คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : For you......
say/มิว
สวัสดีครับคุณผู้อ่านผมมิวเน้อตอนนี้ผมกำลังนั่งเพ่งพิษไอ้คุณเพื่อนทั้ง
สองที่คนหนึ่งก็เอาแต่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกคนก็กำโทศัพย์แน่นไอ้ฟาสกับไนท์มันเป็น
แบบนี้กันมาเกือบๆจะอาทิตยืแล้วล่ะครับผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากรู้แค่ว่าระหว่างสองคนนี้
เรื่อมมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากไอ้ไนท์ไม่ไปส่งฟาสอย่างเคยส่วนฟาสเหมือนพยายาม
หลบหน้าไอ้ไนท์ไม่พูดด้วยกินข้าวก็ไม่ไปด้วยกันขนาดเวลาเรียนถ้าไม่จำเป็นมันจะไม่
พูดเลยแต่ที่แปลกไปคือมีบุกคนที่สามเข้ามาในชีวิตของพวกเรามากขึ้น...พี่เพ้นท์..
"ฟาสมึงจะกลับเลยมั้ยเดี๋ยวกูไปส่ง" ผมลุกขึ้นหลังจากนั่งเงียบมานานผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยครับมันอึดอัดไงไม่รู้
"มึงเอารถมาหรอ"
"เปล่าหรอกแต่กูมีคนขับรถมารับ"
"หึหึหึคนขับรถบ้านมึงใส่เสื้อฉ๊อปขับรถสีส้มๆคันใหญ่ๆแล้วไม่ได้มีมึงคนเดียวที่นั่งน่ะหรอ"
"ถูกกกกกกกก หรูนะเออ มีกระเป๋ามาคอยบริการด้วย555+"
"ถุ้ย!!!รถเมย์ก็พูดมาเถอะชิ" ฟาสทำปากเชิดๆหน้างอลๆใส่ผมก็ก๊ากแตกสิครับนานๆแกล้งเพื่อนได้(เลวมากกก)
"ไม่ต้องฟาสมึงกลับกับกะ../ไนท์กลับกันรึยัง" ไอ้ไนท์ครับมันกำลังชวนฟาสกลับบ้านแต่
แล้วมันก็พูดไม่จบเมื่อรุ่นพี่หน้าสวยทยานเข้ามาในห้องเหอะๆๆ
"มิวกูกลับก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน"ฟาสว่าก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่ฟังเสียงผมซักกะติ๊ดเดียว
ผมเดินลงมาใต้ตึกอันเป็นสูญรวมของทุกคนที่กำลังทยอยกลับบ้าน
ฟิ้ว วว วว ปึก!!!!!!!!!!!!!!
"โอ้ยย ย ใครว่ะเอาหนังสือมาโยนเล่น หัวคนนะโว้ย" ผมร้องโอดโอยมือกุมเกษาของตัว
เองแน่นผู้ไดมันบังอาจมารอบสังหารกูวะแย๊กกก เจ็บ!!!
"กูเอง" เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังคนที่ผมไม่คิดจะเจอ!
"พะ พี่ไปป์"
"ไปกับฉันหน่อย" คนตัวสูงพูดเหนื่อยๆแล้วเดินนำผมมายังลานจอดรถ แมงกะไซคันเดิมถูกนำมาใช้อีกครั้ง
..........................
ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในห้างแห่งหนึ่งครับผมมองตามหลังพี่ไปป์ที่เดิน
เข้าๆออกๆร้านขายของกิ๊ฟช๊อปเล็กๆน้อยๆแทบจะทุกร้านที่อยู่ในชั้นนี้
"นายพอจะรู้จักร้านขายผ้าเช็ดหน้าหรือกิ๊ฟช๊อปดีๆมั้ย"อยู่ๆคนตัวสูง(หรือผมเตี้ยวะครับ)ก็หยุดเดินดื้อๆ
"พี่ว่าไงนะ"
"ฉันถามว่านายรู้จักร้านกิ๊ฟช๊อปดีๆบ้างมั้ย" สีหน้ารำคาญถูกส่งมาอย่างเด่นชัดเป็นดั่ง
แอลกอฮอล์ชั้นดีสาดลงมาที่ใจ(อ๊ากกเน่าได้อีกกู)ผมเศร้าครับคนหล่อเศร้าจายยย
ผมพยัคหน้ารับก่อนคว้าหมับ!เข้าที่มือของพี่ท่านแล้วออกเดินระหว่างเดินไปผมจะเล่า
ความรู้สึกตอนนี้ให้ฟังคือ เอิ่มมัน....มันยอดมากเลยจอร์จโอ้ววซ่าร่าพี่ไปป์ไม่สบัดมือทิ้ง
เหมือนทุกทีคุณรู้มั้ยหลังจากวันนั้นที่ผมเข้าไปจะช่วยเขาจากนักเลงแล้วโดนตวาดกลับพี่
ท่านก็ไม่พูดไม่คุยเอาแต่แกล้งผมสารพัดแต่วันนี้เขากลับอยู่นิ่งๆไม่โวยวายแถมบีบมือ
ผมกลับอีกโอ้ยๆไอ้มิวลมจะจับผมรู้สึกว่าไม่อยากให้มันถึงจุดหมายเล๊ยแต่สุดท้ายเรากู
มาถึงหน้า"ร้านพี่บอย"พี่ไปป์ชักมือกลับช้าๆเดินนำเข้าไปในร้าน
"สวัสดีครับพี่บอย" ผมเอ่ยทักพี่ชายสุดหล่อ(แต่น้อยกว่าผมก๊ากก)เจ้าของร้านผมรู้จักพี่
แกเพราะผมมาซื้อผ้าเช็ดหน้าร้านนี้บ่อยครับอย่าลืมผมชอบมดXที่ซู๊ดดด
"อ้าว ไงมิวพี่ไม่เจอตั้งนานเชิญๆ"พี่แกทำท่าเหมือนบ๋อยในภัตาคารโค้งให้ผมน้อยๆติ๊งต๊องชะมัดพี่ใครวะ
"แล้ววันนี้มีอะไรจะนำเสนอให้ผมบ้างล่ะพี่" ผมพูดยิ้มหวานให้พี่แกเผื่อได้ส่วนลด(แอบชั่วนะเธอ)
"ไม่ต้องยิ้มหวานหรอกเราพี่ลดให้อยุ่แล้ว วันนี้หรอยังไม่มีอะไรมาใหม่เลยจะมีก็แต่
แถบรัดข้อมือตรงนั้นน่ะมิวไปดูดิ" พี่ท่านชี้ๆไปแถวในสุดของร้านผมพยัคหน้าหงึกหงัก
เป็นอันเข้าใจร้านพี่บอยจัดเป็นแยกโซนครับมีทุกอย่างตั้งแต่บ๊วยเม็ดล่ะบาทยันตุ๊กตา
บลายธ์
ที่เงิดบาทเทียบไม่ติดฝุ่นเหอะๆระหว่างที่ผมเลือกๆแทบรัดข้อมืออยู่ผมก็แอบๆเห็นพี่ไปป์
ไปคุยอะไรกะพี่บอยไม่รู้ครับรู้แต่ว่าสองคนนั้นหัวเราะกันแล้วพี่บอยก็ชี้มาที่ผมยิ้มๆแต่พี่
ไปป์นี่สิไม่ยิ้มตามหัวคิ้วขมวดกันเป็นปมเลย
"พี่บอยผมเอาอันนี้" ผมเดินเอาแถบรัดข้อมือมาวางไว้ตรงหน้าพี่บอยเตรียมจ่ายเงิน
"โหมิวน้องรักตาถึงมากมาย"
"เป็นอะไรของพี่เนี้ย" ผมเกาหัวทำหน้ามึนๆใส่ก็อยู่ดีดีพี่ท่านก็ทำตาโตเมือเห็นสิ่งที่ผมจะซื้อซะงั้น
"กะ ก็อันนี้แหละที่บอกว่ามิวตาถึง" พี่บอยชี้ที่แถบรัดขอมือนั้นพร้อมกับยิ้มละไมแต่ผมไม่!
"อย่าบอกนะว่า............" ผมทำหน้าตื่นทันที
"ครับพี่ทำเอง!"เท่านั้นล่ะครับผมแทบอยากจะวิ่งสี่คูณีร้อยเอามันไปเก็บที่เดิมซะมันจะใช้ได้จริงมั้ยวะครับเฮ้อ!
