปจากมิว"
ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้รับรู้
ตุบ! เสียงของหล่นกระทบพื้นแผ่วเบาแต่กลับชัดเจนผมมองไปที่ข้างเตียงผ้าเช็ดหน้า
ผมขมวดคิ้วมุน ผ้าเช็ดหน้าลายมด X
"ของพี่รึเปล่าครับ" ผมยื้นมันให้พี่คิวผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ก็ชอบอะไรแบบนี้เหมือนกันแฮะ
"55+ ไอ้นี่เหรอไม่ใช่หรอกแต่เป็นของมิวต่างหากไอ้มิวน่ะมันรักจะตาย"
เท่านั้นแหละภาพทุกภาพเหตุกาลทุกอย่างมันปะติดปะต่อในหัวผม ทั้งคนที่ช่วยผมวัน
ฝนตก ทั้งคนที่เดินชนวันรับน้อง และตอนที่ไปร้านพี่บอย
/ผ้าเช็ดหน้านี่ของร้านพี่รึเปล่าครับ/ ผมถามพี่บอยหลังจากดูโรโก้ร้านกับผ้าเช็ดหน้าที่ผมมักจะพกติดตัวเสมอผ้าเช็ดหน้ารายมดXนี่
/อืมของร้านพี่เองแหละนี่ไงโรโก้ร้านพี่ออกแบบเองเลยนะ/ พี่บอยว่ายิ้มๆ
/แล้วพี่รู้จักผู้ชายสูงประมาณนี้ตัวบางๆหน่อยที่ชอบมาซื้อผ้าเช็ดหน้าลายนี้มั้ยครับ/
ผมบอกสิ้งที่ต้องการรู้ออกไปแต่พี่บอยกลับหัวเราะร่าแล้วชี้มือไปยังบุคคลที่กำลังง่วนอยู่กับการเลือกสิ่งของที่ตัวเองอยากได้
/ก็มีแค่คนนั้นคนเดียวแหละที่พี่เห็นอ่านะ55/ พี่บอยหัวเราะรวนแต่ผมนี่สิขมวดคิ้วหนักมันจะเป็นไปได้ไงไม่มีทางซะล่ะ
นั้นคือสิ่งที่ผมคิดแต่ตอนนี้กลับไม่ใช่!!ในที่สุดก็เจอในที่สุดก็หานายเจอซะที....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น