"ไม่ต้องทำหน้าตื่นขนาดนั้นก็ได้มาพี่บอกความลับให้...อันนี้น่ะมันจะมีอันเดียวในโลกนะ
ดูข้างในสิพี่ทำมันขึ้นมาอันแรกและอันเดียวสัญญาถ้ามิวซื้อพี่จะไม่ทำมันขึ้นมาเป็นอันที่สอง"
เสียงกระซิบที่ได้ยินกันสองคนทำให้พี่ไปป์ขมวดคิ้วมุ่นเลยครับ
"ทำไม" ผมถามออกไปทำไมถ้าผมซื้อถึงจะไม่ทำขึ้นมาอีกวะ
"เพราะเป็นเรายังไงล่ะเลยไม่อยากให้ซ้ำใครหึหึหึ"เสียงหัวเราสยองๆดังมาจากพี่ชายเจ้า
ของร้านผมรีบจ่ายเงินให้พี่บอยแล้วลากพี่ไปป์ออกจากร้านทันที
ผมมองแถบรัดข้อมือที่ซื้อมายิ้มๆคุณเคยเห็นแถบรัดข้อมือที่นักกีฬา
ชอบใส่กันมั้ยครับนั้นแหละของผมก็เหมือนกันแต่ของผมมันจะเป็นสีขาวตัดกับฟ้ามีลาย
เท่ๆอยู่รอบๆและข้างในถ้าไม่สังเกตุให้ดีๆก็จะไม่รู้ว่ามันมีตัวอักษรภาษาอังกฤษคำว่า
For you สีน้ำเงินปักอยู่แต่ก่อนออกจากร้านผมแอบใช้ปากากันน้ำเขียนตัว Mไว้ด้วยล่ะ
ชื่อย่อของผมหุหุหุ
"ผมให้"ผมยื้นแถบรัดข้อมือไปให้คนข้างๆ
"ให้ทำไม" สีหน้าสงสัยแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด
"ก็เพราะมันไม่ใช่ของผมยังไงล่ะครับ" พี่ไปป์ทำหน้างงๆแต่ก็รับสิ่งที่ผมยื้นให้ไปถือไว้แต่โดยดี
"ผมให้พี่แล้วก็เก็บมันไว้ดีดีล่ะห้ามเอาไปให้คนอื่นด้วนนะไม่งั้นผมโกธรจะ...."ผมเงียบลง
ทันทีอย่างคนนึกได้ เรามีสิทธิ์โกธรเค้าด้วยหรอ นั้นสิผมมีสิทธิ์โกธรได้รึเปล่านะ
"ไปป์! นั้นไปป์รึเปล่า"
เสียงหวานดังมาจากข้างหลังผมหันกลับไปมองก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอมาใน
ชุดเสื้อแขนกุดสีชมพูหวานเข้ากับกระโปร่งสีขาวมีระบายสวยผมสีน้ำตาลอ่อนถูกดัดให้
เป็นลอนเข้ากับดวงหน้าขาวเนียนที่ถูกแต้งแต้มบางๆไม่จัดจนเกินไปดวงตากลมโตสีฟ้า
หม่นนั้นดูมีเสน่ห์ สวย! นั้นคือสิ่งที่ผมคิดได้ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ผมดูเบลอๆเหมือนน้ำตา
มันจะไหลอยู่ลอมล่อเมื่อกี้พี่ไปป์พูดอะไรกับผมบ้างก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าสิ่งที่ผมเห็นตอนนี้คือ
แผ่นหลังของคนทั้งสองที่เดินไกลออกไปจนลับตา........
................................................................
...........................
จบไปกับป๋มผู้หญิงคนนั้นคือใคร
กลับมาแล้วหลังจากหายไปนานครับขอรับโทษแต่โดยดี
ช่วงนี้ก็ยุ่งเหมือนเดิมยิ่งจะปิดเทอมแล้วงานยิ่งเยอะ
แต่ล่ะวิชาเริ่มทยอยสั่งงานสรุปกันแล้วเหนื่อยมากมายทำไม่ทันTTTT^TTTTT
ความคิดเห็น